IV i DE A M STERDAMMER WEEKBLAD VOOR NEDERLAND. No. 13-77 Is 't niet eigenaardig, dat de Yankee bij uitstek de kwade effecten aan de beurs van de hoofdstad van Nederland weet te slijten, terwijl daarvoor in Ne w-York zulk beperkt debiet viel te vinden ? Hier daarentegen gaat men zelfs zoover, dat buitenlandsche premieleeningen niet mognfc worden verhandeld! Wordt 't dan niet tijd, om eindelijk eens verdere verliezen te voorkomen en te eisehen, dat men voorwaarden stelt aan plaatsing op de officieele noteering, welke betere waarborgen bieden 'i Hoe is men er o. a. in Duitschland op nit, om aan de beurzen geen Amerikaansche waarden meer toe te laten, tenzij van be voegde zijde de overtuiging is verkregen, dat de geldzoekende inrichting op degelijke gronden is opgebouwd. Terwijl Eotterdam meer en meer vooruitga'at, kwijnt Amsterdam eu waar goederen handel -vooral den bloei der Maasstad ver oorzaakt, zijn 't de kwade papieren, wier handel den degelijken koophandel heeft verdrongen, waaraan de hoofdstad grooten deels haar finantieele kwalen kan wijten. De zware belastingen jagen de inwoners de stad uit, tot verzwaring van lasten voor de blijvenden, ja velen verkiezen 't hun geld te verteeren buiten de grenzen, waar het leven zooveel goedkooper is. Streeft Belgiëons niet vooruit, ook al om reden dat het zooveel minder slikte van die kwade sporen van Unole Sam e. a. vunze vreemde waar? x Thans gaat 't helaas zoover, dat men om steun in den hedendaagschen strijd op de wereldmarkt, heil wil gaan zoeken bij mach tige buren, want Nederland is zoo klein! Maar waarom dan niet het rijk dut met zijn kostelijke koloniën 50.000.000 inwoners telt, productiever gemaakt, om bovendien des te meer voordeel te vinden in een toekomstig sluiten van de Engelsche havens voor vrijen invoer. Nederland moet zijn oog richten naar de Yereenigde Staten, temeer nu de laatste statistiek zulk een hoog cijfer voor invoer uit Nederland aanwijst, waarvan de meer derheid koloniale waren blijken te wezen. Naar directen uitvoer langs den weg uit Insulinde, recht op de Paeih'ckusten, diene téworden gestreefd. Daarenboven moet met kracht aan opbeu ring van Nederland's West-Indische bezit tingen worden gewerkt, die zóó nabij het land liggen, waar de wereldhandel zijn beste afnemers vindt. Dan vermijdt men tevens zulke ergerlijke gevallen, als toen de 'New-Yark Times voor eenige maanden een perscampagne voerde tegen Nederland's verwaarloozing van Curacao en zijne te kwader ure verpachte phosphaatlagen. Zou er niet genoeg latente kracht liggen in dat Groot-Nederland, om bij beter orga niseering en exploiteering der machtige hulpbronnen hef te kunnen stellen buiten steun van grooten, bij wien men in de ver drukking komt als er een innige omhelzing volgt op de toestemming ? Maar niet stil zitten is een levensvoorwaarde willen de Nederlanders niet steeds erger ten achter geraken. Dus zich op handels- en nijyerheidsgebied doen gelden en laten kijken zooveel en zoo krachtig als 't maar kan. Daarom is 't weder te betreuren, dat op zulk een wereldten-toonstelling, ate die in 1904 te St. Louis, Nederland niet officieel vertegenwoordigd is, vooral in dit land, waar zooveel punten van aanraking voor ons aanwezig zijn. Hier ziet men zulke uitingen van Teutonophilie, als kortelings in Nederland zich Voordeden, temeer ongaarne, omdat er groote sympathie blijft heersenen ten opzichte van onze Zuid-Afrikaansche stamgenooten, on langs een storm van verontwaardiging opging over het bericht, als zou Wilhelm zijn aandeel hebben in het ten onder brengen der Boeren. O. a. in The World" verscheen een artikel, waarboven de vraag, of German imlIllltlMIIHIIlllMMIlnlMIIIHIMIIIIIUMIIIIIIIlnillflIIIIIMlIlfHItMItnlIMTIt Om de wille van het kind. DOOR Graaf LEO TOLSTOI (Zoon). (Slot). Daar verscheen Trozatschew in hun mid den. Eerst kwam hij als bloedverwant van Vera, met wie hij als kind reeds ge speeld had en als vriend der familie, maar langzamerhand ontspon zich een andere genegenheid tusschen neef en nicht dan die van gewone bloedverwantschap. Wanja Tro zatschew begon Vera lief te krijgen, en het duurde maar kort, of hij beminde haar. zooals een man maar eenmaal in zijn leven een vrouw kan liefhebben. En Ycra... ze beantwoordde wel niet ten volle die groote liefde, doch onverschillig was ze er toch evenmin voor. Het was den scherpzienden blik van Parubow niet ontgaan, welk een diepen indruk zijn vrouw op den dagelijks wedcrkeerendeji gast had gemaakt, doch moeielijk viel het hem, zich een juiste verklaring te geven van de gevoelens, die hem bij liet ontwaren dezer genegenheid bezield hadden. Hij deed echter niets, om een einde te maken aati deze vreemdsoortige verhouding, zocht die integendeel zooveel mogelijk in de hand te werken. Hij ontving Trozatschow steeds met dezelfde voorkomende vriendelijkheid, legde niet den minsten zweem van ijverzucht aan den dag en liet zijn vrouw even gerust met 'haar neeïWanja alleen, als met zijn moeder of hun dochtertje. De kalmte, het rustige, de onverschilligheid van haar echt genoot brachten A'era buiten zich zelve en zoo kwam ze er toe, den man dien ze met War geheele hart had liefgehad, te haten. En het dxmrde niet lang meer, of het kwam tot een uitbarsting. Het was rui ruim een' jaar, dat Trozatschew haar dagelijks kwam bezoeken. Ze had hem in sommige opzich ten op een bepaalden afstand weten te hon den, doch ze voelde zich staan aan don rand van een afgrond, waarin zij vroeg of laat ten onder zou gaan. Op 't laatst begaf haar de kracht, om langer te strijden. Ze was zich gaan inbeelden, dat haar man haar verderf zélf zocht en dat zijn oude, eerbare moeder haar en haar dochtertje reeds lang niet meer liefhad en naarmate ze zich van lieverlede tot Trozatschew voelde aangetrokken, in diezelfde mate kreeg langzamerhand het idee van eenzaamheid en verlatenheid de overhand \Arilliam" de Boeren had verraden, aange zien in Engeland luide word verkondigd, dat men daar liet laatst benutte veldtochts plan in Zuid-Afrika had bekomen uit de bureau's van den Duitselien Gejieralen Staf, op hoos bevel te Berlijn ontworpen, Hoe 't zij, dit bericht isniothetoekcneml weersproken en hoezeer de Yankees hun toenmali^en halfgod, J. Pierporit Morgan, destijds luisterrijk zagen ontvangen door denzelfden (rerinan William" en deze vaak met president Roosevelt wordt vergeleken, hier beschouwt men hem met een eigen aardig oog na de volte i'nee'' tegenover heel de wereld gemaakt in weerspraak met zijn historisch'?telegram aan l'aul Krager. A.E.3I. S. TEL.VKI;. Mnziel; in de Hoofdstad. Het publiek zal zich moeilijk kunnen voor stellen in welke spanning muziek-direeteurcii menigmaal verkeeren, die afhankelijk zijn van. de medewerking van zang-solisten. Bij oratorium-uitvoeriuyoii heeft men meestal een viertal solisten noodig. Lang van te voren is de datum der uitvoering bepaald. Zaal en orchest zijn besproken eu de solisten zijn geëngageerd. Dan komt de dag der generale repetitie en n of twee solisten zijii verkouden geworden en zeggen af. Inder daad geen zeldzaamheid. Men zou haast zeg gen regel. Hoe zich daar nu uit te redden? Maar het kan nog slimmer. I»e generale repetitie is zonder afzeggingen en zonder ver dere ongevallen voorspoedig voorbijgegaan, maar daar wordt 's nachts een der solisten ongesteld, krijgt een dikke keel eu kan niet zingen! Den volgenden dag moet de uit voering plaats vinden en vuu waar zoo spoe dig een remplaeant vandaan gehaald ? Is die in ons land te vinden, dan kan de telegraaf het redmiddel zijn. Is dit niet het geval, dan is het traject van een der bu.itoulandsc.ho steden tot hier veelal te groot om het mogelijk te maken dat een plaatsvervanger tijdig ter plaatse tegenwoordig zij, daargelaten nog het onaangename van een optreden zonder gene rale repetitie. Bij de laatste uitvoering der AYagnervereeniging was het nog slimmer gesteld. Gedurende de eerste der beide opvoeringen verklaart n der hoofdpersonen, de voor treffelijke .zanger Feiuhals uit Münehen, die in Juni ieders hart hier heeft gewonnen met zijn praohtigen Hans Sachs, dat hij de derde acte niet verder kan zingen wegens een toenemende verkoudheid, die hem in de tweede acte reeds geweldig geplaagd had. Inderdaad een moeilijk geval! Gelukkig was hij te bewegen toch te zingen, zij het dan ook met inachtneming van eenige voor zichtigheid. Het is maar goed dat het publiek niets merkt van de spanning die er noodwendig meet heerscheii bij Directeur en Bestuur ten gevolge van een dergelijk intermezzo. Allicht zou het de noodige kalmte verlie zen en door zijn agitatie de zaak nog erger maken. Het was thans in het voordeel der AA'agnervereeniging dat de tweede opvoering niet den volgenden dag, maar een dag later plaats vond, zoodat men gelegenheid had den trou wen Geo AVeber uit Darmstadt te doen ontbieden, die de Wagnervereeniging reeds meer uit den nood geholpen heeft, en die ook thans zonder voorbereiding de AVotanpartij uit het eerste Kiug-druma die Walküre" op zich moest nemen. Daar ik de tweede opvoering bijoomle,w iifiilMHUiiniHNimiiiiiiiiilii bij haar. En daar haar hart en ziel werkelijk behoefte hadden om liefde to geven en te ontvangen, maakte zij zichzelf wijs, dat zij een hartstochtelijke genegenheid voor den beminnenswaardigen \Vanja voelde en dat zij hem werkelijk innig liefhad. Op zekeren winteravond toen zij zich alleen in haar aan het salon grenzend boudoir be vonden, Manetschka reeds lang sliep en haar man zich als naar gewoonte naar zijn club had begeven, gaf zij zich geheel aan Trozatschew over. Den volgenden dag reeds vertelde zij het gebeurde aan haar echtgenoot en zei, dat ze niet langer met hem onder het/elfde dak kon wonen. Met koelbloedige onverschil ligheid had hij Vera aangehoord. Hij schoen zich als 't ware voorbereid te hebben op deze bekentenis en liet eenige, wat hij haar op kalmen, ijskouden toon ten antwoord gaf, was: Je bent steeds geheel vrij geweest om te doen en te laten, wat je zelf verkiest, en ook nu nog kun je dit doen, inaar onder ne voorwaardo, dat Manetsehka bij mij blijft," Ze stemde hierin gereedelijk toe en nog denzclfden dag verliet zij het buis. Ken jaar daarna, toen de gerechtelijke formaliteiten waren afgeloopen, werd de scheiding uitge sproken en liet zij zich tegelijkertijd in de kleine dorpskerk van het gouvernement Kjazan met Trozatschew trouwen en thans waren ze eenige weken geleden vandaar naar St. Petersburg teruggekeerd. . .. Manetschka bleef bij haar vader, wiens moeder voorloopig haar intrek bij l'arubow nam, en voor het kind werd een Fransche gouvernante aangenomen. Vera had een gevoel alsof zij de laatste anderhalf jaar, van af den tijd, dat Trozatsehew's bezoeken begonnen waren, in een volslagen nevel geleefd had, waar zij nu eerst vermocht doorheen te blikken; het was haar als werd die nu, na <le onverwachte scène met Manctschka, voor goed van haar weggenomen.. .. Hoe kon, hoe durfde u zoo iets doen," hoorde zij voortdurend de bekende, lieve stem zeggen, waarin, ondanks alle toorn, zulk een diep, grenzenloos leed trilde, en toen zij in haar verbeelding Manetschka weder op den grond in liet Park zag liggen, woest met de handen eu voeten om zich heen slaande, overviel haar een koortsachtige ril ling en zij huiverde, als door de koude be vangen. Dat houd ik niet uit," dacht ze, dat kan, zal ik dus niet over Feinhals, docli over AVeber refereeren, voor zoover liet betreft de vertolking der AVotan-partij. Sedert de drie King-drama's met den voor avond das IJheingold" cyclisch zijn op gevoerd, heeft die Walküre" reeds dadelijk de meeste sympathieën verworven. En dat kan ons nauwelijks verwonderen, wanneer wij ons een twintig a vijf-t-n-twintig jaar terugdenken. Toen waren nog maar enkelen in de kunst van den Bayreuthennees'er zóó diep doorgedrongen, «lat zij den geheelen Ring als een organisch geheel beschouwden. Ontegenzeggelijk is dan die AValkiïre" wel in staat ieders sympathie te verwerven. De eerste acte met baar heerlijke, melodische orehest-tusschenspelen, haar boeiende hande ling en baar zuiver lyrische episodes neemt ieder voor zicli in. In de tweede acte werd het bevattings vermogen van liet publiek op een zwaardere proef gesteld. Het snoeimes moest dan ook menigmaal gehanteerd worden, vooral bij de Frie.ka-sce.ne 011 hét groote verhaal van \Votan. Kerst het slot, bij liet tweegevecht tusschen Siegreumd en Hunding, vermocht het vroegere publiek weder levendiger te interesseeren. Maar >U> d.-rde acte, met bet prachtige AValkiiren-ensernble en onvergelijkelijke Abschied mul Feuerzauber" spande de kroon. Sedert dien tijd heeft het publiek Wairner's kunstwerk beier loeren beoordeelen. Hi-t zoekt nu niet meer uitsluitend naar de dank bare gedeelten, maar heeft leeivn begrijpen dat AVagner liet orchcst gebruikt om de psychologische Yorgiinge" uit zijn drama te schilderen. Het is de groote verdienste van de Wagnervereeuiging dat het ons n;'derlandsclie publiek heeft opgeheven tot de juiste waardeering en bewondjring van AVaguer's kunst; maar een schooneii, machtigen steun vond zij hierbij in ons ('oncertgebouw-orchest; want inder daad men kan zich geen beteren tolk denken om den instrumentale!! gedachtengaug van den Bayreutbermeester weer te geven, dan onze voortreffelijke phalanx van kuiistenarcn onder de bezielende en altijd den juisten toon treffende leiding van Henri Viotta. Ook thans weder was het een hoog genot te luisteren naar die klanken, nu eens machtig opbruisend, dan weder teedei1 streelend. Wan neer men, bij de vermelding van al het schoone dat er thans weder te genieten viel, het orchest in de eerste plaats noemt, dan is zulks niet alleen billijk omdat Wainier daaraan een zoo groot deel van zijn geest heeft toevertrouwd, maar ook omdat bet zich op waarlijk superieure wijze van zijn taak gekweten heeft. Doch ook met de keu/e der solisten was men ditmaal zeer gelukkig geweest. Frau Marie Wittich, een goede bekende bij de Wagnervereeniging, is een Siegliiide die aan een prachtige gestalte een kiistalhcldcr orgaan paart van groot uitdrukkings vermogen. En waar haar stem in enkele hartstochtelijke oogenblikkcn misschien iet wat scherp klonk en de zuiverheid een weinig te wenschen overliet, vergeeft men haar dat gaarne, ter wille van de groote dramatische lijn, die door haar gehecle uitbeelding heen te herkennen viel. Burgstallcr is eveneens een trouwe vriend onzer Wagnervereeniging. Zijn Siegmund is mij zeer sympathiek. Het orgaan van Burgstaller schijnt moer en myer een barito naal timbre aan te nemen. Doch dat komt hem goed to stade bij de tamelijk laag lig gende Sirgm.und-pa.rtij. AVel zou men af en toe de rol meer gezongen wenschen en niet uitsluitend gedeclameerd, maar er is toch dikwijls zoo enorm veel poëzie in zijn ver tolking en menigmaal weet hij toch zulke innig roerende tonen aan te slaan, dat men ten slotte toch met hem zeer ingenomen moet zijn. Feiiten als Ilunding completeerde het drie tal solisten, dat in de eerste acte uitsluitend aan liet woord is. Zijn eerste verschijnen op het tooncel was goed. Later bleek het dat dat mag zoo niet blijven, er moet iets ge beuren, iets gedaan worden." Ku zij begon met zich zelve te overleggen, wat ze zou doen. Het eerst kwam w op de gedachte zich van de brug in het koele water der Xewa te storten. Maar zij bezat een kind, een dochtertje, dat zij hartstochtelijk lief had, zij was moeder en daarom mocht zij zich het leven niet benemen. Krakend en ratelend reden lange rijen zwaar beladen vrachtwagens over de brug; de trambel .schelde bijna onafgebroken en overal om zich heen zag ze leven en bewe ging, haast en rusteloosheid. Zou ik naar l'arnbow terugkeeren. hem te voet vallen en vergiffenis vragen?" vroeg Ycra zich af. Maar wat zou dat baten? Ze kon toch immers nu zijn vrouw niet meer worden, gelijk vroeger? Xeen, zoo iets was onmogelijk, Hij zou haar niet meer aannemen, voor geen schatten ter wereld. Ook niet als moeder van zijn kind. Ze liep groote kans. dat hij haar wegjagen zou, cii daar had hij immers liet volste recht toe. Had zij zich niet uit eigen beweging aan een ander verkocht? Zij vond geen uitweg dan deze: Xog op hetzelfde oogenblik naar Parubov te gaan, dat hij zich tenminste van haar oprecht berouw kou over tuigen. Begrijpen zal en moet hij mij ... bij heeft toch een hart eu omdat hij .Manetschka zoo liefheeft, zal hij moeten voelen hoczecriklijd." Kn zij besloot, zelfs in Jujt geval, dat Parubo'w weigeren zou, haar te ontvangen, misschien haar zou laten wegjagen, ?nimmer meer bij Trozatschew terug te kceren, doch zich te begeven naar haar moeder, die in een afgelegen oord niet ver van Petersburg, een klein landgoed bewoonde, om daar haar ver dere levensdagen te slijten. Ja, ja," mompelde ze in buitengewone ontroering stil voor zich heen, nog is hot niet te laat, nog kan alles anders worden, als ik maar eerst van levenswijze verander." Kn, zouder eenige verdere aarzeling, riep ze den koetsier toe: Hé, koetsier, luister eens, kun je me soms eerst naar de Moehawaja brengen ?" Xaar de Mochawaja?" vroeg de aange sprokene op verbaasden toon. Ja, ja, daar moet ik noodzakelijk even zijn. 'u Kxtra fooi, als je me er vlug heen rijdt," De koetsier schudde zwijgend het hoofd; maar de beloofde extra-fooi maakte indruk. Hij liet zijn paard kceren en in galop ging liet naar de stad terug. -> ^r Parubow liep in zijn studeervertrek op en zijn wijze van loonvorming hem belet de machtige geluiden weer te geven, die bij de Hundiiig-partij niet gemist kunnen worden. Bij den heer Weber moet men in aanmer king nemen dat hij zich niet voldoende had kunnen voorbereiden. Toch geloof ik dat zijn dictie niet krachtig genoeg is, om zijn AVotauuitbeelding steeds interessant te doen zijn. Xu is de tweede acte voor den Wotan-vertolker buitengewoon moeilijk. Franz Betz, de | Wotau van 1870 te Bayrcuth, was volgens AVagner zelf erstaunlich". De meester schreef hem eens: Keine mir je bekannt gcwordene Leistuiig kornuit schon im Betreft' der nie dagcwcsencn Schwicrigkeit durch Ausdehnuns und Breite, Ihrem zweitcn Akte der AValküre gleich". Vroeger had Wagner hem reeds den raad gegeven en dien raad moest zich iedere \Votan-zanger ook thans nog ter harte ruroen Fm sich voiu Anfang recht nut der Kolle zu befrcunden, studireu Sie den dritteu Akt der AValküre zucrst: das uugeheuer schwierige liegt im zweiten Akte; diesen uiüssten Sie, mi'iuem Kathc gemass, geradeswegs erst durch b'.osse Kezitatiou sich vertraut machen wie wohl allordings olme die Hilfsmittcl der musikaïischen Deklamation desselben etwa durch einen Sehauspioler ganz undeiiklich ist." Afgezien nu van zijn manco aan dictie, scheen mij AVeber's orgaan ditmaal een weinig nasclud ' te zijn. Doch een zanger die zoo mooi kan zingen : da labte sT'iss dich gelige Lust; wonniger Ruiming ppigen Kansen cnttraukst du lachend der Liebe Trank", en aan het slot: Zuni letzten Mal letz'cs raich heut, mit des Lebewohles letztem Kuss" heeft ontegenzeggelijk talent. Het zou jammer zijn indien Weber niet onophoudelijk voortarbeidde aan de ontwikkeling van dat talent. Ellen Gulbranson was een Brnnnhilde, zooals er lieden ten dage moeilijk ecu tweede te vinden zal zijn. Haar stem, eenigszins donkey getimbreerd, spreekt gemakkelijk aan in alle liggingen en is zoowel in de hoogo als in de lage tonen even vol van klank. Daarbij komt dat haar uitspraak steeds dui delijk is, zoodat men haar met gemak kan verstaan. Het heerlijke Hojotoho klonk-reeds dadelijk machtig en overmoedig; maar ook haar War es so sehmülilig was ich verbrach" was roerend tot in het diepste der ziel. Hare zusteren, de acht AValküren, waren haar volkomen ebenbürtig" wat niemand verwonderen zal, als men weet dat daaronder waren zangeressen, als mej. Minuie Xast, mevrouw Geiler?"Wolter enz. Het was dan ook waarlijk een genot voor het oor, het heerlijkeAValküren-enseinble door al die prach tige stemmen te hoorcn vertolken, Mevrouw Viotta zong uitstekend de Fricka. Haar stijl paste volkomen in het kader van bet geheel. Alleen klonk de stem in de lage tonen niet zoo vol getimbreerd als mevrouw Viotta dit zelf wel zal gewenscht hebben; gelukkig bleef haar bokkenspan onzichtbaar. Xa nu nog vermeld te hebben dat de regie wederom lag in de beproefde handen van dan heer Emil Valdek van Darmstadt, dat de heer Aiitoon Molkenboer wederom gezorgd had voor de aankleeding der figuren en voor het fraai gekleurde programma en na den heer Ariotta nogmaals hulde gebracht te heb ben, als de bezielende leider van het geheel, kan ik van deze opvoering afstappen. Messchaert en Köntgen hebben deze week hunne seanees hervat. In een zestal liederen van Schumanu's Kerner'scheii Cyclus, een vijftal liederen van Brahms, enkele van Strauss en een eenigszins in Lowe's geest ge houden humoristische scène van J. Krug Waldsoe, verrukte Messchaert zijne toehoor ders weder met de rijke schakeeringwi van zijn immense voordrachtskuust en gaf hij wederom het bewijs dat zijn stem nog iii ongerepte schoonheid prijkt. Behalve de lie deren van Sclmmavm, die hij reeds meermalen hier gezongen heeft, geloof ik dat de meeste andere nieuw waren voor ons publiek. ,,O komm holde Sommernacbt" van Brahms, neder, ernstig nadenkend over een belangrijk geval, toen men hem kwam mededeelen dat er een dame was, die hem over een dringende aangelegenheid wenschtc te spreken. Manctschka's gouvernante, madame Morrel, had hem het gebeurde in het Park verteld en het gevolg daarvan was, dat hij op het oogen blik in een hoogst opgewonden toestand verkeerde. Waarom had zij Manetschka aangesproken; met welk recht had zij het onschuldige kind zoo uitermate zenuwachtig en verdrietig ge maakt," dacht hij voortdurend; waarom laat ze ons niet met rust!" En een gevoel van haat en woede legen zijn vrouw, bekroop hem allengs. Toen hij in de binnentredende dame A'era herkende, was het hem, of zijn keel clicht«?cschroefd werd, of zijn hart opgehouden had te kloppen. Ja dat was ;/'/, A'cra, maar ontzettend ver anderd en in hooge mate opgewonden. Op haar bleek, treurig gezicht en in haargeheelo magere verschijning, lag een uitdrukking van moed en vastberadenheid. Jij hier! AVat verlang je?" vroeg hij, na zich zoo goed mogelijk te hebben hersteld. Als ecnig antwoord viel ze voor hem op de knieën. Wat moet dAt beduiden?" klonk het barseh uit zijn mond, terwijl hij tegelijkertijd zonder ook maar n oogenblik zijn gewezen vrouw aan te zien, een pas of wat achter uitging. Sta op, asjeblieft!" Ik ben hier gekomen," antwoordde A'era zacht, zonder evenwel van houding te ver anderen, om je vergiffenis te vraavn en je van mijn berouw te overtuigen. Ik heb van ochtend Manotschka ontmoet, en toen ik haar vertelde, dat ik weder getrouwd was, is zij buiten zich zelve geraakt van toorn en verdriet," Ja, dat weet ik." gaf Parubow zenuw achtig ten antwoord. Jk had je juist een briefje willen schrijven met verzoek, onze rust in het vervolg niet weder te verstoren. Wie gaf je het recht, het arme kind zoo van streek te brengen ?" Ik wou haar de waarheid zeggen, anders niet," sprak A'era, .?en eerst toen ik zag, welk een indruk deze mededeeling op haar maakte, stond alles, wat ik gedaan had, mij pas glashelder voor den geest. Ik vraag je dringend om verschooning en beu bier ge komen, om je te zeggen, hoe diep ongelukkig ik mij gevoel eu hoe groot mijn berouw is." Begin asjeblieft eerst met op te staan eu vertel me dan wat die komedie te bctcckeiien heeft," antwoordde Parubow, die niet recht wist wat te zeggen en voortdurend met de Ach Lieb, ich muss mm scheiden" van Strauss en de alleraardigste Mause hochzeit uit Wolff's Hunold Singuf" van Krug?? Waldsee pakten het meest. In het laatste nummer waren n Messchaert n Kt'mtgeii onvergelijkelijk in het weergeven der humo ristische trekjes. De eerste niet alleen door zijn voortreffelijke dictie, maar ook d,oor zijn onbetaalbare mimiek. De tweede door dtt virtuose wijze waarop al die karakteristieke figuurtjes in de pianopartij werden gespeeld. Köutgen droeg met mevrouw Köntgen voor, variaticn op een thema van César Franck, voor twee piano's, een nieuwe compositie van deii vruchtbaren kunstenaar. Het is Köntgeii volkomen gelukt het fraaie thema van Franck klaarblijkelijk naar een der oude bekoorlijke volksliederen, zooals zo in Bretague zoo veelvuldig voortleven to variccren op een wijze die men erschöpfend" zou kunnen noemen. Mooie wendingen en in teressante rhythmische echakeeriugen komen er veelvuldig in voor eu, wat m. i. een groote deugd is, steeds blijft het type der hoofd melodie te herkennen. De heer en mevrouw Köntgen oogstten terecht veel bijval in met de warme voordracht van het dankbare opup. Schumann's Faschingsschwank aus AVien" completeerde den genotvollen avond. Dit overmoedige en frissche werk van den sym pathieken meester word door R">ntgen ge-1 speeld in et al het vuur, dat wij zoo menigmaal Van hem reeds hebben leeren kennen. In een volgend schrijven stel ik mij voor, het optreden van het Hayot-quartet uit Parijs, dat hier furore gemaakt heeft, te bespreken. AXT. AvEKKAMT. iliiliMmtmimiHiliHiiiiiiiiiiiitiliHiiiiMiiiHiiiiiiiiiniiiliiliilillH 40 cents per regel. iininiiHiiiiifittitiiiMiiiiiiiiiniiiiiiimiiiintiiritiiinniiiiMintiftiiiiiii TRADEMARK HARTEU'S COBNAC, Dtt beroemde merk is verkrijg baar bij alle Wijnhandelaars e* by de vertegenwoordigers IÏOOrMA\S dr BAUUJt'fKB, Wijnhandelaars te Amsterdam. Traïi af f O ^ifl wi* lpspb Vuil al J L, JU pi rluuuB. He»f<d-D«pöt VA» Dr. JAEGER'S ORI6, Noiiaal-folarfieli. K. F. DKÜSCHLE-BEN&BB, Amsterdam, Kcdv&rstr. 157. Benig specialiteit in deie artikelen in geheel NedeiL Ham-, Orpl- en IvzltaiU MEVROOS & KAI^HOVKSf, Arnhem, Koningsplein. VLEUGELS onPIAXIXO's in Koop en in Huur Bepareeren Stemmen Kuilen. iiMn'.miiiniunllillmumitiiiiiiimiiiiimiMimitin hand over 't voorhoofd streek. Yera stond langzaam op en begaf zich zonder een woord verder te spreken naar de deur. Juist toen ze den knop wilde aanvatten om de deur te openen, werd deze van buiten geopend en vóór haar stond Manetsvhka, die, niet wetend, dat baar vader bezoek had, iets aan hem wilde komen vragen. Het kind bleef bij het zien van haar moeder plotseling stok stijf staan, zag haar met groote verbaasde oogen aan en vroeg toen : Bent u hier, mama ?" Ja, niijii kind," sprak Yera nauwelijks hoorbaar, zooals je ziet, maar ik g-a meteen weer heen, dag' Manetschka/' Snel wierp het kind een blik op haar vader en haastig naar hem toeloopend, riep ze uit: AVaeht even, mam*, een oogenblikje maar, n oogenblikjc!" Met beide handen greep ze nu de hand baars vaders en kuste die. Lieve, beste, gocie paatjc, och toe, wust u maar weer goed op die arme mama, heb medelijden met haar," smeekte ze met haar zacht vleiend stemmetje, dat nu niets ver ried van den bevelenden toon, die er dikwijls uit sprak: Laat haar maar weer bij ons komen en bij ons blijven, paatje. Och toe, Manetschka wou het zoo heel erg graag. Ja, vadertje, mag het.,., ja? Manetschka wit het, hoort u !" Yera stond nog steeds bij de deur en waagde het niet, zich te verroeren. Zij hield den blik gericht op man en kind en voelde, dat niets of niemand haar dierbaarder was dan deze twee schepselen. Vaarwel," herhaalde ze op nauwelijks verstaanbaren toon en weer zocht haar hand den deurknop. Blijf hier," zei l'arubow kort en zacht. Mauelschka wil het zoo." /iju stem klonk als gebroken en hij streek met de droge gespierde band over de oogen. Vera trad haastig op hem toe en bleef in deemoedige houding voor hem staan; hem aanraken durfde ze niet. Doch hij stak haar uit eigen beweging de hand toe. Krampachtig klemde ze die tusschen haar van aandoening bevende handen. Toen Maiietschka dit zag, sloeg zij de beide armen tegelijk om haar vader en moeder, als wilde zij ze nog nader tot elkaar brengen en nog geheel onder den indruk van het oogen blik, zei ze met een zacht stemmetje, op den haar eenigszins eigen zijnde wijsgeerigeri toon: Arm, arm, lief moedertje, wat hebjw een treurig gezicht gekregen. Heb je zóó'n verdriet gehad?" . . .