DE^AMSTEEDAMMER. Hotel ook niet te onaanzienlijk zouden zyn. Waarom zouden do equipages nfet evengoed den vijver van't Von delspark omrijden als dien van t Boeeh? W.aarom zou de Koiiiiiklijko familie en het corps diplomatieke ons niet «ene opera helpen, oprichten zooals ze die in den'Haag onderhouden? Het voorbeeld van Parijs is daar, om te bewyaen hoe de kleinhandel, al die menigte vakken en bedreven die .-de. groote en kleine burgerij doen leven, < by dé\weelde van een hof, profiteeren. i)e yverigste monarehalen vindt men te .rar^js, .geen stad die te midden van de uitspattingen der petrolouses, zoozeer den \ral van het keizerrijk betreurd heeft.' Brood en gratis Teesten» dat is het wat de lagere klassen verlangen en dat geeft een hof. Gratis feesten, dat sayn. de regatta's op den Am Et el, de v uu r werken, concerten op de vyvers van onze parken door de kapel der koninklijke garde, illu minatie?, bovenal revues, al het schitterende van eene residentie; brood, dat is werk en verdiens e voor den metselaar, timmerman, behanger, decorateur, kapper, kleedcrmaker, zadelmaker, banketbakker, voor de naai ster en c! e modiste, voor stalhouders en hótelnöuders. Maar cene eerste voorwaarde voor dit alles ? zou zyn dat, den Koning een geschikt paleis aangeboden werd, en zeer te betreuren voor Amsterdam is het, dat met ;12 Mei 1874 dit plan,geen doorgang gevonden heeft. Het Paleis óp den Dam toch is... in óén woord... onmogelyk. lu tie kolommen van ons blad (N°. 9) reeds zijn de gebreken van dit j.aleis, gelijkvloers en zonder hoofd ingang, waar ieder détail, iedere versiering zoowel als het hoi'fddcukheeld, aan de touvereiniteit van het volk herinnert, besproken. Daarenboven ia het eene onge zellige woning, niet comfortable nieuwenyetsch, niet eer waardig koninklijk ouderwetsch. Een nieuw paleis dus, hetzij in het .midden der btad, aan den Amstel, in de Plantage, ot' aan een te dempen gracht, hetzij in een der i icuwe gedeelten omgeven door parken en'nieuwe straten of ri,en villa's; bij de snelle uitbreiding aan dien kant zou het dan toch spoedig niet meer buiten liggen. Besluit o i wo met den wënseli dat op een niet to ver verwijdeid tijdstip, verrast door een verlangen van den Vorst, bet bestuur van Amsterdam zich aipehi&t, eene geschikte plaats te zoeken om den souverein waardtolijk te ontvangen. Een nieuw paleis, een koning eneenhof, en Amsterdam zal in n tchit erend middelpunt, de verspreide krachten van ons land, zijn edele geslachten, zijn fortuin, zijn kunst vereenigen, en zooals Londen, "Weenen of Parijs tegelijk waardige hoofdstad en resi dentie zijn. In eene Wiuterstad, DOOR OUIDA. (Vervolg.) Hoe het zij, de Postiches, Joshua en Mevrouw, hadden nu eenmaal hun hart daarop gezet, en kregen hun zin; op hun partijen kwamen de zich vervelende menschen die hen te Parij?, te Weenen en te Londen Jiet het oilnoozelbte gezicht van de wereld zouden negeeren. Madame Mila was op het punt zich hierbij te voegen. Ik moet naar het bal gaan, zeide zij, het zal het glanspunt van het seizoen wezen; maar ik kan er niet aan denken met de vrouw kennis te maken." Kunt ge niet gaan zonder dat?" zeide Lady Hilda. Het is wel meer gedaan." Madame Mila gevoelde de satire niet. j,Ja, te Parijs of in Londen kon dat zijn, maar niet in eene kleine plaats zooals hier," antwoordde zy naief. nlk moet haar aan mij laten presenteeren en een kaartje afgeven. Dat is juist zoo vreeselijk. Die vrouw is onmogelijk, zij spreekt geen enkele taal goed, en de man kijkt altoos rond naar iets om in te spuwen, toch moet ik naar het bal. Daarenboven hebben onze luidjes Maurice noodig om den cotillon te dirigeeren." Maar zou hy daarom niet gaan, als gy er niet waart?" ' Hij zou .natuurlijk niet gaan; 't idee l Maar ik ben ook van plan te gaan ik moet gaan. Ik ben er alleen over aan 't peinzen hoe ik het kan aanleggen om later dat mensch niet meer te kennen, 't Is zoo moeielijk in zoo'n klein plaatsje en ik ben te goedhartig in die dingen. Ik denk dat het niets zal geven of ik U vroeg te ;gaan, Hilda? Gy zoudt ze later heerlijk den rug toekeeren, en ik zou doen zooals gij. Aan mij zelve overgelaten ben ik te goedhartig." ? . JLk zou ,veel doen om u genoegen te doei}, lieve Mila, maar ine dunkt dat ik dat toch niet kan doen. Ge weet dat ik i nooit menschen ga bezoeken die ik niet terug ontvangen .wü, en ik houd niet van geradbraakte talen." . . O, «de .menschen zyn onmogelyk, ziet ge? zooals ik -u, acide. Ik wil ook niets met.hen te doen hebben, na ihet bal."' t , ..?Maar .Mila, 't is toch eigenlijk al'heel min. Ik weet dat de menschen het doen tegenwoordig) maar toeh, de gast te zyn van iemand, die ge den volgenden dag niet meer wilt kennen...." ? Wat doet het er toe? zy wü.gaatne myn naam op hare lij&t hebben, zy krijgt hem, ik ben niet verplicht Iiaar .meer 'te geven. Dat is niet oneerlyk. Zy krijgt wat zy verlangt en meer dan zij kan verwachten. Die soort van menschen weten heel goed dat wij naar hun partyen gaan als naar de opera, en met hen niet meer te maken willen hebben dan met den portier der atalles. rZy weten heel goed dat wy hen niet bezoeken zooals we onze eigeue lui doen. Maar ah ploertige menschen. zooals zy, het aangenaam vinden ons te vragen, hoewel zy zoo goed weten hoe wij hen achten, en wat we van hen deuken, en waarom we bij hen komen, nu dan zie ik niet in dat ze beter verdienen." Ik ook niet, zeide Lady. Hilda, toch zou ik er niet heen gaan. En 't «V toch OOK aardig, lieve, dat gij, die aan alle groote Europeesche hoven geleefd hebt, en in Londen uwe eigen amoassade hadt, nog iets kunt geven om een bal bij de Joshua Postiches. Goede hemel! Ge moet al een zeventigduizend bals bijgewoond hebben1/' ??nlk ben maar zes jaar ouder dan gy, Hilda," zeide de gravin geraakt. Gy hebt ook zeker Della Bocca overgehaald om niet te gaan, want iedereen, Olga, Ma dame Yalkyria, en een menigte anderen hebben alles gedaan om hem er toe te krijgen, en vergeefs. En als hij weg blijft zullen er vele andere heeren weg blijven. Hij zegt: het kunnen de tres Iraves gens zijn, ik ga er niet heen." Als of dat er iets mee te maken had. Gisteren zag fk hem een boer op den schouder kloppen, op de markt." Zeker een van zyn eigen boeren. Maar ik heb Della, liocca zelfs niet. den naam der Postiches hooren noemen en ik heb er zeker niets mee te maken of hij gaat of niet." '? 't Zou allerliefst van u zijn, als ge hem deedt gaan. Go begrijpt, we hebben alle kennissen noodig, om de carrés geheel aan ons te houden, en geen meinjch te zien van het volk dat de Postiches voor hen zelve ge vraagd hebben. Doman die het voor hen in orde brengt, heeft tot de vrouwelijke Postiche gezegd: nlk zal voor de Engelsche divisie zorgen, als ge genoeg uitgeeft aan speelgoed voor den' cotillon, maar de Italianen neem ik niet voor mijne rekening." Als nu Della liocca....", Zoudt ge geen nieuw kleed noodig hebben, Mila?" zeide Lady Ililda. Mo dunkt dat is toch wel noodig als ge naar menschen gaat die ge den volgenden dag niet weer wilt kennen." Ik zou het natuurlijk gaarne willen," zeide de gravin, maar ik heb er dit seizoen al dertig gehad, en wat ik Worth nog moet betalen! - om niet te spreken van het Maison Roger." Laat my er u een geven, "Worth zendt het spoe dig genoeg voor een van ons, en me dunkt die arme vrouw Postiche m&f u toch wel in een nieuw costuum zien, daar ze u nooit weer zien zal l" Ge zijt een engel, Hilda l" zeide madame Mila, opstaande om hare nicht te kussen. Lady Hilda zette zich aan 't schrijven van een tele gram aan den heer Worth. Geeft ge er ook om, eene kleur uit te kiezen?" Och, hij weet alle combinaties die ik gehad heb, veel beter dan ik; gy ochryft hem, dunkt me, gewoon lijk veel te veel voor." Mij dunkt het niet. Hoeveel smaak een kleerma ker of kleermaakster ook hebben kan en Worth is een genie hij kent toch mijn karakter niet zoogoed als ik, en die kleine toetsen alleen kunnen originaliteit aan mijne kleeding geven. Wie voor zich laat kiezen als eene pop, kan er niet anders dan als eene pop uitzien. Maar de vrouwen moesten ook een beetje meer over kleur en vorm te leeren krijgen, zelfs eene leelijke vrouw moest het haar plicht rekenen er zoo weinig onaange naam mogelijk uit te zien. Me dunkt al was ik nog zoo arm, en ik had zelve myn katoenen japonnetjes te zoouien, ik zou nog trachten ze niet zoo te maken, dat hun smakeloosheid een kunstenaar moest doen rillen. Maar wie tegenwoordig 't niet kan betalen, mag geen smaak hebben, en die 't kunnen betalen, laten Worth voor hen denken en gevoelen, dat eigenlijk nog maar gelukkig is, want dan zien ze er redelijk uit, ondanks hen zei ven. Zie die boerinnetjes eens hier, haar costuum is eenvoudig, in overeenstemming met karakter en levens wijze, en daardoor smaakvol. Hoe vaart de hertog?" Men had hem niet hooren aandienen, en hy zeide: Mochten uwe woorden wijd en luid weerklinken! Ik begin wat Engelsch te verstaan en heb uwe speech gehoord. Gij hebt gelijk, het is de plicht van iedere vrouw er zoo aangenaam uit te zien als zij kan; niet allen kunnen schoon zyn, maar byna niemand behoeft onbevallig te zyn." Juist. Men verwijt de vrouwen dat ze te veel om haar kleeding denken, ze denken er vél te weinig over. Ze spreken er veel over, en de meesten zullen alles dra gen, wat maar mode wordt. Ik geloof dat als ik, en Prinses Metternich en Mevrouw Aguado, en nog een paar van ons het grasgroene jasje en vest aannamen, waarmede de dames der Emancipatie in Amerika de vrouw der toekomst willen opschikken, dat dan de week daarna de zon tienduizend grasgroene jassen en vesten in alle straten der wereld zou beschynen." Geen 'kwaad idee voor het .Katoenbal" zeide Madame Mila. Ik zal een grasgroenenjasen vest laten maken, met een hopgen hoed en rylaarzen, en dan noem ik my de vrouw der toekomst l" ??Om volmaakt 'te zyn, "Mus. <moet ge dan eeii blauwen bril 'hebben, een hondenfluftje, een kistje met medicynflescbjes, eene ekster voor uw zinnebeeld en een katoenen banier, waarop: Emancipatie! Alles is niets"! Maar waarlyk, 't is een heerlijk idee! teeken het eens voor me, Della Eocca, dan zend ik bet schetpje naar Parij?, dan kan alles in n koffer komen, met ekster en al." ? Hy' nam een vel papier en maakte ecu geestig schetsje er van. Ge hebt toch alle talenten, ik dank u zeer!" zeide Mila, over zijn schouder kijkende. Della Rocca zuchtte. -Als ik er gehad heb, heb ik er vele begraven", zeide hu. Maar nu geen woord er over, of we krijgen een. half dozijn Emancipaties. Maar ik moet naar Nina om te spreken over de Muscadins. We zullen dat stuk spelen en geen ander. Ik ben in tien minuten terug." Op de binnenplaats wachtten de coupéen Maurice. Wat amuseert ze zich altoos," zeide Hilda, byna jaloersch. Ik wilda dat ik dat ook kon. Maar wat kan Het er toe doen of men de Muscadins of iets andera speelt?" . Plus on est fou, plus on rit," zeide Della Bocca met zijne pen arabesken schetsende: Maar datisoLbeleefd van me voor de lieve Madame Mila. 't Is als meer oude spreekwoorden, meer waar dan elegant." «Weet ge wat ik wel eens gewaagd heb te deuken, Madame ?" vervolgde hij: dat ge in spyt van uw glans en uwe positie en uw geheel benijdenswaardig lot, niet geheel gelukkig waart. Heb ik gelijk ? of is, wat ik gezegd heb, te onbescheiden om antwoord te ver dienen?* Volstrekt niet," antwoordde Lady Hilda, misschien. hebt ge gelijk; ik weet het niet; ongelukkig ben ik niet; ik heb er geen reden toe; toch veel dingen schijnen mij zoo ongerijmd en dom. Ik beken dat Mija's einde- v looze vermaken mij onbegrijpelijk zijn. Alles is zoo het zelfde." Omdat ge er geen dieper belang bij hebt," ant woordde hij, met den penuewischer spelende op de schrijftafel bij het vuur. Zij antwoordde niet, en hij ging voort. Me dunkt ge hebt zelve de reden genoemd, Mevrouw, waarom vele dingen u vervelend * chijnen, gij hebt niets dat u ongelukkig maken kan, dat h gy hebt niemand in wien gij belang stelt." Hij meende te z;en dat haar bleek trotsch gelaateen weinig kleurde, maar het kon de warmte van het houtvuur zijn. Neen, ik stel geen belang in de menschen, zeide zij koel en onverschillig. Als ik iemand eenige malen gezien heb, is het mij genoeg. Het is als een boek dat men gelezen heeft: de spanning is weg, men kent de oplossing van de kwesties." Gij spreekt van conversatie, ik sprak van gene genheid.1' Lady Hilda glimlach'te. Ik kan u op dit gebied niet volgen. Ik gevoel ze niet. Ik houd van Clairvaux, mijn broeder, maar wij zien elkaar soms jaren lang niet, zonder dat het ons hindert." v * Ik sprak van genegenheid, eene andere genegen heid," zeide Della Rocca, met een weinig ongeduld. Er is niets anders dat kleur en warmte aan het leven geeft, zonder deze is er geen gloed in zijn beelden, alles is in grisaille geschilderd. Vermaak alleen is niet voldoende voor dengene, wiens karakter eenige kracht, wiens geest eenige verhevene bevattelijkheid heeft. De conversatie is, zoo als ge zegt. spoedig doorgelezen en dan is de belangstelling voorbij. Kunst alleen kan nog slechts een zeker gedeelte onzer aandoeningen vervullen, en beschaving, Tioe volmaakt ook, laat ons onvoldaan. Er is ttlechts n ding dat aan het leven dat licht geven kan, volgens een,dichter noch te land, noch ter zee te vinden het heet liefde, menschelijke liefde." Zijne oogen rustten op haar, en nu, eens in haar leven. sLeg zij de oogen neer; eene zachte befcchroomdheia kwam voor een c ogenblik over haar gelaat, al den trots en koelheid verdrijvende. Een o ogenblik daarna had zij zich hersteld, en glimlachte even. Gij wordt hartstochtelijk, zoo als in uw land past." Della Rocca zag haar aan met iets als teleurstelling en iets als minachting; hij stond op en ging naar de piano. Gij permitteert?" zeide hy, en sloeg eenige accoprden aan. Hij zong zeer zacht, en als 't ware voor zich zelf, een lied van het volk: Si tu mi latei, laaciar non ti voglio Se m'obbandoni, ti vo «cguitaro, Se pa&si il mare, il mar passare io voglio Se giri il mondo, il mondo vo girare, etc. (*) (*) Zoo gij m'al verlaat, 'k wil van u toch niet scheiden, W«ar g'immer ook heentrekt, ik volg overal; Schoon g'ovcr de xeeè'n myn pad wondt geleiden, Geen reis u xoo ver, dat ik weifelen cal. Wordt vervolgd. In liet volgende kwart Novelle verichQnen l «al al» Nieuwo HAKT EJEMER MOEDER, VA* GKEOBGE VAUTJJCfU ... JU*