10 DE AMSTERDAMMER, WEEKBLAD VOOR NEDERLAND. No. 920 Alexanöre Riöot, De nieuwe Fransche minister-president. Het avontuur te Blowüoroili, Een roerende zeegeschiedenis. Mary J ones en Jane Brown waien twee stevige weduwen te Brange, en zij zaten naast elkander bij zekere bijeenkomst op theetijd. Deze 'hee-meeting ?was van een heel bijzonder soort. Zij werd ge geven aan den Keverend Peter Mumpleton door de leden van zijne kudde, op den avond voor wat zoudt ge wel denken? Op den avond voor een hoogst gewichtigen dag. Er zou namelijk den vol genden dag weer het jaarlijksche feest zijn van de elite der gemeente van de Bijzondere Sions-Kapel, waarvan mijnheer Mumpleton de geliefde voor ganger was. Geliefde zusters en broeders," zeide de herder, terwijl hij met een kopje thee in de eene hand en een boterhammetje in de andere, opstond, ik wilde een paar opmerkingen maken". Hij maakte er heel wat. De eenige echter die ons aangaat was die, welke betrekking had op de gevaren die hen wachten, die naar de groote vlakte" gaan, hetzij per schip, of perpleiziertrein. //Waarde vrienden," zei de geestelijke, , wacht u, als ik u bidden mag, voor de onfrissche garnaal en de al te rijpe peer, voor den brutalen bedelaar, die leugenachtig beweert dat hij een arm of been kwijt is; voor den geheimzinnigeu zakken roller en den listigen afvallige, die uw zielen tracht te begoochelen met onwettige leerstellingen, extempore uitgesproken. En, o, voor alles, geliefde broeders en zusters, wacht u voor het ongeregelde getij en de winden, en de gevaren van de losge broken golven." Toen dronk hij wat thee, glimlachte teeder tegen zijn aanbiddende kudde en heriuneide hen, dat de pleiziertrein den volgenden morgen om zes uur vertrok. //Jane Brown," zei Mary Jones later tegen haar vriendin, ik heb zoo'n idee, dat we wel eens een avontuurtje konden hebben, wij beiden 'f' *Heere!" antwoordde Jane Brown cenigszins giggelend, en we zijn allebei nog dichter bij de vijftig dan bij de veertig! Mary Jones, ik zou me schamen als ik jou was." Mijn voorgevoelens, Jane Brown", zei de andere met eenige gestrengheid, waren niet van die soort waar je aan dacht." Dat is dan jammer", zei de meer jolige .lane Brown want er is niets prettiger dan een beetje fatsoenlijke miunekoozerij. En niemand zal zeggen dat we daar te oud voor zijn!" Mary Jones liet haar lippen zich vertrekken tot een zeer breeden grijns en in haar dikke waugen kwamen kuiltjes van tevredenheid, .lane Brown's gelaat teekende dezelfde blijken van voldoening. O, die lieve negerzangers, ze zijn mosselen voor mijn hart!" riep Jane Brown. »En dan te denkeu dat we dit alles morgen om Nicolai YOM Giers. dezen tijd zullen genieten !" mompelde Mary Jones op een halfzachten eerbiedigen toon. Maar de avonturen van deze twee dames waren niet van de soort, door Jane Brown aangegi ven. Er was inderdaad niets aan te vertellen, tot. den derden dag van de zes, die zij en de andere leden van de gemeente te Blowborough doorbrachten voor vijftien shillings en zes stuivers per hoofd, de spoorwegkosten incluis. Deze derde dag was iets bijzonders. De espla nade was bestrooid met overblijfsels van herren en dameshoeden tn losgeraakt, haar. Evenwel kon de storm Mary Jones eu Jane Brown niet terug houden van haar morgenwandeling. We zullen sandwiches meenemen, Mary Joues," had Jane Brown gezegd, mtt, een veelzeg^enden blik, terwijl zij hare hoeden dubbel zoo goed als anders aan hare hoofden vastmaakten. En een druppeltje gemberbier, lieve," voegde Mary Jones er hij wee druppeltjes zouden beter zijn, lieveling," had Jane Brown aarzelend gezegd. Zoo gebeurde het ook. Zij namen werkelijk een heele flesch gemberbier mee (winkelprijs, negen en een halven stuiver) en twaalf sandwiches. Je kunt, nooit weten wat er kan gebeuren met zulk een huilenden orkaan !" zei Jaue Brown. Zij gaven elkander een arm eu zeilden voort, en een tijd lang vond de storm hen, zoo vereenigd, te veel om mee te spotten. Langzamerhand echter, toen zij aan het einde van de esplanade waren, ving de wind hen op, tusschen de Blowborough heuvels door, en ontrukte haar bijna Maiy Jones' hoed, een kunstwerk van modisterij, dat er uitzag als een groote kool, met een hulsttak in het mid den geplant. Goede help ! Ik dacht dat hij weg was !" hijgde de ongelukkige. Ik kreeg er hartklopping van, Mary Jones, toen je mij zoo kneep," zei Jaiie Brown. Dat gaat hier niet langer. Daar ginder is een aardig badhuisje, laten wij er binneu gaan eu een beetje rusten." Het was eeu gewoon badkoetsje, geen huis. Maar het leende zich uitstekend tot het doel der dames. Zij sloten de deur voor den wind eutoin Het is een groot geluk, waar wij wel dankbaar voor mogen zijn," zei Mary Jones, toen er twee urrn voorbij waren gegaan dat we beiden goede magen hebben, want, zulk een schudden en bonzen heb ik nog nooit beleefd!" Eu, lieveling," vitl Jane Brown haar in den rede, //denk dan eens aan den praehtigrn zeiltocht dien we nu geheel op ons eigen houtje maken." De zaak is, Jaue Brown, zullen we weerom komen wanneer dat, dins ons genoeg door eu tegen elkaar heeft gerammeld r" Daar kun je zi ker van zijn, Maiy Jones," zei Jane Browu. waarom praten de iiiensehen anders over het veranderen van het getij ? Als het, water van het, land is wegueloopcn, zal het er wel weer naar toe loopen en dan gaan we mee. Heerelwat zullen de rnenschen in Branjre veel te babbelen hebben als ze het hooren. Mijnheer Splash hfeft nog pas kort geleden tegen mij geztgd dat hij van vrouwen hield met energie." » Wel, dat, is dan toevallig, lieve," zei Mary Jones haastig, en geheel onbewust van een vreeselijkeu golfslag die haar bijna tegen haar vriendin ver pletterde. AlMif mijn oude vriend, mijnheer Bason, mij verleden niet verteld had, dat hij nooit meer wilde trouwen en allerminst een van die gewone vrouwen die nooit verder komen dan hun keu kendeur." Mijnheer Splash, Mary Jones, is de knapste man dien ik ken, en hij denkt dikwijls aan mij, lieve." Mijnheer Bason, Jane Brown, is meer waard dan mijnheer Splash. Hij gaf mij /.ijn portret, een paar dagen geleden, en drukte mijn hand zoo vast. als ik nog nooit in mijn leven l eb gevoeld." De twee dames omhelsden elkaar zoo goed als ze kouden Jk voel dat het zoo zal zijn," zei Jane Brown. Ik ook," zei Maiy Jones. 's Middags werd de wind een orkaan. Het was vrceselijk om hern tegen de houten zijden van het koetsje te hooreu kraken en door de gescheurde crinoline hren in liet kamertje te hooren huilen, dat, door de twee hulpelooze eenzame vrouwen werd bewoond. Maar de hulpelooze eenzame vrouwen beschouw den het niet zooals ze wel hadden mogen doen. Zij vonden de sandwiches heel lekker en het gember bier nog lekkerder, p gewone tijden zouden zij De repnbleinsclie Assepoester tn baar trotscüe zusters, (Judqe.) »Zij mogen het bal openen, maar als het er op aan komt, het verkiezingsmuiltje aan te passen, dan zullen ze eeas zien, hoe Asschepoester uit den hoek komt!" De overleden Russische minister van buitenlandsche zaken. zij hun verwarde kleediug weer in orde hadden gebracht, vielen zij op haar sandwiches aan. Het waren sandwiches met biefstuk, en overvol van mosterd. Door de hoestbuien, die de mosterd haar bezorgde, begrepen zij eerst niet wat, het krassen over het zand en de beweging onder lien beduidde. Mary Jones was echter het spoedigst, hersteld, | docli toen was het, te laat. De golven hadden ze stevig in hun ruwe omhelzing: vast. Nu verdrinken wij, Jane Brown!" zt'ide Mary Jones plechtig en vouwde haar handen in haar schoot, als iemand die besloten is met waardig heid te sterven: Een paar minuten lang had Jaue Brown al haar gewone kalmte en vroolijkheid verloren. Ze sperde haar oogen wijd open en keek zelf* verschrikt. Maar deze oogcnblikkcu van lafheid gingen voorhij en toen glimlachte zij tegen haar vriendin. Mary Jones," zei ze en klopte de andere met haar kleine dikke rechterhand op deu arm, ,zet je zoo iets toch niet, in 't hoofd. Wij zijn op zee, natuurlijk, maar we zijn in hout, eii hout drijft. Als hout uitt kan zinken, dan kunnen wij het evenmin. Alles wat we kunnen doen is zoo rustig mogelijk te blijven zitten en op de Voorzienigheid te vertrouwen." Er was een klein zijraampje aan het, koetsje en hier keken de beide dames om de beurt door, naar buiten. Zoo konden /ij elkaar dus op de hoogte houden van haar langzaam vertrek van Blowborough. Mary Jours beging een vreeselijke fout. /.e droeg een crinoline, in het geloof dat ccn dame aan het strand verplicht was zich in do hoogste mate van oimang en mode te vertoonen. Daar de crinoline het uitgebreidste artikel van haar klee ding uitmaak'e, had /.ij zich hiervin beroofd en het stukje voor stukje uit het raampje gewrongen. Het zal als noodaeiu dienen, lieve," zei ze tot Jane Brown. Maar de wind greep het kleediugst.uk en gebruikte het als een zeil. Daarenboven waren de baleinen aan den kant van het koetsje vast gaan zitten cu kimden : de dames het niet weer binnen krijgen. Daarom | lieten ze het dan ook maar los. Nu werd hun vlucht naar de Noord-Zee nog sneller, l u een uur was Blowborough zoo ver, dat, ze het nauwe lijks meer konden zien tusschen de crinoline en het hout van het koetsje door. er niet aan hebben gedacht, om het gemberbier zonder water te drinken. Maar hier hadden zij geen water. Daarom steeg het haar naar het hoofd. En tegen den avond zongen zij psalmen en lagen in elkanders armen. 's Nachts veranderde de wind van west naar noord-oost. In plaats van naar Noorwegen te wor den gevoerd, werd het koetsje naar deu mond van de Theenis gedreven. Bij het aanbreken vau den dair werd het echter kalmer en toen de dames ontwaakten uit haar slaap, bemerkten zij dat ze zachtjes op de baren dobberden. //Het treft al heel gelukkig dat we ons breiwerk en naalden bij ons hebben," zei Mary Jones. Er zal stellig wel iemand komen om ons af te halen.'1 Mary Jones", gaf Jane Brown verwijtend ten antwoord, ben je wijs? Afgehaald, wel zeker. Ik zal niet tevreden zijn als wij niet terugkomen langs deiizelfdcu weer, waarlangs wij zijn heengegaan !" Dan is het maar beter dat de crinoline buiten blijft, Jane Brown." »Zeker, Mary Jones." Nooit zijn er twee dames meer door wind en weer begunstigd dan deze twee. Een uur nadat zij haar laatste sandwiches hadden opgegeten en den laatsten smaak van gemberbier van hare lippen hadden gesmakt, werd de wind Oost-ZuidOoirt en joeg /.e naar Blowborough, alsof hij haar een pleizicr won doen. Nu geen onnoodig wiegelen. maar ccn vaste, flinke vaart en niets anders. En zoo geschiedde het te vier uur 's namiddags dat de hadkoets werd ingehaald door een paar booten uit Blowborough en op sleeptouw naar de stad meegenomen. Maar Mary Jones en Jane Brown weigerden beide, haar gc/ellig kamertje te ver laten, voordat /.ij aan de pier van lilowborough waren aangeland. De ontvangst, die haar daar van de menschcn te beurt viel, verwonderde haar beide. Een jaar later bezochten mijnheer en mevrouw Splash eu mijnheer en mevrouw liasou Blowborough. Hun eerste wandeling toen zij van den trein kwamen, was naar het strand, waar de badkoetsjes stonden. De dames herkenden beide dat, waarin zij had den gereisd. Ik zou het overal weer herkennen aan het De oietemöe" MS. (Punch.) Hoe Frankrijk met haar regeeringen omgaat. i raampje," zei Mary Bason. De moeite die ik; gehad licb om liet dicht te krijgen i" ! De twee echtgenooteu wilden liet koopen. De i eigenaar weigerde echter het te verkoopeii. liet heeft mij er boven op geholpen." zei hij. ? Maar toen hij bemerkte wie zijn bezoekers wa ren, liet hij hun het vrije gebruik van het koetsje zoolang zij in Blowborough verblijf hielden. Allerlei. De leemen Wagen. >Er was eens een dichter, wiens uiterlijk del majesteit had van een olifant; zijn oogen waren levendig als die der patrijzen; uit zijn gelaat straalde Pen glans als van de maan. Hij heette Soedhraka, was even goed te huis in de kennis der veda's en de wiskundige wetenschappen als in de schoone kunsten en het opvoeden van olifanten. Hij zag zijn zoon op den troon zitten. en honderd jaar oud geworden, besteeg hij den brandstapel". j Zoo staat te lezen in de hindoesche voorrede , van -Den leemen Wagen", drama van Soedhraka, koning en dichter. Het drama is de vorige week te Parijs opgevoerd door l'Orurre, in het NouveauThéatre. de dependance van het Casino de Paris. , Booze tongen prijzen Soedbraka gelukkig, dat hij liOOO jaar geleden is geboren, omdat hem anders zou worden verweten, dat hij onbeschaamd te i gast is gegaan bij Victor Hugo en Kugeno Suë,. want »De 1. ernen Wagen" is de geschiedenis van een courtisane die zijh in eer herstelt door haar liefde, en een braven bandiet die de slechten be schaamd maakt. Dit was trouwens niet de eerste maal, dat het Fransche theater »Den leemen Wagen" zag op voeren. In 1800 hebben Méry en Gérard de Nerval het in verzen, vertaald en is het in het Odéon opgevoerd, en wel met groot succes. Er was een heel lieve en mooie actrice, mad. Marie Laurent, als hoofdpersoon, en Théophile Gautier prees, >dit mengsel van grootheid en naieveteit, deze weeke en wulpsche gratie, dit liefdelijden, den bedwelmenden adem. het ruischen der pare len, het snorren van vogelwieken, de weelde van bloemrijke vergelijkingen, al den Indischen i overvloed, verfijnd en tegelijk barbaarsch als zij is, die van het drama van Méry en Gérard een pagode maken, in verzen gebeiteld". i De pagode schijnt wat van het klimaat te hebi ben geleden nu tenminste is De leemen Wagen'' opgevoerd in een nieuwe vertaling, van den heer Barrucand, waarbij mannen moedernaakt ten tooneele verschijnen. Sarcey schrijft, dat hij zelf daarover verontwaardigd was, maar dat de in de zaal aanwezige vrouwen, en er waren er ver scheidene?er niets in schenen te zien. Het zal nog zoover komen, dat het symbool der kuischheid niet meer in een jeugdige Lima, maar een oude beer, die krakend van ouderdom en corpulentie in zijn fauteuil zakt! Het fflinisterie-RiuOt. (La Sühouttte.) »Zeg eens, Gretchen, is dat nu de eenige Faust dien je hebt kunnen vinden '!"