DE AMSTERDAMMER, WEEKBLAD VOOR NEDERLAND. No.538 < Voor het najaar worden veel zwarte hoeden eboden, die met alle weer en alle costuums staan, maar voor den winter zullen de prachcombinatiën van peluche, gebrocheerde stofchenilk, laken, goud, staal en zilver, , borduursel, veeren, in overvloed geleverd * ?worden. Inderdaad is de voorraad stoffen, zoowel hoeden als voor mantels en robes, dezen ^winter voorbereid, van b\jna ongeëvenaarde pracht gr1 \**te verscheidenheid. Behalve de kleine capotes ?Wordt ook, voor gekleed toilet, een hoed, geheel 4«H kleine opgeplakte struisveeren, tentponge«steld, met een rand van veeren, een weinig uitk-gebogen, vasé. zoodat de veeren rand goed in ?''"?het gezicht komt. Ook maakt men, maar niet voor de straat, kleine hoedjes van zwarte of roode f J- tulle, versierd met bosjes pluimen, alles zóó licht, , (" dat de hoed eer eene versiering van het kapsel, l * dan een hoofddeksel schijnt. "' * * * ir Het moscovitisme, waarvan wij onlangs melding l""'maakten, is door eenige huizen te Parjjs, vooral dóór Morin-Bpissier, aangenomen. Zy leveren |» ? alles in Russischen stijl, met de breede strepen i - ''van goudborduursel. Madame Laferrière daaren£?? tegen wil van het Russisch element niets weten ? ,, en huldigt den stijl Empire. Dit neemt niet weg, S," dat ook Louis XIII, Directoire en andere stijlen worden, en men ziet zelfs een kraag op een costuum Empire. De kenteekenen ri' Van het costuum Empire zijn: dérok aan de ." 'kanten plat, parweoM-plooien, van voren een tablier i .<Jf een kort opgenomen bovenrok, of ook een naar \ binnen omgeslagen bovenrok, zoodat men in verL ? * ^Soeking zou komen, de draagster te helpen en er '' 4 eens aan te trekken om hem langer te maken. **, * 'T«n achteren pouf met lange bovenrok of tuyau' $ ( plooien, dan de versierde mouwen en een smallei ? s of breeder ceintuur. De taille is niet, zooals in "'- den Empire-tijA, zeer kort; zij blijft ongeveer op p1J,. dezelfde hoogte als tot heden, maar zij schijnt, door den vorm van het costuum, korter. J* De kleuren voor dit saisoen zijn, behalve het j_* reeds vermelde praline (rose-achtig hyacinth), dat «v ' met purperrood prachtige combinatiën vormt. r-t- Vooral bronze-olive en andere groene tinten, en ? - .* de donkerste, vurigste nuances van de kleur i*K modéré. Een curieus nieuw kleedje voor een jong meisje, costume paysanne, in Russisch grijs vigogne, - _ onderscheidt zich door den origineelen vorm der "^ mouwen. Deze beginnen reeds aan den hals, loo- pen door in drie kleine platte plooien over den schouder, blousen daar een weinig en worden dan l " door een gouden galon geheel sluitend gemaakt. Het geheele corsage is in strakke plooien, van den ' hals tot in den kleinen metalen gordel; de rok, in groote plooien, wordt en lavev.se opgenomen en is rondom met gouden galon versierd. Eene nieuwigheid, bij het moscovitisme en de galons van wit met goud behoorend, zyn kleine - vesten van wit leder, met goudborduursel bedekt. Deze zitten uitstekend, maar worden tot nog toe 'alleen op bestelling gemaakt. * Het kasteelleven, dat hoe langer hoe meer ge* rekt wordt, geeft behalve voor de jachtcostumen, waarin het huis Redfern steeds nog bovenaan staat, ook voor de tooneel- en bal-costumen een . groot debiet. Er wordt op de kasteelen ontzettend veel comedie gespeeld en evenveel gedanst. Onder de dansen hebben de oude pavane en de gavotte, die men meestal in costuum en gepoederd f' danste, reeds bijna weer afgedaan; er is te wei-'< nig afwisseling in. Men wendt zich nu tot den menuet, ook in costuum, die tallooze figuren heeft - eP waarvan de repetitie een extra-bezigheid en tijdpasseering bij die der uitvoering voegt. Ook voor dé" heeren is eene soort van costuum uitge; Tonden dat tnsschen het oude en het moderne instaat; zijden kousen, korte broek met gespen, T>onte zijden of satijnen frac, staan knappe jonge lieden even goed als de afschuwelijke roode rok , " van het vorig jaar, die ook dit jaar nog gedra* gen wordt. 0 * Kastignac beweert in de Hlustration, dat erin -Parijs over nationale" japonnen zou gedacht wor den. De dames zouden de vlag van haar vaderland trachten te vertegenwoordigen; Amerikaansche -dames zouden de sterren en strepen" dragen, de schoone Russinnen den dubbelen adelaar, en zoo Terder. Alleen in eene gemengde wereld als de Parijsche high-life en voor n avond, zou zulk eene maskerade eenige afwisseling geven; toch kan men zich niet de parisienne voorstellen, die tweemaal in het rood, wit en blauw gedost zou uitgaan, en de Nederlandsche dames zouden waar? schijnlijk voor de eerste maal tegen zulk een iansworstcostuum opzien. ' Eene Duitsche "dame, die uit Parijs schrijft, merkt op, dat, terwijl men in Duitschland meest het corsage over den rok draagt, te Parijs de rok dezen winter meest over het corsage zal vastge. maakt worden, in verband met de meer veld?winnende mode der ceintures. Alleen balcostumes zullen zeker het puntlyf behouden, maar dan wordt aan de kanten de tulle of andere lichte stof tegen het l\jf opgespeld In het laatste nummer van Lelie- en BozenJenoppen, tijdschrift voor meisjes, onder redactie van Mej. M. A. Pijnappel verschijnend, worden aan de jeugdige abonnees knippatronen voor poppenjurken aangeboden, een huistoilet en een gekleed toilet, dit laatste in twee verschillende grootten, J)e redactie belooft iedere maand zulk een plaat. en tot St. Nicolaas zelfs iedere veertien dagen een. Zy moedigt de jeugdige abonnees aan, eene pop voor arme kinderen aan te kleeden; op die wijze wordt oefening, gezellige arbeid en weldadigheid tegelijk aangekweekt. * # Eene nieuwigheid in het parfumerievak zijn de gecristalliseerje geuren van het huis Legrand te Parijs, odeurs in vasten vorm. Men draagt het gtukje reukwerk in een doosje van ivoor, nickel, oxydéof wat ook, zoo fraai mogelijk versierd, bij zich, en parfumeert door even bestrijken de han den, het gezicht, bloemen, zakdoeken, postpapier en al wat men wil, met de odeur. Het huis Le grand heeft als specialiteit de JSss-oryga en an dere orj/^a-odeurs; het brengt dus vooral deze in Tasten toestand in den handel, en kondigt ook eene verzameling aardige bijoux aan, van welke ieder eene pastille odeur in zich sluit. Het adres is 207 rue Saint-Honoré. E?e. EEN KOORSCHOOL? Mevr. Alting Mees was hier niet gekomen, zon der behoorhjk ingelicht te zijn omtrent de qualiteiten harer leerlingen. Vrienden enkennissen, misschien wel deskundigen ! hadden haar ver teld, dat de Amsterdamsche dames veel zorg be steden aan 't toilet, veel visites maken en wandelen,-dat maar enkelen een beetje Fransch ver stonden. Ku heeft zy ten slotte ons wel verze kerd, dat zij alle recht had en 't haar plicht achtte een ander oordeel bij hare landgenooten te verdedigen, maar hoe dit zij. mevrouw Mees heeft de ontvangen wenken ter harte genomen en de bevattelijkheid harer leerlingen niet overschat. Hare conférences," indien men de gezellige praatjes, die zij al sausroerend of «deegknedend hield, zoo noemen mag, kenmerkten zich door grooten eenvoud en onovertroffen duidelijk heid, Zonder de minste inspanning was iedere opmerking, iedere toelichting te volgen. Er werd rekening gehouden met een auditorium, meer ge woon den waaier te hanteeren dan de potlepel, waarvan de goede dame niet ophield ons de my steriën te onthullen. Het zal haar steeds tot eer verstrekken, dat zij niet door vertoon van geleerd heid ons heeft trachten te imponeeren, dat zij integendeel hare wetenschappelijke meerderheid onder een zoo vriendelijken eenvoud heeft weten te verbergen. Dat het Mevrouw Alling Mees overigens niet aan studie en lust tot onderzoek ontbrak, dat zij die gaarne dienstbaar maakte ook aan onze belangen, daarvan heeft zij doorslaande bewijzen gegeven 't Spreekt wel van zelf, dat eene vrouw, die zoo speciaal haar aandacht wijdt aan de voeding en wat daarmee samenhangt, ook hier een uitge breid veld vond voor hare studiën. Spoedig was zij thuis ook in onze keukens en wist, naast veel goeds, ook weldra min gunstige toestanden te- ont dekken, en daar bleef 't niet bij: zij speurde de oorzaken na en peinsde met belangeloozeii ijver op middelen tot verbetering. Zoo verbaasde zij zich, als hartstochtelijke voorstandster van den gas- oven, dat die hier nog nergens was ingevoerd. In Londen was hij al vrij algemeen in gebruik, en vous verrez. en 5 a 10 ans on n'aura plus de four a charbon." De dames hoorden die profetie ietwat wantrou wend aan en beweerden, dat voor onze hoofdstad daaraan niet te denken viel om den hoogeren gasprijs. Dat was onverklaarbaar voor onze leermeeste res, dat moest zij onderzoeken. Den volgenden dag verscheen zij dan ook zeer goed ingelicht op de les. 't Bleek, dat de Imperial" geen schuld had aan den hoogten gasprijs: La moitiédu prix, que vous payez, c'est un impöt, c'est tres dröle cela, il faut tacher d'arranger cela!" Hoe jammer dat de dames zoo'n prachtige ge legenheid pour arranger cela"hebben laten voorbij gaan. Wat had de moedige welbespraaktheid van deze dame met de ridderlijkheid van een gentle man als de lieer Bergsma niet kunnen uitwerken! Men maakte Mevr. Mees er attent op, dat men hier te lande gewoon is veel meer zout, vooral bij vleeschspijzen, te voegen, dan in Engeland. Al weer den volgenden dag kwam zij op dit on derwerp terug. Zij had over die kwestie nage dacht zij hield er zoo van dergelijke verschijn selen na te sporen en jawel, zij had het ge vonden. In geen land ter wereld werd zulk prach tig fijn tafolzout gefabriceerd als juist in En geland, daarom gebruikten hare landgenooten ge wis meer zout bij, dan in het eten. Ter loops ontvingen we nog den zeer praktischen wenk, vooral geen koolbladeren of afval van groenten enz., in of om ons huis to laten rond slingeren Wanneer wij er anders geen raad mee wisten, verdiende het uit een hygiënisch oogpunt aanbeveling die overblijfselen onder de asch in de aschbak te stoppen en de meid last te geven die te verbranden, wanneer de familie 's avonds ter ruste zou zijn gegaan. Men kan hieruit zien, hoe niets hare aandacht ontsnapte, met welk eene angstvallige zorg de vreemdelinge voor onze gezondheid waakte. Mevr. Mees schijnt ook al spoedig kennis ge maakt te hebbon mot 't inconveniont, dat 't ge brek aan duinwater op bepaalde tijden op bo venverdiepingen veroorzaakt. Dat feit heeft do scherpzinnige vrouw veel hoofdbreken gekost. Zij had zoo iets stellig in haar land nog niet waargenomen, 't was voor haar een nieuw verschijnsel. Maar toch smaakte zij de voldoening, ons 't resultaat van haar inge wikkeld onderzoek te kunnen mededeelen. Wan neer ving dat watergebrek aan? 's Middags, om twaalf uur in den regel, niet waar? En dat is zeer natuurlijk, want juist op dat moment maakt men in ieder huisgezin de koffie klaar. Als men dat nu maar bedenkt, is de zwarigheid aanstonds uit den weg geruimd: Eh bien, mesdames, vous prenez l'eau pour votre caféa midi moins un quart, c'est tout simple!" 't Was jammer, dat bij die gelegenheid het gehoor niet uit heeren bestond. Een oorverdoovend applaus zou ongetwijfeld mevr. Mees beloond hebben voor zoo'n schitterende proeve van haar vernuft. En de directie van de Duinwatcrmaatschappij. . . Zij had stellig enn meer stoffelijken vorm aan hare bewondering gegeven. Wie zou nu nog zoo'n maatschappij hard kunnen vallen omdat zij niet kan voorzien in de behoeften van onze koffiezwelgende natie ! In het Paviljoen van Amsterdam bleef echter alles rustig ; een enkel lachje verdween spoedig. Het gela$t*der spreekster teekonde trouwens ook hoogen 'ernst; mijn lorgnet zocht te vergeefs in de anders zoo bewegelijke trekken een enkel trillend spiertje, dat den humor kon verraden, die uit die woorden sprak. Wij van onzen kant twijfelen volstrekt niet aan hare goede bedoelingen en zijn haar zeer erkente lijk voor haar werken en peinzen ten onzen be hoeve. De Hollandsche dames wisten wat zij aan hare nationale eer verplicht waren ; zij hebben met fijn gevoel de vreemdelinge de waardeering en achting niet onthouden, waarop zij als hare leermeesteres aanspraak kon maken. Het onderwijs in eene zoo bij uitnemendheid nationale kunst of wetenschap op te dragen aan eene vreemdelinge, Jjad zijne schaduwzijde; niemand zal dat ontkennen, allerminst de ontwerpers van den kook-cursus, die tot zoo'n bedenkelijken maat regel hun toevlucht moesten nemen. Na de proef neming zijn o. i. de gevaren daaraan verbonden, alleen des te helderder aan 't licht gekomen. De verschillende wijzen, waarop de natiën hunne spijzen bereiden en hunne maaltijden gebruiken, zijniet door den een of anderen genialen proiesseur de cuisine uitgevonden of toevallig ontdekt, maar danken hun ontstaan, of liever hebben zich ont wikkeld naar de toestanden, het klimaat, de pro ducten en hulpmiddelen, die het land aanbood. Wetenschap, nijverheid, uitbreiding van handel en verkeer zullen wijzigingen aanbrengen, maar on danks onze internationale neigingen zal het eigen aardig verschil zich blijven handhaven met even veel recht als de taal, die gesproken wordt. Zal eene kookschool daarom kans van slagen hebben, dan dient zij in de allereerste plaats echt nationaal te zijn. Onze Hollandsche keuken heeft een goeden naam; ons vleesch, onze groenten, onze zuivelpro ducten behooren sedert eeuwen tot het beste wat de markt oplevert. Van daar dat de gepeperde sausjes, de met allerlei kunst en vliegwerk aan gebrachte haut gout", die vele buitenlandsche gerechten kenmerkt en smakelijk moetea maken, hier niet gemakkelijk inheemsch zullen worden. Behoef ik de dames-leerlingen nog te herinneren aan dat heerlijk jong patrijsje dat te loor ging in een papje kool met uien, wortelen en spece rijen? Staat het bloedbad van het arme haasje, waarvan tot tweemaal toe hazepeper gefabriceerd werd, hun nog niet helder voor den geest? En dan moest men mevrouw Mees eens hooren over onze biefstuk, die zij met loffelijke onpar tijdigheid prees als een gerecht, dat nergens in het buitenland zijn weerga vindt. Waar het goede recht van onze methode van spijsbereiding zoo overtuigend bewezen is, zorge men angstvallig, dat zij hare reputatie niet verlieze, wanneer we haar ietwat wenschen te regle menteeren om haar aan onze meisjes te onder wijzen. Die onderwijzeres zij eeno beschaafde Hollandsche vrouw, practisch bekwaam en doorkneed in de geheimen van de Hollandsche keuken. Moeten de vrouwen en meisjes, die zich tot die taak wenschen voor te bereiden aan buitenlandsche kookscholen worden opgeleid, dan stel ik mij weinig heil voor van zulk eene ondernoming. Zij bezoeken het buitenland, uitnemend, maar slechts na volbrachte studie en gewapend met een eritischen blik, die haar noopt, alleen datgene te kiezen en over do grenzen binnen te smokkelen wat in onze keuken past, mot onze huiselijke gewoonten niet in strijd is. Het onderricht moet practisch zijn on in een klein-land als het onze, waar groote industriëelo ondernemingen met veel moeilijkheden te kampen hebben, zal dat zijn eigenaardig bezwaar op leveren. - ? Het inrichten en vestigen van een kookschool is bovendien eene kwestie, die niet met ne proefneming, nog veel minder in enkele woorden wordt opgelost. Dat in Duitschland, waar enkele scholen zich in de laatste jaren een goeden naam verwierven, nog velo meisjes van goeden huize in groote hotels koken gaan loeren, bewijst wel, dat die inrichtingen nog niet volkomen aan 't doel beantwoorden. De kookschool te Ilannover, een van de drie grootste van dat rijk, die uit eigen middelen ge dreven wordt door de gezusters Kux en onder bescherming van het Frauenbildungsverein aldaar in 1879 werd opgericht, doet zien dat eeno dergelijke zaak levensvatbaarheid heeft; maar aan zulk eene grooto inrichting, waaraan een middagtafel uitsluitend voor dames-abonnécs verbonden is, waar ook diners worden afgehaald en zelfs vleesch en groenten in bussen worden gereedge maakt, kan hier voorloopig niet gedacht worden, 't allerminst nu hot onderwijs nog geen vaster vorm heeft aangenomen. Toch kunnen wij woekeren met de middelen dio ons ten dienste staan. Er zijn ook in ons klein landje oen groot aantal dames en weduwen, dio nuttige bezigheid, die een bestaan zooken. Daar zijn er onder, die ongetwij feld zeer goed in haar keuken thuis zijn, wie 't niet aan den moed zou ontbreken, haar nog met ernst te bestudeorcn on haar to volmaken, die zeer zeker den lust zoudon hebben, hare kennis mee te doelen aan jonge dames, die b. v. voor eenigo maanden hij haar kwamen inwonen en zoo met haar en onder haar toezicht haar eigen potje leerden koken. Aan leerlingen zou het zulk een dame stellig niet ontbreken, wanneer zij tevens haar een aangenaam thuis", eene beschaafde om geving wist te verschaffen. Ik wonsch slechts een wenk te geven in die richting, aan de dames, die zich daartoe geroo pen achten het overlatende hot idee naar hare inzichten en hare speciale omstandigheden uit te werken. Bij onze oostelijke naburen, waar de vrouw in 't algemeen met meer ijver zich aan hare Küche" wijdt, heeft deze huiselijke manier reeds lang bur gerrecht verkregen, en zeer waarschijnlijk de grootere kookscholen. voorbereid. Wij hebben met ingenomenheid gezien, dat de vcreoniging Tesselschade" eene zeer loffelijke uitbreiding aan haren werkkring wenscht te geven en tot de kraamkamer wil doordringen. Zouden wij haar voor eene volgende gelegenheid niet met vertrouwen de belangen van onze keuken durven aan te hevelen? Allerlei. IETS OVER DEN SULTAN VAN MAROKKO. Is do sultan van Marokko dood of leeft hij nog ? Die vraag, in de laatste dagen zoo menigmaal herhaald, doet mij denken aan een bekend kin derspelletje, waarbij het denkbeeldig bericht: de koning van Marokko is gestorven!" altijd gevolgd werd door de vraag; waaraan is hij gestorven?" een vraag, die dan op allerzotste wijze werd be antwoord. Uit het rijk der verbeelding is thans die quaestie tot de naakte werkelijkheid afgedaald. Licht mo gelijk, dat de welbekende kop koffie" met wat diamantpoeder er in, zijn rol speelt in dezen nieu wen Oostersohen roman. Deze sultan van Marokko zal naar allen schjjn wel de laatste geweest zijn van deze fantasie koningen. Onverschillig wie hem 'zal opvolgen^ deze zal rekening hebben te houden met Europeesche invloeden en wel gedwongen worden af te zien van sommige wonderbaarlijke vrijheden, welke Muley-Hassan zich tegenover zijn onder danen veroorloofde. Langzaam aan zal men hem dwingen om niet veel meer dan een werktuig te worden in de han den der mogendheden en men zal hem, of hij wil of niet, de weldaden der beschaving doen smaken. In den laatsten tijd evenwel had ook MuleyHassan zelf zich moeten buigen voor de noodza kelijkheid om in hoogst eigen persoon, nedergehurkt onder het traditioneele zonnescherm, dat hem sprekend op een prins uit de operette deed gelijken, de gezanten te ontvangen, die vroeger slechts door het intermediair van zijn minister van buitenlandsche zaken met hem konden onder handelen. Van den nood een deugd makend moest hij hun wel toegang verleenen tot de groote zaal van zijn paleis, waarin aan beide zijden van den troon twee bontgeschilderde rijtuigen stonden, welker%^»btuik een hartstochtelijk ruiter als hij met diepe verontwaardiging had van de hand gewezen en ze daarom de bestemming gegeven had van salonornamenten. De meest buitensporige verhalen zijn in omloop op den naam van dezen monarch, het licht der geloovigen van Westelijk Afrika. Op zekeren, dag werd hij eens verzot op de aardrijkskunde en liet zich voor zijn eigen gebruik een groote wereldkaart vervaardigen, maar daar hij vond, dat Ma rokko op die kaart wel wat al te weinig plaats innam, ging hij op zijn manier aan het veran deren en weldra had zijn eigen rijk, natuurlijk ten koste van andere landen, zeer belangrijke proportiën aangenomen, en die manier van doen was bij hem niet het gevolg van een zucht naar avonturen of de begeerte naar veroveringen, maar louter een toegeven aan zijn buitengewone ijdel heid. Ofschoon hij natuurlijk niet zooals een ge woon constitutioneel vorst, aan een bepaald bud get van de civiele lijst gebonden was, had hij toch meermalen groot gebrek aan gold om zijn dwaze grillen te kunnen verwezenlijken. Zoo had hij eens aan een Europeesch ondernemer het recht verkocht tot den uitvoer van de beenderen der dieren, welke tijdens den grooten hongersnood van 1870 gestorven waren, maar om nu de voor deze overblijfselen vastgestelde som grooter te maken, stond hij aan den Europeaan tevens het recht toe om ook de beenderen zijner onderdanen uit te voeren. De handel in allerlei halfsleets goed zou in zijn persoon zeker een zeer groot verlies lijden. Allah alleen weet misschien, hoevele miiziekdoozen, rcpetitiehorloges en mechaniek speelgoed door hem zijn aangekocht! Nimmer zal men zooveel van dat goed van de hand kunnen doen. Hij was de voorzienigheid van alio opkoopors van rommel, halfslags en versleten goed; heele ladingen liet hij daarvan overkomen en hij volgde dus in dat opzicht zeer getrouw de traditie van de vroegere onderkoningen van Egypte. Gabriel Charmes vertelt, dat de sultan, toen hij op zekeren dag te Fez audiëntie verleende aan den heer Féraud, een en al in actie was en over niets anders sprak dan over een popje, dat zoo aardig kon zwemmen en waarvan nu de mechaniek ongelukkig gebrokkcn was. Daarentegen toonde hij de meest mogelijke onverschilligheid voor een prachtige vaas van yèvros, die hem door den heer Féraud werd aangeboden namens het Fransche gouvernement, en werd zelfs boos, toen hij in de vaas het gewone voor het wegloopen van het water bestemde gaatje opmerkte daarbij meende, dat men hem een beschadigd ding" had gegeven. Muley-Hassan had do meest zekere voorzorgen getroffen, om steeds buiten alle soesah te blijven: hij had eenmaal het vaste besluit genomen om zich doof te houden betreffende alles, wat hem eenige last of verveling zou kunnen veroorzaken. Een door en door pliilosofisch besluit, niet waar ? Men zou eindeloos kunnen voortvertelleh over de belachelijke zonderlingheden van dezen Oostorschen monarch. Zoo liet hij don bevelvoerenden officier van een door hem gereclameerde afdeeling Fransche troepen, die zijn leger het noodige on derricht zouden geven, op zekeren dag in alle haast bij zich ontbieden, om zijn advies in te roe pen over .... een bezending Eng?lsche confituren, die hij daar juist ontvangen had. Hij was het, die eenmaal order gaf, dat een barometer, welks ge bruik men hem had uitgelegd, mooi weer" moest aanwijzen. Hij, die, toen hij van koningin Victoria het rijtuig cadeau had gekregen, dat nu nog de troonzaal versiert en men dat eens zouprooeeren, volstrekt niet wilde dat de koetsier op den bok zou klimmen, daar hij, zelfs waar dit niet anders kon, het niet duldde, dat iemand, ook maar voor een oogenblik, hooger geplaatst zou zijn dan hij zelf. Als de schilderij niet zulk een donkere schaduw vertoonde in al de wreedheden, moorden en exe cuties, welke in dat land aan de orde van den dag zijn, Marokko zou een echt tooverland kunnen boeten. Het is zeker wel het eenigste rijk ter wereld, waar een monopolie gevonden wordt voor don verkoop van pantoffels. De verbeelding zou niets vermakelijkere kunnen uitdenken dan wat hier de werkelijkheid te aanschouwen geeft. En dat alles gebeurt op enkele dagreizen afstands van Parijs! Paardrijden, de bastonade doen toedienen aan zijne grootwaardigheidsbekleeders, zich opsluiten in zijn harem met zijn fabelachtig aantal vrouwen en slaven, belastingen heffen op de meest wille keurige wijze, daarin zal het leven van MuleyHassan hebben bestaan. Waarom zou hij zich eenige moeite hebben gegeven om in de levenswijze zijner vaderen iets te veranderen? Hij schijnt een mooi man geweest te zijn. en daar hij wel gevoelde dat hij in een jas een droevig figuur zou maken, bleef hij zijn leven lang zijn deftige burnous dra