DE AMSTERDAMMER, WEEKBLAD VOO B NEDERLAND. 810 Uit Dr. GANNEF's Studeerkamer. Kfi , auteursrecht voor den inhoud van deze bladzijde wordt verzekerd volgens de wet van 28 Juni 1881 (Staatsblad No. 124). Leemans' moeder afkomstig waren, aan een uitdrager om zoo te zeggen voor een appel en een ei verkochten. Den volgenden dag was er voor het onderhuis een groote oploop. Het staat ook al heel won derlijk, als al dat prachtigs een ouden leelijken kelder wordt binnengedragen. Leemans had juist, trotsch en gelukzalig rondkijkend, den trumeau-spiegel op den schouder om hem de trappen af te dragen, toen er een agent verscheen. Deze beproefde de menschen wat uiteen te jagen, en vroeg toen aan baas Pikdraad met onverborgen wantrouwen, waar die dingen van daan kwamen. Leemans glimlachte met voldoening en wilde met de vrije hand in zijn jaszak grijpen om het bewijsje voor den dag te halen, daar .... par does \ ... . gleed de spiegel van zijn schouder, juist den agent op de teenen, en brak in duizend stukken. «Dat heb je expres gedaan \\" riep woedend de man der wet, »je zult je hebben te verant woorden wegens lichamelijke mishandeling en verzet tegen een ambtenaar in functie. Je naam, en onthoud je dag!" Oud en nieuw. Vader Kentmis: Vooruit, kleine meid, aan die oude tante stoort zich niemand meer. V f*. Leemans' rococo. j.,'. Barend Leemans was een klein schoenmakertje, in een kelder en had een vroolijk humeur. 'Zjjn.e welgemoedheid werd zelfs niet verstoord het vertrek van menigen klant en het niet yan menigen ander. Ook de student Bie»D8, die een maand lang tegenover hem op de verdieping had gewoond, was daarna ver, zonder de schoenen, die Leemans voor gemaakt had, te betalen. In plaats van het l had Leeqjans intusschon toch een brief gewaarin een lot voor de meubel ten toonin. het Paleis, met de volgende regelen: j!-; «Geachte baas! Neem dit, het kan je rijk en liig maken. Je zoudt er weinig aan hebben te dagvaarden. Wees liever tevreden met je Lewnang zuchtte maar even, en wendde zich tpoedig tot zijn vrouw met de woorden: Zeg oudje, als we een ameublement winnen, we er een villa bij". Toen schrapte hij in zijn boek den post Bier en borg het lot in zijn ouderwetsche lire. Hij had het evengoed kunnen wegH\j wist wel hoe het bij zulke tentoonsVoterqen gaat en wat ze opleveren, ge niete. S><En vandaag... Is het mogelijk?... Het nummer «BEKT, een der hoofdprijzen, dat vandaag in de nt staat, heeft ongeloofelijk veel overeenmet het lot van Leemans, voor zoover hij zich herinnert. Het nakrjken en vergelijken gauw gedaan. Het komt uit! Leemans had vast en heilig beloofd, de vier paar schoenVoor de kinderen van mijnheer Stiender, den kouder, voor den avond af te leveren... Onzin! 3rat zou hy zich nu nog om de klanten bekomJtoeren. H\j liet wat anijs halen voor de vrouw, knechts en zichzelf. Vandaag kon hij er uit om den prijs te gaan afhalen, maar i! Barend Leemans en de vrouw trainden, met wat zwaar hoofd maar zooveel te vroolijker hart, naar het Paleis. Hij haalde zijn lot uit den zak. »Hier... de rococo-salon voor dames", zeide de beambte, die het toezicht had op het afgeven der pryzen. . »!!en rook... een rok... een... wat?" stotterde Jtijwmans, geheel verbijsterd door de pracht, terjMjpl zijn vrouw met open mond er bij stond. 't Was werkelijk al te mooi. Daar de hemelsblftuwe zijden draperieën, de zacht gebogen meuIwlen, met kantwerk en guirlandes, en bekleed met lichte gebloemde kostbare stoffen, de iooge mjegel waaraan door allerliefste kleine cupidootjSd van porcelein lustres werden vastgehouden, de tallooze vazen en snuisterijen,... ja zoo iets bestond eigenlijk tot nog toe alleen in de sprookjesboeken. '»Een rococo-salon" herhaalde de ambtenaar. «Wanneer wilt u den boel laten afhalen ?" »Morgen," zeide Leemans zonder zich lang te bedenken. Betooverd, verrukt, in roes, kwamen zij naar Het eerste was, dat zij de »mooie kamer", de oude stevige meubelen, die van juffrouw Intusschen hadden verschillende kinderen naar de blinkende scherven gegrepen; drie daarvan sneden zich in de vingers, begonnen vreeselijk te huilen en zouden het aan hun vaders zoggen. Eindelijk stonden de meubels, zoo goed als ze in het lage vertrekje, donker en met berookten zolder, wilden staan. Leemans had zich in 't zweet gewerkt, en viel nu op een der sierlijke stoeltjes neer, misschien wat onbesuisd, want krak ! . .. het ding kraakte onder hem. Juffrouw Leemans haalde zelf een schoonen stofdoek om het transportstof van de meubels te wrijven, jammer ge noeg kostte dit aan acht van de kleine figuurtjes en snuisterijen het leven. Eone buurvrouw wou helpen om. de scherven bijeen te vegen en stiet daarbij met het hoofd tegen het schelpornament, dat de leuning van de sofa bekroonde. Daaruit ontstond een krakeel, ten slotte waarvan de buurvrouw aan de familie Leemans en hare af stammelingen tot in het tiende geslacht vijand schap zwoer. Leemans en zijne vrouw keken elkaar zwijgend aan. Zij wilden voor eikander De heer Bruins heett aan zijn vrouw verteld, dat hij op oudejaars-avond, van zijn kantoor rechtdoor naar huis is gegaan. Wij geven hier een vogelvlucht-overzicht van Bruins' voetstappen van kantoor naar huis. niet bekennen, dat het met dat lot uit de loterij toch niet enkel voordeel en winst was. 's Namiddags moest Leemans noodzakelijk uit. Zijii vrouw ging kort daarop boodschappen doen, nadat zij don kinderen streng verboden had, in den »salon" te komen; nu, wat men kinderen. verbiedt, zullen ze allicht doen. Toer. Leemans terug kwam, rezen hem de hareu te berge. Zijn oudste had twee beeldschoone herderinnetjes met bakkebaard en kne vels versierd. Zoo'n bengel '. De meisjes. Margüt en Pietje, hadden hun groote pop een bad gegeven i n het werktafeltje van rozenhout, en het prachtig schilderwerk a la Watterm, op vernis-Martin, was door het zeepwater uitgebeten. De leerjongen lag op zijn knieën op het mooie tapijt, om het patroon te bestudeeren. In de eene hand hield hij oen potje schoensmeer, en, geheel verdiept in zijne studie, bemerkt hij niet, dat op het heerlijke, fijn genuanceerde weefsel een taaie zwarte stroom onophoudelijk iieervloot. Leemans, buiten zich zelf van woede, had gaarne den mis dadiger een draai gegeven, maar do jongen maakte zich uit de voeten. Leemans zat hem na en struikelde; in het vallen greep hij nog oen fau teuil en brak er de leuning nf. Geheel versuft van al de tegenspoeden klimt hij <le treden weer op. naar de frissche lucht. Daar gaat juist een lid van de commissie voor de inkomsten-belasting voorbij. ,>Goeien morgen, baas Leemans, nu, we zullen je er voor laten betalen, hoor! Zoo'n geluksvogelü!" Óp hem volgt terstond een politie-agent, over de zaak van 's morgens, de bekeuring. Nauwelijks is die weg. of de vader van een van do kinde ren, die zich aan de sc.herven van den spiegel gesneden hebben, komt opdagen. Het kind was. onder dokters handen. ? Leemans zou worden aangeklaagd, als hij niet vrijwillig de kosten en een douceurtje in den spaarpot van de kleine betaalde. Nog voordat de geplaagde schoemrmkersbaas een geschikt antwoord vond, was de vrouw van den stalhouder Stiender er al: daar Leemans zijn woord niet had gehouden, zag zij van de bestelde vier paar schoenen af. Leemans voelde zich voor de eerste maal in zijn leven diep ellen dig. Eindelijk keerde zijn vrouw terug. Met het oog o]) hun geluk had zij twee ganzen tegelijk gekocht. Hij neemt haar de zware vogels af en zegt: : ?Ga maar meteen door naar den uitdrager. Ik wil mijn meubels teriighebben, al moet ik ook het dubbele er voor betalen". Dan denkt hij, innerlijk vloekend, aan den student Bierspons over het lot. Het kan je rijk en gelukkig maken! . . . wat laffe praatjes ! . . .''" Een historische parallel. Eene Kerstmis-surprise. RorviEii-IlAT/i'Ei.i». >Gena<le. Majesteit, vernietig dien brief'!'' -NAi'oi.uMN-. «Mijn papieren verbranden? Nooit!" r-BjissiKiiEs. *Zou hij ook papieren van mij hebben ?" De Fransclie HepnWiel'. »Een paar gendarme?... of van een dictator?" laarzen .... Van een