c* ?J*. AMSTERDAMMER, bestaat daarentegen een onomstootelijke bepaling, dat slechts landgenooten, ja alleen tra dit kerspel geborenen of ingezetenen schutter koning kunnen worden!" De vreemdeling sprong op den grond, maakte eene buiging en antwoordde met zijn heldere, doordringende stem: »Des te beter, mijnheer de veearts, ik kom uit Husingen en Husingen behoort, zoover mij bekend, tot dit kerspel!" De veearts sperde den mond open, doch zonder te bulderen en kon slechts spottend uitbrengen: s Nu, geloove het wie wil; gij hebt een verduiveld vreemden tongval!" vBestmoder? riep de jonge koning in het zuiverste Emslander Platduitsch, vlcomt issen her un segget de Mannlüun Frolüwel dat ick sünn!" Wie drong zich daar naar voren gekleed in een oud mansbuis, met de pijp in den mond en het oude rimpelige gelaat stralende van vreugde en trots? Driek van den postiljon! Zij nam de pijp uit den mond en riep: »Bij zulk weer kraaien de hennen dat is mijn ongelukskind!" Geene stem ter wereld had een dieperen indruk kunnen maken, dan het krassend geluid van de oude Driek. De gekrenkte volks partij drong zich jubelend van de eene zijde om hunnen candidaat, terwijl van de andere zijde de gezeten burgers, met Backer en den dokter aan het hoofd, den teruggekeerden verwelkomden. De mu ziek schetterde met alle macht er tusschen door en de veearts schreeuwde boven alles uit: »Bravo, bravo, de jongen kende mij nog!" Driek en haar kleinzoon moesten nu plaats nemen in de tent bij de deftige menschen. Het oudje was erg stil, slechts toen mevrouw Backer haar toesprak, antwoordde Driek: »Ja, ja juffrouw, nu mag ik geen goddelooze taal meer uitslaan, mei meer vloeken en den pastoor tegenspreken dat is liet laatste signaal en ik maak rnij gereed tot een eervollen aftocht!" Alles stroomde toe om Tobias Spahn zijne lotgevallen te hooren vertellen, de veearts gebood stilte en de algemeene nieuwsgierig heid verschafte hem gehoor. Tobias plaatste zich bij den ingangvan de tent en aller oogen hingen aan zijne lippen: »Mijne levensgeschiedenis heeft een groot gebrek,'' begon de schutterkoning, s ze is kort. Met een licht bundeltje trok ik uit Husingen de wijde wereld in en misschien ben ik daarom wel zoo spoedig vooruitgekomen. Een pas had ik niet, maar in plaats daarvan een scheldnaam, die mij veel beter voorthielp. Ieder heeft een naam en zelfs een goede naam wordt maar al te gemakkelijk vergeten; een scheldnaam echter, zelfs een leelijke scheldnaam baart opzien onder de menschen, zoo iets maakt indruk, omdat het zoo zelden voorkomt. Wanneer iemand mij vraagde: Hoe heet gij? dan antwoordde ik steeds: Ik ben het ongelukskind! Dit zeide ik ook te Scheveningen tol een oud, zwaarmoedig heer, die zich in een rolstoel zat te vervelen; hij was blijkbaar een lijder, zooals er daar zoovelen waren. Wij, mijne Hongaarsche vrienden en ik, boden hem muizenvallen en dergelijk gesnor te koop aan, hij nam ons nauwkeurig op en vraagde: Hoe heet ge wel? Haastig antwoordde ik: die daar heet Laczi, de andere Gabor en ik ben het ongelukskind! De oude heer en de bediende achter zijn stoel lachten en ik moest van mijne grootmoeder vertellen en hoe ik klappermolentjes geknutseld had en in juffrouw Sabina's bed biggetjes verstopte, wat mij een openlijke straf op den hals gehaald zou hebben, indien ik niet de plaat gepoetst had. Nadat ik alles haarfijn verteld had, gebood de knorrige oude heer mij den volgenden dag terug te komen, als hij met zijn rolstoel naar het strand was gebracht; ik antwoordde: Ja mijnheer, al kijkt gij ook wat zuur, ik ben toch volstrekt niet bang voor u! Den volgenden dag waren er nog wel acht of tien andere heeren bij mijn beschermheer, sommigen hompelden op stokken en krukken, anderen zagen er bleek en vervallen uit, ze waren allen badgasten. Allen beschouwden mij aandachtig en lach ten, toen mijn oude bekende zeide:»Dat is het ongelukskind!" Nu be gon iedereen mij uit te hooren en onbekommerd vertelde ik alles wat ik wist; eindelijk zeide de heer in den rolstoel: Je bent te jong, ongeluks kind, om zoo bij den weg te slenteren; wij, deze heeren en ik, Bullen wat geld bij elkaar leggen om je te laten leeren, ik woon "e Amsterdam en zal eens zien, wat er van je te maken is! ^oo gebeurde het. Ik werd op een school gedaan, waar spoedig ?He jongens over mijn domheid lachten; zij zagen met evenveel minachting op mij neer, als dat in de school te Husingen om mijn guitenstreken legen mij werd opgezien, dat hinderde mij en ik sloeg aan 't werk. Mijne beschermers bestemden mij voor het machinevak en toen ik mijne leerjaren en mijn examen achter den rug had, werd ik bij eea Amerikaansch handelshuis aanbe volen, waarvoor ik tegenwoordig reis zooals gij ziet, ben ik een gelukkig ongelukskind!" Het hart der voorname burgers was reeds lang voor den jongen reiziger gewonnen; aan zijne erkenning door al de klassen der schutters stond niets meer in den weg en er bleef nog slechts over, dat hij uit de meisjes van het dorp zijne koningin moest kiezen. Tobias zag den kring eens rond, liet een korte poos zijn blikken rusten op de blozende Laurence, trad vervolgens op me vrouw Backer toe en zeide: B Juffrouw Holler, van kindsbeen af heb ik u voor de eerbiedwaardigste dame gehouden, die er maar kan bestaan; toen ik nu, tot man geworden, mijne moeder terug zag, vernam ik van haar, hoeveel mijne verwanten aan u verplicht zijn wilt gij mijne koningin zijn en beproeven of gij mijn teugelloozen aard kunt betoomen? Eerbiedig drukte hij een kus op de groote handen der brave vrouw, en deze, die zich in al haar leven en lieven nooit door ontroering had laten overmannen, kon nu op het schuttersfeest twee tranen niet weerhouden, die langzaam over hare wangen biggelden. »0," zeide zij, met den blik naar boven geslagen, »zoo strekt het toch nog ten zegen, dat ik Klara's aard heb beteugeld, zij heeft op haar zoon eene neiging tot overleg en dankbaarheid overgedragen maar, Tobias, uwe koningin kan ik toch niet zijn, want ik ben niet meer juffrouw Holler, maar de vrouw van den ontvanger Backer. Echter heb ik eene dochter en die kan mijne plaats vervullen. Laurence, hier is Tobias Spahn, die mij groote eer wil aandoen!" Dat mevrouw Backer zich met Tobias op zulk een vertrouwelijken voet stelde, was voor al de aanwezigen even goed, als aan hel hof een adelbrief; niemand kon nu nog iets tegen hem in te brengen hebben. De jonge meisjes zetten de koningin een krans op het hoofd en de koning bood haar den arm aan om, met mu ziek voorop en terwijl van alle kanten vreugdeschoten knalden, met haar een omgang te houden in zijne nieuwe waardigheid. Voor het eerst kon nu het jonge paar onbeluisterd spreken. »SIct spijt mij waarlijk," begon Laurence eenigszius gejaagd in het Fransch, dat haar veel gemakkelijker viel, »het spijt mij waar lijk, dal mama mij u zoo geheel contre coeur heeft opgedrongen!' Tobias keek haar verrast aan en antwoordde: »Gij beoordeelt mij naar uw eigen gevoel, nu gij contre coeur aan de zijde van een landlooper op de straat moet verschijnen; ik weet van den heer Peters, dat gij een groot vermogen bezit en recht hebt om hooge eischen te stellen. Maar wees overtuigd, dat ik het gelukkig toeval, dat mij veroorlooft, naast u te wandelen niet misbruiken zal. Nooit zou ik getracht hebben hier zulk eene rol te spelen; maar het geschiedt ter wille mijner grootmoeder, de oude Driek van den postiljon." »Nu, als het ter wille van haar is, dan heb ik er ook vrede mee," merkte Laurence op, »ik zal stellig niemands vreugde storen, monsieur Spahn!" ''Slot volgt). HIEUWT VAKT »E WEEK. In het voornemen van Z. M. den Koning, om den 13den dezer met Zijn gezin naar 's Hage terug te keeren, is tot dusver geene verandering ge komen. Dat de zitting der Staten-Generaal door eene Commissie van 's Koningswege zou worden geopend, moet nog niet zeker zijn. Te Leiden is van Z. M. den Koning bericht ontvangen, dat Z. M. ver hinderd is om bij da onthulling van het gedenkteeken van Leiden's on*' zet tegenwoordig te zijn. De vierde verjaardag der Kroonprinses is in verschillende garuizoensplaatsen door het houden van parades gevierd. In eenige plaatsen hadden de aangekondigde parades om het weder geen doorgang. Z. M. de Koning heeft, naar men mededeelt, een belangrijk pensioen toegekend aan luitenant-kolonel Hojel en majoor Beijerman, als adjudanten van nu wijlen Z. K. H. Alexander Prins van Oranje. Bij de Tweede Kamer is ingediend een gewijzigd ontwerp van wet tot regeling der gemeenschap door electro-magnetische telegrafen. Bij de Tweede Kamer zijn ingekomen een wetsontwerp tot het in overwegingnemen van een voorstel tot verandering van artikel 198 der Grond wet en een van mr. S. van Houten strekkende het veranderen of wijzigen van eenige grondwets-artikelen. In de Memorie van Toelichting tot zijn wetsontwerp verklaart mr. Van Houten vooral gewicht te hechten aan een nieuwe regeling van het kiesrecht. Hij wil het kiesrecht toekennen aan allen, met uitzondering der bedeelden en van hen, die lezen noch schrijven kunnen; deze twee gronden van uitsluiting te regelen in do kieswet.