Historisch Archief 1877-1940
DÉAMSTEBDAMMEB, WEEKBLAD VOOB NEDERLAND.
No.578
Op den dag van Blum's begrafenis, wiens dood
?%« buitengewoon opzien gebaard had, gaf
gene, raal Mpreau juist eea groot bal, waartoe de def
tige burgerij van Straatsburg uitgenoodigd was.
Om elk schandaal te vermeden, had generaal
Moreau zijnen adjudant, kapitein Duppnt, order
"gegeven om kapitein Fournier eenvoudig niet in
-ae balzaal toe te laten. Dapont plaatste zich in
den hoek van een der eerste salons, en toen hjj
Fournier gewaar werd naderde hjj hem en vroeg:
Wat doet gij hier?
O, zjjt gij 'tDupont? Goeden avond! Wat zou
ik gaan doen'? Ik ga naar 't bal."
Schaamt gij u niet, op den dag der begra
fenis van den ongelukMgen Blum op een bal te
gaan"? Wat zullen zijne familie en vrienden daar
wel van zeggen ?"
Zij kunnen zeggen wat zij willen, dat is mij
Onverschillig. En wat gaat dat u aan ? Ik houd
er niét van, dat iemand zich met mijne aange
legenheden bemoeit. Kom, laat mij binnen I"
Neen!"
Waarom niet?"
De generaal beveelt, dat gij naar huis zult
gaan."
Ik word dus weggejaagd?"
Dat niet, -'t is slechts uit voorzichtigheid, dat
er zoo gehandeld wordt.
Weet gij, wat het zeggen wil, Fournier de
te wijzen?"
Laat mij met rust met uwe pocherijen en ga nu!"
Luister eens/' zeide Fournier woedend, ik
kan mjj op den generaal niet wreken, want.hij is
myn superieur, maar gjj zijt mijn kameraad, gij
hebt het gewaagd de helft van de beleediging
mjj aangedaan, op u te nemen, en gij zult het
nuj betaald zetten; ik daag u uit."
En luister gij nu eens naar mij/' hernam
Dupont, ik heb u al lang goed in 't oog gehouden
en uwe ruziemakerijen staan mij tegen; ik zal u
daarom eens een lesje geven, dat u heugen zal."
Fournier bracht eene slechten nacht door en als
b\j de hoop niet gehad had, Dupout te zullen
dooden, zou hij wanhopig geweest zijn. Maar
de uitslag van het tweegevecht was niet zooals
Irij' zich dien gedacht had, want Dupont gaf hem
eenen geweldigen degenstoot.
Gij zijt flink op den degen", zeide Fournier
terwijl hij neerviel.
fZooals gij merkt."
Ja, maar nu ken ik uwe stooten, 't zal mij
nu niet meer gebeuren en zoodra mijne wond
genezen is, zal ik het u toonen."
Gij wilt dus opnieuw beginnen?"
Natuurlijk."
Inderdaad stonden de beide duëllisten weinige
?weken daarna weder tegenover elkaar en ditmaal
was het Fcurnier, die Dupont een steek toebracht.
Numero drie!" riep Dupont. Fournier zou het
derdb duel gaarne met het pistool beslist hebben,
maar Dupont bleef op zijn voorrecht staan van
?zelf het wapen te kiezen. En dit was slim van
hem, want de behendigheid van Fournier op het
pistool was spreekwoordelijk geworden. Hij kon
op 25 pas afstands een stuk geld uit de hand
van zijnen bediende schieten, ja dikwijls brak
het pijpje van de huzaren van zijn regiment mid
den door, als zij hem in vollen galop voorbij
reden, zonder dat zij vermoedden, dat Fournier
hen uit een grap tot schijf gekozen had.
Maar het derde duel bleef zonder resultaat en
eindigde met eene kleine verwonding van bei
den. Dit ergerde de beiden beethoofden zoozeer,
dat zij besloten het tweegevecht zoolang voort te
zetten, tot een van hen zich voor overwonnen
zou verklaren of een van beiden den strijd opgaf.
Ten gevolge daarvan werd het volgende verdrag
gemaakt:
I. Zoo dikwijls de heeren Dupont en Fournier
zich op 30 uur afstand van elkaar bevinden, zal
ieder den halven weg moeten afleggen, om de
degens te kruisen.
II. Is een van beiden wegens dienstzaken ver
hinderd, dan moet de ander den geheelen weg
afleggen, om de plichten van den dienst met de
artikelen van het verdrag te vereenigen.
III. Eeno andere verontschuldiging dan de
dienst geldt niet.
Aan deze overeeiskomst hielden beide partijen
zich stipt. Zoodra de beide heeren elkaar konden
ontmoeten, duelleerden zij en schreven elkaar dan
de zonderlingste brieven.
Ik ben door het officierscorps van het regiment
jagers te Luneville voor het ontbijt uitgenoodigd/'
schreef de een. Ik ben van plan de invitatie
aan te nemen. Daar gij nu juist met verlof in
deze stad zijt, zoo konden wij mijn kort oponthoud
gebruiken om elkaar eenige degenstooten toe to
brengen. Geheel de uwe".
Of: Dierbare vriend, den vijfden November
tegen den middag kom ik door Straatsburg. Wacht
mij in 't hotel De post", dan kunnen wij nog
even duelleeren." Dikwijls verhinderde de bevor
dering van een der duëllisten deze samenkomsten.
Artikel III van het verdrag vorderde achting voor
de militaire voorschriften.
Deze zonderlinge geschiedenis duurde ongeveer
veertien jaar en baarde veel opzien.
Het is werkelijk dwaas" zeido Fournier dikwijls,
dat het mij toch maar niet gelukt dezen satan van
een Dupont 't leven te benemen."
Intusschon werd Dupont, dio tot den rang van
generaal was bevorderd, naar het leger in
Grauwbunderland gezonden. Dupont werd daar niet ver
wacht en niets was er voor zijne ontvangst gereed.
Dit was zeer onaangenaam, want in de plaats waar
de staf lag, had men geen enkel logement. De
generaal zocht lang te vergeefs naar een onder
komen, toen hij een Zwitsersch huisje ontdekte,
waar eon helder vuur brandde.
Dupont bedacht zich geen oogenblik maar liep
op het huisje toe om den gelukkigen bezitter om
een onderkomen te verzoeken; hij opent de deur
en ziet een ander, die aan tafeL zit to schrij
ven. Toen deze de deur hoort opengaan, keert
hij zich even om, herkent den binnenkomende en
zegt, eer dezo nog over don drempel is:
Zoo! zijt gij 't Dupont! Wij zuilen dadelijk
onze degens probeeren."
Parbleu, heel graag!" zei Dupont tot Four
nier, want deze was het en beiden trokken van leer.
Terwijl zij aan 't stooten en parecrcn waren
zei Fournier:
Ik dacht dat gij in het binnenland waart!"
De minister plaatste mij bij 't vierde corps."
Hè, hoe toevallig, ik heb 't kommando over
de cavalerie/'
Dan zijt gij pas kort geleden aangekomen!"
Ja, ik stap daar even uit het rijtuig."
En gij hebt dadelijk aan mij gedacht? Wat
een attentie!"
Eindelijk stootte de degen van generaal Dupont,
nadat hij door den hals van Fournier gegaan was,
tegen den muur.
Sacredieu !v schreeuwde Fournier.
Dat hadt gij zeker niet verwacht."
Zeker, zeker! Maar gij verwacht niet, wat er
nu zal gebeuren."
Zoo, wat zal er dan gebeuren?"
Op het oogenblik, dat gij uwen degen terug
trekt, geef ik u eenen steek, die doodelijk zal
zijn,"
Dat zult ge wel laten."
Waarom?"
Omdat ik den degen niet terugtrek; ik laat
hem in uwen hals zitten, totdat gij uw wapen
weggeworpen hebt. Doe 't maar spoedig!"
Neen, ik wil u dooden!"
Wie weet, hoe lang dit gesprek nog geduurd
zou hebben, als niet door het leven, dat de twee
duellisten maakten, eenige officieren toegeschoten
waren, die hen scheidden.
Dupont, de verstandigste van de twee, dacht
er dikwijls over hoe absurd hun strijd toch eigenlijk
was en vroeg zich af, of het niet het beste zou
Fournier te dooden om aan de zaak een einde
te maken; dan wilde hij gaan trouwen. Eens op
eenen morgen ging hij dan ook naar Fournier.
Gij komt zeker om een afspraak voor een
tweegevecht te maken?" vroeg deze, zoodra hij
hem zag binnenkomen.
Wel mogelijk! Maar eerst moeten wij eens
met elkander spreken. Ik wil gaan trouwen, en
voor dien tijd wilde ik een einde aan onzen twist
maken."
Zoo, zool"
Ik wil geene levenswijze, die voor mijne vrouw
onaangenaam zou zijn. Ik doe u daarom het voor
stel, ditmaal pistolen te gebruiken om deii twist
voor goed te beslechten."
Dat kan u toch geen ernst zijn?" riep Four
nier verbaasd.
Ik weet, dat gij zeer juist mikt; maar ik heb
er iets op bedacht; een mijner vrienden heeft te
Neuilly een stukje bosch dat door een muur
omringd is en een ingang aan beide zijden heeft;
op een bepaald uur komen wij door de beide
poorten, met onze pistolen, zoeken elkaar op en
geven vuur zoodra wij elkander zien. Vindt ge
dat goed?"
Ja, Donderdag om 10 uur".
Best".
Op de afgesproken plaats en den bepaalden
tijd waren beide- op 't rendez-vous. Zij traden
binnen en slopen, zorgvuldig loerend, met het ge
laden pistool in de band naar elkander toe. Bij
de bocht van eene schoone laan zagen zij elkan
der en in een wip stonden beidon achter een
boom. Na oen poos gewacht te hebben, besloot
Dupont te handelen: hij liet de slip van zijn jas
en zijn halven arm in do breedte van achter dc:i boom
te voorschijn komen en trok zich dan zoo gauw
mogelijk terug.
Juist bijtijds, want dadelijk vloog er een groot
stuk schors van den boom en Founiier had n
schot verloren. Na eenige oogenblikken mankte
Dupont dezelfde beweging naar do andere zijde
van den boom en liot daardoor oen deel van zijn
hoed zien; do hoed werd weggeschoten. Gelukkig
zat Dupont's hoofd er niet in, maar Fournier had
zijn tweede schot verloren.
Toen kwam de slimme Dupont uit zijn
schuilhoek te voorschijn en liep op zijn tegenstander
toe, die, dapper als hij was. stond te wachten.
Toen hij op twee passen afstand van hem was
zeide hij:
Als ik u nu doodde was ik in mijn recht;
maar ik kan niet in kooien bloede op iemand
schieten en schonk u het loven."
Zooals ge wilt."
Ik schenk het u voor vandaag, begrijp mij
goed. Ik laat u in het bezit vau mijn eigendom;
maar als gij het mij lastig maakt, wanneer gij
twist mot mij zoekt, weet dan. dat ik do recht
matige bezitter ben van twee kogels, die voor
uwen schedel bestemd waren en wij beginnen
weer, daar waar wij vandaag opgehouden zijn."
Zoo eindigde bot duel, dat in 17!)I begon en
eerst in 1810 beslist werd.
TROUWEN EN SCHEIDEN IN
NOORDAMER1KA.
Drie maanden achter elkander," schrijft Arvède
Barine, maken twee Franscho toonocl.-chrijvors,
Brisson en Marx, nu reeds volle zultjii in den
Vaudevillo. Zij hebben slof gevonden uw do
Parijzenaars te doen flauw vallen vau het lachen, in
de magere oombinatiën van n enkele wet op
de echtscheiding. Les surprises r?» dli-orcc be
rusten op n wet, toepasselijk in alle departe
menten van Frankrijk. Wat moeten hun Ameri
kaansdie confrères dat armoedig vijlden; danr
toch beschikt men over acht en veertig hulpbron
nen, acht en veertig wetten op de echtscheiding
in de verschillende staten en gebieden dor Unie
geldig, alle vruchtbaar in verrassingen en ieder
alleen geldig voor den slaat die haar heeft aan
genomen."
Inderdaad geven deze wellen lot allerlei
complicatién aanleiding. Wie in Indiana getrouwd
is, is dat misschien niet in Illinois. Een ander
bezit Iwee wollige vrouwen, of deell zijn vrouw
met een ander, even wettig gehuwd, man. De
mannen proütceren van dien toestand, en do
vrouwen soms ook. Mvr. K. hooft echtscheiding
weten te verkrijgen logen haar man, zonder hem
in kennis daarvan Ie stellen, en presenteert hem
nu onverwachts zijn opvolger. Mvr. Z. hoeft zoo
slecht gemanoeuvreerd, dat zij, tweemaal wettig
getrouwd en geen enkele maal weduwe, toch ook
geen man moer overheeft; listige mededingstcrs
bobben baar beide echtgcnootcn weten te ont
futselen. Er wordt gescheiden en weer getrouwd,
er wordt geruild en weer ontbonden; dat geeft
een levendigheid, een chassó-croisé, cou frischheid
en afwisseling, waarvan men in Europa werkelijk
geen denkbeeld heeft.
Het boek, dat aan Arvède Barine als aanleiding
tot zijn artikel dient, heet Such is the law, van
een heer Wilson te Chicago. Het is een
tendenzroman; Wilson wil aantoonen, dat het niet onge
past zou zijn, de Unie met een minder
mozaiekachtige wetgeving op het huwelijk te begiftigen.
Hij toont dat aan, door zijne personen in conflict
te brengen met de acht en veertig tegenwoordig
heerschende wetboeken. Hij heeft, om niet van
overdrijving beschuldigd te worden, al zijn inci
denten geput uit verslagen van gerechtszittingen,
en onder aan de pagina geeft hij in noot de uit
treksels uit de vonnissen en den tekst der wetten.
Die nagaande, ziet men, dat Wilson goed gekozen
heeft, maar niet een tiende part van de mogelijke
combinatic'n, de een al doller dan de ander, hoeft
uitgeput. Hij heeft alleen eenige der eenvoudig
ste gevallen gekozen; de verbeeldingskracht der
lezers kan ze aanvullen.
*
In het begin van den roman, doet Richard aan
Mabel eene declaratie in den maneschijn, en kust
haar. Arvède Barine merkt op, dat het
ongeloofelijk is, hoeveel er in het boek gekust wordt. Als
een onzer romanschrijvers zich veroorloofde, half
zooveel kussen in een zijner boekdeelcn te plaatsen,
zouden Amerikaanschen, Anglaises en Duitscheu,
zich het gelaat ontsluieren en over Franscho
onzedelijkheid roepen. En wat voor kisses! Als
Richard, dezelfde dio hier Mabel kust, bij eon
andere gelegenheid Nclly kust, knellen zij elkaar
zoo hartstochtelijk in de armen, alsof bet het
laatste afscheid vóór eene executie gold! Teveel
is teveel."
Richard doet dus, met de oogen op de sterren
gericht, aan Mabel eone declaratie, on stelt haar
voor, haar te schaken. Zij is getrouwd. Mabel
weigert standvastig en beslist.
Ik ben oen fatsoenlijke vrouw," zegt zij. Ik
heb nooit een wet geschonden, en dat zal ik ook
nooit doen. Ik zou de achting voor mij zelve
verliezen, als ik niot de wet als oppermachtige
gebicdster erkende."
lUchard bewondert haar dos te meer; hij wordt
welsprekend on hartstochtelijk; te vergeefs. Hij
begint ontmoedigd te worden. Dan vraagt Mabel
hem mot hare zachte, eenigszins weemoedige stom:
Uidiard, zoudt ge tevreden zijn als ik drie
maanden lang uw wollige vrouw werd V"
Richard zou tevreden zijn, bijzonder. Drie maan
den on dan van haar af zijn. Een ideaal; hij
durft hel nauwelijks Ie zoggen. Maar bij begrijpt
do combinatie niet dadelijk. Mabol legt hom die
uit.
Twee jaar geleden, te Chicago, heb ik, al
leen als voorzorgsmaatregel en niet wetende hoc
het mij ooit zou kunnen te pas komen, echtschei
ding tegen mijn man William aangevraagd en
verkregen. Er waren toen verscheidene van mijn
kennissen dio hot doden. DoiO echtscheiding is
HU volkomen geldig in Illinois, maar niet iu den
staat waar wij thans wonen. Ik beu dus vrij voor
do v.'ot en voor do moraal, om te hertrouwen,
maar iu Illinois. Overal elders, bon ik Wiïam's
vrouw."
Weet uw man dat?" vraagt Richard, eenigs
zins nieuwsgierig.
Zeker niet. Do laatste maal dat wij to
Chieaii'O waren, was ik op hot. pnnt, hem er
kounis van to moeten geven. Ik mocht hem namelijk,
zoolang v\ij i» Illinois waren, niet toestaan mij
te kussen, hij was toch in Illinois mijn n;au
niet moer, on dat wist hij niet, on ik ho')
dus allerlei uitvluchten moeten lo ba:«.t nemui."
Maar wat zal hij zegden, ais hij ho^t.
dat yo mot mij getrouwd zijt?" vroeg Richurd'
nog.
V\ at zou hij zeggen V lij heeft niets te
zeyge.'i. Ik beu iu mijn recht. Daarenboven,
hij hooft nog oen andere wettige vrouw; dat bob
ik onldokl, nadat we vier jaren getrouwd waren."
Richard zou nu ovcrgolukkig zijn, maar
Mabel is eerlijk en waarschuwt hom, dat hij,
eenmaal in Illinois met baar getrouwd, niot weer
kan trouwen, zelfs in eon anderen btaat, of hij
moot er do kosten ecner echtscheiding voor over
hebben.
Bedenk hot wol," zegt zij : als wij van
elkaar gaan, heb ik nog eoa anderen mau. U ij
bobt dan niemand moor."
Richard denkt nu eens na. Hij denkt aan
Williara, zijn voorganger, die ook weer zijn opvolger
zal zijn, on er wordt in zijn hart een wonderlijke
strijd gevoerd. 'Toon bij er niot aan dacht, Mabol
to trouwen, scheen het doelen hom niet onnatuur
lijk. En nu ontwaakt in yijn gemoed het instinct
van den eigendom en William schijnt hom ondra
gelijk. Daar komt bij. dat Lij over Mabel geheel
anders gaat denken. Blijkbaar boeit zij op kost
school een cursus over vergelijkende huwelijks
wetgeving in do verschillende staten gevolgd; zij
kout trouwen en scheiden op baar duimpje, eu
boeit uitgerekend, dat zij met wal handigheid oen
halt' dozijn wettige mannon op don bodem van
het vrije Amerika kan bezitten. Al is hij nu nog
zoo oen \aukeo on boven veroordcclcn verheven,
Richard kan toch niet in allo kalmte aan die vijf
andoren denken.
Richard zal de gelegenheid bobben om na de drie
maanden dor wittebroodswckeii echtscheiding aan j
to vivgen. Dat gaat gemakkelijk genoeg, maar j
bot kost nog al voel on Ridiard is niet rijk. Hij j
had beter gedaan, zegt hij, zich lol Nclly lo bc- j
palen, een andere kennis, eenvoudig en argeloos, '
die ook wel getrouwd is, maar geen echtscheidiugs- ;
vonnis in haar cassette bewaart, om cv bij voor- !
komondc gelegenheden parlij van lo trokken. Na
al wat er lussdieu hem en Mabel besproken is, j
kan hij echter niot terug on spreekt mol Mabel j
af, dal men Donderdag aanstaande te Chicago i
bijeen zal komen, om daar te trouwen. j
De Voorzienigheid komt hem echter te hulp, in \
de gedaante van William's eerste vrouw. ,huio,
oen hooi mooie vrouw, on die tegenover \Yiiiium J
in oen moeiclijkcn toestand is. Zij zijn toch j
getrouwd in Luliana, eon veel strenger laiul dan j
illinois. In lutUana toch heeft do wetgever, tot j
bescherming van don huisolijken haard, bepaald, j
dat als oen dor cchlgcnoolon don ander verlaat j
en in vijfjaar niets van zich laat liooren.de ver- {
latene, mau of vrouw, mag hertrouwen. Maar j
komt do vluchteling terug, dan is hot huwelijk
weer geldig; de verlatene vrouw heeft dan
twee wettige mannen, die voor haar levensonder
houd moeten zorgen, de verlatene man dan twee
wettige vrouwen, die hij beide te onderhouden
heeft. Maar de vluchteling, de schuldige, die
teruggekomen is, mag niet hertrouwen, en alshy
intusschen hertrouwd is, is dat tweede huwelijk
onwettig.
Nu zijn Jane en William in Indiana met onder
ling goedvinden van elkaar gegaan. Het is dus
moeilijk na te gaan, wie den ander verlaten heeft,
en ieder van beide, Jane zoowel als William, is
hertrouwd, en heeft er dus het grootsle belang
bij, den verlatene te spelen. De vluchteling toch
mocht niet hertrouwen, de verlatene wel Jane's
volgende man zit in de gevangenis, zij is nu zonder
geld en in ellende, en sommeert William, haar
te onderhouden, waartoe deze, ofschoon later ook
met Mabel wettig getrouwd, ook veroordeeld wordt.
William heeft dus een vrouw in de stad en een
buiten.
Toch is hij niot tevreden. De beide vrouwen
zijn slecht gehumeurd, lastig en vceleischend.
Geeft hij Mabel een mooi ameublement, een dure
woning, terstond beklaagt Jano zich met bittere
woorden en zilte tranen. Op Mabel heeft het
gedeelde bezit eigenlijk eer ten goede dan ten
kwade gewerkt. Zes jaar lang heeft zij William
leelijk, oud on vervelend gevonden. Nu kan zij
niet dulden dat hij naar Jane gaat; nu bewondert
zij hem, streelt hem, aanbidt hem, en als hij voor
goed van haar af wil, slaat zij de armen om zijn
hals en snikt: Ik kan niet, ik kan hem. niet
afstaan."
William is verbaasd, en weet nauwelijks of hij
aangenaam verrast moet zijn of het tegendeel.
Richard komt op dit slecht gekozen oogenblik
Mabel herinneren aan hare belofte om mee naar
Chicago te ga.an en daar te trouwen. Mabel denkt
er niet aan, zij denkt enkel aan William en het
wordt een wanhopige strijd tusschen de twee
vrouwen, wie hem definitief houden zal.
* *
Eén persoon is er in het stuk, die maar eens
getrouwd is geweest en de schrijver is er in ge
slaagd, juist hem alleen wegens bigamie te doen
veroordeelcn. Peter Robinson heeft maar ne
vrouw gehad; bij houdt van haar en van haar
alleen en dat is zijn ongeluk. Peter's vrouw heet
Fauny; bij heeft een oogenblik aan booze tongen
toegegoven en een vonnis van echtscheiding tegen
haar verkregen. In het land nu, waar dit gebeurt,
mag de eischer in echtscheiding wel hertrouwen,
de veroordeelde niet. Poter is dus vrij; Faiiny
niet.
Na eenigcn lijd bemerkt Poter, die nooil opge
houden heeft, Fanny lief te hebbeu, dat zij be
lasterd is. Hij maakt dus excuus, tracht de be
leediging goed te maken, en trouwt weer met
liaar, openlijk en met ophef, ten aanzien van
hot geheelu dorp. Maar.... Fanny's eerste hu
welijk was niet al;; ontbonden beschouwd door
do wet, zij mocht niet hertrouwen, zooals Peter.
l'cter is dus hertrouwd mot eene getrouwde vrouw.
De rechters zijn go trollen door Peters goede
trouw en goed gedrag, en passen h'-t minimum
der straf toe. Peter krijgt niet vijf jaar
tuchtImi:-, zooals de eisch was, maar n jaar. Do
wet is de wet.
VOOR DAMES.
Zxi'iil'jluAd. JLuj'rouw. Wit
li ;<[/". fyookparlijijci.
Var, tijd tot, tijd komt er een heel groot nieuws"
-'?'?'i,i oen di'iii'4 i r,ii;>cli bhid spottend.
EenvoiL;lic;lioi-,l, sp.tui/.aLunhcid iu het toilet zullen dan
mi.i('c worden. Do we n? l tl die den toon aangooit,
boeit bevolen, ingetogen te leven. Van L'.'dvnaf,
zal hot ware middel or.i te toouen dat men mee
doet, zijn, Jcinnj l'uiifi'tèi'e na te volgen, au cocttr
content r/c paf. Een paar jaar geloden was ons
dat geboodschapt voor do winterrecepties. Men
zou veel en dikwijls meuscUcn zien. maar zonder
pretentie. Men zou, om zoo to zeggen, bij elkaar
inloopen, aks buurtjes; mun zou herhaaldelijk met
hetzeli'dc toilet komen. Dat was natuurlijk de
dood voor de tapageuso seusalietoi!otto;i, want
dio herinnert men zich te gued. Maar, juist die
sensatiotoiletten zijn het, die de koninginnen der
mode. de artistieke //loiid'aoics, in verzoeking bren
gen. In het eenvoudige smaakvol zyn J;un Iedereen;
maar mot kunst en smaak een combinatie ver
zinnen, waarin schitterende weefsels, hooggekleurde
fouih, verbazende patronen, sauu'i:y<iai], waarin
de koningin van Saba al haar schailcn draagt,
en hot dan door gevoel voor harmonie, door smaak
voor kleuren en door zijn eigen houding zoover te
brengen, dat hot geheel schilderachtig en harmo
nisch is, dat is eerst kunst, en dat is de triomf
voor de vrouw van de wereld, met haar machtigen
bondgenoot, den ihuncskleêrmaker. Dan is er
nog oen tweede triomf, do prooi' op de .som van
den eersten: het toilol te zien namaken door eone
vrouw die geen toovcres is, cu haar, met ongeveer
hetzelfde, er te zien uitzien als een papegaai die
iu de verdrukking geweest is, baai1 hol onderspit
to zien dolven in die onbeschrijfelijke kunst, die
niet geheel te loeren is on waartoe toch zooveel
oefening en gymnastiek van bet oog behoort; dat
is de tweede triomf na de eersten.
De berichten van eenvond zijn dan ook meest
altijd door do werkelijkheid tegengesproken,
maai- er is toch eene partij, die telkens weer
aangroeit on die telkens eone nieuwe poging
waagt. De toiletten waarvan zooeven gesproken
werd, vereischon studio. Men kan met do ja[ on die
aller jaloezie opgewekt en aller aandacht gulrokken
heelt, niet oen tweede maal oen dergelijke entree
maken. Er is dus wat nieuws noodig, dat is
niet voor allo fortuinen geschikt, en daarenboven
behoort er tijd on nadenken toe. Vau het kiezen
dor stollen tot het laatste passen veroisdion zulke
toiletten ecu volledige samenwerking, overpein
zing en beraadslaging van do draagster met den
coiuni'ier of de coiitnrière. Dit nu is goed voor
oen bepaalden leeftijd; er zijn vrouwen, die zich
vergenoegen met eene verschijning nu en dan,
mits dio verschijning een triomf is. Maar er is
eon andere leeftijd, die wel behagen wil, maar
zich vooral wil amii.secren. Dio wil van het
eene feest naar het andere hollen, en heeft geea
tijd om het ontluiken van oen nieuw denkbeeld
af te wachten. Die leeftijd hooft dan ook geen