DE AMSTERDAMMER, WEEKBLAD VOOR NEDERLAND. No. 455. Voor de eotnponisten, die hun eigen werken dirigeerden, voor de dames ea heeren, die in het koor zongen, was het onaangenaam eene half bezette zaal te zien, die, met beter beleid, zeker gevold sou zijn geweest. Het programma was op de volgende wijze samengesteld: lo. a Elegie, b Allegretto Scherzando, c Andante Cantabile, d Allegro-Vivace voor orkest J. Kwast. 2o. Liederen voor tenor: a Mijn eerste, b Albumblad Bernard Zweer». 3o. Freia, ouverture voor orkest, J. G. H. Mann; 4o. Tranmkönig und sein Lieb" voor gemengd koor en orkest, Anton Averkamp; Erklarnng, voor orke^ 1. Hol; Der Ritter von den Klunzen, voer sou, gemengd koor en irkest, Jfh. H. H. Yerhey. De jongeren onder eae» toonkunstenaren waren goed vertegenwoordigd ?n w£ verbieden er ons hartelijk over. Wanneer men zoovelen van het tooneel ziet verdwijnen, is het een gelukkig verschijnsel wanneer de toe komst ioor nieuwe talenten wordt gewaarborgd. Over de verschillende varken zullen wij thans niet spreken; ne uitzondering boude men ons t»n goede. De heer Anton Averkarap leidde zeli zijn Traum-Kónig und sein Lieb" Marenen van Emanuel Geibel, en deed zijne entree" op recht verdien stelijke w$ze. Wij herinneren ons nog hoe we vroeger eens een paar ? liederen met pianobegeleiding van zijne hand zagen, die nog wel niet den «tempel van krachtige originaliteit droegen, maar althans eenig talent deden vermoeden. Ka dien tijd werden echter de muzikale studieën van den' Heer Averkamp eerst voor goed onder leiding van Daniël de lange begonnen on later door de Heeren Prof. Kiel te Berlijn en Josef Bheinberger te Münehen voortgezet. Een jaar geleden werd het werk, dat wij hierboven vermeldden, door orkest en koor van het Conservatorium te Münehen voor 't eerst uitgevoerd en de Münohener bladen spraken er met lof van. De uitvoering ?- » vooral wat het vocale deel betrof liep goed van stapel en de toe juichingen, onzen jeugdigen stadgenoot geschonken, waren welverdiend. Weldra zal een» Ouverture" door het orkest van de Orkest vereeniging ? worden uitgeroerd, die, wQ hopen het gaarne en velen met ons, van zijne gelukkige gaven en ernstigen zin by vernieuwing zal getuigenis afleggen^ H. C. P. D. ? LE CUANT DE LA CLOCHE. Er eyn oogenblikken van nationaal zelfbewustzijn, waarin da kunst gevaar lo^pt haar internationaal karakter te verliezen. Zoowel het geluk lis het ongeluk kunnen tengevolge hebben, dat een volk het besluit neemt, ' voortaan alles voor en door zich zelf te zijn. Toen Duitschland na de bloedige oorlogsjaren van Id70 en 1871 weder een groot en machtig ryk ; was geworden, moe.it met al'e geweld ook de Duitscha feuns,cenezuirer nationale rijn. Men pantserde hoofd en hart met minachting voor het geen men Walschen Tand noemde en als de waardelooze producten eener lichtzinnige muze besehreef; men bond zich zelf, gelijk Odyseeus reeds deed, aan den mast van het vooroordeel, om eist te bezwijken voor den enwij*gt«rigen, maar verleide!ijken zang der Sirenen. En in Frankrijk was het niet beter gesteld. Het chauvinisme, dat van niets anders dan van vergelding en wraak wille hooren, openbaarde zich op elk gebied ea trachtte aan de zijde van Duitschlund een Chinreschen muur op te trekken, die ook de voortbrengselen van den Duitschen geest aan de grenzen van het beleedigde Frankrijk moest tegenhouden. Gelukkig heeft die strooming op het gebied der kunst niet lang ge» : duurd. Weder trekken Daitscho schilders en beeldhouwers naar Parijs, em daar de hoogste school der kunst te doorloopen. Weder grijpen de dichters van romans eo blijspelen naar Fransche modellen en verzekeren zieh daardoor een grooter succes, dan anders wellicht aan hun taleut zon ten deel vallen. Richard Wagner zon zich in zijn graf omkeeren, sla hij dit kon booren en zien, hij, die geklaagd bad : UDS droben fiblt Str ieh'; .... Walsenen Dunst mit walichem Tand Bis pflanzen ent in '? deutsch» Land. 4B die ego Mcistcrsinyer besloot met den raad: Drum gag' Ich Ench: ehrt eur» dantichea Mei»te dann bannt ihi gnte Geister! Und gibt ihr ihram Wirken Gunstj zerging1 in Dunst das heil'g» röm'sehe Beien, '?'? ont blieb» glcich di» heil'*» dentscü» Ennst I Het helpt niet, oi Paul Deroulède al in beter verzen dan het kreupel ? m van den Bayreuther meester, de phiolen van zijnen toorn over de uoofden der Germaausche barbaren mitstort. De jongere Fransche com. onisten, althans de meest talentvollen onder hen, blijven het oog gericht luuden naar de ov rzijde van de Jura, en het vo-d el vooi Bunnen gceat eer zoeken bjj Bncb en Beefhov.n, bij Brahms en Schumann, dan bg Auber, Mélml en Boieldieo. J» zelfs op de altaren van Wagner wordt door hen geofferd, hoe gestreng hun landsman Saitit-Saëns ook m go waarschuwen tegen don faux gout du bizarre et de i'exotique, qui a pénétrédans Ie or.aine musical." Als een verblijdend verschijnsel mag het gelden, dat een Fransch toonfliehter nit de jongere school, Vincent d'Indy, de stof voor eene omvang rijke muzikale compositie heeft ontleend aan Schiller's Lied van der Glocke; dat hij, met vermijding van die uiterlijke punten van overeenkomst, die muzikale trucs en kleine, soms kleingeestige hebbelijkheden, waarmede een niet gering aantal der Duitsche epigonen hunne voortbrengfelen tot Wagnersche kunst meonen te stempelen, van den Duitschen meester eene breedo «n zelfstandige behandeling van het orkest heeft pelo*rd Verblijdend i» het, dat deze compositie, die een werkelijk internatiunaal karakter draagt, door Duitsche en Fransche critici met warme Waardssring wordt besproken. En dat zulk eene waardeering aan de zelfktnnia bevorderlijk ij, kan blijken uit de woorden, waarmede een Dutseh verslaggever (in de Eölnisc/ie Zeitung) zyne aankondiging van Tiaaeat d'Iadv's Qhant de ia Cloche besluit; Aueh auf diesem Felde zeigt es sich, wie nützlich es für uns sein feann, nusere angeborne tentonische Maszlosigkeit bei dem gesunden Menpchenverstande unserer romanischen Nachbarn in die Scbnle zu schicken. Denn wo Italiener oder Franzosen Wagnersche Texte bersetzen, kommt der Sinn klarer und verstandlicher heraus, als im Original; was sie ber Wagner schreiben, ist geschutter, als was die heimischen Jüngern ber den Meister orakeln, und wenn «ie nach seinem Vorbilde arbeiten, dan l*?sen sia auf Seite, wie er sich ranspert und wie er spnckt." " Een enkel woord over den inhoud van het gedicht, dat de heer Vincent d'Indy als libretto heeft gebruikt, zal niet overbodig zijn. Want de com ponist heeft Schiller niet op den voet gevolgd, oisehoon van het Lie& von der Glocke eene uitmuntende Fransche vertaling bestaat, van de hand van Emile Deschamps. De heer d'Indy, die zelf zijn tekst heeft bewerkt, heeft de door Schiller geleverde stof gedramatiseerd. In plaats vaa den onpersoonlijken , spreker", die bij Schiller nu eens als det Meister", dan als de dichter zelf optreedt, vinden wij bij d'Indy eene scherp geteekende figuur, den klokkengieter Wilhelm. Deze is, in het begin der 15de eeuw, burger eener kleine vry'e stad in het noorden van Zwitserland. Het gedicht toont ons dezen hoofdpersoon als een oud man, met een langen grijzen baard. Hij heeft aan den avond zijns levens het doel van zijn streven bereikt: volgens geheel nieuwe beginselen, de vrucht van artistieke opvatting en jarenlange ondervinding, beeft bg eene groote klok gegoten, die in haar kernen onhulsel het oogenblik wacht, waarop zij aan vriendelijke bewonderaars en afgunstige mededingers het meester schap van den ouden klokkegieter met den metalen tong zal verkondigen. Vóór dat echter de vorm wordt verbrijzeld, laat de meester nog eens de afwisselende tooneelen van zijn leven aan zon geestesoog voorbijtrek» ken. Hieruit ontstaat eene reeks van tafereelen, die elk een muzikaal geheel zal vormen. Door de oogen van den meester zelven zien wij hem als kind, dat door zijne moeder ten doop wordt gedragen. Bel enfant, ouvre te§doux yen: ,....? Eu adorant Ie vrai Dieu qua j'adore TD eraindia» l» Dieu qua Je erains. Dan komt d« hsftijd van de eerste liefde, waarin wij Wilhelm met zijne Lénore in de stille eenzaamheid van het bosch hooren dweepan, en de klok, di» het Angelus luidk, «en liefelijk vromen tikt aan hunne droomen voor de toekomxt hooren bijzetten. Wilhelm wordt roewter in zijn gild; hij neemt deel aan de vermaken van zijn volk eene realistische Zwitsersche keiüjis vormt hier een treffend contrast met de liefelijke em dweepende tonen ran straks; maar als man, in de volle rjjpheid zijner jaren, moet hy zijne trouwe gade verliezen. Alleen in den ouden klokketoren, ziet hij alles ora zich heen een spookachtig leven verkrijgen; de heraldieke leeuwn, de drakeakoppen der dakgoten, de klokken zelveu worden bezield; elfen «n genomen .erdringen deze droomgestalten, entea riotte verschijnt hem Lénore, di« hem stennt en aanmoedigt in zijn moeitevol knmtenaarsstrcven en hem een schitterende zegepraal voorspelt. Doch nu weerklinkt de brandklok; roovende benden zfjn in de stad gedrongen, en laten plunderend den rooden baan kraaien. Wilhelm stelt zich aan het, hoofd der burgerij, en slaat den aanval der woests indringers af. Eindeiyk is voor h^ra het stervensuur gekomen, op het oogenblïfc waarop het omhulsel zal worden verbrijzeld van de klok, die de stgfhoofdige en ouderwetschs, aan regel en vorm verslaafde gildebroeders een onmogelijk stuk werk hebben genoemd. En nauwelijks heeft de grijse meester den laatsten adem uitgeblazen, of eene onzichtbare hand brengt den klepel in beweging, en vol en heerlijk klinken de tonen den aaawezigen in het oor. C'f si nn «iraele l Dien lni-mêm« Confond les ennemls da mort l Zoo triomfeert de nieuwe kunst over hare belagers, en het koor VB*beerliJkt het werk van den meester met de woorden: ....Que pur Tart, inflasnee bénie, . . Nf'tre esprit exalt Chante a famaio la eublim» hanuoni? £t 1'étBi-ntlls véntól e. D. P. (Slot volgt.) TEN-TOON-STELLING ISTEESAIIONALE KUNSTVEEEENIGING. Het Bestnur is er op uit steeds nieuwe en zeldzame zaken te laten zien. De 44-jarige Oostenrijkschs schilder A. HlavaCek heeft zijn Gezicht op Weenen" een tafereel van zeer groote afmetingen nu geëxpozeerd. Het beslaat een geheelen wand van de Groote Zaal. Wij zyn in den vroegen herfsttijd. Op den voorgrond ziet men de wijngaarden van Nuasdorf, met hunne holle, lommerr^ke voetpaden tusschen de door het zonlicht beschenen ran'<en. Het groen der bladerrgke bogchjens wordt hier en daar door purper en goud afgebroken. Boven den JBockkeller (een uitspanningsoord en tevens- een bierbrouwerij) en de gemeente Nussdori, met haar rockende schoorsteenen der bierbrouwerijen en andere fabrieken, ontwaart me» ter rechter zijde het halfrond Ier heuvels van Beilifjt.nstadt en DöbWng, op welke men vóór alle dingen do in de zon glinsterende broeikassen van Baron Rothschild opmerkt; verderop ziet men de lijnen der bergen ver rijzen, die i rider den naam van Wiencrwald bekend staan; ter linkerzijde wordt de andere helft van den half-cirkel gesloten door de blaan we golven van den Donau, terwijl het midden gevuld is door de Vindobona". In het Centrum verheft zich de indrukwekkende toren van de St. Stephanus kerk, rechts ziet men o. a. de Petruskerk. en daarachter de Karlkkircke; rechts van dezen ontdekt men het gewelfde dak der Groote Ope ra, en wederom de kerken van St. Michaël, der Augustijnen? en der Minderbroeders ; het witte en schitterende dak van den nieuwen hofschoawburg; ds beide koepels der Muzeürns, en daaronder de nieuwe Universiteit, »ea de twee ranke torens der Votivkirche vaa Bawath Fwgtel