Historisch Archief 1877-1940
DE AMSTERDAMMER, WEEKBLAD VOOR NEDERLAND.
No. 847
De Engelsche arbeiders.
Het jaarlyks congres der Engelsche
TradesUnions, (1) ditmaal van 5 tot 9 Sept. te Belfast ge
houden, was in meer dan een opzicht leerzaam
en merkwaardig. Leerzaam in de eerste plaats
foor hen, die de arbeidersbeweging nog steeds
met leede oogen aanzien en haar gaarne door
allerlei kleine middelen zouden tegenwerken.
Zij toch kunnen uit den snellen groei en het
hooge aanzien, waarin de Trades Unions zich
mogen verheugen, leeren hoezeer de geest des
t\jds met hunne middeltjes spot. Toen, nu slechts
26 jaar geleden, de afgevaardigden der Engelsche
arbeiders voor het eerst samenkwamen, vergader
den zy als eene vereeniging die zoo goed als
buiten de wet stond en mochten zij blijde zijn
een kroeg te vinden waar men hunne bij
eenkomsten duldde. Hoe betrekkelijk spoedig
echter zijn die ongunstige tijden veranderd!
Dit bleek ons overtuigend toen wij in 1888, bij
gelegenheid van het
jfwternaiiowa/eTrades-UnionsCongres te Londen, het voorrecht hadden getuige
te zijn van de schitterende wijze waarop de
Engelsche werklieden hunne broeders yan het
vasteland konden ontvangen : het deftige
Holbornrestawant stond voor hen open en de aristocra
tische studenten van Toynbee-Hall rekenden het
zich tot een voorrecht, de gedelegeerden
deiarbeiders aan hunne tafel te zien plaats nemen.
En wil men nog een bewijs, hoezeer de geest is
veranderd, ook in de offlcieele wereld, dan voor
zeker kan moeielijk een sprekender worden ge
leverd dan het feit dat de afgevaardigden te
Setfast officieel werden verwelkomd namens den
Lord Mayor en den Raad der stad.
Men meene niet dat de Trades-Unions zich
deze meer welwillende gezindheid hebben ge
kocht door hunne beginselen te verloochenen.
Integendeel, men zou kunnen zeggen dat zij er
telken jare »rooder'! op zijn geworden, en dit
jaar sprak het congres zich zelfs uit in beslist
socialistischen geest. Het is vooral dit feit dat
het congres zoo merkwaardig maakt en dat in
hooge mate de aandacht verdient. De uitspraak
waarop wij het oog hebben, werd uitgelokt door
den afgevaardigde G. Macdonald van Londen, die,
toen er sprake was van de stichting van een.
fonds ter ondersteuning van arbeiderscandidaten
bij verkiezingen, voorstelde daaraan toe te voegen
de voorwaarde dat de ondersteunde camlidaten
moesten beloven het beginsel te zullen voorstaan
van collectief eigendom en beheer van alle mid
delen van voortbrenging. Na een fel debat
werd dit amendement aangenomen met niet min
der dan 137 tegen 97 stemmen, een resultaat
dat met luid gejuich werd begroet, liet was
voeral de bekende John Burns, thans lid van
het Parlement, die het voorstel verdedigde en
daarom is het zeker een bewijs te meer van den
uiterst radicalen geest die het congres behoorschto,
dat deze, trouwens door vriend en vijand hoog
geachte en dan ook inderdaad bizonder sympa
thieke figuur, bij de samenstelling van het Par
lementaire Comitéder Trade-Unions 214 van de
353 stemmen verwierf om daarna zelfs gekozen
te worden tot president van dit comité, eeno
waardigheid die voor enkele jaren nog werd
waargenomen door den betrekkelijk conserva
tieven heer George Shipton.
Dat de Trades-unions eindelijk bij dit uiterste
zijn aangeland, verwondert ons niet. Sinds jaren
toch hebben de Engelsche socialisten onder hen
een onvermoeide propaganda gemaakt, en dat deze
niet zonder vrucht was gebleven bleek reeds bij
gelegenheid van het Internationale
trades-unionscongres, dat van G tot 10 November 1888 in
(1) Trades-nnion is de naam der
vereenigingen van arbeiders van hetzelfde vak in
Engeland.
?iMtmiiuiiiiiiimimimtimiiiHiinii
iiiimuiiiiiiiiiiiiiiMiimiiiiiimiin
enz. Ik heb den grootsten onzin gedebiteerd.
Ik beb haar gezegd, dafc herinner ik mij nu,
dat het paard een lichten last noodig had
en het dus met haar gelukkiger zou zijn dan
met mij... Ik weet, dat ik op haar, door
dergelijke nonsens, een allertreurig t n in
druk moet hebben gemaakt. Eindelijk ben ik
met Picot vertrokken en ik was dermate de
kluts kwijt, dat ik onderweg naar huls den
geheelen weg langs met Picot over niets
anders heb gepraat dan over haar, En hij
maakte mij het hart een weinig week, toen
hij zeide: »Die lieve blonde... Zij heefteen
manier van iemand aan te zien ... Ik geloof
zeker, dat zij mij herkend heeft. Zij had mij dan
ook wel goed opgenomen dien dag, dat ik
een praatje heb gehouden met den conciërge.
Het is datzelfde blondje, kapitein, dat zoo
lief is geweest voor dat arme zieke kind."
»Die goede Picot heeft toch wel een beetje
deel gehad aan ous huwelijk..."
»Dat denk ik ook, zeker, hij heeft mij het
eerst zeer goede informaties aangebracht."
5f»En ik, die geen inlichtingen had over
jou en die mooi op weg was je lief te krij
gen . . . zonder deze ! Daar, oordeel zelf."
mDonderdag :ïJuni. De gebeurtenissen
volgen elkander snel op ; hoe zal dat
alloopen, lieve hemel ? Ik heb K/JU paard. liet
heet Jupiter. Het staat daar, in onzen stal,
tusschen Nelly en George's ponny. Laat mij
trachten een weinig orde te brengen in mijn
arm hoofd. Wat is er van daag al niet ge
beurd ! Na het dejeuner zegt George:
zusjelief, je weet wel dat wij van daag naai
den kermisphotograaf zullen gaan om het
portret van Bob te laten maken. Je kunt
daar best heengaan zonder mij, met mama.
Neen, als jij niet meegaat, zal Bob niet
stil willen zitten. . .
St. Andrews Hall te Londen werd gehouden en
waarvan wij zooeven reeds met 'een enkel woord
lebben gewag gemaakt. Dit congres (waarop de
thans theosofeerende Annie Besant nog streed in
de voorste rijen van het socialisme) zou het strijd
perk zijn waarin de conservatieve Kngelsche en
Ie radicale elementen van het vasteland elkander
zouden ontmoeten. De groote vraag waarover
de strijd zou worden gevoerd was in hoofd
zaak deze -.klassen-strijd ufniet;staatstusschenkomst
of eigen kracht. De uitkomst was dat de Engel
sche trades-unions werden geslagen niet alleen,
maar dat zich ook in hun eigen gelederen reeds
:en bedenkelijke scheuring openbaarde: vóór het
Beginsel van den klassen-strijd toch spraken zich
met zoo goed als algemeene stemmen 5
nationaiteiten uit, terwijl alleen Engeland tegen stemde;
óór het beginsel van staatstusschsnkonst ter be
merking der arbeidsuren verklaarden zich 4 natiën,
:erwijl alleen Engeland en Itahétegenstemden,
de laatstgenoemde nationaliteit evenwel niet uit
conservatieven zin maar omdat de Italiaansche
gedelegeerde anarchistisch stemde.
De Engelsche delegatie was echter in de stem,
die zij tegtn beide beginselen uitbracht, volstrekt
niet unaniem, maar vertoonde een minderheid
van 11 en 12 (van de 42) stemmen, die homogeen
waren met de overige meer radicale nationaliteiten.
Elieruit bleek dus toen reeds, dat de socialisten
ladden bres geschoten in de gelederen der unions.
En thans, nog pas C jaren later, moet worden
jeconstateerd, dat zij de geheele veste reeds
lebben veroverd! Wat het beginsel der
staatstusschenkomst betreft, verklaarde toch de presi
dent van het dezer dagen gehouden congres,
mr. Samtiel Monro, onomwonden dat het door
de publieke opinie als noodzakelijk wordt
erien l, en wat aangaat de vaststelling van den ar
beidstijd bij de wet, werd met 197 tegen 180
stemmen een motie aangenomen van Ben Tillett,
waarbij het Parlementair Comitéwordt
uitgenoodigd de invoering van den achturigen arbeids
dag te bevorderen voor alle vakken, behoudens
lerbiediging van de vrijheid voor elk vak, om
zich bij meerderheid van stemmen aan deze
re_eling te onttrekken. Deze laatste bijvoeging past
nu wel niet bepaald in het dwangstelsel der
socialisten, maar hun beginsel heeft in beide zaken
de overwinning behaald en de geringe afwijking
wordt voor hen ruimschoots vergoed door de
onomwonden huldiging van hun hoofdbeginsel
het collectief bez'd van alle arbeidsmiddelen.
Het ligt buiten het bestek van dit opst -l do
omstandigheden na te gaan die naar onze
meening de arbeiders beweging in Eigelaml en elders
meer en meer brengen in socialistisch vaarwater.
Voor het oogenblik constateeren wij alleen het
feit. Zonder bedenking vinden wij dit feit zeer
zeker niet, maar toch geeft deze overgang ne
lichtzijde te aanschouwen, die veel goed maakt,
deze namelijk dat de socialistische beweging
wordt gelouterd door de toetreding van bedaarde
en degelijke elementen, zoodat zij haar gevaarlijk
en terugstootend karakter meer en meer verliest.
Wat kalmte kan ook in Engeland geen kwaad.
want dat de arbeiders ook daar nog al eens ge
neigd zijn uit den band te springen getuigt het ruw
optreden der mijnwerkers waarvan dezer dagen
de bladen hebben gewaagd.
Dat het schermen niet de leuze af-iclvifpng van
prii-imtbesit, met de bedoeling om elke geleidelijke
hervorming onmogelijk te maken, volstrekt niet
tot de taktiek der trades-unions zal gaan
behooren, bleek gelukkig al dadelijk uit de overige
besluiten, die hun congres heeft genomen. Het
verwierp toch met 11!' tegen 9l> stemmen een
motie van het parlementslid Keir Ilardie, die alle
samenwerking met andere partijen wilde afsnijden,
en sprak overigens de wenschelijkheid uit van
tal van hervormingen, die o,) den grondslag der
bestaande staatkundige en maaisc/iappclijke ver
houdingen kunnen worden tot stand gebracht.
Zoo werd sterk aangedrongen op de betaling der
parlementsleden om het optreden ook van arbei
ders als zoodanig te vergemakkelijken. Mede werd
een motie aangenomen, waarbij de
wenschelijk» »Ik geef toe, wij gaan en komen bij den
photograaf. Juist toen Bob gephotografeerd
zou worden, zie ik iemand de tent binnen
treden. .. En wie is dat?... Hij!... en
niet alleen, maar met een jong en allerliefst
vrouwtje. Wie mag dat wezen ? Maar er
zijn ook twee kinderen bij. Zij noemen hem
oom... Dus is zij zijn zuster ! ... George
kon Bob niet tot rede brengen en dus ben
ik genoodzaakt geweest, daar, onder zijn
oogen, een belachelijke rol te spelen. Ik
moet op hem den indruk hebben gemaakt
van een half-idiote. Ik heb Bob in het
Engelscli toegr sp'oken en het had dus allen
schijn, dat ik een geleerden hond vertoonde:
Rood van sc'iaamte en verlegenheid verliet
ik het tentje. Thuisgekomen voelde ik mij
diep ongelukkig en woedend sloot ik mij in
mijn kamer op. Intusschen was ik. toen het
vijf uur had geslagen, wel genoodzaakt naar
beneden te gaan om thee te drinken." "
» «Nauwelijks was ik beneden gekomen of
Pieter brengt een kaartje binnen. Wie is
daar? vraagt mama. Mevrouw, daar is
een officier, een kapitein bij de jagers.
Eon kapitein bij de jagers. Ik ken geen
kapitein van de jagers. Ik ben hier buiten
gekomen om rust te zoeken en het huis
wordt overloopcn door soldalen ! Gisteren
een kolonel ! .. . nu weer een kapitein ! . . .
Morgen krijgen wij het geheele regiment!
Wat wil die kapitein ? Mevrouw hij heeft
gezegd, dat hij kwam voor een patrd.
Janc, zie jij eens wat er op dat kaartje
staat: maar wat heb je toch, wat zie je er
rood uit! . . . . II 'i bloed stiigt je naar het
hoofd. Neen, mama. Nu kijk dan en
lees... Ik neem lut kaartje en lees:
(.iraaf lloijcr d*' /<>'>»tfllr, ku)iili'in bij !/<;l
21ste jnijffs. Graaf! hij is een graaf, dat
heid wordt uitgesproken van een wetswijziging
waardoor ook arbeiders juryleden kunnen worden.
Met algemeene stemmen werd voorts de noodza
kelijkheid geconstateerd van onmiddelijke wij
ziging der armenwet, met invoering van een door
den staat gesteund pensioenfonds voor bejaarde
werklieden. Niet minder positief en geheel een
stemmig verklaarde het congres het bezorgen van
eerlijken en behoorlijk loonenden arbeid aan
de werkloozen tot een vraagstuk van het eerste
belang, waarmede dit en elk volgend gouverne
ment zich bezig heeft te houden. Eindelijk be
tuigde het congres zijn sympathie met de onlangs
ingediende Empioyers LiabUity Bil/, die trouwens
de voornaamste zaken inhoudt waarvoor bet con
gres jarenlang heeft gestreden, waaronder vooral
de voorziening tegen het contracteeren buiten de
wet om.
Een voorstel van den Heer Paisley ter be
vordering van het houden van betoogingeu voor
de arbeiderszaak op den eersten Zondag in Mei
van elk jaar werd niet 58 togen GO stemmen
verworpen, naar het schijnt op grond van gods
dienstige bezwaren. Althans John Burns liet zich
na de stemming verleiden tot den uitroep :
Bigotry has won! Socii's.
TOONLLCTÏMVZiEK
Het Tooneel.
In onze schouwburgen feestvreugde en feest
stemming. Veel publiek en welk een publiek !
Een, dat meeleeft en meegeeft; een goedlachsch
en goedklapsch. Geen pruttelaars en kribbebijters.
Een rechtgeaard Septemberstuk (en welk
Septemberstuk is niet rechtgeaard 'i) heeft per se succes
en dat is oen groot geluk, al ware het maar alleen
voorde directies, die overal te vurige belangstelling
van het publiek in de overige maanden van het
jaar gewoonlijk niet te klagen hebben. Van het
vele nieuws, dat de afgeloopen week bracht, be
viel niet alles mij even best. Wat doet het er
toe? liet bewijst hoogstens, dat ik of niet in de
ware stemming was of mij n i :t op het juiste stand
punt wist te plaatsen. De vcrtooningen vonden
allen zonder onderscheid geestdriftig onthaal en
dat is natuurlijk de hoofdzaak.
Bij l'rot iJe millioenenoütn, eene Fransche
operette, door Alex. Faassen vrij bewerkt, dat
wil zeggen in een llollandsch pakje gestoken
en niet zonder verdienste. Het eenige, wat nog
niet geheel llollandsch is geworden, zijn de zang
nummers ; enkele eigenaardigheden van taal en
zinsbouw zouden meer bijzonder aan het
Transvaalsch kunnen doen denken. Overigens is de
metamorphose goed gelukt. Of aan de eigenlijke
handeling is geplukt en getornd, weet ik niet.
In ieder geval is zij echt llollandsch van geest
en stemming en zou zij met alle recht voor
oorspronkelijk kunnen doorgaan. Een burgerman,
die een groote erfenis krijgt, en hooger op
wil. die zich door een arme adellijke familie,
die op den bruidschat der dochter aast, in bet
ootje laat nomen, e;i zijn kind tot het slachtoffer
zijner dwaasheden zou gemaakt hebben, indien
hem niot juist op het laatste oogenblik de oogen
werden geopend en hij niet juist bijtijds inzag,
dat een jonker zonder geld een bespottelijk individu
is en een burgerjongen met datzelfde gebrek dan
toch nog altijd de voorkeur verdient. Ken ge
schiedenis vol gezonden humor, zooals men dat
pleegt te noemen. Een bespotting van den edel
man met weinig contanten en veel pretenties, die
ons Nederlanders terstond aan den >Spaansche
Brabander" of «Janus Tulp" doet denken. Het
bijzondere van DK millioinenooM is, dat een
testamentaire bepaling den burgerman verplicht
een halfjaar voor dorpsherbergier te spelen en
iilimiiimmMMiiimll
ontbrak er nog maar aan! Léonelle!
roept George uit, maar dat is de officier
van het paard voor Jane. Dat is waar,
zegt mama, de kolonel heeft gisteren dien
naam genoemd... Hoe jammer, dat je vader
nu niet thuis is... Enfin, wij moeten mijn
heer toch ontvangen... Laat mijnheer bin
nenkomen, Pieter. . . Maar jij, Jane, zult
hem moeten te woord staan, want je weet,
Ik hel) niets geen verstand van paarden...""
» ,:De deur gaat open. .. Hij is het! . .
Hij komt binnen, hij groet... en daarop zegt
mama na een .vrij vriemlelijken groet, die
echter toch nog wel wat vriendelijker had
kunnen /iju naar mijn meening, tot mij :
Jane, daar het een paard voor u betreft,
wil je wel met mijnheer spreken...'' "
»:>l)aav stonden wij nu tegenover elkan
der. . . Do geheele conversatie was voor
mijne rekening. Hij was eenvoudig verruk
kelijk, zóó innemend, zóó wellevend, zóó
eenvoudig! En ik daarentegen was dom,
erg dom. Ik voelde mij zoo onbeholpen,
verlegen, geheel van streek. Ik zal be
proeven het gesprek terug te geven, dat hem
zeker van mij een min idee heeft doen krij
gen. Wij zaten op een paar pas afstunds
tegenover elkander, ik gelukkig met mijn
ru»; naar "t licht. ^lijn kolonel, mejuf
frouw, heeft mij van morgen aangesproken
en verteld, dat u een paard zocht? Dal
is zoo, mijnheer, papa wil mij er een voor
mijne verjaring geven. . .'' "
»>I[oe akelig dom! Wat had /V/)'daarmee
te maken? Maar ik zocht in mijn verlegen
heid naar de juiste woorden en zei dus maar
wat mij voor den mond kwam. Hij ver
volgde : ik ben zoo gelukkig een paard
ter uwer beschikking te kunnen stellen, dat,
naar ik geloof, u zeer goed zal
bevallen.-dat op stuk van zaken de erfenis toch nog zijn
neus voorbij gaat. Doch al genoeg. Een operette
goed na te vertellen is bijna even moeilyk als
een goede operette te schryven. Het tekstboekje
zegt bovendien, dat aan de vele verwarringen
geen touw is vast te knoopen en dat ontslaat
mij wel eenigszins van den plicht dit onmogelijke te
beproeven. Het eerste bedrijf is een beetje
saai; het tweede is uitstekend met tal van
kostelijke verwikkelingen en quiproquo's sn
het derde is bijna even amusant als het tweede.
De muziek is van Audran, doch niet van zijn
beste, niet al te oorspronkelijk en karakteris
tiek. Buitengewoon en welverdiend succes had
het duo tusschen Krnma en Gustaaf in het tweede
bedrijf; dit is alleraardigst en zal wel iederen
avond worden gebisseerd of getrisseerd. De
vertoouers kunnen allen geprezen worden, d e een en
om hun zang, de anderen om hun spel. De heer
Chretienni (van Zwabberdam) is beter
coupletzanger dan acteur. Met zijn niet al te geestige
coupletten in het tweede bedrijf behaalde hij groot
succes; het was of er plotseling een ander mensch
voor het publiek stond; in plaats van den druk
ken, zenuwachtigen speler de zanger, die den
toeschouwers met verbluffende zekerheid en ma
jesteit zijn coupletten in het gezicht slingert.
Allergrappigst typeerde de jonge Solser het boertje
uit het Westland, uitstekend ook de heer Poons het
Marker boertje. De rollen der overigen, ook die
der dames, zijn van minder belang. Mevrouw
Bouwmeester (Alida) en mevrouw Poons (Emma)
waren vroolijk en monter als altijd. Het ensemble
liet weinig of niets te wenschen over.
In den Franschelaan-schouwburg De twee Di
ana'?, drama in vijf bedrijven door Vv'illem
Potharst. »Verscheide vaders hebben vaderlyk recht
aen dit kindt," zeide Vondel van zijn
»Amsterdamsche llecuba". Van De twee Ijia.no!s geldt
hetzelfde. De heer Polbarst putte zijn stof uit
romans van Ainsworth en den ouden Dumas,
doch bewerkte deze geheel zelfstandig. De twee
Dian'is is een niet al te slecht geslaagde pastiche
van het romantische drama uit het midden dezer
eeuw. De auteur blijkt met de aesthetiek van het
genre goed vertrouwd; bij heeft allerlei moois
uit de romantische antiquiteitenkast
bijeengescharrold en dit met zorg en overleg tot een geheel
verbonden. Van de klassieke phrasen maakte hij
met graagte gebruik. Met beroemde «Ongelukkige
wat hebt ge gedaan !'?' ontbreekt evenmin als het
beruchte: »Mijn dochter, bemint gij den graaf V"
De ->o, mijn God"s zijn met kwistige hand over den
dialoog uitgestrooid. Als Saint-Valder in het tweede
bedrijf gevangen genomen wordt, ziet bij »den
hemel opengaan1', voorspelt zijn dochter, Diane
de Poitiers, dat zij de maitres van Frans l zal
worden en geeft in den vorm eener profetie een
zwakke copie van de mooie imprecaties, hem door
11 ugo in diens Le roi s'amuse" in den mond
gelegd. \Vnt aan De twee LiMtia's ontbreekt, wat
daaraan moest ontbreken, is gloed, ziel, ka
rakter. Hot is een knap maakwerkje, niet zonder
handigheid in elkaar geknutseld engoschacherd. Als
zuiver tooneel-spektakol is het niet zonder verdien
ste, liet blijkt voortdurend, dat een acteur het
schreef. De intrige is goed opgezet en niet kwaad
uitgewerkt; aan spannende tooneelen ontbreekt
het niet; de bedrijven eindigen met een meer ot'
minder verrassend knaletïectje; de rollen zijn
gemakkelijk en dankbaar geschreven. Toch heb
ik nog oen bezwaar, doch eeu bezwaar van zoo
bijzonderen en toevalligen aard, dat ik het nau
welijks te berde durf brengen. De beer
Potharst vervult in zija d ram i de rol van Karel
van Bourbon. lu het dorde bedrijf heat deze
persoon te zijn gostoiveu. Natuurlijk geloofde
ik dit geen ooganblik en spitste ik mij tot het
einde van b «t stuk (doch helaas! te vergeefs)
op de terugkomst van den dood gewaande,
schijndoode of uit de dooden verrezene. Wie
kan ook maar zoo dadelijk aannemen, dat een
acteur, wanneer hij voor zich zelf een rol schrijft,
deze reeds in het tweedj van de vijf bedrijnen
zal laten eindigen? Dit is eeu heroïsme, waarom
ik don heer Pothurst bijna mser zou willen
Ik ben u dankbaar, mijnheer, maar uw ko
lonel heeft gisteren gezegd, dat u zeer veel
van dat paard hieldt en ik zou u niet wil
len. ... O, mejuffrouw, het is een uitste
kend dier en zonder dat, zou ik mij niet ver
oorloven het u aan te bieden, maar het is
voor mij wat te licht; een kleine last zal
hem beter passen." "
»»Hij jokte, want de kolonel heeft het
paard gereden ... en deze vond het prach
tig. . . En om den kolonel te dragen ! hij is
waarlijk geen kleine last te noemen, hij is
enorm zwaar !!!" "
» »A,V;t Idi'inf la.it :\.al hr-ni l>cter pnxsc.n.. .
Hoe lief gezegd van hem. Kon het beschei
dener en lijner worden uitgedrukt! Als men
tot den verborgen zin van dat woord door
dringt, dan wil dat zeggen : gij zij t licht en
slank, gij zijt een veertje, een vogeltje!.,
:>»Hij voegde er bij : ons werk is nog al
eens zeer zwaar .. . Het paard zal bij u veel
gelukkiger zijn .. .
?f,»}': rl iji'l/il.-kiijcr \/jn bij u .'.'.' Dat heeft
hij gezegd op zoo'n zaehten, bijna teederen
loon. Dost was een slinksche manier om mij
te zeggen: Het is onmogelijk om met u niet
gelukkig te wezen. De geheele wereld moet
met u wel gelukkig zijn, zelfs de paarden L.
» Kan liet geestiger en fijner worden
uitge.lrukt !"
En Jane vroeg, terwijl zij plotseling met
lcz_>ii ophirld :
»'.jaf je je ze! ven geen rekenschap van
al de aardige dingen, die je me toen gezegd
hebt ?"
Xeen.''
.Meende je het ten minste?"
«Zeker."
»Dat is 't voornaamste ... ik ga verder."
(Wordt vervolyd).