DE AMSTERDAMMER, WEEKBLAD VOOR NEDERLAND. No. 951 het niet gunstig genoeg geplaatste schilderij in het Haagsch Gemeente-museum), ondanks zyn groote reputatie van «schapen-schilder". In 't buitenland kent men Mauve bijna alleen als zoo danig, en toch hoe afgewisseld van onderwerp zjjn zyn schilderyen en teekeningen. Naast zijn landschappen, als »de Vaart", zoo mooi van kleur, dat eenigszins aan J. Maris doet denken, bekyke men de »morgenrit te Scheveningen" of de »ezels aan 't strand", die zeer knappe, hoogst gevoelige en van effekt zoo bijzondere juiste schilderijen in een geheel ander genre dan zijn gewone. En zjjne «wegen naar de heide", zijn »heiden met schapen", zyne koeien, buiten, of in een stal, zjjn >kudde schapen huiswaarts keerende", onder dun gebladerte, aan een slootkant, zoo luchtig, fijn en mooi geschilderd, of weer geheel andere effekten als zyn «vervoer van boomen in den winter", waar de verschillende stoffen, de dunbewolkte lucht, de ry'kgekleurde boomschorsen en de zachte mollige sneeuw zoo uitmuntend zyn uitgedrukt, een echildery waarvoor men de eigenaardige doffe stilte der sneeuw hoort. Deze doordriügendheid van impressie heeft Mauve te danken gehad aan eene, (voor hem persoontijk niet altijd even gelukkige) ongewone gevoeligheid, een zeldzame acuïteit van waar nemingsvermogen, waardoor hjj uiterst subtiele nuances van gevoel noteeren kon. Voor een deel ook is dit het charme van zijne aquarellen en kry(schetsen, die luchtig, gevoelig, altyd met smaak zijn gekozen en uitgevoerd. Natuurlijk hebben zyne enkele etsen dezelfde eigenschappen. Mauve had, evenals alle ware artiesten, meer merkwaardige etsen kunnen maken, indien hy niet had opgezien tegen de materië'ele moeielykheden van deze kunst. Toch zyn enkelen dezer, als »de melkmeisjes", »het jagertje", »de houthakkers", juweeltjes in het genre die eenmaal zér gewaardeerd zullen worden. Is 'tnoodig hierby enkele data uit zijn leven te voegen? Antoon Mauve werd geboren te Zaandam, in 1838, en bereikte dus niet den vyftigjarigen leeftyd. Zijn eerste meester was P. F. van Os, te Haarlem; later had zijn omgang te Oosterbeek met Bilders, de Haas, Willem Maris veel invloed op zyn werk. Toen vestigde hy zich te 's Gravenhage, waar hy in 't huwelijk trad, en eerst woonde op het Alexandersplein, en daarna aan de «Uileboomen". Eenige jaren voor zyn plotselingen dood, die geheel onver wachts te Arnhem plaats greep, had hy' zich te Laren gevestigd. Zyne weduwe overleed ongeveer een jaar geleden te 's Gravenhage, waar Mauve begraven was geworden. PH. Z. rste zou hebben doorgesproken, is niet te gissen, maar zeker is het, dat zij onwille keurig ophield, en zich zelve in de rede viel met de woorden: «Het rijtuig staat stil! Waar zijn we nu ?'" »We zijn aan het relais de poste van Bondy! Onze paarden worden verwisseld." Ze hadden al een half uur gereden en nog had Henriëtte geen woord gesproken. Buiten werd het langzaam lichter, schoon de mist niet geheel optrok. Terwijl het rijtuig stil stond, zweeg Charlotte eene poos, omdat zij er aan dacht, dat er nu drie reizigers ?waren, en zij met haar voorraad versnaperin gen maar op twee had gerekend. Zij stelde zich gerust door de wetenschap, dat zij zeer ruim voorzien was. En nu viel het haar plotseling in, dat ze nog niet wist, hoe Au gustin kennis had gemaakt met de mooie jonge citoyenne aan hare zijde. Juist toen de courrier op den bok het hoornsignaal deed hooren, en de berline begon voort te rollen, vroeg Charlotte: » Augustin! mon bon! Ik ben zeer nieuwsgierig om te weten, hoe je met de citoyenne " sLauriac!" vulde Augustin aan. »Hebt kennis gemaakt!" voltooide Charlotte. Het scheen of Henriëtte herleefde. Zij hiel het hoofd op, en ontmoette een blik vo' adoratie van Augustin. Deze greep hare hand, en zei: »Wij zijn heel goede vrienden, niei waar, eitoyenne ?" »De beste vrienden van de wereld 'dtoyen /" Het scheen of beiden op het punt waren in lachen uit te barsten. Charlotte werd nu eerst recht nieuwsgierig, en vergat al h overige. Zij schoof dichter bij Henriëtte, en zei »O, hoe heerlijk! Jelui beiden hebt een geheim! Toe, vertel mij gauw, wat het is!' Augustin begreep, dat nu het oogenblik gekomen was, om Charlotte voorgoed aan Henriëtte te verbinden door de teedersfr vriendschap. Hij zag zijne zuster diep in di oogen, en zei: »Charlotte, heb je me lief?" »0ch, Augustin ! Hoe kun j e het vragen Ik heb niemand anders dan jou en Maxi milien." »Nu dan je zult er nog een heel lief vriendinnetje bij krijgen is het niet zoo, Henriëtte ?" «Henriëtte? Heet u Henriëtte? Mag ik u ook Henriëtte noemen ?" vroeg de, tot de Impressionisten-blauw. De impressionisten gebruiken voor het blauw op hun schilderijen, naar men zegt, het blauwsel dat tot nog toe het monopolie was der waschvrouwen. Een daarmede geschilderd stuk, blauw in blauw, hing voor de ramen van een Parij^chen mnstkooper, die het me er uit medelijden dan uit speculatie had gekocht. Doch een weldoor voede Yankee kwam weldra bij hem binnen, en laaide zijn chequeboek voor den dag, vragende wat dit moest kosten. De kunstkooper ging reeds eenig talent in den schilder zoeken, toen de Yankee hem verklaarde: »Het kan mij niets schelen wat het schilderij moet voorstellen, maar het blauw is mijn fabrikaat; ik herken het on middellijk aan de nuance azuur, waarvan ik het geheim bezit. En zie eens, hoe frisch het is gebleven!" Hij vroeg het adres van den artiest, want hij wilde van dezen een groot schilderij hebben, met de volgende vermelding erop: »Dit kunstwerk is met het blauw der firma X. & Co. te Chicago geschilderd." En zoo wilde hij het door geheel Amerika ten toon stellen. By den heer Preyer, lokaal Pictura, Wolvenstraat 19 alhier, is geëxposeerd een aquarel van Albert Neuhuys, Interieur. By' de firma E. J. van Wisselingh & Co., Spui 23, is tentoongesteld een schilderij van W. Tholen, «Zanderij". imiiiiiiiiiiiMiiiiiitiiimiiiiiiittiimiimimiiii Internationale Fotografie-tentoonstelling, Prettig is de indruk, dien de Militiezaal maakt. De effen, witte muren, die de zaal anders een vrij somber voorkomen geven, (zon het zijn om den lotelingen een voorproefje te geven van het soldatenleven ?) zijn verdwenen en hebben plaats gemaakt voor aangenaam roode wanden. De groote zaal is verdwenen en de ruimte er van wordt thans ingenomen door een aantal kleine salons, welker open voorkant van sierlijke decoratieën zyn voorzien. En wiarheen het oog gericht wordt, overal ontmoet het afbeeldingen met behulp van zon- of kunstlicht vervaardigd. En de nummers die op de verschillende collecties en lijsten zijn aangebracht, verwijzen naar den catalogus, een boekdeeltje dat van 242 inzendingen de bizonderheden aangeeft. Er blykt uit, dat van byna alle oorden der wereld medewerking is verleend tot het bijeenkrijgen van eene uitgebreide collectie fotografieën, uitgebreider dan ooit te voren in Nederland bij elkander was, uitgebreider dan het groote Londen, de hoofdstad van het al-fotografeerende Engeland, dezen zomer in Dudley Gallerie mocht te zamen brengen. Tot dit welslagen der tentoonstelling wat het aantal inzendingen aangaat, uiterste nieuwsgierigheid geprikkelde Charlotte. Henriëtte knikte, en reikte haar zwijgend de hand. »U weet misschien, dat ik Charlotte heet de zuster van Augustin ?" Henriëtte kon niet spreken, hare hand uitstrekkend naar Augustin. Deze begreep, dat hij alles mocht wagen, en daarom de handen van Henriëtte en Charlotte in elkaar leggend, zei hij met van aandoening bevende stem: «Charlotte! omhels je nieuwe zuster!" Het is niet uit te drukken met welke verbaasde, wijd opengesperde oogen Charlotte haar broer aankeek. Daarna wendde zij zich naar Henriëtte, en plotseling omarmde zij haar met groote aandoening. En nu moest Charlotte alles weten, alles. Augustin begon nu nogmaals het verhaal, dat hij voor korten tijd aan Maximilien op zijne studeerkamer gedaan had, toen het er op aan kwam Ml Ie de Hussétegen de lastige verklikkers te be schermen. Hij bracht Charlotte geheel op de hoogte van alles, wat er gebeurd was, sedert de eerste ontmoeting in het salon der Amaranthes, den vorigen zomer. Charlotte's oogen tintelden van pret. Ze vond dit alles in de hoogste mate belang wekkend. Ze pinkte verschillende reizen een traan weg, toen ze vernam, hoe wreed Hen riëtte had moeten lijden en telkens sloeg ze haar arm om Henriëtte's leest, of drukte ze haar de hand, terwijl zij met de hoogste voldoening fluisterde: »Ma petite samr f Ma petite scrur.'" Het werd buiten steeds helderder, de mist was bijna geheel verdwenen. Het rijtuig rolde langs een breeden straatweg tusschen ontbladerde populieren. Omstreeks elf uur kwam men te Claye, waar men opnieuw van versche paarden voorzien werd. Augustin brak zijn verhaal af, omdat hij den post meester betalen, en de stalknechts van drink geld moest voorzien. En zoo ging het gedurig in de talrijke relais de poste dien heeler langen dag, ondanks alles voor Augustin en Henriëtte een onvergetelijke feestdag. Charlotte vroeg telkens om het vervolg van het verhaal. Augustin werd nu gestaag ernstiger in zijn toon, daar hij ten slott vertellen moest, op welke wijze Henriëtte had toegestemd zijne vrouw te worden. Voor Charlotte was dit alles een waar feestgenot Zij had op deze groote verrassing niet kunnen rekenen. Zij dacht er niet lang over na, o het wel paste, dat Augustin, de broeder van Ie grand incomiptible, een huwelijk had ge ebben velen medegewerkt, allereerst natuurlijk Ie regelingscommissie, wier leden een onzegbaar ware taak gehad hebben om in nauwelijks 3 maanden tijds de geheele wereld te bewerken voor hunne expositie. Voorts H.H. M.M. de foninginnen, die elk eene fraaie, van haar borst)63ld voorziene medalje ter beschikking der Jury telden en niet minder de beide hoogste waardigleidsbekleeders in Noord - Holland: de Commisaris der Koningin in gezegd gewest en de Burgemeester van Amsterdam, die door hunne namen, als die van eerevoorzitters der regelingscommissie, aan de Tentoonstelling te verbinden, 3en cachet daaraan schonken, dat velen tot deel neming deed besluiten; ook de beide eerevoor zitters schonken fraaie medailles. Mogen onze Nederlandsche amateur-fotografen iet ook betreuren, dat de hoogste onderschei dingen zijn toegewezen aan buiten Nederlands grenzen wenenden, het zal hun ongetwijfeld een prikkel zijn tot meerdere inspanning, tot ver hoogden ernst. Groot is de verscheidenheid in alles ; wat de monteering aangaat: er zijn foto's eenvoudig op zwaar papier afgedrukt, andere op simpel wit karton geplakt, weer andere op fraaie kartons of in sierlijke passepartouts, op fraaie paneelen, in leelijke en in mooie lijsten, smakeloos gerang schikt of keurig. Bijna alle papiersoorten, die tot nu toe in de fotografie toepassing vonden, zijn voor het afdrukken gebruikt; albumine-, collodium-, gelatine-, kool-, platina-, en nog vele andere papieren, dienden als dragers van de meer of minder welgeslaagde beelden. Platinapapier werd voor 95 pCt. van de ingekomen fotogrammen gebezigd en er blykt uit, dat dit papier hoe fraai en artistiek ook, wanneer men enkele beelden er op ziet, geen bevrediging schenkt, indien een zoo groote hoeveelheid er van te zamen gebracht is. Wat de voorstellingen betreft, wordt er verscheidenheid gevonden van het meest stijve, gewone portretje af, tot de fraaiste, levensgroote figuur; van de meest smakelooze landschapsopneming tot de bekoorlijkste afbeelding van natuurschoon; van de leelijkste groep tot het meest kunstvolle genrebeeld. De tentoon stelling trok in de eerste week reeds vrij veel bezoek; ook van zeer velen, die aan de beoefe ning der fotografie volkomen vreemd zijn, en dit is begrijpelijk, want om kunstgenot te smaken, bij het zien van fraaie beelden, al missen deze kleurenverscheidenheid, behoeft men geen fotograaf te zijn. Geef ik dus in dit weekblad geen be oordeeling van de verschillende inzendingen, dan geschiedt dit alleen omdat ik daarmede nog niet heb kunnen gereedkomen, geenszins echter, omdat ik zou meenen, dat eene dusdanige beschrijving MllIIJIJIIIIIIIIIJIIIIIIIIIJIIJItlimiflIlllflIIIIIIIIIIIIIIIII sloten met eene ci-devante. Ze vond Hen riëtte allerinnemendst. Ze zag zoo hoog op tegen Augustin, dat zij geene enkele daad van hem durfde afkeuren. Zij had hem ge durende zijne expeditie naar Marseille en Toulon dag aan dag bewonderd. Hij was haar Caesar, haar held al wat zij hoorde, deed haar weldadig aan haar hart zwol van zachte sympathie voor de groote, alles overwinnnende liefde, die deze jongelieden tot elkander bracht. Even na twaalf uur des middags was de mist geheel voorbij, en begon van tijd tot tijd een zwakke zonnestraal door donkere wolk stapels heen te breken. Charlotte verzocht Augustin even te wachten met zijne mededeelingen. Zij begon met kleine drukke be wegingen en een vloed van woorden uit een koffertje en een mandje een grooten voorraad van allerlei nuttige dingen te voor schijn te brengen. Ze spreidde twee witte servetten uit een voor Augustin, een voor la petite soeur en haar zelve. Zij diende een klein koud déjeuner op brood, koude kip, oranjeappelen en eene flesch wijn. Met vroolijk gelaat bediende ze ieder, en verheugde zich over de gelukkige gezichten van Augustin en Henriëtte, die hun wijn uit kleine bier glazen dronken, en voortdurend zonder reden elkander toeklonken. Charlotte schaterde het uit, en wilde op hare beurt met beiden klinken; alles ademde geluk en blijheid tot zelfs de trage stralen der Januari-zon, die van tijd tot tijd een zachten goudgloed over het vroolijk gezelschap in de berline wierp. Na afloop van het kleine drjeuner, nadat Charlotte als gastvrouw voor alles had ge zorgd, drukte Augustin hare magere fijne vingers met zijne ferme hand, en zei hij: :;Luister nu eens goed, ma bonne Char lotte! Ik moet je nog n ding mededeelen. Sedert ik tot mijn schrik had vernomen, dat de spion Rousseville het huis van Hen riëttc's pleegmoeder, en de daar vereenigde réligieuscs, als verdacht had gesignaleerd, moest ik voor Henriëtte's veiligheid zorg dragen. De ellendige Hêbertisten vervolgen alle geestelijken, alle r&ligieuscs mijne schit terende, koninklijke vriendin liep het hoogste gevaar, wanneer ik, ver van Parijs verwijderd, haar aan haar lot moest overlaten. Maxi milien heeft op mijn verzoek den ijver der spionnen gestuit, maar iedere dag kon een nieuw gevaar brengen. Het zou genoeg zijn, zoo men wist, dat eene dochter van eene der chevalier s dujioignardbij voormalige kloosterzusters te Passy woonde, om een bevel tot inhechteoor de lezers, die niet de fotografie beoefenen, ?an belang ontbloot zoude wezen. Integendeel: k raad ieder, in den loop der volgende week ie Militiezaal te bezoeken, om de door de Amateur-Fotografen-vereeniging georganiseerde Tentoonstelling te bezoeken; of iemand zich zal >eklagen mijn raad gevolgd te hebben, betwijfel ik. MEINARD VAN Os. Amsterdam, 12 Sept. 1895. Inhoud van E gen Haard: Marion door Roma. Een praatje over de Koninklijke Packetvaart-Maat schappij door G. B. Hooijer (met afbeeldingen) 'slot). De Postduiven op Oud-Rolland door Dr. J. E. Rombouts. Regentenst-uk van het hofje Meermansburq te Leiden door Jo de Vries 'met plaat naar de schilderij van Mevrouw de "randmont-Hubrecht). Kerkbrand te Schagen met afbeeldingen.) Degenslikkers. De kleur van Napoleon's oogen. Verscheidenheid. feuilleton. Advertentiën. NIEUWE UITGAVEN. Bij de firma VAN SIOCKUM & ZOON te 's-Gravenhage is uitgekomen no. II van den catalogus Land en Volk van Nederland, inhoudende Boeken en Kaarten. H. C. A. TIIIEME te Nijmegen heeft een bundel vaderlandsche liederen uitgegeven, door den bekenden luitenant Clockener Brousson verzameld, en De Oranjebloem gedoopt. Een dik boekdeel is het Bibliographisch overzicht, dl. I Taal en Letteren der firma MARTINUS NIJHOPF te 's-Gravenhage, van den Catalogus Wetenschap, Letteren en Kunst in Nederland, voornamelijk in de 19de eeuw. Het instinkt der dieren, door dr. H. Thoden van Velzen, is e.en nieuwe uitgave der firma VAN HOLKEMA & WAHENDORF, te Amsterdam. De firma J. L. BBIJEES te Utrecht gaf een Bibliotheca historico-geographica uit. IflIlHtffIHtllllllffllttlffrilfl vo DAMES Blouses. Hoeden. Wielersport. Mode-automaten. Schaaksters. Muggendood. Recepten. Een onwelkome richting der mode is het toe nemend gebruik van ijzerdraad, aluminiumdraad, fit de laiton, soutien of hoe men het noemen wil. Een paar banden aluminium in den rok zouden reeds veel algemeener gedragen worden als ze zoo duur niet waren; in de mouwen gebruikt men allerlei opstijvingsmiddelen; het laatste is nu, den kraag loodrecht of horizontaal van den IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIH J imlIlllllllllllllllllllllllllimHMIIIIIIIIIIIf Illlltlllllllll nisneming tegen Henriëtte uit te lokken van het Comitéde Suretégénfrale, waarin vele Hêbertisten zitten. Daarom heb ik de eer biedwaardige Supérieure, Henriëtte's tweede moeder, gebeden, hare toestemming tot ons huwelijk te geven. Als mijne vrouw, ver van Parijs, kan niemand haar deren. Ons beider hart had dien wensch al lang in stilte ge koesterd. Het was Henriëtte's vroom ver langen, dat een prètre non-jurcur ons huwe lijk zou inzegenen. Gisteren te drie uren heeft de kanunnik Gérard in de kleine kapel van Mlle. de Husséonze handen in elkander gelegd. Henriëtte is mijne vrouw!" Augustin strekte plotseling de armen uit. Henriëtte zat in een oogwenk aan zijne zijde, en verborg zacht schreiend het mooie kopje aan zijn schouder. Charlotte wist niets beters te doen dan in snikken uit te barsten, en dan eens Augustin, dan een eens Henriëtte de hand te kussen. Maar spoedig wischte ze hare tranen af, en zei ze, hare kleine oogen wijd opensperrend-: »Maar Maximilien?.... Wat zal Maxi milien zeggen ?'' Augustin scheen als uit een droom te ont waken. Hij fluisterde zijner Henriëtte zeer zacht een paar woorden in het oor. Met den arm om hare leest boog hij zich voorover naar Charlotte, en antwoordde : - »J/a pctite soeur! Ik moet voor de eerste maal van mijn leven iets verbergen voor Maximilien ! Het moet! Je weet, dat onze nobele broer nauwelijks goed vond, dat Le Bas trouwde met Elisabeth Duplay. Hij zelf wil niet aan een huwelijk met Eléonore den ken, voordat rustiger tijden zijn aangebroken. Niet ieder is zoo vol zelf beheersching ea grootheid van karakter als Maximilien. Ik heb mijne Henriëtte te innig lief ik kan niet anders. Ons huwelijk redt haar het leven, en maakt mij gadeloos gelukkig!" Henriëtte zag hem met dien verwonderlijk zonnigen blik harer donkere, fluweelige oogen aan, waaruit victorie en weemoed terzelfder tijd spraken. Hij klemde haar in zaligen jubel aan zijne borst. Zacht fluisterde Augustin: »Ben je boos, zuster ?" >\Boos ?" riep Charlotte. »Boos op jou, mon bon, bon Augustin! omdat je die ejigel, dat hemclsch dorje getrouwd hebt. Je hebt me nog nooit zoo gelukkig gemaakt!" En Charlotte huilde tranen met tuiten. (Wordt vervolgd).