DB AMSTERDAMMER, WEEKBLAD VOOR NEDERLAND. No. 894 Uit Dr. GANNEF"s Studeerkamer. (Het auteursrecht voor den inhoud van deze bladzijde wordt verzekerd volgens de wet van 28 Juni 1881 (Staatsblad No. 124). Li-Hung-Chang. i* f; De Chineesche Bismarck. De strijd tussenen China en Japar. (Der Floh.) Barones VON SUTTNER : »Die Waffen nieder ! By beschaafde volken heb ik geen succes, mogelijk zal het mij bij u beter lukken." Allerlei. Edison's eerste uitvinding. Eenige dagen geleden had de reporter van een groot New-Yorksch blad het buitenkansje op een particuliere soiree aan Edison gepresenteerd te worden, die zijn qualiteit niet kende. Het duurde niet hng of de journalist had het gesprek op Edison's leven en uitvindingen gebracht en plot seling vroeg bij hem: Wat is toch uw eerste uitvinding geweest, mijnhrer Edison 'i Edison begreep plotseling dat hij geïnterviewd werd en hulde zich in een onbeleefd zwijgen. Maar de journalist had de vraag gedaan terwijl er een half dozjjn dames omheen stonden, en deze namen de vraag over. Zij smeekten den uit vinder, zich dat te herinneren, en Edison begon: Toen ik nog maar een newsboy was, en met mijn pakje couranten onder den arm rondliep, had ik het hoofd vol idees, maar de zakken nog ledig. Eens las ik dat een rijk bankier ontdekt had, dat zijn l randkast, die hij volkomen veilig waande, opengebroken was. Hij wist nu niet meer, hoe zijn rijkdommen tegen de aanvallen deidieven te beschermen. Dat is mijn man, dacht ik! Een oogenblik later liet ik mij bij den millionnair aandienen. Mijnheer, zeide ik, ik heb van uw ongeluk hooren vertellen; maar ik heb een toestel uitge vonden dat binnen weinige uren u zal in staat stellen ieder te vatten, die ie!s tegen uw geld kisten mocht beginnen. Is het mogelijk ? riep de millionnair, en wat vraagt ge voor dat geheim ? De hand van uwe schoone dochter. Als in een feeënsprookje. Onmogelijk! antwoordde de bankier. Ik geef u liever tien duizend dollars. Bewijs mij dat uwe uivinding juist is. Niet voordat gij mij de hand van uwe doch ter beloofd hebt. \een. Ja. Welnu, als zij toestemt. Ik ging aan het werk, en bracht de kast in verband met een toestel van electriciteit voor biandkasten. Twee dagen later ging ik naar den bankier, en vond hem te bed. Mijnheer, zeide ik, gisteren avond tegen De dure doopjurk. (Puck.) John liull betaalt do rekening. Een Salomo's oordeel. (Lustige Blatttr.) De l/iirle moeders (Cliina en Japan): »Wij twisten over het kind Korea; beslis gij, wie het hebben zal !'' De Russische wijze: /eer eenvoudig. Het kind \yordt verdoold-, ik krijg de eene helft. Engeland de andere, en jelui krijgt niets." acht uur, hebt ge uw kast willen openen. ??Dat is waar. Maar nauwelijks hadt ge het slot aangeraakt, or een electrische schok heeft u terneergeworpen en u het bewustzijn doen verliezen. Dat is mijn uitvinding. Dit is dus de historie, besloot Edison. En de dochter V vroegen de dames. Is nu mijne vrouw. Toen begon de journalist weer: Maar nu u de beleefdheid gehad hebt, mij uw eerste uitvinding te vertellen, wat was nu het laatste dat u hebt uitgevonden ? Het laatste V antwoordde Edison. Dit vertelseltje. De huzaar. De actrice Marguerite Ugalde vertelt de vol gende herinnering uit haar leven. Ik was op eene soiree gevraagd bij een zeer beroemd schilder op Montmartre. Ik wist dat ik er ongeveer het artistieke Tout-1'aris zou ont moeten, en was dus nogal bezorgd omtrent het liedje dat ik er zou zingen. Ik wilde iets origineels, liefst iets nieuws, en omdat ik ijverig zocht, vond ik natuurlijk niets, toen een van mij n kameraden, wien ik mijn verlegenheid mededeelde, zeide: Waarom zoudt ge niet een paar soldatenliedjes zingen, in het huzarencostuum dat ge in Les vmyt-lmit jours de Clairette zult dragen V We repeteerden dat in dien tijd. Dat was werkelijk geen dom idee, als sol daat van de reserve naar den schilder te gaan. Ik bracht het plan ten uitvoer, en op den beHet Koreaansche hanengevecht. (Punch.) Bi"nni(jc: Hui ! Wie van beiden ook wint. er schiet voor mij een kluitje over!" paalden dag trok ik mijn splinternieuwe huzaren uniform aan en stapte met een paar vrienden in een rijtuig. Het was ongeveer elf uur 's avonds, we reden langs den boulevard Clicby, toen ik een dwaas heid in 't hoofd kreeg. Ik liet den koetsier ophouden, stapte uit het rijtuig en zei : . We zullen eens zien, of ze mij voor een echten huzaar houden, en of ik dus wel ht t costuum behoorlijk draag. Dat is onzin, riepen de anderen, je zult gearresteerd worden wegens het onbevoegd dragen van militaire kleeding. Ik ging intusschen mijn gang en zij volgden mij op kleinen afstand. We waren trouwens niet ver van onze bestemming. Xauwelijks had ik een paar stevige stappen gedaan, den kepi op het eene oor, de banden in de zakken, of daar komen twee jonge meisjes zonder hoeden me tegen en kijken mij aan. Een knappe jongen, zei een van de twee. Waar trakteer je op'.J Ik verzeker u, dat ik op zoo iets niet ver dacht was. Ik kreeg een kleur als een kers en versnelde den pas, zonder te antwoorden. Wil je niet V riep er een. Heb je niets op zak 'i Kom maar mee. dan trakteer ik. Ik had er wat voor gegeven om op dat oogen blik weer veilig in mijn vigelant te zitten. Ik hield me intusschen goed, te meer omdat ik mijn vrienden achter mij hoorde schateren. Het juffertje intusschen herhaalde : Xu, wees maar niet bang. Ik trakteer je ! Ze wilde me bij een arm grepen, maar ik week uit. Daar op eens hoor ik als dondergerommel de stem van een politieagent: 7,eg eens! heb je niet genoeg aan de burgers: moet je do soldaten er ook al bij hebben 'l Allo, voort ! l'ak je weg en wat gauw ook ! Het juffertje maakte zich uit de voeten, en riep mij nog iets liefkoozends na. Dit maakte me gelukkig; ik kon nu zonder vrees mijn rol spelen: tweo juffertjes, die zeker verstand hadden van nuiitairen, en zelfs een politie-agent hadtien me voor een echten huzaar irehouden. Bruno Piglhe:'n.