Vf;!;"^!»-^-/:»* \..,.' . TB ' - ? ' DE AMSTERDAMMER, WEEKBLAD VOOR NEDERLAND. No. 4*8 Wc*' rJ Vf. p'' .w gaan. We nemen een retour Ie klasse voor ?1.05; ik heb 't adres van den jongen Janssen* je weet wel, die student, dien we onlangs bg de Y«a "Doorns hebben ontmoet en die toen zoo jjseujk lief tégen ons was. fEN woont dicht by 't Rapenburg «n daar kunnen we d*n optocht beerlek KMO." De bewonderde alweder de vindingrijkheid mgner eehtvriendin, en wel beschouwd deed t me nu plezier, dat ze zich op een waarlijk oeconomi?ohe wftu een feestelrjken dag kon bezorgen. Den volgenden ochtend geleidde ik nujn dames naar 't station en onder ?en ontzettende hurry gelukte 't me, de noodige biljetten te bemachtigen. Eg t instappen in den trein had ik weder gelegenheid de hooge distinctie van 't Haagsche publiek dat uit feest-vieren gaat, te bewonderen. Ik geloof niet dat- onze zoo befaamde vischmarkt-dames bij cene gelegenheid als deze zich doller en onfatsoenlijker zouden aanstellen dan ik hier zoogenaamde gedistingeerde dames bij 't bestormen dei- rijtuigen zag doen. Om m$n dames in een Ie klasse te krijgen, daartoe zag ik waarlijk geen kans; mijn vrouw wilde 't wagen, maar ik verzette mjj met kracht tegqn dat voornemen; ik trok haar mede en ik had het geluk mijn drie tal in een 3e klasse te kunnen bezorgen wel niet zonder tegenstribbelen, naar 't ging toch, vooral toen we den kolonel met zijn dames het vooibeeld isagen geven. Wel, kolonel," had ik gelegenheid hem in 't oor te bijten, ik dacht dat ge a zoo vast hadt voorgenomen, niet naar de feesten te gaan; voor»! niet met den trein." De kolonel keek me vrij barsch aan en antwoordde met de vraag' En gg dan?" Ik bljjf thuis", zei ik leuk; ik kom bier alleen mijn dames bezorgen. Mag ik ze onder uwe hoede aanbevelen, kolonel? Tot wederdienst bereid. Goede reis en veel plezier.", Een dag in Den Haag, als er te Leiden een groot studenten-feest wordt gevierd, is een heel andere dag dan een gewone. Ik moet zeggen, dat toen ik verleden Dinsdag, door de drukste straten gaande, die nu stil en bijna eenzaam waren, een zeker gevoel van verlichting ontwaarde, zooals men hebben kan als men uit 't gedrang in de ruimte komt. Op een buitengewonen dag is de mensch allicht geneigd iets buitengewoons te doen en zoo kwam 't, dat ik 's middags, in plaats van naar mgn sociëteit te gaan, het nieawe caféin de Passage met een bezoek vereerde. Was 't op straat leeg, hier was 't volmaakt dood. Geen sterveling, behalve de zich vervelende bedienden. Ik vroeg den man, die 't bestelde vóór mij nferzette, of 't hier alttjd zoo druk was, waarop hij my met een licht schouderophalen antwoordde, dat het van daag al bij zonder stil was, en hij schreef die bijzondere stilte heel wijsgeerig aan de bijzonderheid toe, dat er feest te Leiden was. De man had gel ijk, maar ik herinnerde me toch ook, dat ik 't cafó wel eens op 't zelfde uur van een niet bijzonderen dag was voorbijgegaan eu ik er dan in 't geheel drie of vier bezoekers had gezien. Dat, is zeker meer dan geen een, maar bijzonder druk" kan men dat toch ook niet noemen. Ik'dacht zoo, dat dit caféme een vrij ji'8* beeld opleverde van de toe komst, welke onze Passage tegemoet gaat, want drukke passage" heb ifc er tot heden niet kunnen opmerken en veel navraag naar de leeg staande winkels is er ook niet te bespeuren, 't Spijt me lieusch voor die inderdaad fraaie winkel-galerij. In mijn eenzaamheid nam ik een krant op, die ik al gelezen had en ik keek er in zonder dat ik eigenlijk las. Toch hield ik me met de krant bezig, want ik dacht hoe 't kwam weet ifc niet aan de verschillende soorten van kranten-lezers, die er zoo al gevonden worden; de een be studeert bfl voorkeur de binnenlandsche nieuwtjes; de ander heeft meer smaak in 't buitenland; een derde gaat liefst in 't feuilleton op; een vierde verdiept zich 't allereerst in de beurs-noteericgen ; een ander pluist de advertenties na, onzoovoort. Zoo zat ik te denken en daar ik bijna nooit advertenties lees, kwam ik op den genialen inval om dat nu eens op dezen buitengewonen dag op deze voor m^ buitengewone plaats, bij uitzondering, te doen. Daar werd mijn oog al dadelijk getrokken door eene met vette letters gedrukte vriendschappelijke waarschuwing aan een mevrouw, wie haar anoniem schrijven terug wordt gezonden, ten bewijze, dat zij als de schrijf ster bekend is, wegens hare eigenaardige letters, door welke zij zich ver raden heeft, enz. Natuurlfjk was de' voor mij, evenals voor alle Hagenaars, behalve voor die mevrouw zelf en dan adverteerder of de adverteerster een raadsel; maar in mijn gedachten knoopte ik toch allerlei geschiedenissen aan die Waarschuwing vast, waarvan wellicht geen enkele de ware is. Toch geloof ik veel kans te hebben den bal niet geheel mis te slaan, ala ik onderstel, dat het in de eerste plaats een qnaestie is tusschen twee dames; ten tweede, dat het anoniem geschrijf een toespeling, mis of raak. waarschijnlijk mis op een buitenlandsch reisje onder gedwongen omstandigheden behelst. Waarom ik dat onderstel ? Om de eenvoudige reden, dat het hier mode is geworden, wanneer dames buitenlandscbe reisjes ondernemen, dat andere dames dadelijk aan 't onderzoeken en gissen gaan of 't weldege lijk een pleeier-reisje zou zijn, dat de toeriste uit haar omgeving trekt; of er niet iets anders" achter schuilen zou en of dat uitstapje geen sans-prendre forcézon wezen. Ja, dat is bedroevend in een fatsoenlijke wereld; maar ik blijf altijd zeggen: zoo de waard is, betrouwt hu zijn gasten. 't Spijt me, dat ik niet kan gissen wie die mevrouw is, anders zond ik haar voor de grap deze krant. Misschien doet de adverteerster 't wel als ik ten naastenbij goed geraden heb. Nu, dan mag mevrouw Anonymus er bij lezen, dat Pasquino haar geen net mensch vindt. Die quaestie van de hnzaren-luitenants is met recht een muisje met een staartje en een lang staartje. Eerst heeft het den kolonel zijn pen sioen gekost; nu vraagt de auditeur-militair zijn ontslag. Wie moet er nu nog meer voor die heeren springen? 't Zal er nog op neerkomen dat eijjdelijk do Minister zeil weg moe^. Pasquino. K N S T. POGINGEN OM DE KUNST TE POPULARISEEREN". Frankfort, Juni 1885. In liet Avondblad van no. 876 van de Amsterdammer las men onder het rubriek Kunst en letteren: Te Weenen loopt het gerucht dat Hans von Bülowkrankzinnig is geworden." Schrijver dezes kan de verzekering geven dat de Amsterdammer gelijk heeft met de veronderstelling dat de Berlijners" dit praatje hebben uitgestrooid. Gezond en frisch. Ure a guatre pingles., in zomerkleeding met lichten pantalon en rooden das geeft de begaafde kunstenaar alhier sedert lo Joni eiken dag onderwijs aan het Raff-conservatorium. Ge'ijk bekend is bezit onze stad twee muziekscholen; de eene draagt den naam van Hocht, de andere dien van den verleden jaar aan de kunst ontrukten genialen Raff, die jaren lang directeur was. Hans von Bülow kondigde vóór eenige maanden aan, dat hij, gelijk verleden jaar, eerst te Berlijn, vervolgens (in de maand Juni) te Frank fort een, gelijk hij 't noemt quasi-openbaar" onderwijs in de klavier speling zou geven. Welnu; het toelatingsexamen heeft in het begin der maand plaats gehad. Er werden zes nieuwe candidaten, waarvan vijf jonge dames, van allerlei steden, en een jonge heer, bovendien nog 24 oud-leerlingen aangenomen, en eindelijk vijftig personen alleen als toe hoorders ontvangen. Gedurende die lessen, welke met eene afwisseling van critiek, muziek geschiedenis en geestigheden uit de dagelijksche gebeurtenissen, worden gegeven, en waarin de meester meerdere talen spreekt, bewijst von Bülow alles behalve zijne krankzinnigheid. Hij ontziet zich evenwel niet tegen ,,die grosze Stadt der Intelligonz" (Berlijn) uit te vallen, en te beweren dat aldaar zeer slecht muziek wordt gemaakt. Hij stopt zijnen indruk niet onder stoelen of banken, wanneer hij oor deelt dat een leerling speelt gelijk een dilettant." Hij oniziet zich niet zulk eenen aspirant kortweg naar huis te zenden met het verzoek nooit weder terug te komen. Haarklein werden de Sonaten van Beethoven, die dit jaar in de eerste plaats worden behandeld, uitgelegd. Onbekende bijzonderheden van al lerlei aard worden medegedeeld om de geschiedenis van haar ontstaan en de innerlijke waarde te doen kennen. Eerstdaags volgen Bach en Brahms. dan ook Mendelssohn en Mozart; dit jaar zijn Scliumann, Chopin, Liszt, enz. uitgesloten. Zij worden niet bshanield. Kortom von Biüow is, naar mijne overtuiging, alleen krank zinnig in de oogen der kunstvcrkracbters en der aanmatigende dilet tanten, die zich door zijne gestrengheid beleedigd voelen. Op het ge bied der muziek dienen zijn lessen wezenlijk om de kunst te p op ulariseeren. Er is te Frankfort en in de omgeving der stad nog menig verschijnsel van anderen aard dat zich sluit aan de merkwaardige mededeelingen over dit onderwerp, in December 1884, in het Dagblad De Amsterdamnier uit Dusseldorp gedaan. Wij willen niet uitvoerig spreken van den bouw van het voor weinige maanden te Maiutz geopende nieuwe station. Toch leent zich juist de adel der lijnen van openbare gebouwen, en de voortreffelijkheid van het beeld houwwerk meer dan menig museum (en voorzeker meer dan het inwen dige der meeste schoollokalen) er toe, het schoonheidsgevoel des volks te verhoogen. Het nieuwe stationsgebouw is wel niet met die edele weelde van het Straatsburgsche uitgevoerd, het bezit echter vele voortreffelijke eigenschap pen en is ook meer practisch ingericht, waartoe bijvoorbeeld de verlich ting met electrische Sellstsünder behoort, die den geheelen dag door branden. Ofschoon de voorgevel wat zwaarmoedig is en liet afdak voor rijtuigen en reizigers (eene zeer verspreide dwaasheid) er storend tegen aan is geplakt, zijn de proportiën toch voldoende. Het beeldhouwwerk maakt al te weinig deel uit van den bouw, doch de zinnebeeldige voorstellingen van werk en nijverheid zijn door den beeldhouwer Scholl (?) met groot talent uitgevoerd. Hiervan verdient ook geprezen te worden, dat men niet coute que cofite naakte figuren heeft aangebracht, ofschoon dit tegenwoordig weder in de mode komt. Men heeft de romantische godenleer niet te hulp geroe pen. De top loopt uit in eene zwevende, geheel vergulde mannelijke fi guur, gekroond op de wijze van het monument te Philadelphia, en met eenen lichten sluijer omhangen. Het stelt de electriciteit voor. Het volk noemt dat beeld de gouden Venus", gelijk men er wel een ander vrouwelijk naakt standbeeld met den naam onze moeder Eva" zag aanduiden. Het volk herkent namelijk zijne groote mannen en vrouwen, of de zinne beelden van groote gebeurtenissen niet in ongekleede n'gurec, hoe schoon ook gemodelleerd! Doch keeren wij naar Frankfort terug. Het Frauenlildung-verein waarvan meer dan twee honderd jonge dochters lid zijn, zocht de meis jes welke de school hebben verlaten niet alleen voor de kookkunst, de huishouding en het kleermaken, maar tegelijk in kunst- en litterairen zin te ontwikkelen. Men onderwijst er de vreemde letteren, het teekenen enz. Het streven naar populariseeren van de beeldende kunst is aan Frank fort zoo eigen als de vroegere onafhankelijkheid der stad. Opgelost in Pruisen is evenwel dat streven niet te gronde gegaan. Het zinnebeeld daarvan is het Stüdelsclie Kunstlnsütut, dat diegene ten minste bij namen kent, bij wien de gedachte is opgekomen, dat de officieele kunatacademiën weinig aan de kunstbehoefte des volks voldoen. Verre van daar dat het Inslitut eene rijksinrichting zij geworden, heeft het in den loop der iaren een nog meer republikeinseh karakter verkregen.