DE AMSTERDAMMER, WEEKBLAD VOOR NEDERLAND. Na. 818 ook aan het lawaai, dat in ons ,0ver de onzedelijkheden der kazernes sedert er sprake ia van persoondienst plicht. daar bracht het liberale blad een 3e tijding. Glazen drukletters zijn uitden. Nu, was mijn eerste gedachte, "ket vergif uit de drukkerijen verdwijnen. vplgt de opsomming der voordeelen : De glazen letters drukken scherper af, zijn ;'? gaedkooper en slijten niet. lf En oawillekeurig1 maakte mijn rechterbeen \ «a* beweging alsof ik iemand een trap gaf, ?' «en nijdigen trap. Z. VAN DEN BERGH. TOONLlCTaMVZlEK Het Tooneel. ,-lB Frascati Affchepoe?, comédie-operette in 4 i ran Paul Ferrier, muziek van Gaston en Victor Roger. Het sprookje van Moe"de gans gemoderniseerd, geparisiseerd. Een ette in het genre van »Roodkapje" en »De 5, ,.?^«hoedster", niet zoo ondeugend als de eerste, ' xdet zoo aandoenlijk als de laatste, minder boeiend ?«gt bekoorlijk dan beide. Zizi-Asschepoes, het ?iehtje van juffrouw Pingouin, waschvrouw, malüenre en waarzegster, staat den geheelen dag a*n de tobbe, terwijl haar beide zusters, actrices na een kleinen schouwburg, een leventje van weolijken Frans leiden. De toovergodinnen verge ten haar beschermelinge echter niet; zij treden e$ in de gedaante, waarin deze dames in onze Moderne wereld alleen nog kunnen optreden, in die war het toeval. Zizi laat den baron de PontSahice, een der vrienden van haar zusters, bij de wedrennen voor haar wedden en wint een paar duizend francs, komt des avonds door een ?ehritkig toeval in de club van den baron, waar jinst een revue wordt vertoond, 'speelt daar eerst kaïnedie, ter vervanging van een actrice, die niet gekomen is, en dan baccarat en beide even ge lukkig. Op het tooneel behaalt zij groot succes; bij Bet spel wint zy 40000 francs. Aan haar geluk entbreekt nu nog alleen de prins. Hij treedt op Tt de gedaante van den kapper Leprince, een tnappe jongen, die eerst alleen oogen heeft voor Zizi's zuster Cornaline., doch, als hij bemerkt, dei deze niet naar hem omkijkt, door Zizi, die »en het gewonnen geld een mooien kapperswinkel heeft gekocht, wordt gedwongen haar hand en Hinkel te aanvaarden. Een niet al te geestige «a niet al te oorspronkelijke moderniseering van Eet mooie, oude sprookje; een slap tooneelfesehiedenisje, dat voor het grootste gedeelte «foor het spel en voor een klein, heel klein gedeelte door den zang moet gered worden. Asschepoea is een vaudeville met zang, geen operette. SUrpette en Roger hebben hun partituurtje ?waarschijnlijk in een minimum van tijd moeten «feveren. Al te veel werk hebben zij er niet van gemaakt. Het mooiste nummer is het intermezzo voor het derde bedrijf, dat een van leiden waarschijnlijk reeds in portefeuille had en Mier maar inlaschte. Als geheel is het tweede Bedrijf met de coupletten van Zizi, de wals en Het finale het best verzorgd. Komisch werkt de muziek vooral in het laatste, onbewust en ««gewild komisch echter. Het speelt in den kap perswinkel. Leprince komt binnen om zijn diensten aan. te bieden; nauwelijks een voet over den drempel heft hij een aandoenlijke romance aan; Cornaline en de baron hebben ongenoegen gehad en zullen zich verzoenen; Cornaline treedt op, in een hartstochtelijk duo wordt aan hun gevoe]«ns lucht gegeven; de geschiedenis dient met een finale besloten; eenige dames sluipen binnen en ringen een slotkoortje; vanwaar zij komen, begrijpt niemand. Dit is een bezwaar tegen de moderne, bur gerlijke operette; dan weer liever terug naar de iitmiiiiiiitiifiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiMmiiMiiiiiiiimmmimiiiiiiiiii 3- geluk te komen storen. i " - Kn zoo ben ik dan ook weer uit het land ver*- teekken zonder taal of teekeu u te geven. Heb i*1 " ? ik goed gehandeld ? Ik weet liet niet, maar ik J docht zeker dat het voor uw geluk was, en daarom v' heb ik ook al deze jaren gezwegen. 'j.,- Nu ben ik weer sedert eenige weken in Holland \ en ik ben iu aanraking gekomen met verschillende i/ «enschen die u kennen. Telkens vraag ik naar jfL u, maar hoe groot is mijn teleurstelling en ver*«? dnet, dat het antwoord niet luidt, zooals ik het *r" 100 rurig zou wenschen, dat, u gelukkig is. Al', _"' tijd krijg ik hetzelfde antwoord: Neen, ik ge loof niet, dat het een erg gelukkig huwelijk is, { Maar dat was wel te voorzien, ze zijn zoo ver:* * aehillend, ze hebben geen enkel punt van sympathie, v hij is een echte man van zaken, die den spot drijft met haar geëxalteerde idees. f' ' Wij hebben er ons indertijd allen over verfc»asd, dat zij hem heeft genomen. Gelukkig lieeft lij eeu engel van een kind, zeer intelligent, het aardt naar haar Zij is er dol op." Is- dit zoo ? Dan hebt u misschien overijld ge handeld uit teleurstelling, uit wrevel dat ik niet Iwam, zooals ik beloofd had, en niets vau mij liet kooren. Maar dan bid en smeek ik u om veririti'e»ia. Geloof mij, mijn schijnbaar verzuim sproot Mt mijn groote liefde voort. Het was omdat ik a zoo lief had, dat ik uw jong leven vol illusies niet aan mijn onzekere toekomst wilde verbinden, '* . maar ik had de kracht niet u dat ronduit te zegfi gen. Ik wist dat u zoo edel, zoo vol zelfverlooih,' ehening was, dat ik vreesde, dat u het oll'er niet Jj aan zou willen nemen integendeel ik dacht ' dat, als u zicli een juist denkbeeld van mij u toestand li»d gemaakt, u er des te meer op zou hebben \ aangedrongen om mijn lot te helpen verzachten door mijn moeielijk leven met mij te willen deelen. ' Na een langen strijd met mijzelf kwam ik tot ^ het besluit dat het mijn plicht was u geen keuze «Hrer te laten. Nu weet u waarom ik niets vau oude, klassieke, naar de zingende Juno en den cancaneerenden Jupiter van Offenbach. Te Parijs heeft Asschepoes veel succes gehad, waarschijnlijk omdat het hier en daar nogal typisch Parijsch is; in Frascati vond het niet zoo ongemeeneu bijval, omdat wij nu eenmaal Amsterdammers en geen Paryzenaars zijn. Ook had de rolverdeeling gelukkiger kunnen zijn. Geheel in den stijl en op hun plaats waren alleen de dames Lucka (Zizi) en Poolman (tante Pingouin). Indien de eerste er toe kon beslui ten zich nog wat angstvalliger voor overdrijving, voor al te druk en bont gebarenspel, voor al te vleiende en slepende intonaties te hoeden, zou zij nog mooier indruk maken. De kleine vlek jes zou men zoo gaarne uit haar vertolking ver wijderd zien. Door haar uiterlijk boeit zij als weinigen; aan geesten sentiment ontbreekt het haar niet. De laatste was voortreffelijk zonder voorbe houd; een keurig type van een mère d'actrice in het genre van madame Cardina'. De heer de lieer (Pont-Saluce), in de fantasie-operette zoo voor treffelijk, was in zijn komedierol niet al te best op dreef; hij was niet de correcte en elegante l'arijsche clubman. In plaats van de dames Bouw meester (Cornaline) en Langerak (Ida) had men liever de dames Tartaud en Bamberg moeten laten optreden. Mevrouw Bouwmeester is een uitstekende diiègnf, juffrouw Langerak een goeda koriste, voor partijen als deze missen zij de vereischte begaafdheden. Aan het decoratief was als steeds veel zorg besteed ; het tweede en laatste bedrijf spanden in dit opzicht de kroon. Te Parijs tal van meer of minder belangrijke noviteiten. Tot de laatste zijn te rekenen L'aigtnt d'autrui, een tooneelspel van Hennique in het »0déon" vertoond, dat zich, niettegenstaande het actueele van het onderwerp, geen bijval wist te verzekeren, omdat de schrijver van geld- en beurszaken, van handelsintriges en tiuantieele spits vondigheden niet het minste verstand bleek te hebben, en een paar melodrama's, die bij hun speciaal publiek een goed onthaal vonden. In de »Variétés" een nieuwe klucht van Albin Valabrègue, Le premier mnri de Francs. De eeuwige geschiedenis van den ontrouwen echt genoot en de slimme cocotte, van den bedeesden jongen man, die voor een losbol en den lichtzinnigen ouden heer. die voor een toonbeeld van echtelijke trouw wordt aangezien. Enkele tooneelen schijnen bijzonder gelukkig gevonden en grappig uitgewerkt. In het tweede bedrijf gaat de toeschouwer een oogenblik denken, dat de mooie mlie. Lender het tooneel van Phryne voor den Areopagus zal gaan vertoonen. Zoo iets doet het succes nooit kwaad. Le veglione, een nieuw blijspel van Bisson en Carré, schijnt in het »Palais-Royal" vooral bijval gehad te hebben om de onverbeterlijke wijze, waarop de acteur Milher de onaangename gevolgen van een slemppartij in beeld brengt. Lemaitre noemt hem den Talma, Henry Fouquier den Frédéric Lernaitre der katterigheid. Ook het »()ymnasc°' heeft na lang sukkelen weer een noviteit gevonden, waarop het eenigen tijd zal kunnen teren, Le» amants Jfyi-times van .lanvier en Ballot, een echt Gymnase-stuk, een gemoedelijke vaudeville met enkele mooie blijspelgedeelton. Sarcey is van oordeel, dat het onderwerp voor de drie bedrijven te teer en dun is. Jonggehuwden, die scheiding vrager,om aldus het volle beheer over hun ver mogen, waarvan hun ouders hun alleen de rente verzekerden, te verkrijgen, die den schijn aan nemen elkander niet te kunnen uitstaan, wier list wordt ontdekt, die ten slotte elkander wer kelijk gaan verfoeien en werkelijk willen schei den, doch dan niet geloofd worden en zich op stuk van zaken als fatsoenlijk Gymnase-echtpaar weder met elkander verzoenen. De laatste voorstelling van het »Théatre-Libre" was wederom geen succes. Vertoond werd Le devoir, tooneelspel in 4 bedrijven van Louis Bruyerre, een jong on nog onbekend auteur. De hoofdpersoon is een man van de wet, die, om zijn reputatie voor aanranding te vrijwa ren, officieele stukken verduistert, die een jonge vrouw, met wie hij jaren lang samenleefde, op schandelijke wijze in den steek laat, wanneer hij procureur de (a Républigue en dus een deftig (HiMiiiiiiiHiiiniiiniiimiiiiniiimiiiiniiiiiiniiimiiiiniiiiiiiiimnnMiniinii mij liet hooren. Eu als ik later aan u dacht, getrouwd met een man, die in staat was al uw wensehen te vervul len; als ik u mij voorstelde kalm en gelukkig, om ringd van weelde, troostte ik mij met de gedachte, dat, ik rniju offer niet voor niets had gebracht. Ik had er u\v geluk mede verzekerd dat was voor mij voldoende. Maar nu. te weten, dat alles te vergeefs is ge weest o, dat is vreeselijkj Ik had ook nu moeten zwijgen nu het, te laat is maar ik kun niet. L" ongelukkig te weten en daarbij te deuken, dat u miju handel wijze niet juist beoordeelen kan, dat u a Ie reilen heeft te vermoeden, dat ik door gebrek aan liefde ge/wegen heb dat, is la hard, ik kan liet niet dragen. Mag ik u om vergiffenis komen vragen mag ik u n keer iu woorde.i zeggen hoe ik lijd t Mag ik hopen dat u mij zult toestaan u een be zoek te komen brengen ? De beslissing ligt in uwe handen. Hoe zij ook moge uitvallen, ik zal er mij bij neerleggen, daar het bewustzijn uw weuschen te gehoorzamen de eenige troost is, die mij overblijlt. Met onveranderde gevoelens vau eerbied noem ik mij u\v CHARLES VAX Zij legde den brief op liet opengeslagen bock iu haar schoot neer, en het rust-eloo/.e denken nam weer een aanvang. Het bal herleefde iu haar herinring, waar zij afscheid vau hem had genomen, liet was alles gegaan zooals hij schreef'. Toen was voor haar die tijd vau wachten aan gebroken, die zoo langzaam voorbij ging. Zij had de dagen en weken geteld, het jaar in verschil lende tijdperken indeeieude, otn liet iets miuder lang te doen schijnen. Van tijd tot tijd hoorde zij wel eens opmerkingen over hem maken, die haar pijn deden, omdat zij niet zeer gunstig luidden. Er man is geworden, een booswicht, die over plicht en fatsoen den mond vol heeft en tegelijkertijd de grofste en leelijkste laagheden begaat. De kri tiek was bijna eenstemmig in haar oordeel; zij erkent dat Le devoir goede, veelbelovende ge deelten .bevat, doch verbloemt niet, dat het als ge heel mislukt, gezocht, gewrongen en onwaar is. Het blijkt meer en meer, dat men te Parijs van de pseudowaarheid en quasi-realiteit van het Th fitre-Librerepertoire zijn bekomst begint te krijgen, dat men het gekunstelde en gewilde van deze nieuwe, deze zwartgallige vaudevilles steeds meer en meer begint te doorzien. Lemaitre geeft zich niet eens de moeite Le devoir in bijzonderheden te be spreken. .>C'e»t du ban »Thea<,re-Libre''ordmaire''; met deze uitspraak en een korte vermelding van den inhoud maakt hij zich van de zaak af. Sarcey is uitvoeriger. Met voldoening wijst hij er nog eens op dat het publiek zich over het realisme in «me-eriscène, enz. steeds meer begint te ergeren. Antoine, deprocureur,zitaaneen lessenaar op zijn bureau en leest, zooals men dat in het werkelijk leven doet, eenige processtukken door. Dit duurde eenigen tijd. Ken der toeschouwers, die zich begon te verve len, riep uit: "Plug huut, plus liaut clune." - Pêclieu's d'Mande, Loti's roman, door den dichter zelf gedramatiseerd, schijnt in het »Grand-Théatre" bijval gevonden te hebben, dank zij vooral de prachtige decoratieven van Jambon en het voor treffelijke spel van Marie Laurent, de beroemde inelodramaspeelster. De wijze waarop zij, terug komende van het bureau u'inscriptiun, waar zij den dood van haar kleinzoon Silvestre vernam, haar woning binnen waggelt en uitroept »Mon petit fils ent mort", moet boven beschrijving aan grijpend zijn geweest. De correspondent van de Frankfnrtei Zeituny betreurt de dramatiseering ten zeerste en is van oordeel, dat Loti zijn ro man op onverantwoordelijke wijze verminkte en vermoordde. Wat kon er op het tooneel van het aangrijpende visschersepos met zijn subtiele sen timenten en weeke stemmingspoezie ook over blijven '. n. j. M. Muziek in de hoofdstad. Met volle zeilen en kostbare lading ! aldus zou een zeeman of reeder het gehalte van een paar in het concertgebouw plaats gehad hebbende uit voeringen karakteriseeren. Ik bedoel het Aboniiements-concert met een geheel .long-Fransch programma (V,viane van Chausson, WallensteinTnlmjie van D'Indy, Le Chasseur mawlit van César Franck, Hlmpsudte Nonégitnne van Lalo en Joyeuse Marche van Chabrier), en de -Je uitvoering van Je Zangvereniging van de Maat schappij tot bevordering der Toonkunst, waarop do Kriinutigs-Hymne van llaemlel de Cantate voor bassolo met Koraal : lelt wiil den Kreuzstab t/erne tragen van Bach en het Requiem van Brahms worden uitgevoerd. Bij het eerstgenoemde concert waren de com ponisten D'Indy en Chausson tegenwoordig. Zij waren vol lof over de interpretatie van hunne werken, ("est merveilleux: xeide d'Indy. Men vatte dit niet op als een gewoon Fransch com pliment, want d'Indy verschilt van vele zijner laudgenooten die zeggen: c'est charmant, j'en suis ravi, enchanté, wanneer men iets erg leelijk vondt. Bij minder oprechtheid zou dit nu zelfs niet noodig geweest zijn, want heider werken (evenals Franck's poême syinphonique) werden voortreffelijk uitgevoerd, veel beter dan ik ze vroeger hoorde. Leider en orkest kunnen met trots neerzien op hetgeen zij gepresteerd hebben. De Joyeuse Marclte van ('habrie-r wilde mij wat opvatting betreft minder voldoen. Men moet Chabrier's bedoeling geheel vatten en ook reke ning honden met zijne eigenaardige persoonlijk heid. Deze Marche is een dolle grap. Zulk oen grap van een componist die wel de minst vormelijke Parij zonaar is dio men zich denken kan, en die er bitter weinig omgeeft hoe men ;ils persoon over hem denkt, is een eigenaardige. werd gezegd dat ziju zaken niet best gingen en dat dit ziju eigen schuld was, omdat hij met ernstig genoeg wa?; hij amuseerde zich te veel; in gezel schap was hij zoo aardig en daarom was hij ook algemeen bemind, maar het ontbrak hem aan de uoodige degelijkheid. Maar zij bleef iu hem gclouvuii en geduldig wachten. Toen het jaar hijua om was, liegou zij onrustig te worden. Als zij iu gezelschap was luis terde zij altijd mei de grootste spanning of zij niet een woord op zou vangen over zijn spoedige terug komst. Maar zij hoorde niets, evenmin direct als indirect vau hem, en toen het jaar verstreken was, /.ouder dat hij zijn belofte gehoudeu had en zonder dat lïij haaf een enkel woord vau opheldering had doen toekomen, was zij heel bedroefd en bitter geworden. Up een zekeren dag had /.ij ziju naam liooreu noemiu. en was hel liaar gelukt, eeuige brokjes van een gesprek 0,1 te vangen Het, was niet veel wat /ij gehoord had, maar toch genoeg om haar hart vau pijn in eeu te doeu krimpe». Hoe dik wijls had zij die woorden later nog iu haar oorezi hooreii klinken: »lk geloof dat hij over een week of zes in het land komt, hij heeft weer geld uoodig. Maar ik heb geen vertrouwen in de /.aak. Vooral uu hij die liiuaoii heei't, bemoeit hij er zich bitter weinig mee!" Dit had zij gehoord en /.ij had dóór moeten pra ten en lachen, totdat zij eindelijk ouder het voor wendsel van hoofdpijn naar liuis had kunnen gaan. Toen zij dien nacht rillende vau koorts en ver driet in bed lag, gaf zij zich zelf de belofte dat zij geëngageerd /uu zijn vóór dat hij iu Jlulland terug' \\as. Een week daarna had zij tot, de verwondering van velu harcr kennissen het huwelijksaanzoek van haren tegenwoordige!! mau aangenomen. En toen zij eenmaal getrouwd was, had zij van haar leven gemaakt wat er vau te maken was. Geluk kig was zij nooit geweest, maar berustend, en zij had zich werkelijk zoo lang gezegd, dat ecu kind Ik denk hierbij dan ook niet aan een feest in een vroolijken maar correcten kring, doch meer aan een gezelschap uitgelaten jongelieden. Hiermede is tevens het verschil in opvatting aangetoond. De vertolking was te bedaard, m. i. lang niet overmoedig of uitgelaten genoeg. Daaraan schrijf ik het dan ook toe, dat het werk geen vroolijkmakenden indruk teweeg bracht. Het concert zal echter met gulden letters in de geschiedenis van het concertgebouw worden aangeteekend. De componisten nemen een voor treffelijke herinnering mede van de wijze waar op hunne werken zijn vertolkt, terwijl het publiek dankbaar zijn moet met enkele der beste werken van hot jonge Frankrijk nader kennis te hebben kunnen maken. Het gebouw was nog wel lang riet gevuld (dit weet men reeds wanneer er geene solisten zijn) maar toch beter bezet dan bij gewone concerten. Dit is reeds een gelukkig verschijnsel bij de con certen -^yin het concertgebouw, waarvan helaas ! getuigd moet worden : »L>e opkomst can het publiek staat in omtjekterde rede tot de belangrijkheid van de programma's." * * De tweede uitvoering van de zangvereeniging was in veel opzichten gelukkiger dan de vorige. Vooral in het Heqiuem had het koor zeer veel goede oogenblikken en was de stemming en ver kregen kleur dikwijls vol uitdrukking. Aan vlekjes en onnauwkeurigheden in rhythmiek en accenten, vooral in het orkest, ontbrek het niet, ook kan de onderlinge verhouding in de bezetting van het koor nog heter worden, doch ieder weet dat zulke ver houdingen niet te dwingen zijn. Het is alleen de vraag of het koor met de beschikbare middelen bevredigend was, en dit was thans zeer hetgeval. In 18(>7 werd het Kequiem voor het eerst onder Herbeck's leiding te Weenen uitgevoerd (nl. de eerste drie deelen). Het was toen nog niet ge drukt. Het maakte dadelijk veel indruk, hoewel een clubje yrauer Fanattker alter Schule demon streerden door sissen en fluiten. Zooals men weet komt in het tweede deel bij het vierstemmig Fugato Da- Gerechten Seeleu mnd in Gottes Hand een lang orgelpui.t van 3G maten voor op de Tonica D , terwijl de pauke onafgebroken sextolenslageu fortissimo laat hooren. De criticus Hanslick noemde dit bij zijne be spreking van de eerste uitvoering onverdragelijk door de hardnekkigheid. Toen dit werk voor het eerst bij ons werd uitgevoerd (ik -meen te Utrecht) viel dit ook op, doch toen Brahms later het werk zelf dirigeerde te Amsterdam liet hij die slagen pianissimo uitvoeren. Thans, nu het orgol die JJ in het I'edaal uithield klonk alles geheel natuurlijk. Opmerkelijk zijn daarom Hanslick's woorden toen geschreven: Wanneer dit orgelpunt door het pedaal van het orgel ware aangehouden, zou het waarschijnlijk de alarmeerende werking verliezen, doch nu werd dit nerveuse pauken geharner vergeleken bij het angstige gevoel, dat men ondervindt wanneer men door een langen tunnel spoort. De ervaring heeft de juistheid van die be wering dus bevestigd. Wellicht heeft die op merking er Brahms ook toe gebracht een or gelpartij (üd bitum) or aan toe te voegen. \Vus de klank van het koor over het geheel beschaafd en de leiding van den heer Rmitgen zekerder en rustiger dan een vorig maal, hoewel de tempi over het geheel wat snel waren, ook de solisten hebben veel glans a,an deze uitvoe ring gegeven. Mej. lleddingius heeft de sopraan solo m hèJittjuiem zeer schoon voorgedragen. lederen keer blijkt mij, dat deze zangeres aan. kracht van uitdrukking iu de declamatie wint, terwijl hare schooue stem en reine lyrische voor dracht den hoorder geboeid houden. Het zal aan deskundige hoorders opgevallen zijn dat Mej. Ueddingius om meer toon te ont wikkelen de tonen soms wat te vee) uitstootte. Het gebruik van den Glottib-lstemspleetjschlag, waarvan (iarcia de vader is, kan men bij Messchaert's leerlingen veelvuldig opmerken, llij zelf maakt or eeu wonderschoon on oordeelkundig gebruik van. Ook Mej. lleddingius doet dit niet bewustheid, en bewaart zichzelf daardoor voor overspanning van de stem. Ik ben dun uuk overmiiiimniimiiiiimn te hebben het grootste geluk voor oen vrouw is, dat zij het haast was gaan geiooveii. \ uu tijd tot tijd kwam, wel is waar, dat hunkeren naar ecu groute heide die haar leven /uu vervullen, en in zulke tijden was zij iu haar liefdesbetuigingen tegenover haar dochtertje zuu hartstochtelijk, dat het kind het klaarblijkelijk vervelend vond. A'u kwam 111 haar rustig leveu die hnet als tcu bom invallen, '/ij maakte/,ieh de grootste verwijten. Ifij had niet kunnen komen, n.el, iiioyt-n kutnci;, liet \vas kiesch vau hem dat, luj zuo Had gehan deld. Hij iiad op haar vertrouwd. Eu zij, hoe had zij ziju vertrouwen beantwoord ': /.ij bad den moed laten zinken, het geloof verloren, aan het eerste beste praaije zooveel waarde gehecht, dat- zij iiaar leven, haar geluk daaraan bad opgeutt'ejd. Wat had hij mooi gehandeld, Uuur zich z» ijgeud terug te trekken, omüat hij dacht dat dit voor haar geluk liet, beste was eu nu uauwt^ijks heett hij gehoord dat zij niet gelukkig is, of liij vergeet aiies, ja, hij \ergeeft niet alleen alles, maar liij neemt de scnuld op /.icii. 7.ij heeft slechts eeu v\ oord te spreken en hij zal bij haar komen. i)au zal zij vau liem liooreu wat het Jiem gekoot hcril zoo tu handelen. (J, zij moet, hem om vergiil'eiiiti vragen voor het ieed dal zij hem door haar kle igeloovigheid heelt aangedaan, /.ij is hem eeu upiieldunug schuldig, /.ij zal hem schrijven -- De deur gaat open eu haar vijljarig dochtertje komt biuiieiigesprougen. Haastig steekl z;j den brief in haar zak en met haren gewuueu gJiuilach vraagt zij: »Z,oo, lieveling, wat is er r' En liet kind komt naast haar staan eu slaat de armpjes om haar hals: ? Moesje, ik wou zoo graag dat jij met mij uitging. Jullie is naar de kerk eu Anna is nog met, klaar met de kamers boven. Nu wou ik zou graag met jou naar dat aardige weilamJJu gaan, waar er zooveel madelieljes ziju!" »Lieve engel, liet is te warm om veel te loopen."