DE AMSTERDAMMER, WEEKBLAD VOOR NEDERLAND. No. 558 Schaakspel. No. 114. van H. MENDES DA COSTA, Amsterdam. J5WABT. !\ t 1 INGEZONDEN OPLOSSINGEN. C. C. W. M. juist opgelost driezet no. 113 met bis en ter en 113 quater; Henri 112 met bis,. ter, quater bis beiden te Amsterdam. W. v. H. te Delft 111 met 112 en bis ter en quater. A. P. te Arnhem 113 met bis, D. D. te Rotterdam en J. A. W. te Gouda, idem H. J. den H. te Am sterdam no. 112 met bis. No. 114 bis. Probleem van O. Fuss te Hannover, ingezonden door H. J. den H. te Amsterdam: Wit K. g8, D. gl, Pd g2 en g3 pions d3 c5 e5 en f5 (8. Zwart K. g4 pions e6 g5 en h6. (4 met K. g4. Wit begint en geeft in drie zetten mat. -WitBpeelt voor en geelt in drie zetten mat. (Wit 7 en Zwart 5 stukken met K. e4). OPLOSSING VAN SCHAAKPROBLEEM No. 112. van L. N. de Jong, Utrecht. De R. go moet een witte pion wezen.1 l g7 e6! d7 X e6; 2 D. X c6 f. K. onv; 3 T. of D. f mat. Mooi! l Als bov., d6 eö; 2 e7 X c7, K. onv.; 3 D, T of Pd. f mat. De overige varianten laten w\j over aan onze lezers no. 112bis van P. K. Bakker te Wervershoef. l hl h8, d5 d6; 2 h8 d8 t mat. l Als boven, e5 X "8; 2 c3 c4 f mat. l e5 X g3; 2 h8 X d4 f mat. l d4 of f3 speelt; 2 h8 X eöf mat. Goed! EENE WALS. Het orkest stemt de instrumenten, zacht hoort »en het stuk beginnen. Boven alles klinken de dwepende tonen der violen uit; het is alsof z\j met menscheljjke stem van eeuwige smart, van geheim leed fluisterden en de teederste hartsgeteimen vertelden. Zacht en weemoedig zijn de tonen, het ver driet openbaart zich door de liefelijkste geluiden en in gelijkmatige bewegingen wordt de smart uitgedrukt. Een zingende nachtegaal en eene treurende menschenziel vermengen hunne stemmen OH wat deze ons zeggen, klinkt als iets dat wij nooit verraden mogen. Eene melancholie, die wij inet fteene vrooUjkheid ter wereld zouden willen verruilen, maakt zich van ons meester, blanke armen ?omvatten ons, wij voelen hoe iets ons voorhoofd streelt alsof het een kus ware, en een gedempte jnicikreet stijgt op uit verre, verre streken. Dat is de inleiding tot een wals van Johann SJtrausz. Maar ook alleen de inleiding. In de zaal, waar deze wals gespeeld wordt, maken de vroolijke paren zich tot den dans ge reed, anderen leunen in hunne fauteuils, jonge meisjes wachten totdat zij door de ridderlijke kavaliers gevraagd worden en de jonge mannen «laan een blik op het leger vrouwen, dat zij in den loop van den avond moeten overwinnen. Op aUe gezichten staat hoop te lezen, hoop op geluk ? w vreugde, hoop op genot. Op eene der banken, die langs den muur van , de zaal staan, zit een paartje ontegenzegge lijk een echtpaar, want de man trekt een ge wricht waarop te lezen staat: Ik wilde, dat alles " voorbjj was en dat ik naar bed kon gaan." De vrouw is blond en slank en heeft blauwe -oogen ; haar man heeft kort, zwart haar en draagt -én gouden bril. Zij maakt den indruk alsol zij terlegen is; h\j echter ziet er streng en waardig uit, zelfs eenigszins pedant. Beiden kyken zy naar het aanwezige gezelschap, alsof zij er zich 'n het geheel niet thuis voelden, hoewel zij dikwijls groeten en gegroet worden en 4us geen gebrek aan kennissen hebben. Nu «n dan spreekt iemand hen aan, zeggende: dag mevrouw, dag professor," en men behandelt hen met onderscheiding, doch hoewel zij tegen elkeen Trriendelflk zijn, houden zij tevens ieder op een afstand. Niemand vraagt de jonge vrouw ten dans «n toch ziet zij er uit of zij bijzonder goed kan dansen met haar tengere, gracieuze gestalte. Nu ja, vroeger deed zij het veel en gaarne en de jongelui beschouwden het als een bizondèr geluk als Adele Wenger, de schoone professors dochter, hun toestond hunnen naam op haar balboekje te schryven. Adeles vader was, niettegen staande zjjne knapheid, geen sombere geleerde. HU zag gaarne, dat zijne kinderen zich vrij en ?vroolijk bewogen. En Adele liet het zich geen tweemaal zeggen, dat vroolijkheid het zout des levens is; als een dartel vogeltje huppelde zij door 't leven. Doch de vogelaar bleef niet uit en Adele kwam op eenmaal met schrik tot de ontdek king, dat z\j op Julius Lang leeraar in den kunst geschiedenis, verliefd was. In 't begin wilde zij 't niet gelooven, doch hare liefde werd steeds ster ker, zoodat er eindelijk niet meer te twijfelen viel en zij zich als een verstandig jong meisje in 't onvermijdelijke schikte en aan Julius toestond de plichten van een toekomstig bruidegom op zich te nemen. De leeraar in kwestie kwam reeds jaren bij professor Wenger aan huis, doch had zich meer met oude standbeelden dan met jonge meisjes lemoeid. Men dacht dat hij slechts eene afstam meling van Phidias tot vrouw zou hebben kunnen Tfenschen. Adele, die zeer weetgierig was, nam altijd aan de gesprekken over kunstgeschiedenis ijverig deel, zij bemoeide zich weinig met Julius en hij zich even weinig met haar, doch niettegenstaande de gesprekken over de Laokoüngroep, de Venus van Milo, den Apollo van Belvédère enz. vonden twee harten der negentiende eeuw elkaar en werden zoo verliefd alsof er nooit over kunstgeschiedenis gespro ken ware. Op eenen schoonen avond bekende .Julius in de villa van professor Wenger aan Adele zijne liefde; zij was noch ontstemd, noch boos, en deed Julius xwygen door hem den mond te sluiten, doch ik verraad niet hoe. Zij vertelde hem verder, dat zij hem reeds zeer lang veel liever mocht lijden dan alle andere menschen, kortom, voor eene eerste verklaring werd er tamelijk veel be handeld. Papa Wenger was bizondèr in zijnen schik, dat zijne dochter den knappen leeraar zou huwen Een vakgenoot tot schoonzoon, wat bleef hem meer te wenschen over? Julius ondervond dus geene tegenwerking, het lot lachte hem toe en iedereen benijdde hem het bezit van het schoone meisje. Nadat de jonge lui een jaar in stilte en een half jaar publiek geëngageerd waren geweest, zou het huwelijk plaats vinden. Tot dit tijdstip bracht Julius al zijnen vrije uren bij zijne toekomstige vrouw door; de jonge lui sloegen beiden een blik in eikaars zieleleven en begonnen zooals het gewoonlijk gaat zich naar elkander te schikken, te veranderen, te voegen, kortom deden hun best het in alle kleinigheden eens te zijn. Dat beviel papa Wenger buitenge woon ; hij zag gaarne dat het paartje eikaars hoe danigheden zoch te ontdekken en er zich ver trouwd mee zocht te maken. Hy hield zeer veel van Julius, wien hij eene schoone toekomst voorspelde. Een ding beviel hem echter niet in zijnen schoonzoon in spe; het was eene zekere strengheid en stijfheid, die hem ook in den gezelligen familiekring niet verliet. De jonge man was een veel grooter schoolvos dan de oude professor. De laatste kon zoo vroolijk zijn als een kind, doch Lang zou het eene beleediging aan zijne betrekking gevonden hebben, aan eene grap deel te nemen of eene aardig heid te begaan. Ook Adele had haren Julius liever wat vroolyker en minder stijf gehad, doch de stem der liefde zeide haar: Nu, als wij eenmaal getrouwd zijn, zal het wel overgaan. Maar die hoop ver dween als sneeuw voor de zon. Toen zij getrouwd waren, drukte Julius op zijn huis den stempel van geleerdheid en ernst. Hij was vol teederheid voor zijne vrouw en deed zijn best taar aan zijne werkzaamheden deel te doen nemen, maar de onschuldige vroolijkheid ontbrak aan het jonge huisgezin. Julius vergat nooit dat hij zichzelf niets vergeven mocht en scheen altijd zijn best te doen, zijne medemenschen respekt in te boezemen, zooals ook Adele voor hem had. Hoe dikwijls ware zij niet gaarne eens dartel geweest, maar zij onderdrukte haren lust en gaf zich alle moeite om steeds in wetenschap pelijke studiën belang te stellen. Dat viel haar dikwijls zwaar, maar zij liet het niet merken en Julius dacht er nooit over, dat zijne jonge vrouw zich dikwijls liever bezig hield met meer alledaagsche dingen dan de opgravingeu van Lyciëen Pergamon. Om hem niet boos te maken, was Adele in gezelschap zoo stil, dat men haar eerder veertig dan twintig jaar zou geven. Zij gingen meestal met menschen om, bij wien een kalme toon heerschte en zoo loerde Adêlo haar levendigen aard meer en meer behecrschen. Openbare vermakelijkheden woonden zij nooit bij. Maar eens gebeurde het, dat zij er hoen moesten. Julius was tot professor benoomd en kon niet voor de uitnoodiging voor het studentenbal bedanken. Adele moest zich een smaakvol toilet aanschaf fen en Professor Lang was trotsch op zijne be koorlijke vrouw: zijne gulheid, aangewakkerd door eeno flinke beurs, waarover zij beschikken konden, liet geen enkele harer wenschen onbe vredigd. j Werkelijk was Adele eene der elegantste vrouwen i op het studentenbal. Het was eeno stilzwijgende > conditie, dat zij wél toekijken, maar niet dansen [ zou. Dat vorderde zijne waardigheid als professor. j .De studenten wisten, dat Adele hen toch bedan ken zou en zoo vroeg geen enkele haar ten dans. Zij zat naast Julius, met een gezicht alsof zij voor geen geld ter wereld zou willen dansen; haar man bleef naast haar zitten en had besloten tot mid dernacht te blijven: dan geloofde hij aan de eischen der beleefdheid voldaan te hebben. ! De inleiding tot de wals was ten einde gespeeld en nu ontstond er in 't orkest iets bizonders. Uit eene zacht golvende melodie ging het plotse ling over in een toon van de uitbundigste vreugde. De tonen huppelden, woelden, beefden en trilden. De noten gingen op hunne zwarte hoofdjes staan en maakten duikelingen, de instrumenten lach ten, de inleiding was begraven en op haar graf was eene vroolijke met rozen getooide schaar bezig al jubelende de bekers te zwaaien, gevuld met parelendeu wijn . . . Het was eene meesleepende melodie, die door de schitterend verlichte zaal klonk en licht, mu ziek en jeugd alles vloeide in elkaar! Adele zag met groote, schitterende oogen naar het schouwspel vóór haar te kijken en een zucht ontglipte aan hare borst. Julius keek haar ver baasd aan, er scheen eene verandering in hem te komen, hij bedacht zich een oogenblik, en zeide toen half beschaamd: Wilt ge een wals met mij doen?" Zij scheen hem niet te verstaan, en hij her haalde zijne vraag. Nu scheen zij hem langzaam te begrijpen. Maar hij wachtte haar antwoord niet af, stond op. legde zijne arm om haar middel en verdween met haar onder de dansende paren. Eer Adele tijd had gevonden van hare verbazing te bekomen vloog het paar rond, alsof het door on zichtbare handen gedragen werd. Julius was een goed danser; lüj hield zijne jonge vrouw licht vast, wier wangen gloeiden en wier polsen klopten. Iedereen verwonderde zich, den professor te zien dansen. Toen de wals tee einde was en hij zijne jonge vrouw naar hare plaats terug bracht, barstte hij in lachen uit en Adele accompagneerde hem flink. Gij zijt de liefste man van de wereld," fluis terde zij hem toe. Nu zult ge echter ook beloond worden. Omdat gij nu op dien beerlijken inval gekomen zijt met mij te dansen, moogt gij nu naar huis gaan; gij zijt vrij." Neen, laten wij blijven " O, gij nooittevreden. Weet gij dat ik nu nog veel meer van u houd dan vroeger ? Aan uw karakter ontbrak een enkele hoedanigheid en nu hebt ge die ook; gij dunt dansen en hoe dat had ik nooit gedacht." Julius wilde echter nog niet naar huis". Nog een wals wilde hij met haar dansen en dat ge beurde ook. Doch toen wilde Adele werkelijk heen gaan. Zij had niet gaarne, dat do andere piofessorsvrouwen en dochters zouden ondervinden, welk een goed danser Julius was, Zij vond het voorzichtiger, hem voor zich alleen te behouden. Thuisgekomen zong Adele den wals nog eens en bijna had Julius meegezongen, doch bijtijds bedacht hij zich, dat dit niet paste voor een oudheidkundige. Don volgenden dag kocht de dankbare Adele eene fotografie van Johann Strausz. VOOR DAMES. Worth. Een drawing-room. Miss Sinter. Kooktentoonstellim/. Leeuiücriklcen. Ondanks de concurrentie van Mad. La Ferrière, Mad. Félix, het huis Morin-Blossier, Redfern voor de amazones en Engelsche costumcs, en de groote magazijnen als het Louvre, die niet enkel goedkoope kleeding leven, blijft Worth nog steeds, evenals onder het keizerrijk, de prins der dames kleermakers" te Parijs. Nog steeds staan de equipages voor zijne deur, en do bezoeksters wachten soms een uur, alvorens tot een consult te worden toegelaten. Een redacteur van Galignanis Mexsenger heeft het voorrecht gehad, den grooten man" te interviewen omtrent zijn vak. De dames doen het verstandigst", zeide Worth, door dekens geheel aan ons over te laten.Datbevalt haar op het eind toch beter en het houdt de reputatie van het huis op. Eigenaardig zijn het juist de personen, van wie men zou mcenen, dat zij hot moeielijkst tevreden te stellen waren, die op deze wijze met ons te werk gaan. Daar komt bijvoorbeeld een telegram van de keizerin van Rusland: Zend mij een diner-costuuin". Anders niets. Men laat stijl en stof aan ons over en wij ontvangen eene betuiging van harer Majcstcits tevredenheid. Toch is do keizerin volstrekt niet onverschillig in zake kleeding. Integendeel. Soms schrijft zij voor, dat al de dames op een bal in het rose, in het blauw, in het rood zullen zijn. En haar eigen toiletten zijn altoos meesterstukken van elegancc. De zaak is, dat zij op ons oordeel vertrouwt, meer dan op het hare. Op dezelfde wijze hebben wij in de laatste veertien dagen uit Madrid moor dan twintig telegrammen voor balcostumcs ontvangen en wij zullen die geheel naar onze eigen keus maken. Het is natuurlijk zeer moeielijk, als men wat veel bestellingen ontvangt, al de toiletten ver schillend te maken. Don vorigen winter zijn twee dames te New-York zeer boos op ons geweest; wij haddon aan beide hetzelfde toilet gezonden voor dezelfde gelegenheid. Het was een bal in de allergrootste wereld, misschien zeshonderd dames waren er, en wij hadden er zestig' toiletten voor geleverd. Verbeeld u, zestig staatsietoilctten, allen voor denzelfden datum te leveren, en allen uniek te maken." Binnen hoeveel tijd kunnen die tclegraphische bestellingen uitgevoerd worden V" Kene week is de tijd dio er toe staat, maar als het nooilig is, doen wij het in vierentwintig uren. Het gebeurt, dat dames te Parijs 's morgens een japon bestellen en 's avonds er in dansen. Wij heb ben voor keizerin Eugénie in drie en een half uur een kleed gemaakt. Maar zulk een snelheid is onmogelijk als het uitvoerig werk geldt. Voor een japon met borduursel zijn weken noodig. Toen de tegenwoordige keizerin van Rusland te Moskou gekroond zou worden, zaten zes weken lang do meisjes hier nacht en dag te werken aan den sleep van haar staatsiekleed, die geheel met bor duurwerk in echt zilver bedekt moest worden. Die sleep alleen heeft 25.000 francs gekost; hij zal in het Russisch rijksmuseum als historische curiositeit bewaard worden. Gij vraagt mij, of er soms fabelachtige sommen voor toiletten besteed worden. Het is onmogelijk, daarvoor cijfers op te geven. Ma men begint met gouddraad, en met het opleggen van paarlen en juweelen, dan is er geen grens voor de kosten. Eenige jaren geleden heeft een Peruaansche erf gename ons 120,000 francs betaald voor n ja pon, maar er zat voor 180,000 francs kant op. Weinige weken geleden verkocht ik een mantel voor 45,000 francs, maar het bont kostte er 44,000 francs van. Wij tellen onder onze klanten al de vorstinnen der beschaafde wereld, met n uitzondering: Ko ningin Victoria heeft ons nooit met een bestelling vereerd." De drawing-rooms" van koningin Victoria zijn steeds belangrijk voor de geschiedenis van het toilet. Eigenlijk is hot moordend, vier uur in een rijtuig te zitten, met ontblooten hals en armen, op een vinnigen voormiddag in Februari; maarmenkent vooruit het onverbiddelijk ceremonieel, de kamerheer heeft een ellemaat bij zich, om te constateeren of de dames, van lederen leeftijd, behoorlijk ge decolleteerd zijn. Onder de hofcostumes werden opgemerkt een van friséfluweel, bleek-rose, waarvan het patroon op corsage en rok. niet op den sleep, ge heel was omgewerkt met rose kralen, met hier en daar een paar clair de lune kralen ertusschen. Een paar panneaux van Brusselsche kant vormden de vereeniging tusschen dezen versierden tablier en den sleep; groote bouquetten van rose mei doren waren aan de zijden van het kleed aan gebracht. Andere combinatiën waren; heliotrope met goud gebrocheerd, tablier van heliotrope tulle met goud en heliotrope struisveeren; bleek-groen fluweel over een chartreuse zijden tablier, die ge heel met een kanten chale overdekt was; blauw satijn met kastanjebruin fluweelen bloemen ge brocheerd, met blauwe tulle en bruine struisvederen; bleek-groen en zilvergrijs, met kristallen en gouden kralen en bleek-groen en zilvergrijze vederen. Dit costuum trok niet de meeste aandacht, maar wordt als het meest gedistingeerde geroemd. Van de beweerde vermindering der tournure was nog niet veel te bemerken. Wel heeft Adeline Patti dezer dagen uit Parijs een costuum ontvan gen, de afbeelding ervan werd in Ihe Ladies' Pictorial opgenomen, dat geheel zonder tour nure was gemaakt, maar deze werd vervangen door eene grooto volheid van zwaar gevoerde plooien, aan het corsage aangezet, zoodat de uit werking bijna dezelfde bleef: de weg naar het eigenlijke £V»jp?'»'e-costuum, geheel souple lang» het lichaam vallend, met hooge korte taille en sluiken rok, wordt dus slechts langzaam afgelegd. Een huwelijk, dat de dameswereld belang moet inboezemen, is dat van Miss Singer, do dochter vanden grooten naaimachines-fabrikant, daar het reusachtig fortuin, in deze industrie verdiend, voor de jonge dame als een adclbrief heeft ge golden. Hare moeder, weduwe geworden, her trouwde met een knappen muziekleeraar en zangei in België, Ruebsaet, en kocht toen voor haar man het hertogdom Camposelice met titel. Dit hertogdom is evenwel nooit zoo heol serieus op genomen. Voor hare dochters zoekt zij nu werkelijke hertogen. De eene trouwde met prins de Scey-Montbcliard, de tweede treedt dezer dagen in het huwelijk met den eenigen zoon van den hertog Decazes de Glucksberg, die onder hèt presidentschap van generaal Mac-Mahon in Frank rijk minister van buitenlandsche zaken was. Zijne moeder is een dochter van den Oostenrijkschen generaal baron de Löwenthal. Miss Singer komt nu in den Almanach de Gotlia. evenals Miss Davis, die hertogin de Lante-Monfeltro della Ilovere is. Miss Forbes, hertogin do Choiseul-Praslin, Miss Hickson-Field, hertogin Brancaccio, Miss Parsons, prinses van Lynar, Miss Spencer, prinses van Vicovaro, en zoovele andere Amerikaansche meisjes, wier vaders met een for tuin in handel en industrie verzameld, een adel lijk wapenbord, hebben willen vergulden. In het Palais de l' Industrie te Parijs, in het Paviljoen van de Stad, is dit jaar de zesde exposition culinaire" gehouden. Zij zag er uit gelijk de vorige en gelijk die, welke zich te Amsterdam in een druk bezoek mocht verheugen. Men zag er weer tempels en torens van nougaï, middenstukken, Moorsche paviljoenen van suiker. ook een voorstelling van den zelfmoord van Vatel in gekleurde reuzel, op een vierde der natuurlijke grootte, voorts de meest verschillende galantitu'-, patés, torrines, ballotines, mozaieken eu worstsoorten, enz. Evenals vroeger Monselet allerlei sonnetten dichtte ter eere van speen varkens,. gebraden kapoenen, gestoofde palingen on krcettensalado, vcreenigt thans do heer Achille Ozanne de eigenschappen van kok en dichter. Op den pati rijmde hij: Sur la chair banche et rose, (Exquise volupté!) La truffe se repose Comme un grain de beauté. Ozanne redigeert een tijdschrift, T Art Culinaire, dat poëzie en recepten door elkander bevat. Wij zouden er onzen lezeressen het een en ander van mcdedeelen, als niet de recepten, volgens de Franschc gewoonte, een groot deel van de toebereiding en vooral de hoeveelheid, aan den smaak aan de kok overlieten. Het recept voor Beigncts de pécJies schrijft voor, dat men tien perziken moet nemen, ze van do schil ontdoen en in. tweeën snijden, maar dan : Dans un sirop que l'on compose D'aromes odoriférants, Pendant une heure l'on arrose Leur chair tendre et leur tons friands. De samenstelling van de sirop" en de hoeveel heid der aroma's", waar het toch eigenlijk op aan komt, wordt aan don smaak overgelaten. In de vergadering der koks is gedebatteerd over het al ot niet doelmatige van groote milieux detable en men heeft zich algemeen verklaard tegen de groote bloemstukken, die de gasten beletten