DE AMSTERDAMMER, WEEKBLAD VOOR NEDERLAND. Me. Herbert! desniettemin kondet gij het mij niet kwalijk nemen, dat ik een bedenktijd van vier weken voorsloeg, om u nader te leeren kouten, en om mij zelve op de proef te stellen." tintegendeel, het verhoogde uwe waarde in mijne oogen. Ik ten in de wereld ervaren genoeg, om te weten, hoevele meisjes mij zonder bedenken zouden willen hebben, alleen maar omdat ik rijk ben." \>En gij steldet uwe terugreis nog eens om mij uit, liefste man l" ?Natuurlijk alleen, om u dadelijk met mij mede te kunnen nemen", zeide hij lachende, terwijl hij hare hand in de zijne nam. »Deze kleine kostbare hand mag mij niet ontsnappen. Zult gij ook nooit terug verlangen naar Duitschland en berouw hebben mij over zee gevolgd te zijn." ', »Nooit, llerbert, nooit!" zeide Helena ernstig en vast. »Gijzijt (nu mijne wereld en mijn leven. Een vaderlijk huis, dat mij zou kunnen aantrekken, heb ik nooit gehad, en al had ik ook in Duitschland niet zooveel treurigs beleefd, zou ik toch mijn echt genoot gevolgd zijn, en zijn vaderland ook het mijne genoemd hebben." ^Herbert drukte met warmte de fijne hand, die hij nog altijd in de zijne hield. Op het oogenblik, dat hij het gesprek wilde voortzetten, kwam een jong man met een blozend, maar grof uiterlijk, waaruit meer levenslust en goedhartigheid dan geest spraken, aan rijden en wendde zijn paard tot dicht bij de equipage. S Maar Herbert," riep hij, »ziet men je dan eindelijk eens terug? Waar heb je toch zoo lang gezeten? Nu, een jongen echtgenoot moet men niets euvel duiden. Neem het mij niet kwalijk, mevrouw," zeide hij tot Helena, >een oud vriend, als ik, mag zich wel eene vertrouwelijke aardigheid veroorloven, niet waar? Nu, ouwe jon gen! stel mij eens aan je vrouw voor!'' *sMijn schoolvriend, Frank Hartmann'', zeide Herbert lachende tot Helena. s Een goede kerel, maar een beetje luidruchtig van aard. Ik denk, dat gij mettertijd ook met hem vriendschap zult sluiten." ^Frank Hartmann nam vriendelijk zijn hoed af. '»Het is eene groote eer voor mij, kennis met u te mogen maken, Mrs. Willis," zeide hij, >u moet mij voor Hei nemen. Zoo'n luidruchtige vriend is van een goed soort, Mevrouw! Her bert kan het getuigen." ~ »De vrienden van mijnen man zijn ook de mijne," zeide Helena minzaam, hem de hand reikende, die hij hartelijk drukte. vsüank u, Mevrouw! Ik ben buitendien nog een halvelandsman van u. Mijn vader was ook een Duitscher, maakte eerst in het Westen en daarna in de stad zijne zaken in orde, en het is hem goed gelukt. Amerika is een heerlijk land, Mevrouw; ik denk, dat het er u wel bevallen zal." Hij had intusschen zijn paard gekeerd en draafde naast de equipage van zijn vriend mede. »By the by, Herbert! ik heb je in zoo'n langen tijd niet gezien, wat dunkt je, als we den avond eens gezamenlijk doorbrachten?" »Als mijne vrouw het goed vindt," antwoordde deze eenigszins aarzelend. »Je begrijpt, goeje jongen! dat een nieuwbakken echtgenoot zoo maar niet over zijn tijd beschikken kan. Wat dunkt u, Helena?" * »Als gij er plezier in hebt, gaarne." ^>Wat zullen we dan uitvoeren?" vroeg Herbert nu zijn vriend. »Hm niets is eenvoudiger. Zouden we van avond niet naar het'? Germania-theater gaan, Mrs, Willis? Het zal u zeker genoegen doen, weer eens eene Duitsche comedie te zien; buitendien speelt de beroemde Otto Brandes in zijn beste rol. U moet namelijk weten, Mrs. Willis! Brandes is de beste duitschamerikaansche tooneelspeler, dien wij bezitten, hij komt nu rechtstreeks uit Ghicago. Reeds sedert jaren speelt hij in de Duitsche theaters onzer roemrijke Unie. Wat dunkt u waarde Mevrouw?" Helena wisselde met haren man een vluggen blik. uHet theater de schouwburg ik weet werkelijk niet " »U zult er geen berouw over hebben, ik verzeker het u, Me vrouw! De noblesse Van New-York komt daar bijeen, om Brandes te zien spelen. Het is reeds alleen een genot het publiek te aan schouwen. Men zal u daar missen, men verdenkt Herbert reeds er van dat hij zijne jonge vrouw, op wie hij toch alle reden heeft om trotsch te zijn ik zeg dit niet Mevrouw om u te vleien op onverantwoordelijke wijze van de gezelschappen verwijderd houdt". »Dan zullen we gaan", zeide Helena, voor wie de laatste woor den van Frank reeds genoeg waren. t All right, Mevrouw", lachte Frank. »Dan is hedenavond de eer aan mij1'. Hij nam zijn hoed af en reed heen, terwijl erbert den koetsier bevel gaf, om te keeren en naar huis te rijden. Spoedig hielden zij voor het huis op. Herbert hielp zijne vrouw uit het rijtuig, en beiden tradea in huis, vanwaar een met tapijten belegde trap, naar eene rij prachtig gemeubileerde kamers voerde. Terwijl zij toilet maakten, werd de bediende, een forsch ge bouwde Ier met een breed, rood gelaat, naar het bureau vanden schouwburg gezonden, om twee plaatsen eerste rang te bespre* ken. Binnen korten tijd was hij terug. T» Alles uitverkocht, Sir!" meldde hij, D alleen in de prosceniumsloge links waren nog twee plaatsen open." »Ge hebt ze toch genomen?'1 B Natuurlijk." s Geef ze dan hier. De plaatsen zijn weliswaar niet de beste, men kan te veel in de coulissen zien, en men zit te dicht bij de tooneelspelers; intusschen," zeide hij zacht bij zich zelven, sis het voor mijne vrouw misschien zóó het meest interessant!" V. In het Germania-theater te New-York was de toeloop heden buitengewoon groot; want de Duitsche Amerikanen, die anders even als hunne medeburgers de dramatische Muse met slechts geringe deelneming tegemoet komen, hebben overigens die eigen schap met de volbloed-Amerikanen gemeen, dat zij zich, doer eene gewone aantrekkingskracht, door iederen beroemden naam laten lokken; en Otto Brandes, die heden als gast zou optreden, ging een zeer beroemde naam vooraf. Kort vóór den aanvang der voorstelling kwam Herbert met zijne vrouw in het theater aan. Op het punt, zijne loge te slui ten, viel Heiene's blik op het programma, dat haar door eene vrouwelijke bediende overhandigd werd. »De meineedige boer?!" kwam het onbewust van hare lippen, en haar arm beefde in dien van Herbert. Herbert zag haar verwonderd aan, maar de vraag, die hij op zijne lippen had, zou hij niet uitspreken, daar op hetzelfde oogenblik de loge-deur openging en het goedmoedige gelaat van Frank daarin te voorschijn kwam. B Ah, dat is fameus!" lachte hij. sik heb al overal naar u en Herbert gezocht, en nu vind ik u juist met mij in dezelfde loge; werkelijk aardig! Gaat u binnen, Mevrouw; we zullen geheel onder ons zijn, daar de hoekloge maar drie plaatsen heeft.'" »Ben je niet wel?" vroeg Herbert, bezorgd zijne bleeke vrouw aanziende. »Heel wel, dank je. De titel van het stuk Jeed mij terug denken aan eene gebeurtenis, waaraan zich de treurigste herin neringen van mijn leven hechten." »Het is een magnifiek stuk," zeide Frank, terwijl hij de stoelen recht zette. »Brandes speelt de hoofdrol, Mrs. Willis, en onbe rispelijk. Hij schiet zijn zoon dood. Dat is, weliswaar, geen mooi schouwspel voor de zwakke zenuwen der ladies, maar tooi» zeer boeiend en interessant, werkelijk." Heiena's gelaat werd bij dit gezegde nog bleeker. (Wordt vervolgd.) SCHAAKSPEL. No. 52. Van ACE PEKDÜte Madretto. ZWART. a b o d o f g WIT. Wit speelt voor en geeft in 3 zetten mat, CWit 7 en Zwart 3 stukken met K. D 5). De oplossingen in het volgend nummer,