DE AMSTERDAMMER, WEEEBLAD VOOR NEDERLAND. N». 829 Jr v «$? " TOONLLCTqMVZILK Het Tooneel. In het >Salon" is de zomer begonnen. Met het electrisch licht heeft de zomerkunst er haar rentree gedaan. Wat dit voor geheel bijzondere kunst is, laat zich maar niet in een paar woorden vertellen. Wie het wil weten, doet hei best De tante van Charlie, blijspel in drie bedrijven uit het Engelsen van Brandon Thomas, het eerste zomerstuk van dit seizoen, te gaan aanschouwen en bewonderen. Misschien zal hij als zijn meening uitspreken, dat het Engelsche product n aan de poppenkast n aan het caf chantant doet denken, misschien zal hij ten zeerste verontwaardigd zijn, dat men aan zoo danige praestatie den weidschen naam kunst durft geven, misschien zal hij zich half ziek of half dood ergeren, maar, dat hij zich intusschen en niettegenstaande dit alles gedurende de vertooning meer dan eens half ziek of half dood heeft ge lachen, zal hij, hoe gaarne hij het misschien zou willen, evenmin kunnen verbloemen of ontkennen. De tante van Ch'irlie is een klucht (hoe kwam de vertaler er toe het blijspel te noemen?), die terstond en voortdurend verraadt van over het kanaal tot ons te zijn gekomen; het is een echt Engelsche klucht; dit is een verdienste op zich zelf nationale kunst is bijna steeds eerlijke eu Oprechte kunst en een buitenkansje voor ons, die aan het bestaan van een moderne Engelsche tooneelschripkunst slechts hoogst zelden worden herinnerd en in Ue tante van Charlie met een zeer zuiver staal daarvan kunnen kennis maken. Twee Oxfordsche studenten hebben twee jonge dames, voor wier bekoorlijkheden zij niet onge voelig konden blijven, uitgenoodigd bij hen te komen dejeuneeren. De jonge dames zijn tot den stouten stap overgegaan, omdat de minnaars hun verzekerden, dat de tante van een hunner, een schatrijke, zooeven uit Braziliëteruggekeerde weduwe, mede van de partij zal zijn. Op het laatste oogenblik een telegram van de tante, dat z\j eerst den volgenden dag kan komen. De studenten wanhopend, daar nu de geheele partij in het water moet vallen. Zij zoe ken en vinden raad. Een hunner vrien den, die bij een liefhebberijkomedie voor oude dame zal spelen en het daarvoor benoodigde kostuum reeds in zijn bezit heeft, wordt over gehaald voor de tante van Charlie te fungeeren. Aldus de expositie van de klucht en ook eigenIfl'k de klucht zelf. Veel gebeurt er verder niet. Natuurlijk komt ook de echte tante voor den dag. Bijzondere of verrassende quiproquo's vloeien uit deze dankbare situatie echter niet voort.EenFransch dramaturg zou het thema tot een prikkelende en verblindende verwarringsklucht hebben verwerkt. Voor den Engelschman was de verkleedpartij voldoende. Hij vult de drie bedrijven bij-a geheel met het malle doen, de komische angsten en nooden, de grappen en grollen, de Jan Klaassen- en Tijl-Uilenspiegelstreken van de pseudo-tante. Als de pret lang genoeg heeft geduurd, kruipt de student weer in zijn eigen vel en zjjn de respectieve minnarijen intusschen zoover gevorderd, dat men met het zoete schouwspel yan vier gelukkige paren voor oogen naar huis kan gaan. De eenige hij, die zijn zij niet vindt, is de knecht John. Of dit ook echt Engelsen is'? In een Fransche of Duitsche klucht zou er voor den stakkerd zonder twijfel een kameniertje of dienstmeisje zijn overgeschoten. Dat de rol van de gewaande tante door den heer Poolman werd vervuld, spreekt bijna van zelf. Dat hij reusachtig vermakelijk, dol en koddig wist te zijn, eveneens. Of hij eigenlijk wel komedie of hij er wel aan dacht, dat hij een Oxiiiiiiiiiiiimi IIIIIIIMIIIIK n iiiiMiHiiiniiiiu Ik hoop, dat u mij begrepen heeft!" Ik vertrok, bitter teleurgesteld in het karakter van den wijzen grondbezitter, innig verontwaardigd over zijne hardheid. . Het werd Paschen, het lentefeest. De koude, strenge winter was voorbij, en al was bosch en beerad nog dor; toch lag er een waas van blijde hope over verspreid. Ik was met mijn vrouw van een wandeling terug gekeerd, en met voldoening had ik baar eenige welgeslaagde veranderingen aangetoond. »Een boer wacht op u mijnheer," zei de dienstmeid, toen wij onze vriendelijke wo ning binnentraden, en jawel, daar vond ik boer Japik, den stok tusschen de knieën en een mandje naast zich. »\Vel, Japiks!" zei mijn vrouw, »hoe gaat het ? Heerlijk, dat de winter voorbij is, hé?" »Noe," antwoordde hij op bedrukten loon, 't is moar goed." »En hoe is het met de vrouw?" vervolgde ik. »Joa," luidde het ant woord, »watzol ikdoarvan zeggen,ze heeft dezen winter veul verspeuld, ze moet veul hoesten en hijgen, de kolde heeft hoar geen goed gedoan. Ze zit ook altoos in die groote keuken, en doar bloast het altied door. Joa," ver volgde hij, terwijl hij het mandje opnam, »de rentmeister heit verleden herfst nog een goed woord voor ons gesproken over dat muurke, en de landheer wol er niet van weten, alevel de rentmeister mot toch wat voor de muite hebben, docht de vrouw; zie je, ze kan niet hebben dat een minsch muite voor haar heeft of ze mot een oarigheitje weeruin doen." Meteen deed hij het blauw geruite doekje van de mand., die met versche eieren was gevuld. In het midden lag een onwies groot ganzenei; de boer nam het in de hand, be keek het met trots, en zei: »Joa, daor is wel ien moal an, de vrouw fordsch student in travesti moest voorstellen, ik weet het niet, ik geloof het niet. De tante van Char lie is echter zoo weinig tooneelspel in den gewonen zin van het woord, zoozeer fantasie, luim en dartel heid, dat dit gebrek aan creëeren bijna eerder een deugd dan het tegendeel was. Zijn wegloopen in het eerste bedrijf, zijn flauw vallen in het tweede, zijn gezichtsvertrekkingen en stemveranderingen, zyn cascades en capriolen, zijn Amsterdamscb, door den neus, gillend, jankend en nog tallooze andere manieren van praten, dit alles en nog veel meer maakten den heer Poolman tot een onnavolgbaren, een volmaakten, een genialen hansworst' Hij was de personificatie van den eeuwenouden kluchtspelheld, Pulcinella, Polichinelle, Punch, Jan Klaassen of hoe hij moge heeten, van den gemoedelijken, naïeven, ruwen potsenmaker, zooals het Engelsen tooneel hem het krachtigst en zui verst heeft bewaard en in eere gehouden. Dank zij den heer Poolman is De tante van Charlie een geheel bijzondere poppenkasterij. Hij draagt en redt de klucht. Hij is zoozeer de hoofdpersoon, dat allen in spel en opvatting zich naar hem richten. Of dit verstandig en oordeelkundig was, betwijfel ik. Om mooi gek te doen moet men daar voor aanleg hebben. Het meest zich zelf, het soberst en natuurlijkst bleven de jonge dames in hun helaas zeer onbeduidende rolletjes. In het «Théiitre-Francais" heeft eindelijk de première van La reine Juana, het lang verwachte drama van Parodi, plaats gehad. Het was oor spronkelijk voor Sarah Bernhardt, die in Parodi's voorlaatste, reeds van 1876 dateerende drama »Rome vaincue" van de oude Posthumia zulk een onvergetelijke creatie had gemaakt, bestemd; een oogenblik is er sprake van geweest de groote tragédienne wederom in het huis van Molière op te nemen ; daar zij zich echter slechts voor n jaar wilde verbinden, kwam van de zaak niets en heeft niet zij, maar Mlle. Dudlay de titelrol gespeeld. Het drama dankt zijn ontstaan aan een artikel van den Duitscher Karl Ilillebrand, »Une nigme de l'histoire", in de »Revue des deux mondes" van 1869. De hoofdpersoon is de ongelukkige Johanna, de dochter van Kerdinand en Isabella, de vrouw van Philips de Schoone, de moeder van Karel V. Volgens de voorstelling van Ilillebrand en Parodi was Johanna het slachtoffer van de tyrannie en heerschzucht eerst van haar vader, dan van haar zoon. Ferdinand laat Philips om het leven brengen en de niet-krankzinnige Johanna krank zinnig verklaren en opsluiten. In den loop van het drama zien wij de zwaar beproefde vrouw lichamelijk en geestelijk steeds meer verzwakken en verkwijnen en zijn wij er ten slotte getuige van, hoe zij ten gevolge van de voortdurende kwellingen en folteringen werkelijk krankzinnig wordt. Het drama omvat een tijdperk van 10 jaar. Het begint met den dood van Philips de Schoone en eindigt met dien van Johanna, die op haar sterfbed Karel V vervloekt, omdat hij haar gevangen hield als baar vader, doch ten slotte vergiffenis schenkt, als hij belooft botte te zullen doen en in een klooster te zullen gaan. Het succes is zeer groot geweest. Kon belang rijk kunstwerk schijnt Parodi's drama echter niet to zijn, veeleer een knap en handig maak werk, een boeiend en spannend gruweldrama, met enkele werkelijk fraaie gedeelten, veel goe den wil en een voortdurend streven naar hoogheid en verhevenheid, liet minst gelukkig is de vorm, een mengelmoes van antieken treurspelstijl en mo derne buitensporigheid, stijve en stroeve alexan drijnen, den adel van Oorneille's, de gloed en schittering van Hugo's vors missende. Mlle. Dud lay, schoon niet in do schaduw van Sarah Uornhard kunnende staan, een talentvolle en con sciëntieuze, maar geen geniale tooneelspeelster, heeft buitengewonen bijval gevonden. Na het vierde bedrijf, het waanzinstooneel, werd zij vijfmaal teruggeroepen, in het »Théatre-i''raneais" oen groote bijzonderheid. De overige vertooners waimitmimiMMiMiiMiiiiniiiiiiilmmMMiiiiiiiinmiMlliuiiiiKU ren allen ten volle voor hun taak berekend. Alleen Worms (Karel V) was in het eerste bedrijf te oud voor zy'n rol. De regie en mise-en-scène lieten niets te wenschen over. Decoratieven en kostumen alle juist en historisch en tegelijk fraai en artistiek. De clou in dit opzicht was in het eerste bedrijf de door Febvre geregelde lijkstaatsie van Philips de Schoone. .4 woman ofno importance, het nieuwe tooneel spel van Oscar Wilde, dat eenigen tijd geleden in den Haymarket schouwburg voor het voetlicht kwam, schijnt niet meer dan een succes d'estime te hebben behaald. Evenals in »Lady Windermere's fan'' is de handeling, een variatie op het thema van »Le fils naturel", van weinig waarde en beteekenis, doch weet de dialoog met zijn min of meer oorspronkelijke geestigheden, zijn ge zochte maximen, bonte paradoxen en brutale cynismen den toeschouwer bijna steeds bezig te honden, hem herhaaldelijk te boeien en te prik kelen. H. J. MUILLKK. zei, dat was noe een paoscheike voor den rentmeister!" ]\a een zeer wannen zomer werd liet niet beter met vrouw Japiks en twee dagen voor Kerstmis, stierf ze, »zoo stillekes weg'' zei de buurman, die ons het droeve bericht bracht. Het was avond toen ik het sterfhuis bezocht. In het groote holle vertrek zat de jonge man, met zijn dochtertje op de knie bij het vuur; de oude grootmoeder spon bij het weifelende licht van de kleine lamp. Een leuningstoel, waarin een makkelijk groen kussen lag, stond ter zijde geschoven, daarnaast een lijn, nog bijna nieuw spinne wiel. Toen ik wilde vertrekken zei de boer, de kleine aan den schoot van grootmoeder. toevertrouwend: »I)e rentmeister wil de vrouw misschien nog wel eens zien." Ik na derde met hem de bedstede, /acht schoof hij het groene gordijn weg, waardoor het flauwe licht op het uitgeteerde vriendelijke gelaat der jonge vrouw viel. »Joa," zei de bedroefde man, terwijl er een traan in zijn oog blonk, -»zie was nooit stark, ze kos niet veul warken, dut hoefde ook niet, ik heb altoos voor hoar gemolken, maor ze hield alles zoo zuunigkes biccen, en ze was zoo goed voor mien en het kind en voor grootmoeder, en ze had zoo'n ver stand van alles. Och, wie hebben altied soarnen verkeerd, van de meisterschool af', mien lieve, lieve Mieke" en op een stool bij de bedstede nedervallend, barstte de krach tige man in tranen uit. In hetzelfde najaar waren op het kasteel dubbele ramen aangebracht, » Tocht is voor Mevrouw fataal," zeide de baron. Juist zóó had boer Japiks er voor zijn Mieke over gedacht. B. iluiliiiiinliiliilllMMMiiiiilmiiiiiummiiMliliitlliiiiitiHiiiiiiiiii Muziek in de hoofdstad. Wanneer men gedurende een geheel saisoen muzikale uitvoeringen te bespreken heeft, ontmoet men op zijn weg kunstuitingen waarvoor men wél, en andere waarvoor men minder of geen sym pathie heeft. Dit, hangt, samen met den kunstsmaak van den kroniekschrijver en ook niet, de ervaringen door hem opgedaan. Ik beschouw het ecliter in beide gevallen als plicht, zoo objectief mogelijk verslag te geven, want al heb ik, zooals nn het geval is, uitvoeringen te bespreken (van eeu zangwedstrijd), waarvan ik iu principe een beslist tegenstander beu, op grond van opgedane ervaringen zoowel als jurylid als als toehoorder, (men heeft het aan sommige vroegere uitlatingen en ook aan mijn artikel: //Schadelijke Sport," Nederland, clober 1,V.)2, kunnen bespeu ren), behoeft dit mij toch niet te beletten van het gehoorde als waren het, gewone concerten, melding te maken eu enkele opmerkingen er aan vast te knoopen in verband met het gehoorde. De wedstrijd heeft uu eenmaal plaats gehad en aan de spanning vau publiek en zangers, wanneer de uitspraak zou worden medegedeeld, aan het, ge juich vau de bekroonden en de instemming van het publiek bij sommige vertolkingen en bekro ningen kon men zien, dat, de wedstrijden vooreerst nog wel niet impopulair zullen worden. Het geheele concours was uitgeschreven door de Manuenzaugvereeiiiging Kunst en Broederschap, ("Directeur de lieer Ant. II. Tierie); o l Zaugvereenigiugen (waaronder drie Belgische) namen er deel aan. De namen van de bekroonde Vercenigiugcn zijn reeds in de dagbladen medegedeeld, dus bepaal ik mij tot enkele opmerkingen. Aan de vele bezwaren en beschuldigingen bij j alle mogelijke vroegere concoursen tegen juryuitspraken geuit, door zangers die geen eersten prijs kregen, heeft men thans door eeu nieuw mid del getracht tegemoet, te komen. De juiy-ledeii zaten nu niet meer gezamenlijk aan de groote tafel, doch op verschillende plaatsen in de zaal, vau elkander afgezonderd. Nie mand mocht, of kou naar zijne collega's ook zelfs kijken. Na afloop van iedere afdeeling werden op het orkest eeuige tafels, zoo ver mogelijk vau elkan der verwijderd, geplaatst, waar ten aanschouwen vau het publiek, ieder jury-lul zijn uitspraak op schreef en aan den president liet brengen, die den uitslag dadelijk voorlas. Nu, onpartijdiger kou het dunkt mij niet. Eu toch zullen er niet altijd directeuren cu zangers blijven, die aan geen eerlijkheid vau een jury gelooveii, wanneer zij geen eersten prijs krijgen? Dat zit, schijnt liet, zoo in de lucht. p het publiek heeft echter de/:e schikking blijk baar eeu zeer gnnstigen indruk gemaakt. \\"el kou ik, dit aanziende, niet nalaten te den ken aan de geestige teekeuiiig indeitijd in eender geïllustreerde bladen verschenen, waarbij men voor stelt, de juryleden voor een schilderijententoon stelling in hokjes te plaatsen \an eeu klem kijkgaatjis voorzien, die dan naar de verschillende clnldenjeii, welke gekeurd unetow worden, door sup poosten worden lieengcrohl. Dat zulke nieuwigheden echter geen nieuwig heden, doch integendeel vau zeer ouden datum zijn, kan ieder weten die Waguer's J/r-/W,v.v/'////rv wel eens heeft zien opvoeren, liet juivlid \au dien kring, i/i.'i' JAv/v/-, werd ook geheel afgezonderd gehouden. Vau de vier wedstrijden heb ik er twee bijge woond en wel dien van Zaterdagavond, waarop zich negen hedertal'els (:2e en Je afdeeling) heten hooren, en dien van Zondagmorgen (wedstrijd van uit nemendheid) waarop ik vijf vereenm'iugen hoorde. Zondagmorgen hoorde ik de meest, infercs^aii'c vertolkingen, doch ook Zaterdagavond traden een paar vcrceuignigen op. t AV//r/vA/?/.v/7/' Li<'<l<'i'l(if<ll, l)ir. (ieorg Keken, en .////?'//?//. uit, Arnhem, Dir. J. H. Eiir.sen J r.'l, die mij in veel opzichten zeer vol .leden. In de tweede; afdeeling was uit een muzikaal oogpunt, niet, zooveel belangrijks op te merken. \\el had men verbazend u'oblokt op sterke alwis| sehng van fortissimo's en pianissimo's (brullen en j kweelon had ik bijna giv.cird), doch de opvaltinu' rliytlimiek en klaukontwikkeling vielen sleehis bij l uitzondering te Kiemen. j Naar ik vernam was dien voormi'ld:tu' in de i lagere derde) afdeeling, waaraan ::-"> liedntafcls j deelnamen, over het. geheel veei beter gezonden. liet, heeft, nii| weer nrennalen <:'c1 ruilen ua' (Ie 'mannenkoren vaak zoo onmannelijk klonken. .Men j hoorde zooved tenoren met, in de hoogte slaan.ie kin (iets vrat. een .schoone toonvoorlbrciigini;1 reeds i absoluut onmogelijk nr,akl) klanken ontwikkelen, die aan sopraanzanu'eresscn zonder stem deden denken. Alen zou haast geneigd zijn te vragen : Kunnen die menschen huil vrijen tijd niet nut tiger bc.stcdenr M. a. w. : is bet, re-uitaat wel m over eenstemming met, de groote inspanning die zij zich hebben get.roo?t 'i In de eerste afdeeliug wax echter over het, ge heel ecu veel betere klankoutwikkeling op te merken. Zondagmiddag echter (toen grootere vereenigingeu optraden) hoorde men. vooral vau eene Belgische vereeniging, hoever men het brengen kan in virtuositeit van voordracht, reinheid van intonatie en schoonheid van klaukontwikkeling. Uit was bij l'Union chorale d'Ougrke. Naar ik verneem hebben ook Les Meloaiax.es de Molenbeek St. Jean dienzelfdeu avond zeer schoon gezongen, doch toen was ik verhinderd tegenwoordig te zijn. Het concours op Zondagmiddag werd geopend met een voordracht van de feestgevende Liedertafel, die ouder leiding van haren directeur, de lieer Tierie, op in vee) opzichten zeer schoone wijze Super jliimma Vabylonis van Hüler ten gehoore bracht. liet krachtig applaus, dat na dit nummer weer klonk, was niet alteen een hulde aan de liedertafel voor haar initiatief, doch wel degelijk eeue waar deering van de wijze waarop dit nummer werd uitgevoerd. Drie jury-leden hadden koren gecomponeerd, om de verplichte nummers. Deze koren waren door de lieereu G. A. lleinze (Neerlauds Kunst), A. ilman uit Brussel (Les Vengeurs) en A ut. H. Tierie (Groot is de Heer) geschreven. Zoowel het koor van lleinze als dat van Tilmau bleek uitstekend voor het beoogde doel geschikt. Tot mijn leedwezen kou ik Tierie's koor niet hooren, doch ik vernam, dat deze compositie, hoewel overvloeiend van inoeichjkheden, ook als toonwerk goote verdiensten heeft. Ik hoop dan ook later over het werk van den jongen tooukuiistenaar, die getoond heeft als directeur van zijne vereeuigiug een bekwaam lei der te zijn, te kunnen spreken. Ik hei) niet alle verecnigingen, die ik hoorde, afzonderlijk opgenoemd, omdat dit te omslachtig is. Bovendien omdat de eigenschappen bij vele verteuiguigen vaak treffend overeen komen. Wan neer onze Nederlandsche Vereenigingen goed en met onpartijdigheid hebben toegeiuisterd, zullen zij ongetwijfeld tot de volgende coiiclusicn ge komen zijn. Ie. Het studeereu voor concoursen, zooals dit ten onzent geschiedt,, geeft wel is waar een ster keu, tijdelijken prikkel, doch vordert voor het korte tijdsbestek gewoonlijk te veel technische eu gedetailleerde studie om ook aan muzikale voordracht de uoodige aandacht te kunnen wijden. ?2e. Eene vereemgmg zou, wanneer zij op con coursen weiischt mede te dingen, zich slechts na langen studietijd moeten wagen, en niet zooals ten onzent meestal geschiedt, bijna ieder jaar een concours medemakeii. l {.egel matige voorbereidende studie stelt, alleen in staat met succes de groote moeilijkheden te overwinnen vau een verplicht koor dat, zes weken voor het concours wordt toe gezonden. 15e. Afgescheiden van de weinige zelfkennis van zoo vele vereenigingcn en zangers, die zelfs na iets veel beters gehoord te hebben, nog niet willen gelooven dat zij geen eersten prijs verdiend nebDen en de uitspraak partijdig vinden, is men maar al te vaak geneigd den directeur alleen voor een minder gelukkig optreden aansprakelijk te stellen, en voorzeker heeft meii da-inu ten deele geen on gelijk, want vele directeuren deden beter de me dedinging vau hunne vereeuiging beslist af te raden eu er hun aanblijven van afhankelijk te stellen. Ue leider toch moet, weten of zijne vereeniging in staat, is mede te duigen, dech ook de leden moeten vertrouwen hebbeu iu zijn oordeel, wanneer hij zijne zangers niet, oerekend acht voor den wedstrijd. Eu zouden dan voorzeker minder vereeiiigiugen opkomen, doch het gehalte zou veel beter zijn. 5e. Men vergete niet dat niüiinen:uiig ook ,/iaui/rtij/ï" moet blijven. De mannenstem leent zich zoowel voor zachte eu weeke als voor krachtige uitingen, doch het verwijfde eu verweekte zingen wordt veel te veel gehuldigd. \Vie ooren heeft om te hooren, kan vau een con cours in zulk opzicht vee! leercn; want men kan hooreu wat de resultaten zijn vau wansmaak eu effectbejag eu men kan ook hooreii wat, sommigen hebbeu weten te verkrijgen. Uverigeus blijf ik bij mijne opinie, vroeger uit gesproken, die ik hier ecliter niet behoef' te lierhalen. Na vermeld te hebben dat allen met groote inspanning en toewijding zongen en dar, de drie componisten van de veip'.ichte koren van het, bestuur vau de fecstgevenue, Liedertafel ieder eeu fraaien krans kregen, waarbij het publiek op zeer sympathieke \ujze zijn instemming betuigde, meen ik over deze uitvoering het voornaamste gezegd to hebben. Tot mijn spijt is mijn verslag reeds te lang ge worden om uou' eeu paar andere uitvoeringen, die in deze week plaats hadden, 1c bespreken, in mijn volgend artikel hoop ik echter mijn taak, voor zoo\er ik die uu niet geheel kan afdoen, te vol brengen. VAN Van de Voordracliteri-lïibliotheek van Schillemans en van Uelkum te Ziitphen is Xo. 5 ver schenen, liet bevat drie oorspronkelijke bijdragen, van l-'abiës, A. E. van den Heuvel Jr. en J. A. Holtrop, en drie vertaalde. De te J'i voor Xed. dank dezel Dit e bezet :.Nod. j u i c h heer .iohannes Schmier, die sedert een jaar arijs vertoeft, is door den beer De («root den tij l van driejaren als Ie bas aan de Opera geëngageerd. Met genoegen zullen, zij de goede herinneringen die men aan i zanger heeft, allen dit bericht vernemen. nijilooi was in den laatsteu tijd onvoldoende bij het gezelschap; ook is het feit dat het element weer versterkt wordt, zeer toe te Vrijdagavond, l- Mei, vierde de Vereeniging van bouwkundigen Archttcutura et Amicitia feest in Maison Stroucken. Het programma bevatte muziek, voordrachten, gezellig samenzijn en als )»ece 'te rési^tance de architectonische operette Jte rilt* Si/herstem, die eenige jaren geleden zooveel succes had. Met het oog zeker op do vele gcïntroduccerden was het aristophanische wat verzacht, en tevens het stuk up to date, bijge werkt, i-Tarara-boom-de-ay'', -the man who broke