No. 775 DE AMSTERDAMMER, WEEKBLAD VOOR NEDERLAND. TUSSCHEN DE SPLINTEES. Ik naar Maysville (Kentucky) om mijn plaats als redacteur van Ihe Bulletin" in had, nam ik passage op de stoomboot Magnolia; ging te nemen. Nadat ik Cincinnati bereikt natuurlijk gaf ik aan dezen stoomer de voorkeur omdat de boot er goed uitzag «n de stuurman een diamanten doekspeld ?droeg, 't Was de eerste maal in mijn leven dat ik een stuurman zag, die aan een diamant van $ 300 vastzat en daarom was ik ook dadelijk besloten om met die boot te reizen, al zou 't me ook het leven kosten. Toen we den steiger verlaten hadden ging ik in de kajuit zitten luisteren naar «en dikken heer, die vier of vijf kolom men (kompres gedrukt) over de politiek voorlas. Mijnheeren, zei hij, 't blad neerlegfend het schijnt mij toe dat verder wam hij niet; hij kon niet, want de stoomketel sprong en wij gingen met -de heele santekraam in de hoogte. Ik weet niet precies meer, hoe we door 't ?dek van de boot kwamen en wie 't eerst passeerde; soms ben ik verstrooid en dat was waarschijnlijk op dien dag ook ,t geval. De explosie maakte veel meer leven dan noodig was; met niet half zooveel lawaai was zij nog A I. geweest. Een van de lui, die tegelijk met mij de lucht in ging, scheen niets van de geheele zaak te begrijpen en tikte me vragend op den schouder: ?>zeg wat beteekent dit allemaal?" Ik wees naar den dikken heer, die een voet of' vijf boven mij vloog, want ik zag hem gymnastische toeren verrichten om op de kajuitstrap te krui pen, die naast hem zeilde. De vergulde adelaar van den boeg vloog ver boven ons en daarin vond een dominee uit Illinois aanleiding om over de adelaarsvlucht der Amerikaansche vrijheid te extemporeeren Hij deed't gelukkig niet lang, want een splinter van de boegspriet sloeg hem een oor af en hij brak 't rechterbeen tegen een van de zuigerstangen. Ik wou hem nog vragen om voort te gaan, maar hij keek zoo neerslachtig en sip, dat ik er 't hart niet toe had. Hoe hooger we kwamen, des te mooier en ruimer werd 't panorama van de rivier, maar lang kon ik er niet van genieten, ik raakte in de war met den dikken heer, zoo erg, dat we niet konden zeggen of bij ik, of dat ik hij was en bovendien, ik moest naar Maysville omdat ze daar op me wachtten. De dikke klaagde over kiespijn en ik was flauw, doordien iknietgelunchdhad;als't ?over mijn tijd gaat, wordt ik altijd geeuwerig. Eindelijk kwamen we weer beneden in 't water te land en tegelijk met ons regende het andere passagiers, machinedeelen en brandhout. De dikke en ik ?zonken gezamentlijk; ik kwam dadelijk weer_boven, maar hij had zeker beneden nog iets te doen en bleef dus achter. Een menigte andere lui doken tegelijk met ons op. Een apotheker uit Texas schreeuwde dat hij zich beklagen zou bij de stoomboot-directie; hij was erg boos, want hij had van zijn onderste helft alleen nog maar zijn breukband oyer en een oude heer met een lorgnet die een deur te pakken had, riep dat hij lid was van de wetgevende macht en daarom 't eerst gered moest worden maar wij anderen hielden een meeting en concludeerden dat de Amerikaansche constitutie gelijke rechten aan alle bur gers waarborgt, derhalve drongen we hem van de.deur af. Hij is toen den dikken gaan opzoeken om zich beneden bij hem over ons te beklagen. Omdat op de deur geen twaalf of veertien lui konden drijven, greep een half dozijn van ons groepje naar bezems, voetbankJes, plumeaux en andere drijvende arti kelen. Een zes voet lange boer uit Missouri_spartelde rond met een laarzentrekker in de eene, een anti-rnacasser in de andere hand en angst op zijn gelaat. Toen hij dicht bij mij kwam riep hij mij toe: »Jongmensch wij ffaan naar den bliksem" een uitdrukking die hem een ernstige vermaning bezorgde van «en dame met rood haar, die op de eettafel dreef. Zij riep dat het zeer onhebbelijk was om in het bijzijn van dames te vloeken waardigde den Missoim-man van dat oogenblik met geen blik meer. Ik kreeg toen juist ook de tafel te pakken, kleuterde er op en de roodharige dame riep, zoodra zij me zag, »Ga weg jongmensch, ga weg!'' Ik antwoordde: «geneer u niet dame, in dit oogenblik kijken we niet naar toilet; haar japon nl. was weg, haar poney gezengd en haar onderrok was over haar hoofd geslagen ; haar beide kousen waren verpletterd, overigens was zij nog presentabel. Ik zelf had gelukkig de halsboord van mijn flanelletje nog om, n laars en de helft van mijn linkermanchet. De dame wenkte: Ga weg" en riep «shocking!" ik veroorloofde mij haar op te merken, dat haar neus gebroken en haar voortanden weg waren. Toen werd ze boos en gilde: kijk naar je zelf.' je bent een oog kwijt, je hebt een gat in je hoofd en je zit vol brandblaren. Voor ik haar een grof heid terug kon zeggen, wierp een golf ons samen op den oever, midden tusschen een hoop splinters en menschen. Ik schaamde me en vroeg om een chambercloak of zoo iets. want ik ben altijd net en fatsoenlijk geweest, van jongs af aan; niemand bracht me een bedekking van mijn naaktheid en ik vond het dus verstandig om maar flauw te vallen, ten einde de critische opmerkingen van de omstanders te ontgaan. Toen ik weer bijkwam, zag ik dat we met ons tienen of twaalven op n hoop lagen en de kapitein van de boot hield een speech. Hij zei, dat hij 't niet holpen kon dat de ketel gesprongen was en dat we 't hem niet kwalijk moesten nemen, want dat hij zelf een mooie smoushond door dit geval verloren had, en dat 't wel meer gebeurde dat stoomketels zonder geldige redenen sprongen en dat als hij de oorzaak van dit ongeluk ooit ontdekte hij 't ons zou laten weten. Hij was, naar ons voorkwam, een net mensch en we condoleerden hem dus hartelijk met 't verlies van zijn hond. Toen ik te Cincinnati kwam, vroeg de commissaris van politie mij of ik ook preferentie had waar ik begraven _wilde worden, maar aangezien ik daar geen bepaald antwoord op gaf. stuurde ze me naar 't hospitaal om er over na te denken. Toen begon het gat in mijn hoofd erij; pijn te doen en ik viel weer in zwijm 't laatste wat ik me herinner is dat ik een man, die de l niet kon zeggen, hoorde bevelen: »Xnat Nul;ris de kist maar knaar maken r oor dit nijk." Zestien _ dagen later kwam ik weer bij; de burgemeester kwam eiken dag zien of ik hardnekkig bleef voortleven en de doctoren zeiden dat ze hun uiterste best hadden gedaan, maar dat ik te taai was. Ze hadden mijn oog opgeruimd en liet gat in mijn hoofd behoorlijk vergroot, nagezien en verbeterd, maar aangezien ik toch bleef leven zeiden ze, dat er kans op was dat ik heel oud werd, als er ^gec-n longontsteking, blindheid, ruggemergstering of andere lichte_ongesteldheolen meer bijkwamen "?'SSil Ik kom nu echter tot de gevolgtrekking, dat het niet aangenaam is om in de lucht td vliegen en dat vooral 't neerkomen lastig en vervelend is. Je reisprogramrna wordt er ook zoo onhebbelijk door verstoord en het loopt somtijds op een begrafenis uit. De roodharige dame heb ik een i ge jaren geleden nog eens ontmoet, ze was heel vriendelijk en Jiep op alle dagen van haar negende, maar van den dikken heer heb ik niets meer ge hoord, waarschijnlijk is een stuk van de stoommachine in zijn zak geraakt en hij dienten,* gevolge gezonken. MARK TWAIN.