DE AMSTERDAMMER WEEKBLAD VOORNEDERLAND. No. U37 het toeliet, had ik mijn afstand genomen. Werktuigelijk legde ik aan, mikte zelf zoo rustig ten zeker, als ik op de sohietbaan te Keulen nooit gedaan had, en ... door een kogel ia het hart getroffen zonk de ongelukkige dood neer. Het vreeselijkste oogenhlik van mijn leven, dat vreeselijker was dan al mijn overige ge beurtenissen gedurende den ootlog te zamen, was roorbij. V. W. Nietwaar, het is allerminstnoodig op zulke dierlijke daden iemand door de lezing van dergelijke stukjes voor te bereiden. I/eerrijk zou het alleen zijn indien aan de miliciens nog werd duidelijk gemaakt, waarom deze «macbtelooze fanatieker," die niet voor den vijand week, een schurk verdiende te heeten, en dat het een militaire deugd is den reeds gewonde nog dood te schieten op den koop toe. Een ander voorbeeld van militaire deugd ia oorlogstijd geeft ket volgende onder het opschrift Korte nietten. ,Te Cavite zijn geen dokwerken. De schepen ankeren in de baai en de kano's (easeoes) der inboorlingen onderhouden het verkeer tusschen de eebepen en den vasten wal. Een P! iiippino bad met admiraal Dewty een overeenkomst ge sloten, om levensmiddelen en andere benoodigdheden aan boord van het Amerikaansclie vlaggeschip te brengen. Nadat de inboorling zied in een Earopeesch pakje had gestoken, bood hij den admiraal zijn rekening aan. Dewey beweerde, 1) dat er n aantal posten op voorkwamen, die veel te hoog berekend waren en dat het te-veelberekende niét betaald zou worden. De kanoschipper protesteerde onder voorgeven, dat de admiraal in de opgenomen prijzen had toegestemd, ?waarop hij ten antwoord kreeg, dat betaald zou worden, wat men schuldig meende te zijn en geen duit meer. Toen begon de Philippino te razen en te tieren en drong op onmiddellijke be taling aan. Met een nauw merkbare handbeweging gelastte Dewey daarop zijn adjudant: Werp den kerel over boord !" Een seconde later dreef de hooge hoed van den Philippino reeds in de baai van Cavite, terwijl zijn eigenaar een onvrijwillig bad nam in het zoute water en naar land zwom". Dit verhaaltje is na lezing van het voorgaande niet meer dan een grapje. Dewey liet zijn leverancier maar in 't water gooien ... en de Filippino kon zwemmen ... hij verdronk dus niet! Werd ons echter iets dergelijks van een burger verteld, die bij verschil van bewering en meening iemand, ongewaarschuwd, in zee liet werpen .. dan zou het algemeen oordeel ongetwijfeld lui den: dat de eerste zich schandelijk mis dragen had. Vooral over het karakter- j looze om van zijn overmacht aldus gebruik ; te maken, tegenover een volstrekt weer- j looze, zou menig hard woord vallen. j En zou nu, uit dit soort van verhalen, j zonder commentaar, geen verzwakking van j het moreel besefin vredestijd kunnen voort vloeien ? Een derde voorbeeld, in die twee nrs., hoe de redactie der Soldate nkrant zich van de nöodige toelichting onthoudt bij het geen zij geeft, tot ontwikkeling van mili taire deugden, werd reeds door enkele bla- j den, Maasbode en Standaard, besproken, i «Sergeant X. verklaart zijne recruten het geweldige van een cavalerie-aanval; hij deelt hun mede hoe de in woeste vaart aanrennende paarden snuiven, hoe de ruiters, met zware knevels en baarden, ferm geharnast, met vooruitgestoken sabel of lans, met verbazende : 1) Wij cursiveeren. ?iiniiiiiiiniiiiii»""!»'"""""""""""""""""11"1""""11""1"1111' Miss TottM 's Sais i) DOOR EUDYARD KIPLING. Als een man en eene vrouw het eens zijn geworden, wat kan de Kazi er tegen doen? Mohamedaansch spreekwoord. Sommige zeggen dat er geen romantiek in Indiëis, maar zij die dit, denken, denken ver keerd. Wij, hier in Indië, zien juist zooveel van de romantische zijde van 't leven als goed voor ons is, en soms meer. Strickland was bij de Politie, en men begreep niets van hem ; daarom zeide men dat hij een ver dacht persoon was, en liep hem voorbij als men hem tegen kwam. Dit had Strickland aan zich zelven te danken. Hij was de eigenaardige meening toegedaan dat iemand bij de Indische Politie, trachten moet evenveel van de inwoners van 't land te weten te komen, als zijzelf. Nu is er in heel Boven-Indië, slechts n man die dóór kan gaan voor een Mohammedaan chamar of faquir' 2), of wat hij wil. Hij wordt ge vreesd en geëerbiedigd door de inboorlingen van Ghor Kathri tot de Jamrna Mussid toe; en hij wordt geacht de gave der onzichtbaarheid en macht over vele Booze Geesten te bezitten. Strickland was dwaas genoeg dezen man tot voorbeeld te nemen; en handelend naar zijn overtuiging, zat hij steeds te knoeien" in onge zonde achterbuurten, waar geen fatsoenlijk mensch 't ooit in zijn hoofd zou krijgen te komen steeds was hij onder 't gepeupel te vinden. Zeven jaar lang voedde hij zichzelven op deze eigenaardige wijze op, en het werd niet gewaardeerd. Hij werd, toen hij met verlof was, eens ingewijd in de Sat Bhai te Allahaban ; hij 'kende de Hagendissen-zang der Dansis, en de Halli-Hukk-dans," welke een godsdientige 3) can-can" is. Als een man weet wie de Halli-Hukk dansen, en hoe en wanneer en waar, dan weet hij iets waarop hij trotsch kan zijn. Dan is hij verder doorgedrongen dan tot de oppervlakte. Maar Stricklaud was niet trotsch, hoewel hij, te Jagadhi eens meegeholpen had aan het beschilderen van den »DoodenStier," waarnaar geeu Engelschman zelfs maar kijken mag ; hij had zich de dieventaal der changars" eigen gemaakt; en had bij Attock een Eusufzai-paarden-dief allén gevangen ge nomen ; en hij had in een moskee op de Grenzen, een d;enst geleid, zooals een Sinni Mollah 4) 't zou gedaan hebben. Maar zijn grootste krijgssnelheid, schreeuwende en tierende komen op dagen, niets ontziende, wat ze op hun weg ontmoeten, en vraagt daarna : Wat zpudt ge wel doen, millicien A., in een dergelijk geval r" Geen antwoord. En gij, milicien B., weet gij het ?" Weder geen antwoord. «?Wie van jelui weet het ?" Milicien C., een klein mager ventje, steekt schuchter zijn vinger op en zegt: Ik sergeant." Nou, zeg het eens, wat zoudt ge doen ?" rik .... Ik.... Ik zou een acte van berouw bidden, sergeant^" (Uittorisch):' Blijkens het woord «historisch", dat in dit geval de beteekenis heeft van gekker kan het al niet, past het geenszins in de theorie, dat een soldaat, die een zekeren dood voor oogen ziet, bidt; met andere woor den, aan datgene dénkt wat zijn ziel het meest vervult. De sergeant, die in dezen geest doceert, zal wel gelijk hebben maar wat zou nu ontwikkelender voor de miliciens en ook voor ons leeken hebben kunnen zijn, dan, na het antwoord van milicien C., een klein mager ventje des sergeants opmerkingen te mogen verne men ; was dat bidden in strijd met de mili taire deugd of niet? Zouden wij dan geen enkel woord van lof over hebben voor de Redactie, die be langeloos zich zooveel moeite geeft? Integendeel, haar komt een betuiging van sympathie toe voor de poging om meer belangstelling te wekken voor het soldatenleven en dat leven aangenamer en nuttiger te doen zijn. Wij vinden het echter jammer dat zooveel kracht wordt besteed aan een in ons oog ijd«l werk. Voorzie de kazernes of kantines van goede lectuur, boeken, dagbladen en tijdschriften, zij zijn er te kust en te keur, en ge zult den soldaat veel meer geven, dan ge door de stichting van zoo'n Soldaienkrantje vermoogt. Soldaten, in den zin door de Redactie bedoeld, zijn en worden de re cruten toch niet. Beschouw hen als bur gers, die zich eenvoudig noodgedrongen in den wapenhandel oefenen, en het zal u gemakkelijker vallen, hun algemeene ontwikkeling te bevorderen, dan door u een soldatenstacd te denken en voor een soldatenstand te werken, die feitelijk niet bestaat. Wil men toch de Soldatenkrant behou den, wijzig haar naar vorm en inhoud , ver wijder allereerst dat hoofd, hetwelk den indruk moet maken, als bestond ons leger voornamelijk uit paardevolk; verwijder al die tendentieuze opstelletjes ter bepreeking van densoldaatenmaak het toteen orgaantje voor militaire sport. Practisch in dit op zicht is het opstel van den Heer v. Hoogerhuize, 2e luit. te Breda, over voetbal in het leger. Ziedaar een terrein, waarop iets te doen valt, en waartoe de miliciens, als de officieren eu onderofficieren zich mede daarop bewegen, zich zullen aange trokken gevoelen. Geen beter middel ter gezonde ontwikkeling, tot bestrijding der slechte gewoonten van tijdsverspilling en geld verkwisting der minderen, en tot fnui king van alle pruikerige zedemeesterij en soldateskerij van de meerderen, dan het leger op te voeden in verfrisschende en verster kende sport. Ten deze kan en moet er voor het Nederlandsche volk een kracht 1) Rijknecht 2) Bsdelmonnik. 3) Wulpsche dans. 4) Priester. verrichting was, dat hij elf dagen als een bedelmonnik in de tuinen van Baba Atal te Amritaar had vertoefd, en daar de draad had gevonden vau den Moord te JVasiba. Maar de. menschen zeiden, waar ze trouwens gelijk aan hadden: Waarom, bij alle goden, kan Strickland niet in ziju kantoor blijven en ziju dagboek bijhouden en zich rustig houden, in plaats van de tekortkomingen van zijne oudere collegas daardoor aan 't, licht te brengen? //En daarom deed het Nasiba-moord-proces hem ook geen goed, wat bevordering aangaat; maar nadat zijn eerste vlaag van woede over was, keerde hij terug tot zijn oude gewoonte om het leven der inboorlingen aandachtig gade te slaan en te besturieeren. Als iemand eenmaal] den smaak beet krijgt vau dit, eigenaardige vermaak, raakt hij 't zijn geheele leven niet weer kwijt. Het is het luterressaulbte wat men bedenken kan, liefde niet uitgezonderd. Als anderen tien dagen verlof namen om de bergen in te gaan, nam Stricklaud verlof om uit te gaan op wat hij noemde Shikar," trok de vermomming aan, die hem op dat, oouenblik 't meest bekoorde, mengde zich OLder de bruine menigte, en was voi.r eei-iigen tijd .spoorloos verdwenen. Il'j was eeu kaluir, j.mge man, donker van uitzicht slank met zwartu oogen en ais hij niet juist ergens anders over peinsde, een onderhoudende medgezel. 't Was bepaald de moeite waard Strickland te hooren spreken over //Beschaving ouder de Inboorlingen" zooals hij die gezien had. De Inboorlingen haatten Strickland ; maar ze waren tevens bang voor hem, want hij wist te veel. oeu de Youghals in garnizoen kwamen, werd Sirickland, zeer ernstig, zooals hij alles deed, verliefd op Miss Youghal; en zij, na een poosje, op hem, waarschijnlijk omdat, ze hem tiet begreep. Vervolgens sprak Strickland met de oudelui; maar mevrouw Youghal zeide dat zij niet zou toestaan dat haar dochter huwde iu 't slechtst-betaalde Df parlement van 't geheele Keizerrijk, en de oude Youghal zeide, met enkele woorden, dat hij hem in zijn doen en laten wantrouwde en dat hij hem zeer verplicht zou zijn als luj, Stricklaud, niet langer met zija dochter sprak of aau haar schreef. Heel goed" zei Strickland, want hij wenschte zijn meisje't leven niet tot een last te maken. Na nog nmaal een kügdurig onderhoud met Miss Youghal gehad te hebben, liet hij de quaestie geheel varen. De Youghals gingen in April naar Simia. In Juli kreeg Strickland drie maanden verlof voor //dringende persoonlijke aangelegenheden." Hij sloot zijn huis hoewel gten inboorling van de geheele provincie 't gewaagd zou hebben Esbreekin Sahib's" goed aan te raken en vertrok om een vriend van hem, een oude verver, te Tarn Taran op te zoeken. Hier verloor men hem uit 't oog, totdat een Sais" mij in de Simla-Mail 5) staande hield en mij 't volgende briefje over handigde: uitgaan van de kazerne. Treffend juist schrijft de Bredascbe luitenant: Moge het voetbalspel de voorlooper bij ons zijn van alle andere oefeningen op atlethiek gebied, zooals snipperjachten, springen, afstand loopen en andere in het vrije veld, en moge de tijd niet verre meer zijn, dat wij onze soldaatjes in hunne vrije uren niet meer slenterende vinden op straat of hangende in kroegen zullen aantreffen, maar dat wij ze zullen vinden in een vroolijk en opgewekt gemeenschapsspel in het vrije veld. Veel kan hiertoe door ons al reeds worden bijgedragen, door bij officieele gelegenheden, wanneer de zoo ten onrechte genaamde volksspelen door militairen worden gehouden, hierin te trachten veredeling te brengen. Dat men moge inzien, dat het geenszins het prestige van den militair verhoogt, hem voor wat geld, bier of sigaren te zien kruipen door een ton, onder zeilen door, in met zeep besmeerde masten, of stroop te laten likken, en dit alles ten genoege en bespotting van de omstanders. Dit zijn ten eerste geen volksspelen. //Ous volk heeft er helaas geen, behalve kaat sen, kolven en boogschieten. Of hebt ge het volk ooit onder elkaar zien stroophappen, mastklimmen cf turf rapen? Het volk brengt in de ateden meestal zijn tijd door als onze soldaten met biljarten, slenteren of wandelen en ten plattelande met het hartverheffende oenten slaan" of wel zij trachten tijdverdrijf te vmden door wielrijders en andere bezoekers te bemoeielijken en overlast aan te doen." Nog eens : moet er een soldalenkrant zijn, zet het drieledig doel, hier boven besproken, u uit het hoofd! Laat het dan een orgaantje zijn gewijd aan het vermaak en strekkende tot veredeling van het ver maak der miliciens, misschien wel de eenige weg in ons land om het volksvermaak te verheffen. 5) Mail = wandelplaats maliebaan. Be suf op de Samoa-eiiaita. De duitsche staatsecretaris van buitenlandsche zaken, de heer von Bülow, heeft zooals deze week wordt gemeld zijn verlof afgebroken en is naar Berlijn teruggekeerd, ten einde daar in overleg te treden niet den Britschen gezant bij het hof van Keizer Wilhelm II. Ongetwijfeld werd hiertoe aanleiding gegeven door de jongste gebeurtenissen op de Samoa-eilanden, waar sedert een tien tal jaren Engeland, Duitschland en de Vereenigde Staten een soort van condominium uitoefenen. De drie genoemde mogendheden maak ten, op grond van de nederzettingen harer onderdanen en van de daaruit voort vloeiende handelsbetrekkingen, elk in meer dere of mindere mate aanspraak op een overheerschenden invloed over dezen Zuidzee-archipel. Deze naijver vond rijkelijk voedsel in de voortdurende twisten tus schen de beide inlandsche hoofden, Mataafe en Malietoa. A tout seigneur tout honneur: de beide exotische potentaatjes werden in de omvangrijke diplomatieke correspondentie over de Sarnoa-quaestie eerbiediglij k als koningen betiteld, maar zij waren niets meer dan marionetten in de handen van de consuls der Europeesche mogendheden. Bij de conventie, ItllllllllUllllllltlllllHIIIIHHHOMIIIIIIIPIIllllllllHIMIIIIIIIIIimlIHIIIIIHIU Buste Kerel Qeef brenger dezes een doos elieeroois (siga retten) mee fijne no. l bij voorkeur. Zij zijn 't frischte op de Sociëteit. Ik zal betalen als ik weer opduik; maar op 't oogenblik ben ik voor de Maatschappij dood. t. a t. E. STKICKLAXD." Ik bestelde twee doozen en gaf ze, met miju com plimenten aan den Sais. Die Sais was Stnckland zelf, en hij was in dienst bij den oudeu Youghall, om voor Miss Youghai's Arabier te zorgen. De arme kerel smachtte naar een hailtje aan een goede Engelsche cigaret, en hij wist dat ik, wat er ook gebeurde, mijn mond zou houden totdat, de zaak afgeloopen was. Een poosje later, begon Mevrouw Y'ouglial, die opging iu hare bedienden, bij hare kennissen te praten over wat zij noemde liaar toonbeeld van een sais de man die het, nooit te druk had om vroeg op te staan en bloemen voor de outbijt-tafcl te plukken, en die de hoeven van zijn paard insmeerde tot ze glommen, net a!s die van een Londeusch paard! Het was een wonder en een waar genoegen Miss Youghali's Arabier te zien uitrijden! Stricklaud?Dufloo, bedoel ik werd beloond door de vriendelijke woorden die: Miss Youghal tot hem sprak als zij uitreed. Hare ouders waren verheugd te zien dat ze die dwaasheid met Strickland scheen vergeten te hebben en zeiden dat zij een lief kind was. Strickland zweert dat de twee maanden van zijn diensttijd de zwaarste geestelijke dis cipline waren die hij ooit ondergaan had. Om nog niet eens het onbeduidende feit te noemen dat de vrouw van eec zijner mede-sais verliefd op hem werd en hem vervolgens trachtte te vergeven met rsttekruid, omdat hij niets van haar wilde weten, moest hij zichzelveu oefenen in 't zwijgen als Miss Youghall uitreed met den een of ander die met haar trachtte te flirten, en hij genoodzaakt was achter hua te rijden met de paardedeken en ieder woord te hooren! Ook moest hij kalm blijven toen hij afgevloekt werd bij de Beinmore Poort" door een politie-agent vooral eens toen hij uitgescholden werd door een Naik 0) die hij zelf had aangeworven in het dorp Isser Jang, of, wat nog erger was, toen een jong tweede luitcnantje hem een //zwijn" noemde omdat hij niet gauw genoeg uit den weg ging. Maar het leven biacht ook zijn belooniug mee. Hij kreeg een diep inzicht in de manieren en dieverijeu van de sais ge noeg, zooals hij later zei, om de halve chamarbevolking van de Punjab, te hebben doen veroordeeleu, als hij voor zijn beroep er op uit ware geweest. Hij werd een der voornaamste spelers bij 't dobbelen wat alle jhampanis" en veel sais" doen, als ze wachten buiten vóór het Gouvernementsgebouw of het Gaiety Theater 's avonds; hij leerde tabak rookeu, die voor drie-vierden uit koe-mest bestond; en hij 0) Naik =: inlandsche politie-brambte. 7) Jermidar opperstalmeester. in 1899 te Berlijn tusschen de bovenge noemde mogendheden gesloten werd de onafhankelijkheid der Samoa eilanden wel is waar erkend, maar tevens kenden de shooge contractanten" zich het recht toe, om voor den archipel den opperrechter en den voorzitter van het bestuur der hoofdstad Apia te benoemen. Feitelijk waren deze beide Europeesche ambtenaren heeren en meesters en bestond het ko ninklijk gezag slechts tn naam. Een tijd lang ging alles goed, maar langzamerhand ontstond er eene zeer duide lijke oppositie tusschen den Duitschen en den Engelsch-Amerikaanschen invloed. Men weet, dat sedert den oorlog tusschen de Vereenigde Staten en Spanje het samen gaan van Uncle Sam en John Buil in verschillende opzichten iets meer dan een vrome wensch is geworden. De Angel saksische elementen aan deze en aan gene zijde van den Oceaan hebben elkander wat meer leeren waardeeren en althans het nut ingezien van eene samenwerking, zoodra het vraagstukken geldt, over welke de Vereenigde Staten in den raad der Europeesche mogendheden een woordje willen medespreken. Een tastbaren vorm heeft deze Angelsaksische alliantie het eerst op Samoa aangenomen. Na den dood van koning Malietoa, werd diens zoon, Malietoa-Tanoe, de candidaat der Engelschen en der Amerikanen, als koning verkozen verklaard door den opperrechter Chambers, die een Amerikaan is. De tegencandidaat, de vroegere koning Mataafe, werd gesteund door den Duit schen consul en den heer Raffel, d«n Duitsche voorzitter van het gemeentebe stuur van Apia, en Mataafe nam de toe vlucht tot de wapenen om te verdedigen hetgeen hij als zijn recht beschouwde. Het lot was hem gunstig; hij versloeg Malie toa-Tanoe en diens aanhangers, die de wijk namen op de Engelsche en de A merikaansche oorlogsschepen, en trad op als wettig koning. In afwachting van eene definitieve d. i. eene door de drie be trokken mogendheden goedgekeurde op lossing der crisis, werd eene voorloopige regeering ingesteld. Deze gebeurtenissen hadden plaats in Januari, en waren natuurlijk eene over winning voor het Duitsche element. Wat in de laatste weken heeft plaats gehad, schijnt eene soort van contra-revolutie geweest te zijn. De Amerikaansche admi raal Kautz riep de Consuls en de comman danten der oorlogsschepen bijeen aan boord van de Philadelphia, en daar werd waarschijnlijk bij meerderheid van stem men - besloten de voorloopige regeering tot aftreden te noodzaken. Dientenge volge noodigde de Amerikaansche admiraal de volgelingen van Mutaafe uit, suiteentegaan", en tegelijker tijd werden de volge lingen van Malietoa-Tanoe weder aan wal gebracht. De Duitsche consul weigerde in dezen maatregel te berusten en vaardigde eene proclamatie uit, waarbij hij de regeering van Mataafe handhaafde. Mataafe vond het nu natuurlijk onnoodig, aan den eisch van den Amerikaanschen admiraal te voldoen. De Angelsaksische geallieerden namen daarop hunnerzijds de toevlucht tot geweld, en openden een bombardement pnHlfilliimiiliniimiiilimiiiililllitiniillHUiiillilimnmilnlimiilim» luisterde naar de wijze woorden van den grijzen Jemidar 7) der Goven raeut-House"-saïs. En zijn woorden zijn zeer kostbaar.. Hij zag veel dingen die hem vermaakten en hij zweert, dat niemand Simla naar de juiste waarde kan schatten, tenzij hij 't gezieu heeft van 't stand punt van een saïs. Ook beweert hij dat als hij schrijven wilde over alles wat hij zag, 't aantal gaten dat in zijn hoofd zou geslagen worden, iniu of meer groot zou zijn. Strickland's verhaal van de folteringen die hij doorstond op regen achtige avonden, de muziek hoorend en de lichten ziende in //Beumore" zijn voeten haast niet stil kunnende houden bij 't hooren der wals-muziek, en zijn hoofd in een paarde-deken, is bepnald amusant. Dezer dagen zal Strickland een botkje gaan schrijven over zijne ondervin dingen, dat toch zal bepaald de moeite waard zijn gekocht te worden en nog meer als 't niet uitgegeven wordt. E u zoo, diende hij trouw evenals Jacob voor Kachel; en ziju verlof was bijiia 0111 toen de bom losbarstte, llij bad wezen lijk zijn best gedaan zich kalm te houden bij 't, aanliooren van de coquctteriè'n, waarvan ik al gesproken heb; maar ten laatste moest hij 't toch opgeven. Een oud P:I zeer gezien Generaal ging een ritje doen met, Mi-s Youghal en begon die hij uitstek beleedigende soort van flirtatie van: je-bent-nog-maar-een-kind, 't moeilijkste van alle soorten voor een vrouw om netjes te pareeren, en de meest-dol-makende om naar te luisteren. Miss Youghal beefde van angst bij 't hooren van de dingen die hij tot haar zei en nog wel binnen 't gehoor van haren sais. DullosStrickland-verdroeg het zoo lang hij kon. Toen pakte hij den teugel van den Generaal, en verzocht, hem in vloeiend Eugelsch af te stijgen en zich over de klip te laten gooien. Miss You'ïhal begon te schreien; en Strickland zag dat hij zich hopeloos verraden had. De Generaal kreeg bijna een beroerte, terwijl Miss Youghal al snikkend het verhaal van de vermommingen het engagement, dat niet door hare ouders erkend werd, vertelde. Strickland was woest op zichzclveu en nog woedender dat de Generaal de oorzaak was dat hij zichzelven verraden had. Bijgevolg zei hij niets maar hield 't paard bij den teugel, gereed om den Generaal af te rossen, als een soort zelfvoldoening, maat toen de Gene raal de geschiedenis goul begreep en wist _wie Strickland was, begon hij te pullen en te snuiven in zijn zajel en rolde bijna van zijn paard van 't lachen. Hij zei dat Strickland een Victoriakruis" toekwam al was 't alleen maar voor de wijze waarop hij zijn sais deken omgeslagen had. Vervolgens begon hij zichzelven uit te schelden, en zwoer dat hij een pak slaag verdieiid had, maar dat hij te oud was om 't van Strickland aan te nemen. Toen maakte hij Miss Youghal een .compliment over haar beminde. Hij scheen heelemaal 't schandaal van de zaak niet in te zien; want hij was een goede oude man, met een zwak voor flirtaties. Toen begon hij weer te lachen en zei dat de oude Youghal een gek was. Strickland liet den kop vau 't ?? op Apia, dat, met tusschenpoozen, een week lang werd voortgezet, en dus niet zeer hevig en afdoende schijnt geweest te zijn. Al zijn wij nog in onzekerheid over hetgeen op den Samoa-archipel verder is geschied, wij mogen veilig aannemen, dat bij de betrokken Europeesche mogend heden niet het voornemen bestaat, om het in deze zaak tot een ernstig conflict ! te laten komen. Van Engelsche zijde zou ? men desnoods volgens de Homing \ Post Mataafe wel willen erkennen, die i werkelijk meer schijnt te beteekenen dan ' zijn jonge concurrent. Welke tegendienst 1 dan van Duitschland wordt gewacht, is nog niet zeker, maar stellig zal de heer Von Bülow in deze Samoa-quaestie met meer tact en beleid optreden dan Bismarck Junior indertijd gedaan heeft. Dat de mogendheden de allereenvoudigste oplos-sing zouden kiezen, en den heelen Samoaarchipel aan zijn lot zouden overlaten, is even ondenkbaar als dat een of twee van haar zich vrijwillig uit dit onhoudbare condominium zou terugtrekken. Tegen die oplossing verzetten zich allerlei belangen, werkelijk bestaande en fictieve. Zulke kluitjes laat men niet los, als men er eens de hand op gelegd heeft. Waarschijnlijk zal het wel uitloopen op een verdeeling van den buit. En dan kunnen de Samoaners zich de weelde van nog een derden «koning" gunnen. Sociale, II1IIIIHIIIIIIIII Het Congres oer S, D, A P. Kerst-, Paasch- en Pinksterdagen zijn sedert eenige jaren reeds de aangewezen dagen, waarop zich de leden van onder scheidene bonden in hunne j aars vergaderin gen vereenigen, teneinde de onderlinge be langen van hunnen bond, hun vak of hunne politieke partij te bespreken. Waren de laatste Kerstdagen door niet minder dan zes vakvereenigingen en n politieken bond «iiinmimni.iiimln»uiiiiiMfinii"n»iiiiHH»nMm«iH»llHt«lmil«gf 40 cents per regel, mmiimiiHiiiMiiiminHHntiiHMMiiiHimnHiiiitiiimiiHiiiiimiii Ruwzijden Bastkleederen f aes tot f 42.75 per stof voor een compl. Robe Tussors en Shantang-Pongees, alsmede zwarte, witte en gekleurde HennebergZijde van 45 et. tot f 14.65 per Meter effen, gestreept, geruit, gewerkt, damast enz. (ca. 240 versch. (Jual. en 2000 versch. kleuren, dessins enz.). Franco en vry van In voerrechten in huis. Stalen ommegaand. Dubbel briefporto naar Zwitserland. G. Henneberg's Zijde-Fabrieken (k. & k. Hoflever.), Zürich. iHHmiiiilmniniiiiiiiniillimiiilHM'MiHiiiiiiiiiiiilUHitiiiiniiiiiiinHil paard los en stelde voor dat, als de generaal die meening was toegedaan, hij hem liever helpen moest. Strickland kende Youghals zwak voor mannen met titels en letters achter hun namen en eeu hooge officieele positie. Het lijkt veel op een Vaudeville van veertig minuten" zeide de Generaal, maar waarachtig, ik zal helpen, al was 't alleen maar om dat hevige pak slaag mis te loopen. dat ik verdiend heb. Ga maar naar huis, mijn Sais-politie-man, en ga fatsoenlijke kleeren aantrekken, en onder de hand zal ik den ouden Youghall gaan be\verken. Miss Youghall mag ik u verzoeken naar huis te rijden en te wachten ? Ongeveer zeven minuten later, ontstond er ecu geweldig rumoer op de Sociëteit. Een Sais, met een deken om, was bezig aan allen die hij kende te vragen: Mijn God, leen me toch fatsoenlijke kleereu! //Daar de lui hem niet herkenden, grepen er eenige eigenaardige tooneelen plaats, vóór Strickland een warm bad met soda erin, iu de eene kamer, een hemd hier, eeu boord daar, een pantalon ginds, en zoo voort, kou bemachtigen. Hij holde weg, met de halve garde-robe van de Sociëteit aau ziju lijf, eu de ponie van iemand dien hij abso luut niet kende onder zicb, naar het huis van den ouden Youghal. De Generaal, purper, in een keurig toilet stond voor hem. Wat de generaal gezegd had, kwam Strickland nooit te weten, maar Youghal ontving Stricklaud met matige beleefdheid; en mevrouw Youghal, ge troffen door de toewijding van den van gedaanteverwisselden Dulloo, was bijna vriendelijk. De generaal glom van genoegen en lachte inwendig, en Miss Youghal kwam binnen, en haast uog vóór de oude Youghal begreep wat er gebeurde, was de ouderlijke toestemming hem reeds o:itwrougen, en was Strickland naar het telegraafkantoor gehold om, om zijn //spullen" te seinen. De laatste verlegenheid was toen hij door iemand die hem volkomen vreemd waf, aangevallen werd, die zijn ponie" terug eischte die hem ontstolen was. Ea zóó trouwden Strickland en Miss Youghal dan toch ten laatste, op voor waarde dat Stricklaud zijn oude manier van ronddwalen zou laten varen en zich houden aan de routine die zijn Departement hem voor schreef, en die 't best betaald wordt en naar Simla leidt. Strickland was op dat oogenblik te verliefd om zijn woord te breken, maar het kostte hem oneindig veel; want de straten en de bazaars en de geluiden, spraken tot Strick land eu riepen hem om terug te keeren eu zijn oude zwerftochten weer op te vatten. Een anderen keer zal ik u vertellen hoe hij zijn belofte brak om een vriend te helpen. Dat was lang geleden, en nu is hij bijna niet meer te gebruiken voor wat, hij noemde //Shikar." Hij vergeet langzamerhand het patois," en de taal der bedelaars, en de teekens en hoe de benedenstroomingen loopen, die, als iemand ze meester wil worden, steeds moeten bestudeerd worden. Maar zijne rapporten vult hij keurig in.