?p-r ? r 6 DE AMSTERDAMMER, WEEKBLAD VOOR NEDERLAND. No. 417. A' ir bet of keet (volgens Wagners voorschrift) wat geteraperder kunnen Vooral toonde zich dit in de toespraak van Sachs. Overigens (boe ook als herinnering!) is zulk een brokstuk op een concert * >gehftel misplaatst. De aanspraak van Sachs verliest zonder theatrale «-ongering itile pit, en het P/eislicd van Waltber (dat bovendien volstrekt 'bet- glanspunt der compositie niet is, al is het ook het hoofdpunt der gedaohte van den tekst), het Preislied wordt onbelangrijk door het uitMBlflren van Beckmessers partij. i Wat zou Wagner hiervan bij zijn leven hebben gezegd? Hij, die zelfs ;het ophalen (alleen openschuiven) der toonoelgordijn in geene goed ver't ichte zaal toeliet, opdat de indruk van zijn kunstwerk niet zoude worden 'gestoord!.... Op den derden dag (gelukkig tegenwoordig al minder en minder kun.Stenaars- of bijna kunstenmakersdag) klapte het publiek, om zeer uiteen» 'kopende 'redenen, na de voordracht der Ouverture zur Oper König 3tanfred"", van C. lleinecke, en na die van de aria uit de Ruïnen von Athen, \an Beethoven. ,? ? De eerste bijvalsbetuigingen golden de Gewandfheit (vaardigheid) van jden directeur van het Gcivandhaus te Leipzig en den orkestmeester alhier, doch minder den componist, der opera. De laatste toejuichingen golden' de schim van den onvergetelijken heros.... > ?D« 'opera' Matifrect heeft in Duitschland herhaaldelijk goede ontvangst gevonden. De ouverture is eene talentvolle aaneenschakeling van min of meer bekende motieven en combinatiën, nooit gemeen, nooit gezocht, van goeden smaak, maar zonder .den straal der inspiratie. i D£ basarja uit de jRtiinen is deftig en droog, zonder dramatische verheffing een nagelaten werk, waarbij men don hoed afneemt en den IfUDger bedankt met eeneu handdrnk, doch zonder geestdrift. Het talent , van den heer Siehr heeft berhaupt tiets begeetterends. De tenoor Dietich droeg nog eene Serenade uit Kó'nig Manfred" (uiet te verwarrnn met Byrons Manfred) voor, die.... aan het gros van 't publiek uitnemend 'qrei'peviel. . (.'Doch. wat te zeggen (nu wy toch wedor aan do solo's rakon). wat te (Stegen,over de voordracht van Mendelssohns Lor dei- finale, door MoracQldeu. By Handel had de talentvolle tooneelzaugeres de grootste moeite r^ch in te houden. Nu zij in dit werk meende alle teugels-te mogen vieren, was z\j op de andere rij aan de grens van het eslhctirch ongeoorlejoi'de. Hare voordracht was meer die van eene waanzinnige dan van eene' wraakzuchtige verlatene bruid. Hot publiek . was opgetogen van bewondering. G'est tout ce gifil faut op den kunstenaarsdag." .Maar thans aarzelend zetten wij 't opstel voort, om nog een woord oyer de 45jarige vioolviituose Norman-Keruda te spreken, die zich voor 'teerst op een nederrijnsch muziekfeest deed hooren. ''.Van zulk talent kunnen onze zangers en zangeressen oneindig veel leeren. En zie dit wordt toch niet uitbundiger door de toehoorders begroot. yÜeA'ïaen dan fijnen smaak, diep eu kiesch gevoel voor gcJaohto en stut kan deuken, -vindt men bijeene uitnemende reinheid in het spel dezer. jonge weduwe yereenigd. Zij speelde Viotti en Handel, en gaf eindelijk nog het 'Andante uit Spohrs vioolconcert ten beste. Viotti vertoonde zieV geestig en somwijlen coquet; IJandel zwierig, maar ernstig. Alles zónder Overdrijving, zonder jacht op efiVct, om der wille der kunst, der wa/ëkunst alleen, schoon do zwaarte eu kracht van toou niet voorbecldeloos was. Wat zal men nog zeggen van de uitvoering der D-moll symphonio van Sehumann V -Volmaakter hebben wij haar nimmer gehoord, /ij zweefde voorbij met eene juistheid en eene innigheid die alle omgeving deed ver geten. Het was eene inspiratie van 'fc begin tot het einde, voortgespro ten uit eene voorbeeldelooze gelijkheid. De Romanzc klonk als het zacht geruisen van den wind door de bloemcngaarde, en de vioolsolo, door deh-heer Eöntgen Sr. uitgevoerd, was gelijk de vleugelslag van eenen genius!' Waar dwalen wij heen ?... Voor den schepper zulker werken i? de ellende der aarde dubbel zwaar geweest.... Ejnde'ük Honk het groot Halleluja" van den Messias en juichend, stralend van vreugde keerden wij, na deu afscheidsdronk, huiswaarts. '?*'?* : ; ' ' A. D. K. J* ,?' Y OUD FBANSCHE MUZIEK. Ta Parjjs js eene voordracht over oude Fransche volksmuziek gehouden door'Gaston Paris, opgeluisterd door voorbeelden, waartoe eenige zangers en aageressen en leerlingen van het Conservatoire hunne medewerking verleenden. -Gaston Paris gaf de geschiedenis van do ontdekking van het pW-Fransch' notenschrift en een overzicht van de oude liedeboeken; Quoilien en Tierson zongen liederen en complaintcs uit alle provinciën des lands, benevens twee oude givers of ballades, twee sonnV, satirieke coupletten en een jagerslied, dat zeer toegejuicht werd. Eenige dames en heeren zongen toen Baskische liederen, een lijkzang ef lé'cero Uit Corsika, eene ballade La femme du marin (de prototype f W» Enoch Arden), een aandoenlijke ballade Jean Renand, bourrces uit Auvergne, twee fraaie liederen uit den Elzas, en danswijzen uit Bovenj}relij»gne. De avond had een zesr uitgelezen publiek gelokt, dat hoogst voldaaa naar huis ging. UIT PARIJS. XXV. Parijs was in de afgeloopen week in emotie over V affaire Pel, een Afschuwelijke misdaad, of liever een reeks van misdaden, door een horlo gemaker van Montreuil jaren achtereen straffeloos en ongehinderd gepleegd. By het proces dat dezer dagen voor de Assises werd behandeld, is het gebleken, dat het monster, dat den naam van Pel draagt, meer dan tien vrouwen, louter, uit hebzucht met arsenicum heeft vergiftigd, en waar hij siph^ niet op d.o gewone wijze vnn ziju slachtoffers kou ontdoes, deze eenvoudig in stukken gesneden en in een daarvoor expres ingericht fornuis verbrand heeft, om alzoo de ontdekking te voorkomen. Ook een vorm van crematie, maar een vorm, waartegen ook de grootste voorstan ders dezer zaak zich zouden verzetten. Deze laaghartige giftmenger leverfc een voorbeeld te meer van dat zedelijk idiotisme, dat nog onlangs ook in ons land zijn Hlustratie vond in de Leidsche giftmengster. Zijn met de pen goteekend portret, door de Figaro opgenomen, is, diinktmij, een waarschuwing op zichzelve, die zegt: pas op want ik ben gevaarlijk!" Toch hebben velen die waarschuwing daarop niet gelezen en zijn de dupe geworden van dit beestachtig wezen. Ook dit proces levert een bijdrage te meer voor de betrekkelijk groote onveiligheid, waarin het leven der menschen te Parijs nog verkeert. En niet zonder grond uaag men den politie een ernstig d Voeuarel toeroepen. L'Ocuvre zal het nieuwe werk, dat Zola bezig isteschrijven.heeten. Figaro weet er reeds iets van te vertellen. Men heeft Zola bij verschil lende kunstuoopers bezoeken zien brengen. Ook weet men, dat hij zich van vele technische bijzonderheden op de hoogte heoft laten stellen. De intrigue van dezen roman wordt af'gesponnen in de kunstenaars wereld. Tegenover het tegenwoordig geslacht van schilders, die hotels bewonen en ia overvloed leven, wil hij den armen maar waarachtige»! kunstenaar doen uitkomen, die een en al hartstocht is voor het ideaa!, hetwelk hem voor den geest staat, zooals hij zelf die in zijn jeugd gekend heeft. Hij heeft zijn roman l'Oeuvre gedoopt, ofschoon die titel hem niet gansch en al bevredigt; hij vindt dien wat Onbepaald, niet teekenend genoeg. Maar hij is op dien naam gekomen, omdat het wel degelijk l'oeuvj-e is, dat de gansche ziel van den kunstenaar, dien hij wil schil deren, inneemt, hem geen rust laat, hem altijd vervolgt eu in spanning houdt, zijn oeuvre, zijn groot stuk. Maar de held is slechts een nieuscb, en het gedroomde oeuvre zal nimmer werkelijkheid worden Het drama schuilt in de worsteling van een half genie met de natuur. e kunstenaar bemint niets dan zija werk. Kunst en liefde dingen in zijn wesen om den voorrang. Zola zal ook hisr alleen volgens d^ natuur teekenon. Hij, het hoofd eenor nieuwe school, zal den meester eener school schetsen, een Courbef, die op allen zijn stempel zoekt te drukken, een Manet, wien de realiteit drukt en kweit, maar een artist, die, hoewel hij verschillende typen in zich vercenigt, toch een geheel eigenaardig type zal vertooneu. ilij wil ons oen vurig, al te vurig schilder laten zien, die steeds starend op den stralenden fakkel der kunst, sieh gaat branden aan de vlam der. liefde. Dat alles in de lijst, dia ten allen tijde neer de nieuwsgierigheid heeft geprikki'ld. De lezeressen zullen in de ateliers worden binnengeleid, dj lozers zullen kennis maken mot het personeel van het Hotel Drouot, met tentoonstellingen, ktinstmagazijnen, die allen met de bekende uitvoerigheid en minutieuslieid van dezen naturalist zullen worden beschreven. En geen beter gelegenheid voor Zola om voor dit werk zijn studies te mak.;», dan do stad der kunsten bij uitnemendheid. Ook van Ilcct'ir Maloi kan eerstdaags een nieuwe roman worden ver wacht, die eerst als feuilleton in deu Figaro zal verschijnen en getiteld is Lieuicmnt Bonnet. De kluizenaar en droomer van Fontenay-Eou?-Bo!s heeft op een zijner wandelingen door do bosschen een schamel gekleed» luitenant ontmoet eu die ontmoeting heeft zijn verbeelding aan het werk gezet en de strijd om het bestaan van. zulk een armen officier, die met zijn klein Palaria niet rond kan komen, zal de hoofdfiguur uitmaken van deze gcschkd'enis. Minder madedcelzaam dar, Zola omtrent plan en in houd van zijn werk, heeft Malot zich daarover verder niet uitgelaten eu kan il: u daarvan dus niets meer aiededeelen. Zoo zachtjes aan begint het trekvogelinstinkt bij de Parijzenaars wedei te ontv/akcn, en weldra zullen de salons gesloten zijn, waar men nu no» bij een ondragelijke hit,te bijeen komt om te dansen, muziek te hoorer. en zich te vervelen. Want do mode heeft den laatsten tijd bevolen eii haar bevel is heilig dat raen niet meer in de daarroor zoo geschikte wintermaanden bals en partijen mag houden maar dit in de lente moet doen, van de mode kan ook het credo qulu, absurdiini gelden, want i? het niet onpas en onzinnig, om, juist als de leute hare duizende bloeinon uitgespreidt over veldo en weide ea alles spreekt van het nieuwe frissche leven, alles gleurt eu fleurt, dan zich op te sluiten in snikheete zalen en daar een vermaak en ontspanning te zoeken, waaraan niemand werkelijk gelooft en waarvan de meesten reeds walgen. Bij die dwaasheid acht ik dien buitenman nog verstandig, dio zich zelven afbeulde met de vraag, waar- hij toch op het lapje grond, dat hy gekocht had, zijne ruïne zou, laten maken!''' Blaar het trekvogel-instinkt ontwaakt, zooals ik zeide. Men gaat Parijs den rug toekeereu, velen hebben dat reeds gedaan. Als de Grand Ptix in de wedrennen is behaald, dan heeft de metro pool voor zijn rijke bewoners geen aantrekkelijkheid meer. Waar zullen we heen gaan? dat is op het oogenblik de eenige vraag. Men spreekt onder elkaar over niets anders. Want dat men ergens heen gaat, dit staat vast. De mode eiseht het. Wel had IL en, toen men het vorig jaar tehuis kwam, schoon zijn be komst van dat reizen en trekken, wel zwoer men toen een duren eed, dat men een volgend seizoen stil tehuis zou blijven en zich niet meer la ten beetnemen op al die badplaatsen op het land of aau zee. Maar daar is een geheele winter overheen gegaan, en als de lente in 't land komt, krijgt de Parijzenaar zijn gewonen aanval van verplaatsingsr manie. De locomotiefkoorts grijpt hem aan en er uit moet en zal hij! Niets vermakelijker zegt Véron, dan de gesprekken, die er over dit punt,- tusschen man en vrouw gewisseld worden. Hoor eens, beste, aldus mijnheer zou het niet eens tijd worden om een besluit te nemen. We hebben nu spoedig half Juni en weten nog niet, waar we heen zullen gaan. Ja. maar dat staat als esn paal boven water, meent mevrouw, da*; wij ergens hecu gaan. Tehuis blijven doe ik niet, da menschen zouden d-nken, dat we het niet kunnen betalen. . . .