No 826 DE AMSTERDAMMER, WEEKBLAD YOOR NEDERLAND. l I-. de /hoorders. Ook op mij was die indruk grooter «A rijker. Doot de instrumentatie viel nu het hoofdlicht ?neer op de kleur, terwijl het vroeger uitsluitend op den vorm viel. Over dien vorm en de interesawte wijze waarop Eöntgen deze motieven (op zijn reis ia Noorwegen bijeengebracht,) heeft bewerkt «prak ik reeds; mij blijft dus over te vermelden dat hij nu aan zijn werk heeft weten te geven ?Wat er nog aan ontbrak. Zooveel mogelijk heeft hij de Noorsche klenr («ooals wij die door de componisten Grieg c. s. hebben leeren kennen) trachten bij te houden. In dit opzicht heeft hij niet gestreefd naar iets geheel nieuws, dat wellicht het karakter in gevaar zou hebben gebracht; want al wijken de volks wijzen van de bergbewoners van Jotunheim in veel op zicht af vau de andere Noorsche volksliederen, tij hebben toch wel degelijk een sterk nationale tint. Van sommige instrumenten, o. a. den Engelschen hoorn heeft de componist een ruim en praktisch gebruik gemaakt, terwijl in alle nummers zijn groot talent als colorist zeer sterk spreekt. Met veel zorg en met den ernstigen wil dit 100 goed mogelijk te vertolken, werd deze suite door het orkest uitgevoerd, waardoor men eene leer schoone wedergave te genieten kreeg. De componist die zelf dirigeerde werd zeer luide toegejuicht en mocht de satisfactie smaken, dat het publiek de schoonheden van zijn werk had verstaan en gewaardeerd. van de overige orkestwerken vermeld ik vooral de zeer poëtische vertolking van Wagner's Siegfried Idyll. In het Paleis voor Volksvlijt trad dienze'.fden avond de pianist Karel Textor op. Deze jonge kunstenaar, die zijne studiën nog in het buiten land voortzet, vond ik, sedert ik hem een vorige maal hoorde, wat voordracht en uitdrukking be treft, zeer vooruitgegaan. Dit viel mij zelfs op in de voor klavier-voordrachten geheel ongeschikte Pa leiszaal. Over Fidelio is in de laatste dagen veel geSchreven naar aanleiding van de voorgenomen opvoering van dit werk door Excelsior. Deze uitvoering mag als een eerste stap beschouwd worden in de richting waarin onze opera-gezel schappen zich moeten l ewegen, willen zij uitvoe ringen geven die als geheel schoon mogen genoemd worden. In een ander blad heb ik vroeger al een en ander daarover geschreven en toen betoogd, dat eene opera niet te redden is met twee of drie goede krachten. De ensembles, het orkest zijn machtige factoren, die vaak over eene uitvoering beslissen. Mr. Viotta bepleit in het laatste num mer van het Maandblad voor Muziek de oprichting van n voortreffelijk opera-gezelschap (waarvan de krachten in hoofdzaak bij ons zouden beschikbaarzijn) dat in staat is, zoowel Duitsche Frausche als Nederlandsche opera's te geven. Een goed koor in een land waar zooveel Belgen en Duitschers wonen, (terwijl de Nederlanders zoo gemakkelijk vreemde talen leeren) zon geen bezwaar zijn. Op deze wijze zou de opera zich weer verheugen in de belang stelling van velen die haar nu ontloopen en zou men weer, evenals bij onze beste concertuitvoerin gen, met onverdeeld genot kunnen luisteren. Dit denkbeeld verdient ernstige overweging. Ieder begrijpt dat tegenwoordig de directeuren van operagezelschappen met de beperkte finantiëele ' middelen niet meer kunnen doen ; doch ieder be grijpt ook, dat die toestand niet houdbaar is. Nu de nieuwe schouwburg spoedig voltooid zal zijn spreekt het van zelf, dat de overweging zich bij allen die in dramatische kunst belang stellen opdringt: wat zal de toekomst van ons Opera wezen zijn; en wat kan er tot verheffing gedaan worden P Ik hoop dat men de zaak eens van alle kanten goed zal bekijken en zich niet zal bepalen' tot een: Ge hebt groot gelijk! waut dun blijft de zaak gewoonlijk zooals ze is. Krachtige instem ming, maar ook krachtige bestrijding moet tot verbetering leiden. Doch nu iets over de Fidelio-opvoering, Reeds lang van te voren waren de leden van Excelsior in de weer. Zij waren vol vuur voor het plan. De regisseur, de heer Sehlosser, die zich voor de Rötterdamsche Fidelio-uitvoering zoo verdien stelijk had gemaakt, nam de leiding van dit ge deelte ook hier op zich en leerde den heeren het zonlicht op treffende wijze begroeten na een zoo langdurig verblijf in een duister kerkerhol en de dames passende gebaren te maken bij de aankomst van den minister, bij hare verontwaardiging over Pizarro's euveldaden en bij haar medegevoel voor Florestan's lijden en Leonore's heldhaftige zelfop offering. Wie bij vroegere Fidelio-opvoeringen in de Duit sche Opera die schaar onverschillige koristen meer malen gezien heeft, die zich van het geheele geval niets aantrokken en volstrekt niet blijde waren met hunne bevrijding, wie in zooveel andere opera's gezien heeft hoe onwaar de houding van het koor zeer dikwijls is tegenover hetgeen op het tooneel voorvalt, zal begrijpen dat ook hierin nog velerlei hervormd kau worden. Het wordt toch tijd dat wij eens verlost worden van die schaar ridders en edelvrouwen, die op feestmalen verschijnen waar zij niets te eten en te drinken krijgen en waar hun zelfs geen stoel wordt gepresenteerd. Zij gaan tegen den muur staan en doen alsof zij alleen gevraagd zijn om te zingen en dat doen zij in de regel nog vrij sleelit. Voor deze opvoering zal niet de bekende Fidelio Ouverture in E. gr. t. worden uitgevoerd doch de Leonore-Ouverture No. 3. Het is juist gezien dat ?ij daar niet past, omdat de donker gekleurde inleiding voor die acte den toestand op de meest treffende wijze voorbereidt. Doch past zij wel voor de eerste acte ? dit durf ik ook niet zoo grifvveg toestemmen. Na het jubelende slot is men zeer sterk onder den indruk. Klinkt dan daarop het sobere motiefje gevolgd door het duet: Jclzt Schdtzchen jetzt sind wir alteine, niet haast al te naïef? Dit blijft altijd eene onopgeloste moeilijkheid, waaruit ik waarlijk ook geen uitweg zou weten. Toen gisteravond bij de Fidelio-opvoering de wacht van de gevangenis zoo kranig optrad en afmarcheerde, en met zoo //stramme Haltung" op het tooneel stond kon men dadelijk de uitstekende regie bewonderen. Die indruk werd bij de latere tooneelen bevestigd en versterkt. De finale (2e acte) was een hoogst aantrekkelijk en kleurig tafereel, terwijl het tafereel van de gevangenen (Ie acte), dat ik zoo vaak onvoldoende zag spelen en hoorde zingen, nu vol ernst en stemming was. Mevr. Moran-Olden (Leonore) heeft ieder sterk onder den indruk gebracht. Hare machtige stem stelt haar in staat de groote d amatische gedeelten niet alleen te beheerschen, doch daaraan ook buitengewonen glans te verleeneri. Zij is eene emi nente kunstenares. Bij zulk een orgaan is het natuurlijk, dat de teedere gedeelten haar de meeste inspanning kos ten, dan heeft zij ook wel eens met de toonhoogte te worstelen, doch hoe treft en beweegt zij de hoorders zoowel door haar spel als haar aangrijpenden zang. Eene hoogst aantrekkelijke Marzelline was mej. Fritsche. Deze partij was bij haar in de beste handen. Ook de Rocco van den heer Reichrnann was voortreffelijk. Met zijn beschaafd en schoon getimbreerd geluid en waar gevoeld spel wist hij iedere uitdrukking zeer schoon te rekveeren. De heer Grüning (Florestan) leed aan zware verkoudheid. Men was hem dankbaar, dat hij toch beproefde te zingen, ten einde de voorstelling niet onmogelijk te maken. Toch was en bleef het zeer jammer. Was de heer Schrauff (Pizarro) ook slecht bij stem? -Hij kon blijkbaar niet tegen zijne zooveel eischende partij op? Een warm bravo voor onzen stadgenoot, den heer Van Duinen (Minister). Hij maakte een uitste kenden indruk; ook voelde hij zich (hoewel voor het eerst in eene opera optredende) volkomen te huis op het tooneel. Met de grootste voldoening kan hij terugzien op hetgeen hij gisteren presteerde, want deze partij, die door onvoldoende bezetting zoo dikwijls niet veel indruk maakt, kreeg door zijn zang en spel het gewenschte relief. De koren waren uitstekend ingestudeerd en marcheerden (een paar gejaagde oogenblikken uit gezonderd) zeer gelukkig. Hoewel ik niet gunstig geplaatst was, waardoor ik vooral bij de ensembles mij zeer moest in spannen om alles goed te onderscheiden, kan ik toch aan de zekerheid, waarmede gezongen werd, alle recht laten wedervaren en getuigen, dat ik dik wijls getroffen werd door den fraaien klank van het koor. Het orkest (Paleis orkest) marcheerde over het geheel zeer goed (dikwijls waren er voortreffelijke oogenblikken) terwijl mr. Viotta door zijne magis trale leiding aan het geheel de ware wijding gaf. Hij werd met geestdrift toegejuicht. Ook de regisseur, de heer Schlosser, werd naar waarde gehuldigd. Moge deze interessante uitvoering het begin zijn van een tijdperk van verheffing van ons opera wezen. VAN Mn.uoEN. Anna Haverland, de ook bij ons bekende Duit sche tooneelspeelster, heeft van Barnay, den di recteur van het »Berliner Theater", haar ontslag gekregen, omdat zij had geweigerd de haar slechs enkele uren voor de voorstelling opgedragen rol van Iphigenia in Goethe's treurspel te vervullen. De zeer aannemelijke gronden voor haar weige ring heeft zij openbaar gemaakt; zij komen hierop neer. »Eerst vijf kwartier voor de voorstelling kwam ik in mijn woning en vond daar het bericlit der plotselinge programmaverandering. Ik heb mij nooit dan na zorgvuldige voorbereiding aan de vertolking van Goethe's tragedie gewaagd. Iphigenia te mogen spelen is voor mij steeds de hoogste belooning van mijn artistiek streven ge weest ; daarom echter heb ik ook nooit vergeten, welke groote verantwoordelijkheid deze taak mij oplegde. Nu werd mij aangeraden in de geduchte rol geheel onvoorbereid op te treden. Daartegen had ik bezwaar. Wel heb ik Iphigenia in dit seizoen tweemaal gespeeld, de heer Barnay voert dit als verzwarende omstandigheid tegen mij aan. Deze Iphigenia-vertooningen hadden echter den 22sten Augustus 1892 en den 25sten Januari 1893 plaats en de rollen van Orestes en Pylades waren toen anders bezet dan nu. Dit alleen zou reeds voldoende zijn om Goethe's treurspel als stopstuk ondenkbaar te maken, te meer daar wegens het late uur een vluchtige repetitie niet eens meer mogelijk ware geweest. Sarah Bernhardt geïnterviewd. Een haar door Magyar Géniusz voorgelegd aantal vra gen heeft Sarah Bernhardt, die eenigen tijd in Buda-Pest vertoefde, volgens het Neue Pester Journal op de volgende wijze beantwoord : De hoofdtrek van mijn karakter: rondborstig heid. De eigenschap, die ik in den man het meest waardeer: Moed. De eigenschap, die ik in de vrouw het meest op prijs stel: Goedheid. De door mij het meest gewaardeerde eigenschap: Geduld. Mijn grootste gebrek: Lichtgeloovigheid. Mijn liefste bezigheid : Werken. liet door mij gedroomde geluk: Te zijn, wat ik ben. Wat ik als mijn grootste ongeluk zou beschouwen : Daarover wil ik liever niet denken. Het land, waar ik het liefst zou wonen: Het heelal. Mijn geliefkoosde prozaschrijvers: De besten. De dichters, die ik bij voorkeur lees: De besten. De schilders, wier werken mij het meest aan trekken : De besten. Mijn lievelingshelden uit het land der verbeelding: De Goden. Mijn meest geliefkoosde heldinnen uit de wereld der fictie: De godinnen. Mijn held in de werke lijkheid: Jezus. Mijn heldinnen in de werke lijkheid: Maria en Jeanne d'Are. Mijn efste spijzen en dranken : Alles wat er goed uitziet en goed smaakt. De namen, die mij liet liefst zijn: Maurice, Terka, Simone. ? Wat ik het diepst veracht: De leugen. Historische perso nen, die ik verafschuw: Judas, Bazaine en alle verraders. De militaire daad, die ik het meest bewonder: Mijn antwoord op deze vraag zou te lang worden. De hervorming, die ik in bare gevolgen het zegenrijkst acht: De sociale her vorming. De gave der natuur, die ik het lie.'st zou willen bezitten : Goedheid van harte. L»? wijze, waarop ik het liefst zou sterven : Als d profeet Elias. De tegenwoordige toestand van mijn geest: Zeer vermoeid van het beantwoorden al uwer vragen. De gebreken, waarvoor ik het toegeeflijkst ben: Mijn eigen. Mijnlievelingsbloem : Het boschviooltje. Mjjn devies : »Quand même!'" nniiiiniiiin Eenige lezers van dit blad deden mij de vraag geworden, waarom de bijdragen die door hen voor het monument van Baud'elaire door Rodin werden gestort, hier niet werden verantwoord. Aangezien er waarschijnlijk nog geïnteresseerden zijn die het niet vroegen, maar toch dienen te weten, zij hier herhaald wat ik aan de informanten reeds per soonlijk schreef: dat ui de door mij ontvangen bij dragen in dit blad werden verantwoord. Voor gelden echter, voor mij bestemd, maar die werden overgedragen aan personen wier bemiddeling door mij niet werd gevraagd en evenmin van hunne vrijwillige bemoeiing uit mijn naam, mij kennis ga ven, kan ik zeer zeker niet aansprakelijk worden geacht. Om vcrd r misverstand te voorkomen, zie ik mij genoodzaakt, hier nog eens volledig t'e namen af te drukken van hen, die aan schrijver dezes, bijdragen voor Rodin's monument deden toekomen. Zij zijn: M. Bauer, Frans Boersma, E. Bosch, G. H. Breitner, A. J. Derkinderen, Dr. A. Diepeubroek, Dr. F. van Eeden, A. de Graaf, K. Groesbeek, H. J. Haverman, Dr. W. van Hoorn, AndréJolles, Jozef Israëls, M. van der Maarel, Jacob Maris, 0. Thorn Prikker, R. N.Rolaud Holst, S. deSwart, Dr. J. Titsingh, J. H. Toole, Jan Veth, H. J. F. A. Wansink Jr., Ph. Zilcken, J. Th. Toorop, E. J. van Wisselingh, B. J. F. Varenhorst, Aug, Allebé, P. Boele van Hensbroek, Vincent van Gogh, C. F. van der Horst, P. Nijhoff, W. Nijhoff, Albert Verweij. Het aan la Plitme overgedragen totaal bedraagt niet 172.50 francs, zooals bij de laatste opgaaf abusievelijk werd gedrukt, maar 182.50 frcs. Er bestaat kans dat er bij sommige schilders een verwarring van begrip ontstaat over de M nchener tentoonstelling. De zaak, die niet allen schij nen te bevroeden, ie, dat er dit jaar twee groote j nchener tentoonstellingen zullen zijn. De eerste is die vau de Münchener K ustler-Genossenschaft, waarvoor Arti en Pulchri als tusschenpersonen optreden. Dit is de gewone jaarlijksche tentoonstelling in het Glaspalast, onder bescher ming van den prins-regent. De inzending is tot 20 Mei. Zij duurt van l Juli tot einde October. Maar dan komt ook dit jaar voor liet eerst, openende 15 Juli, de tentoonstelling van den nieu wen Verein Bildender Künstler Münchens, die zich verleden jaar van de Künstlergenossenschaft heeft afgescheiden. Het programma voor deze tentoon stelling is nog niet verzonden, maar een aantal Hollaudsche schilders zijn uitgenoodigd als correspondireudes Mitglied toe te treden. De leden vau dezen Verein die zich de Secessionisteu noe men, zullen ook in afzonderlijke zalen op de groo!e Berlijnsche tentoonstelling van dit jaar gezamen lijk inzenden (termijn tot 5 Mei). In het bestuur vau den nieuwen Verein Bilden der Künstler Münchens hebben juist die schilders zitting, die de Müucheiier tentoonstellingen tot iets bizonders hebben gemaakt, o.a. Von Uhde. Le Faninme door Rerny de Gourmont, een uitgave van de Mercure de Franc , is half nuffig, half schun nig, als uiterlijk verzorgde editie lichtelijk mis lukt, maar er staan jammer veel te benauwd afgesneden ! twee zeer bizoudere lithografieën in vau Henry de Groux, die denken doen aan wat een gesubtilizeerde Delacroix zou maken bij een neo-romantische overzetting van het tweede deel van Faust. Zij ademen dat nobel-teere, violentgeestelijke van droomendiepte, waar het werk van De Groux een zoo eigenaardige aroma van heeft, die sterker wordt hoe langer men er mee verkeert. Het eerste nummer van het nieuwe maandblad The Studio is een aangename verrassing; het doet zich voor als komend uit een goeden kring. Of schoon bizonder goedkoop (sixpence) is het op merkelijk beschaafd. Wanneer de redactie in deze eerste aflevering niet te veel uitpakt, en op den duur genoeg van dien aard in haar mars blijkt te hebben, kan het blad een inderdaad weldadige uiting van betere Engelsche kuituur worden. Het meest sprekende en wat het meest bespro ken zal worden, van dit nummer, is het werk van een nieuwen teekenaar Aubrey Beardsiey, waar van het vrij wat te zien geeft. Deze Beardsiey is werkelijk buitengewoon begaafd, maar het is geen graniethard rastalent, veeleer is hij een verfijnd handige assimilator. Het is of men zijn teekeuin.. geu al meer heeft gezien, en dat niet zooals het ecnvoudig-groote ons direkt aanspreekt tot in ons binnenst onbewuste, maar zooals het werk van een die zich blijkbaar vermeid heeft in veel moois en goeds, waarvan wij ook genoten hebben. Het perfekte van zijn uitvoering is verbijsterend, . niets tastends, niets onzekers. Maar is, welbe schouwd, dit alles niet t?, perfekt, is dit mooi uiet artificieel eu per slot ietwat ledig knap ? Ik vrees er voor. Er z 'n noties vlottend in deze dagen die door een groot kunstenaar tot het hoogste mogen wor den opgevoerd, maar vernuft en kennis, vaardig heid en smaak zijn nog niet genoeg om uit dat vlottende het vaste te kneden. De distinctie zelve, die den En«-elschen dikwijls zoozeer eigen is, wordt hatelijk op den duur, als zij van het uiterlijke blijkt te zijn, en niet zuiverheid is van den kern. Met dit <it is het de vraag of het werk van dezen Heardsley als belofte vau een schitterend onstui mig van wal stekend joug artiest, dan wel als iets defmitiefs van een rijper werker rnoct worden be schouwd, en in het eerste geval blijft er reden om zeer bizondere verwachting te koesteren vau dien Engelsehen Carlos Schwabe. Er is wellicht kleiuinoedige luim ouder den twijfelzucht van ons //dankbaar maar niet voldaan" in dezen. Een van de Parijselie occultisten, vroeger vriend van Pcladari, Jules Bois heeft een geïllustreeid uaandblad opgericht Le Coetir genaamd, waarv;n April de eerste aflevering zag verschijnen. Het is gewijd aan Esotérisme, Litteratuur, Wetenschap. Kunsten. Moeielijk zou men na dit enkele blad kun nen zeggen wat Le Coeur voor de kunst zal zjjn. De indruk dien het geeft is, dat de schrijvers te gelijk enthousiast en vaag, geleerd en dilettanterig, verheven en profaan doen, en dat de ingewijden in hunne levensbeschouwing voorhands beter schrij ven dan schilderen. Maar in elk geval zal een ieder die gelooft aan de kracht van de spiritualistische strooming inde kunst van onzen tijd, wel doen van den interes santen poespas die hierin wordt opgedischt met aandacht nota te nemen. Er is kans dat er wel veel onzuivers onder loopt, maar het is te licht vaardig hier alleen aan kwakzalverij te denken. Van Toulouse-Lautrec op wiens werk we hier meermalen, (nog verleden week over zijn affiches) gewezen hebben, geeft de Gil Bias deze instantauée : Een klein, heel klein mannetje, die bezig is na Degas, Raffaëlli, Eorain een groote plaats onder de modernisten in te nemen. Begiftigd met een klare visie, bestudeert in een eenvoudige, stellige kunst, scherp en sarcastiesch de smartelijke we reld der lichtekooien, op de hellingen van Montmartre, van den Moulin Rouge, van den Moulin de la Galette. De schilder der Gigolette en der Pierreuse, waarvan Bruant de dichter ie, heeft zijn fin-desiècle Joconde gevonden in Müinile en la Goulue (twee danseressen der publieke bals). Stelt zich niet tevreden met een bijtend periceel de realistische quadrilles te volgen. Maakt ook felle affiches, op de Japanners geïnspireerd, die vroolijk aanslaan op de muren van Parijs en hem aanwijzen om meester Chéret op te volgen. Bizonder kenteeken: Heeft alleen op met vrou wen groot van stuk, en houdt vol dat men die alleen vindt in Londen, waar liij dikwijls rond zwerft. De Morninff Leader spreekt met veel lof over een expositie van werken door een volgens dit blad te min geschatten schilder C, E. Holloway, die op dit oogeiiblik in de galerij van E. J. van Wisselingh in Brook-street, Hanover-square te Lon den gehouden wordt. Belangstellenden wordt herinnerd dat Zondagen Maandag in de Brakke Grond kijkdag, en l 'insdag 25 . April door de firma Roos verkooping gehouden wordt, van de collecties moderne schilderijen van J. F. van Lennep en G. de Vos, waarin o a. werk van Gerard Bilders, Blommers, De Bock, Bosboom, Breitner, Israëls, Leijs, Jacob Maris, Willem Mari?, Mauve, Mesdag, ter Meulen, Rochussen voorkomt, V. Gottfried Keiler Stichting. Uit Bern wordt aan de Frankfurter Zeitung gemeld: Den Oden September 1890 heeft de door haar zoo tragischen levensloop bekend geworden Mevrouw Lydia Welti?Escher, die toen te Champel bij Genève woonde, (waar zij 12 December 18(H overleed) haar geheele vermogen aan het Zwitsersche Eedgenootschap geschonken. De revenuen der «Gottfried Keiler-stichting (volgens het oor spronkelijk verlangen der schenkster had deze »Welti-Escher-Stichting» moeten heeten, waarte gen de bondsraad Welti, met wiens zoon de schenkster getrouwd was, echter bezwaar had) moeten besteed worden tot aankoop van mees terwerken op het gebied der beeldende kunst, tot het vervaardigen van nieuwe en het in stand houden van reeds bestaande kunstwerken. Mevrouw Lydia Escher had zich een persoonlijk jaarlijksch inkomen van 70.000 frcs. voorbehouden; sedert haar dood kan de bondsraad de geheele rente van het door haar nagelaten, millioenen bedragende ver mogen voor kunstwerken besteden. De bondsraad beeft nu besloten tot de volgende aankoopen over te gaan:Een schilderij >Schedels''uit de nalatenschap van den schilder Stauffer te Bern. 14 cahiers met teekeningen en schetsen van denzelfden artist, de antieke kamer uit hetl'estalozzi-huisteChiavenna, de verzameling munten en penningen van de familie von Hedlingen te Schwijz, (i schilderijen uit de nalatenschap van den antiquaar Vincent te Constanz, een schilderij van Aurèle Robert «Intérieur de Rt. Mare il Venise", een aantal cartons van Hans Bendel, voorstellende verschillende tafereelen uit de geschiedenis van Zwitserland. Dat de bondsraad besloot tot aankoop van enkele stuk ken uit de nalatenschap van Staurfer, is zeker alleszins in overeenstemming met de bedoelingen der ongelukkige schenkster, daar het toch aan geen twijfel onderhevig is, of zij wilde de nagedachtenis van baar ongelukkigen vriend huldigen, juist door in de eerste plaats de stichting aan de beeldende kunsten dienstbaar te maken. In het Hotel Drouot te Parijs kwam dezer da gen de schilderijenverzameling Geoffroy-Dechaume onder den hamer. Het werkwaardigste feit van de verkooping was, dat een schilderij van den beroemden caricaturist Daumier (?De dieven en de ezel" naar Lafontaine) voor 12000 frs. voor het Luxembourg werd aangekocht. Er waren er nog steeds velen, die Daumier als schilder niet wilden laten meetellen. De totaalopbregst van de auctie-Denain bedroeg 718,091 frs. Onder de teekeningen, die mevrouw Donain bezat, waren er eenige, landschappen met burchten aan den Rijn, welke Victor Hugo haar een halve eeuw geleden, in de dagen dat zij de rol van Regina in zijn «Burgraves' speelde, had geschonken. Vele van de verkochte werken waren afkomstig uit de verzameling Henri Didier, die mevrouw Denain 25 jaar geleden had aangekocht. Het verschil in de prijzen van toen en nu was zeer groot. Een Fragonard, die in 1808 voor 1450 frs. werd gegund, vond nu voor 16200 frs. een kooper, een Prudhon, die het in 1808 slechts tot 33800 frs. bracht, werd nu met 83000 frs. betaald. liet portret van Rembrandt, door hem zelf geschilderd, steeg van 4000 tot 40000 frs , een Blast van 7000 tot 12500, een Rousseau van 4700 tot 17500 frs. Bij de firma B. J. van Wisselingh & Co. is geëxposeerd een schilderij van Ricard, «Stilleven".