No. 342 DE AMSTERDAMMER, WEEKBLAD VOOR NEDERLAND. Ifchegrijp zeer goed dat de bovenstaande onkosten-nota eenige toelich ting vereischt en zal die dan ook geven, maar wenseh vooraf mede te deelen dat ik gaarne bereid ben om mijne pretentie voor tien percent, orer het totaal bedrag, aan liefhebbers af te staan, daar ik er een zeer hard hoofd over heb of ze wel immer betaald zal worden en dan ook ?weaseh :ik er de algemeene aandacht op te vestigen, dat ik achter Let :.. woqnije Zegel" een vraagteeken heb geplaatst. Het kan wel zij a dat het aan mij ligt, maar het komt mij voor dat ome zegel-vet zóó duister en verward is, dat een gewoon burgerman er »iet uit wja kan worden; onkundig nu op.het vraagpunt of de Staat, "Wanneer die mijne vordering zoude willen honoreeren, zichzelven een plak%egeltje schuldig is, heb ik het maar in mijne nota gebracht, mij volgaarne bereid verklarende om, wanneer ik in dwaling verkeer, de vijf «enten, die ik te veel berekende, te doen vervallen. En ziehier nu wat mij aanleiding gaf om de bovenstaande oiikosten-nota liet licht te doen zien. Op den jongsten Nieuwjaarsdag bezorgde ik aan het Postkantoor hier ter stede, des avonds te half-negen uur, een naar Haarlem bestemden brief, waarin ik iemand nitnoocligde, om den volgenden dag per trein van 4 nar 17 minnten te Amsterdam te arriveeren. Geduldig stond ik aan het Centraal-station te wachten, zag den trein binnen stoomen, en.... vond mijn man niet. Op een holletje liep ik naa? Meerlust terug, want ik begreep dat het mogehjk was, dat wij elkander in het gedrang en de drukte gemist hadden, en mjjn vriend naar mijne woning kon zijn geloopon. Der is niemand geweest meneer!" zeide Mina, der is alleen maar eene waarschuwing voor de belasting bezorgd! Hg zal te laat aan den trein zijn gekomen en nu met een volgenden arriveeren," dacht ik en snelde naar het Centraal-station terug, waarbij fk zoo zninig was ora geen aapje" te nemen; had ik alles vooruit geweten, dan had ik dit laatste zeer zeker gedaan en den Staat der Nederlanden TOOT aapjes-geld plus fooi belast. Er arriveerde een trein, en nog een trein en weder esn trein, maar de Terwaeite persoon kwam niet opdagen; akelige gedachten doorkruisten ra$n brein en de ongevallen vau Warmond en Rotterdam rezen in mijne ontstelde verbeelding op: ik kreeg visioenen van stukgereden locomotie ven en ontramponeerde wagens, van verscheurde ledematen en akelige janunertooneelen Ik griezelde en snelde naar een loket: tweede klasse retour Haarlem'" Een oogenbük later was ik op weg naar de Spaarne-stad. Oordeel over mijne verbazing toen ik, daar aangekomen zijnde en bij mya correspondent aanscheliende, door dien man zelven werd openge daan-dis -mij verbaasd vroeg: wat kom jij bier uitvoeren?" Batamlgk maakte ik een formidabel standje over het feit dat mijn bsleefd schrijven, zoo onfatsoenlijk werd behandeld. Ja bent mal!" zeide mijn vriend, ik heb niemendal ontvangen!" Aanvankelijk hield ik dit gezegde voor een praatje, totdat mij later bleek dat het maar al te waar was; mijne missive werd, gelijk uit liet voor mij liggend afgestempeld couvert blijkt, den derden Januari dos avonds ongeveer acht uur, en dus tweemaal vier- en twintig uien na het ter post bezorgen in de Amstel-stad aan het adres te Haarlem bezorgd. Ik zal niet in overp -inzingen treden of mijn brief twee etmalen in Am sterdam of wel in Haarlem in garnizoen heeft gelegen, of dat hij misschien met andere brieven, een plezier-reisje naar Berlijn of \Veeuen, eri vice Ter s a heelt gemaaKt, maar constateer enkel d.,t hij acht- en veertig uur onder water is geweest en vermoed dat reij'-e lezers nu heel goed zullen begrijpen, waarom ik eene onkosten-nota ten laste van den s!nat der Neder landen maakte. Niets anders dan Nieuwejaarsdrukte, ouwe jongen,'' zeide S a g i 11 arins wien ik het geval vertelde, maak je daar 200 dik niet ever, d.tt komt alle jaren voor en daar is men ten onzent reeds lang aan gewend." "Wat duivel, Sagi 11 ar i u s,"" antwoordde ik vrij onhebbelijk, maar men vergete niet dat ik driftig was door zijne zoetsappige manier van redeneeren, zoude dat nu in het buitenland kunnen gebeuren, dat een brief, Bestemd voor eene plaats, die een half uur sporens verwijderd is, twee etmalen zoek raakt ?" " Dat weet ik niet," zeide mijn vriend kalm, maar je vergeet heelemaal dat de postbeambten het in de eersto dagen van het jaar zoo druk en volhandig hebben, dat zij zich letterlijk moeten afbeulen, en " Ik heb nog geen woord over die ambtenaren gezegd,''" viel ik hem, heel boos, in ds reden, ik wilde er maar tegen opkomen dat de Staat, die een aardig stuivertje aan de posterijen verdient en den beambten een schriel loon geeft en ze letterlijk beknibbelt, het publiek zoo jammerlijk dnrft foppen en dupeeren, en " " Je wordt onfatsoenlijk," antwoordde Sagittarius en je schreeuwt zoo hard, dat de voorbijgangers het kunnen hooren. Denk je soms dat ik plezier heb om, zoolang ik nog geen lintje in mijn knoopsgat tors, onder do verdenking te staan van omgang met roode republikeinen te hebben? Ik dank jo schrikkelijk, adieu1." Meteen liep hij weg en liet mij met mijn boov;e br.i allson. Aanvankelijk meende ik te stikken vau kwaadaax'digh'ji'l, maar '/.'K, eens klaps wordt er eene pleister op da wonde gelegd; goou pleistertje, maar eeae dikke, vette pleister. Ik stond namelijk op het Damplcin, dat ik in eenigen lijd niet bezocht nad, en genoot voor drie, toen ik de lango file tnumvagc-n.-! zag, die zich van Rokin tot Dararak uitstrekt; het was beurstijd tn het vennaardo bengeltje had opgehouden te kleppen, zoodat tal vati hemsbezoekers .zich half uit hun adem liepen om nog, vóór het sluiten der hekken, het gebouw te kunnen binnentreden en dus een kwartje uit te sparen. Zjj hadden echter niet op de trams gerekend, die eensklaps ais bezsfe"nen aan het manoeuvreeren gingen en als bliksem-flitsen door elkander storen,' waardoor de huppelende, dansende en kakkcrlak-achtige beweging onzer oommercieele en iinancieelo specialiteiten voor oen oogeublik ge stoord- werd. Toen er verademing kwam, waren de beurshekken dicht en moesten de portemonnaie-i open en regende het kwartjes. Nu ik toch over portemoniiaies spreek vinde hier, in het voorbijgaan! een beurs-ui der laatste weken een plaatsje: Zwei Herren gingen zum Bancquier, Der eine batte kein Portemonnaie; .... Der andere hatte eins zur Stunde, Das war gewiss ein neuer Kunde." Vriendelijk verzoek ik mijn lezers om uit de mededeeling van dit ge dicht, niet te gaan opmaken dat ik eenige animositeit tegen bankiers zoude koesteren, ik gaf het versje weder zooals ik het hoorde en vervul dus letterlijk de rol van echo. Ik kom echter op de trams terug die mij een prachtig denkbeeld aan de hand deden. Niets," dus dacht ik, gaat boven indirecte belastingen; wel zijn er menschen, die het met die stelling niet eens zyn en er over zullen moppe ren, maar men vindt, helaas, altijd ontevredenen; eene indirecte belasting wordt zoo gemakkelijk opgebracht, want men betaalt bij zeer kleine som metjes en bemerkt niet dat men afdokt! Waarom zoude men van liet beursbezoek niet een zeer productief belastinkje kunnen maken ?" Ik weet wel dat ieder beurs bezoeker tegenwoordig een vast recht van vijf en twintig gulden jaarlijks moet betalen, maar dat is veel te weinig en ik aarzel niot om het letterlijk te geef te noemen. Men moet het in de kwartjes voor te laat komen, weten te vinden: Zie hier, hoe ik het zoude aanleggen om heel slim ea geniaal dagelijks tal van obolen binnen te palmen. Ieder die zijne oogen niot in zij n zak draagt, kan ontwaren hoe tnsschen de achterzijde van hot tram-rijtuig, dat naar het Rhijnspoor rijdt, en de voorzijde van het beursgebouw ruimte genoeg is overgebleven om nog een tramwagen te plaatsen; wellicht, das meea ik, kan men met een beetje goeden wil, er zelfs no# wel t w e o van dia voertuigen plakken. Wanneer men nu maar zorgt dat de geheelo tramlinie, tegen het aan gaan der beurs in voortdurende beweging is, zoodat de voetgangers zich haast niet weten te bergen en radeloos van liet kastje naar den muur loopen, dun ligt het voor de hand, dat ds kwartjes-ontvangst ter beurze enorm zal toenemen en langzamerhand eene goudmijn zai worden. Pa!" zoi;le Jan, die over mijn schouder had goziea wat ik aedersehreef, waar blijft al dat beursgeld toch eigenlijk'?" Dat weet ik niet jongen!"" antwoordde ik knorrig', dat gaat mij niet aan en jou dus ook niet.1'" ..?Ja maar ziet n, ik heb eerst hooren zeggen dat het in een afzonder lijk potje KOU gedaan worden en nu verteldon 23 gisteren op schooi dat. het toch in den nh:emeer,en pot wordt gegooid, weet U daar niutsvanV" ., Neea," " eeida ik op b-irsuiien toon, nen als je uu niets beters te ver tellen hebt, dan ... ":' O, ik he'> wel wat beters," sprak Jan, k'jk, ik viaduw tram-plannetje machtig mooi, maar het is voor volmaking vatbaar; ik meen dat behalve hst door u vc^ïQ'cs elclo, to^en !>e>n's!'n<;, eenufe wagens tier r; ;u:o.';:ig.sdienst in galop heen en weder kondun rijden on lian WHS het ooklsngr.itt kwaad wanneer tegelijkertijd, een zes- of «ic'ittal van die malle ]vu;:3iischuiers aan h? t werk gi'iaen waarnieu zo tcg-Vivvoordig do str.uit.stt:cii?n zoo netjes onpoetef-n. De verwarring zoudo dan jiog doeltreffender .lijn, vindt, u ook niet pa'.-'" Jan gaf dit advies op zrao gowona pedante en arrogante manier en hij kreeg das e?ne vaderlijke vermaning1, maar ik wil, onder ons gezegd lezer, wal bekenn-n d-it zijn idee n:ij laiig nif-t verwerpelijk voorkwam; b "t doet mij werkelijk plebior dr>1, dj jongen zoo goed begint. na te. denken en een steun voor zijn ouden papa belooft te worden; het. is v.'eUir.ht, wol weder wat pedant van iii-'j, v;;<,nncer ik zeg dp.t ik vaak Jaa's donkbealdea appreoieerende, tot inijKolveu fluister: ,.Ja, ja, de appel valt niet ver van de a stuin". Aquarius. BRIEVEN VAX JAN VAN 'T STICHT. XI. Geen stad in ons vaderland v.-nai- ouder de go-goede burgerstand de liefde tot de tooneel-yieo'ikuiist zirh zoo sterk openbaart als hier, door met die kunst zelve v,at te liefhebberen! Voor zoover ik mij hcrincta- is dat i.u hier al een 25 jaar zoo en in steeds sterkere mate. Eerst \varcu bet kleine xiïiigen, waar de lieeren versjes en verzen voordroegen en elkander i ut oiiU'iiiiige leeriug op- en aanmerkingen op zoo'n voordracht maakten, zonder dat het natuurlijk -in de int es'e gevallen iets hioïji. Wunt il: heb vei'schrikkeiijk eigenwijze rederijkers gekend! Zoo'n krliuf heet'o een rederijkerskamer. Vau tijd tot tijd werd die kamer een rederijkers zaal en dan kwamen de vrienden en vriendinnen, broers en zustjrs, vaders en moeders 011 wat ecu rederijker nogal meer voor dierbaars op de wereld haU, bijeen om te luisteren naar de uiterlijke VrelsprekeiiilVicid der jongelingen ? zooals iiut in ciien voemrnchtigen tijd bijna allen ware1). Maai', eikicy] hoe zijn uift veveenistiügeu or.trouw! p een «ooolottigeyi avor.d het was bt.stuu>'svergpueiir;g koivit de secretaris ia eens uit, de lucht vaileu met de \voonlru: Zo:,r,v», \ve r. i o r, eens probeei-e om ecu stuklco te snuuleu?" ViU'hnj.iüg 't uli'jn kant! De pi.'.:'.'-.ideuc iceek den pemiingineesttT, dn \\vi-a c-,-::n::i!"s;ivissou cikauuer, u:nar geen van alien den secri t a'is aau! .,Nt.vüi, ilc u;e-;u hut", zei tlazo, na een paar niiuu'en! K-ja &t').kkie spoulen !' herhaalde toen da presideut n:>g altijd ,net eeu starren blik op d.jn jiün;nng;]j:'l?-;i!?r. /in stukkie sp:va!ec.:' meiden do beido coiumisssinsscn van br-ooiMi' 'ing tegelijk; ;jn wie zal dat doen? dos jij daaraan rneê!'' ,. Xo'i," ;:ei uo sccr.-.tans; waarom ik nu juist:'" ik i« fi'-en geval." in'jrr.düde [jraes;?; ik laat me niet uiiiacasn! "\Ve zijn tuc-.i ge'.-n co;nedi;uren ;'?' Er kuaui iijg een g.ojje, ea toen dat .,'.']/' v>as no.;' eer., eu to.ui zt:l\^ nog cea droog cognacje toe, eu aiet het deaküecia van Utn secrttans