DE AMSTERDAMMER, WEEKBLAD VOOR NEDERLAND. No. 838 Uit Dr. A-NNElTs Studeerkamer. (Het auteursrecht voor den inhoud van deze bladzijde wordt verzekerd volgens de wet van 28 Juni 1881 (Staatsblad No. 124). en Bichter na de verkiezingen te Eteflijfl. (Lustige Blütter). Caprivi en Richter, die wichten, Die trekken heel lange gezichten, Ze huilen met elkander, Maar d' een nog harder dan d' ander. Goedkoop verhuizen. 't Was weer alles de schuld van mijn vrouw. Het lijkt hard, haar alles te verwijten, maar men oordeele. Zij haalde mij over, en in een oogenblik van zwakte gaf ik toe. En toen ik eenmaal had toegestemd dat het idiote plan tot het bittere einde zou worden doorgevoerd, kon ik niet terug; mijn getrouwde lezers zullen mij begrijpen. Het kwam zoo aan: Op een morgen, drie weken geleden, ik had jaist het achtste rijtje erwten geplant in oas tuintje te Blauwdoren-Terraee, Barking, merkte mijn vrouw plotseling op, dat zij de buurt niet meer kon uitstaan. »Dat kan me niet schelen", antwoordde ik zacht, »ik denk er niet.aai), alweer te gaan verhuizen. We nemen Blauwdoren-Terraee in de eerste zes of zeven jaren voor wat het is, en blijven er". »Wat zou het lief zijn naar North-End-on-sea te verhuizen, zooals onze vroegere buren de Robinson's gedaan hebben", zuchtte Lena. //Mijnheer heeft een abonnement Baar de City en reist iedcren dag heen en weer, terwijl die lieve mevrouw Robinson en de kinderen voortdurend vacantie genieten aan den rusteloozen rollenden oceaan". //Het maakt op mij den indruk, alsof die iieve mevrouw Robinson en de kinderen gedecideerd het best er bij af zijn, en de arme Robinson zelf zich zoowat moet voelen als die rustelooze rollende oceaan", rooals je het poëtisch noemt," antwoordde ik sarcastisch. //Ik denk dat je al besloten hebt te verhuizen naar North-End-on-sea, -maar ik verzeker je, dat ik er geen lust in heb, iederen dag door een snuivende locomotief vijf-eu-dertig mijlen naar de city gehotst te worden, dan een dag hard te werken in de stad, en dan naar mijn huis in de verte te worden teruggesleept. net bij tijds om doodaf in bed te kruipen. Het mag Robiuson naar den zin zijn, maar . . . ." Tingeling! //De post!" riep Lena, naar de voordenr trip pelend en terugkomend met een brief postmerk North-End-on-sea. Het is van die lieve mevrouw Robinson. Ik zal hem je voorlezen." En zij las: Schipbreuk-avenue, Northend. Lieve beste mevrouw Weeks. Even een paar regeltjes om je te vertellen, wat een allerliefst plaatsje dit is, en hoe dankbaar we zijn dat we die nare melancholieke buurt van Barkiug uit zijn. Alles is hier leven en beweging en genot. We kunnen hier heerlijk baden, varen, en alle soorten De gelegenheid maakt den .. opvoeder. (Xaar Judge.) Jongen (totaal in de knoop). O, o! maak me los!" Papa. illoe kom je in die mooie positie?1' Jongen. »Ik heb het bij Carrégezien, maar ik ben vergeten hoe ik los moet komen," Papa (zijn mouw opstroopond). -Ik zal je los maken, maar ik zal jo eerst iets geven, dat al lang voor je in 't zuur ligt!" van amusementen hebben, op een tien minuten van huis. Er zijn in Schipbreuk-avenue nog maar twee huizen; wij wonen in No. 2 en No. l is te huur. Ik wou dat je mijnheer Weeks kondt overhalen hier te komen wonen; het huis naast ons is maar 30 pond 'sjaars, en het abonnement naar de stad is belachelijk goedkoop. Het is nu acht uur, en Robinson is juist weg, om den trein naar de City te pakken. Hij komt van avond met de express van 8.33 terug; die doet het traject iu zeven kwartier. Je toegenegene Selina Jane Mathilda Robinson. P.8. Kom toch." ,Daar, wat vind je daar nu van, William ?" vroeg mijn vrouw opgewonden, toen zij den over dreven brief gelezen had, We moeten gaan, lieve, het huis is juist iets voor ons," Hoeveel zal het verhuizen wel kosten r" vroeg ik zwakjes. //O jon ouwe lieve vent! Doe je het dan ?" riep Leua verrukt, nu, ik heb al eens geïnfor meerd, en onze groeuboer, die een verhuiswagen heeft, zou de verhuizing ondernemen voor zeven pond tien." Zeven pond tien!" riep ik uit. Dat wil ik wel gelooven ! Als je geen verstandiger schikking kunt maken dan die, Lena, dan moeten we blijven waar we zijn. Ik kan niet half zoo veel er voor missen, hoor; dus als je niet een plannetje kunt bedenken om onze drie kamers vol huisraad naar North-End te krijgen, laat ik zeggen voor drie pond, dan is het plan van de baan." En ik haastte me weg, om mijn City-trein te pakken en liet Lena ia een droevigen staat van teleurstelling en zorg. Toch, toen ik mijn vrouw weer begroette, een uur of acht later, kon ik aan de levendige eu vroolijke uitdrukking van haar gezicht zien, dat zij de lastige quaestie althans tot haar eigen satis factie al had opgelost. //Wel, hoe denk je het dan te doen ?" vroeg ik goedig. //Met gemak," zei ze, in haar handen klappend. Je bent niet grootsch, William, niet waar r" Niet grootsch ? Naar wat voor vreeselijks wil je heen':" //Ik meen: je zou het niet erg vinden, in donker met een paar stoelen over straat te loopen r" *0ch neen, maar " //Of een tafelblad, netjes in grauw papier ge wikkeld, of een karpet en haardkleedje in zeildoek genaaid ?" viel Lena me in de rede, met een zenuw achtig gegichcl. Wat bedoel je, Lena?" vroeg ik, een beetje gemelijk. Eenvoudig dit, William, lieve man", zeide mijn vernuftige betere helft; toen kwam ze. op een stoel naast rne zitten en haalde een stuk kastpapier voor den dag, bedekt met rekenkunstise vraagstukken met blauw potlood; //eenvoudig dit. lieverd, dat je vier-en-twintig soedkoope pleiziertreiu-retourtjes neemt naar North-End-ou-.Sea, tegen een halve kroon per stuk, dan vicr-en-twintig reisjes maakt, eu bij iedere gelegenheid een paar stoelen, of eene halve tafel, of liet bovenstuk van een waschtafel, of een tasch vol huishoudgoed en servies meeneemt. Vier-en-twintig reisjes kan je met nachttreinen in drie weken of zoo doen, en de totale kosten zullen maar precies drie pond zijn, niet meer of minder!" /,.Je plan is zeker vernuftig, maar ik houd het voor onuitvoerbaar," antwoordde ik, peinzend. Vooreerst, geloof ik, dat de spoorwegmaatschappij aanmerking zou kunnen maken, als ik zoo dikwijls passeerde met een stoel op iederen arm: en dan geloof ik, dat de goedkoope retourtjes niet voor de passagiers van de nachttreinen worden ge geven. En dan, als ik mij niet beladen wil als een muilezel, zie ik nog niet in, hoe ik al ons goed in vier-en-twintig reizen naar North-End zal over gebracht krijgen." Toen kwam zijn vrouw op het idee : als ik dan meteen het abonnement maar nam, dat was voor het tweede probleem; wat het eerste betreft, ik moest de beambten royale fooien geven, zoodal ze vriendelijk blind waren, als ik de barrière passeerde in de mahoniehouten lijst van een waschtafel, of als ik aankwam met, een bos strijkijzers in de eene hand, eu het geraamte van een ehiilbnuiere in de ander. Nu. ik zei op een oogeublik. da* ik dit imnsterlijk plan wel eens voor de aardigheid (!)" wilde probeeren, en wij huurden het huis bekend als Schipbreuk Avenue No. l, voor drie jaar. Ingevolge den idioten raad van mijn vrouw, nam ik een abonnement voor drie maanden, gaf fooien aan de beambten en kaartjcsafncmers aan beide einden, en volvoerde mijn eerste reis me! succes en met vier kussens, een slijpplauk en een tcliommclstoel. .Den volgenden avond bel rok ik den trein f e midden van een ontmanteld' toilettafel, die om mijn schouders zat vastgemaakt met gordijnkoordeu: mijn handen waren in beslag genomen door het karpet uit, de eetkamer, de aschbak uit de keuken en ecu stoel van de slaapkamer. Daar liet, mij onmogelijk was, zoo een gewonen coupe binnen te komen, stond de conducteur mij vriendelijk toe, in den bairagcwagen to gaan; maar de kaartjesafnfmcr te North-End-on-sea (een la<jc persoon; lachte zoo hartelijk om mijn fantastisch uiterlijk, dat ik mij s'ekrenkt en beleedi«-d gevoelde; ik zei het aan mijn vrouw, toen ik thuis kwam. ,1e bent te fijngevoelig, William'', zei ze aanmoedigend; er behoeft uu niets anders meer gebracht, te worden dan veertien stoeien, drie tafels, een linnenkast, twee wasehtafels, drie haardkleedjes, een klecrenstandaard, een schoorstccnmanU'lbckleeding, een ledikant met toebehoor.m, het bad en dan wat kleinigheden, het ke.ukcngc.rei, servies, gordijnen en zoo wat; dan is de grap uit en je kunt, je rust, nemen.'1 Iu spijt van deze troostrijke verzekering had ik den volgenden avond, toen ik naar North-Lnd reisde, als saiidwichman tussclien liet voor- en achterschot van het ijzeren ledikant, een ouaa;iGladstone's amendementen-guillotine. (Punch.) De heer Gladttone. Zoo gaat het met al, wat zich tegen mijn Home Biih verzet!'' genaam voorgevoel alsof er iets oupltizicrigs zou gebeuren. Toen ik de vriendelijke beschutting van den eonducteurswagou uitstapte, iu mijn ijzeren heklecding, vond ik een heeU; menigte, samengesteld uit al de baliekluivers eu losloopeude jongens van North-Eiid-on-sea. wachtende om mij te verwel komen. Daar komt hij, hij rij.lt in zijn eigen bedstee," brulde een stramlzauger. //Hij heeft een sauskom ouder zijn arm eu een ijzeren pot in zijn hand!" riep een verkoopcr van oufrisschc mossels. //En een luiwagen in grauw papier," gilde de hatelijke kaartjesinan, wien ik die ontvangst, ver schuldigd was. Ik probeerde een waardig uiterlijk aan te nemen, maar het mislukte treurig. //Laat ons hem een handje, helpen! Leve de levende verhuiswagen! Geeft hem op zijn kop, den kalen mijnheer, die een werkman zijn vrachtje niet gunt!" Het werd uu van grappig ernstig, ook van hun kant. De mciugt.e Oiii mij heen werd dichter en de een gooide den ander tegen mij aan. Ik pro beerde met den luiwagen een paar onstuimige uitvallen tegen de belhamels, maar ik werd van ac'iteren aangevallen en viel met afschuwelijk gekletter en gerammel omver. Een uur of wat later werd ik wakker, in het stads-hospitaal. De dokter zei, dat ze mij erg beet gehad hadden, en raadde mij, maar heen te gaan en een dag of wat rust te nemen. .Ik keerde met een ochtcndfrcin naar de stail terug en bracht twee das-en door op een kcrmisbed. Een vierde part van m ij u huishouden lis>l nu in Schipbreuk Avenue te Nortli-End-on-scs, en ais ik het niet kan terugbrengen en ucon geschilden huurder kan vinden, die mijn drie jaren huur wil overnemen, dan vrees ik dat het rcstj> van mijn meubelen op de gewone en fatsoenlijk--wijs naar North-I'.nd-on-s< a zal moeten komei , en wij de belaebelijkheid moeten trotseeren, dhmijn vrouw's idioot plan over ons gebracht heeft. Ik heb nu i wee adressen; weet een van d<vriendelijke lezers een betere oplossing, dan zal ze aan heide adressen dankbaar worden aangenomen. 't Kan verkeeron! (Xaar Scra/i?.)