, f** DE AMSTERDAMMER WEEKBLAD VOOR NEDERLAND. 11 Borgesius' stormloop op Dr. Kuyper. Minister KUYPER : Vriend, daar is je hoofd niet hard genoeg voor!" l De Malle Mullah. (Punch}. John Buil drukt met alle kracht op den Mullah, die zich niet onderdrukken laat." Onderzoek naar de physieke geschiktheid van Burgemeesters, (uilenspiegel). (B*-, Vadervreugde (Life, New-York). Rusland in Japan. (Le- Rire). MI.NT.STER : Voorwaarts uitstrekken .' 'Hechter been vooruit.' Eén .' twee! Hoepla! Hd-a-alt! Koinp buigè!... Strekken! Versnelt den pas,.. Maa-aa-rsch !" UNCLE SAM : Nog een kind om den kost te geven !" »milflllJlllimMlllllliiillillflMllllirmiililijiiiiiiiimillliiimffiiiiim((fffumriifffHfMifmnmlii uiimiHiiiiiimMiiiiiinmiimiii G-oeic hemel! wat maakt dat kleine wurm 'u leven ! Een Kerstmis Toor Parijs, door SCHUUBSMA. Generaal Trochu had aan de noordelijke z\jde van Parijs den 21sten December een -heftigen uitval beproefd. Be Franschen 't -waren meestal zeelieden en linietroepen, die >-deze uitvallen deden hadden met het hun aangeboren lan en vol woede gestreden, want ?de verbittering tegen de Duitse hers, die " 'blonde barbaren", was groot, te grooter, daar izij onverstoorbaar als het noodlot voortdrongen. -Een Duitsch soldaat, Badini, had zich bij genoemde gelegenheid opvallend onder.scheiden; zijn gedrag had zelfs de aandacht Nran den opperbevelhebber getrokken en i?s avonds was Badini bij dezen geroepen en Hen aanhoore van al zijn chefs voor zijn plichtsbetrachting geprezen. Meteen was hem ?toen verlof verleend om tegen den 2östen Jlecember een geschikten kerstboom uit te 'Èpeken ergens in den omtrek, en met zijn ;taakkers den kerstavond te vieren, zooals Saen dat in het vaderland gewoon was. .Dit laatste was een bijzondere gunst. Hout -was er namelijk niet veel te vinden bij het ..teamp. De boom zou derhalve gehaald moeten Worden uit een particulieren tuin. Men wilde 'de bevolking niet gaarne meer verbitteren 'dan de omstandigheden volstrekt noodzakelijk .maakten. Zij was toch al weerbarstig genoeg. 't Was al eens gebeurd dat ecu Duitsch soldaat van hun., schans verdronken was gevonden. Er was geen enkel spoor van geweldpleging aan hem te vinden geweest, maar men had toch sterke vermoedens, dat opzet de hand in 'i spel had gehad. * En nu had Badini verlof gekregen om uit «3e nabuurschap een den 'te halen ! Maar juist ?omdat hij het was, had men zich minder verjaasd dan men anders zou hebben gedaan. "Voor hem werd nog al eens een uitzondering gemaakt. Hij heette een gunsteling van den kapiein", en was dat ook min of meer. Met .zonder reden. Zijn officier, een verstandig man, ontzag hem zooveel hij kon. AVant al was Badini volgens zijn rang niet meer ?dan gewoon soldaat, hij was er niet een van 't gewone soort. Zijn uiterlijk onderscheidde hem al. Lenig, slank gebouwd, droeg hij het ?kleine hoofd fier in de hoogte. Zijn oogen waren ook niet van het gewone goedmoedige blauw of bruin, maar van een levendig don ker, van groote diepte en bijzonderen glans. Zijn huidkleur was mat en deed een zuidelijke afkomst vermoeden. Badini's vader was een dier ondernemende Duitschers geweest, die, liever dan levenslang in een nest van een stadje een droog stuk brood te verdienen, al.-? handwerksbursche op de oude wijze was gaan zwerven. Zoo was hij doorgedrongen tot in 't Zuiden van Italiëtoe. Daar had hij zich gevestigd en was na jaren met een dochter des lauds gehuwd. Het was haar bloed, 't welk Badini onderscheidde. Hartstochtelijk [als hij was, kon hij niets gewoon doen. Wat hem beviel, tracht hij ten uitvoer met onstuimige kracht, daar kon hij van spreken met dichterlijk vuur. Maar wat hem niet bekoorde wekte ook zijn levendigsten afkeer, Niets zou hem bewegen om dat te volbrengen. Als soldaat had hij zijn wedergade niet. Hij was beslist de beste man van de compagnie. Zijn geestdrift sleepte allen mee, zelfs de lauwsten werden er door aangestoken. Wanneer bij de vele uitvallen, die Trochu wel genoodzaakt was te doen om de Parijzenaars te bevredigen, de Franschen met felle verbittering voortvlogen, over struiken en heggen heen, op de Dnitsche schansen aan, dai\ gebeurde het menigmalen, dat er een beklemmende stilte in deze ontstond. In zoo'n oogenbiik vond soms zelfs de bemoe digende toeroep der ofliciereii geen weerklank. Maar als Badini dan zijn juichkretcn deed hooren, zijn wapen mot snelheid banteerend, hervonden de manschappen hun tegenwoor digheid van geest. Zijn invloed kwam den strijd dus gewoonlijk ten goede. Men had ook hierbij echter met zijn eigenaardigheden rekening te houden. 't Was eens gebeurd, dat na een aanval van Fnmsche zijde, de hoofdmacht was terug getrokken. Ken handvol vijanden luid dit echter in du hitte van 't gevecht te laat bespeurd. De gelegenheid was schoon om hen krijgsgevangen te maken. Onmiddellijk werd er bevel gegeven tot een snelle vourwaartsche beweging. Du afdeeüng, waartoe Badini be hoorde, stormde vooruit en had na eenige oogenblikken de plaats bereikt, «-aar do Franschen hadden stand gehouden. Duur was de grond met dooden bedekt. Gewonden kromden zich in onduldbare pijnen; een flauwe reuk van bloed steeg op van den boeleur. Toen had Badini, die weder een der voorsten was, plotseling zijn wapen neerge worpen en de handen voor 't gelaat geslagen. Hij zag nu wat de ooi-log was. Wanneer hij in zijn schans losbrandde op den vijand, had hij zich nooit levendig voorgesteld welke wonden zijn kogel ginds zou boren. Dan be zielde hem niets dan do onstuimige begeerte om straks den vijand weer te zien vluchten, naar de rampzalige stad. Nu zag hij wat noo 1zakelijk aan die vlucht vooraf' moest gaan, waardoor deze werd bewerkt. Hier vlood alle gedachte aan succes, aan zegepraal, voor dien vreeselijkcn reuk van liet bloed en dat ker men der gekwetsten. Zijn zonderling gedrag had eerst niet veel aandacht getrokken. Men dacht, dat hij licht gewond was geworden. Maar toen enkelen hem aangrepen en steunden, had hij ben van zich afgeworpen en geroepen, dat men het gevecht toch staken zou. Hier moest men helpen , niet doodeu, niet dooden." Dat had indruk gemaakt op die plaats. Fcnigen waren aarzelend blijven staan, en volgden zij ook al later weer het gebiedend roepen van hun chefs, de eerste kracht van den aanval was gebroken. Badini werd niet gestraft. Alleen nam de kapitein hem onder vier oogen. Hij begreep, dat bij een natuur als deze de discipline niet al te sterk mocht drukken. (J-een straf zou baten, 't Eeiiig gevolg zou zijn, dat hij een van zijn beste mannetjes verloor. Hij wist ook, dat niets hem van zijn ongelijk zou overtuigen, en hij beproefde het zelfs niet. Hij meende het voorzichtigst te zullen handelen door het eigenlijk bezwaarlijke punt geheel te vermijden, en deed alsof hij daar geen ver moeden van had. Zoodra Badini binnentrad, kwam hij hem op vaderlijke wijze tegemoet. Hij moest maar niet bezorgd zijn. Niemand zou vau het ge beurde reppen. Ook de voortreffelijkste sol daat kon een oogenblik van oververmoeidheid hebben, waarin hij niet verantwoordelijk ge steld kon worden voor wat hij dan deed. Ju dat geval had hij zeker verkeerd. Welnu, hij zou den volgenden daglichteren dienst hebben. En mijn achting behoudt ge ongeschon den .'" Met die laatste woorden zond hij den verrasten Baldini heen. Verbluft stond deze in het donker van den avond om zich heen te zien. Hij had gerekend op harde verwijten, Zijn verdediging had hij gereed. En deze zou geen verontschuldiging zijn, maar een besliste verklaring, dat hij niet meer aan de slachting zou mee doen. En nu hadden do vaderlijke toon en gezindheid van zijn meerdere hem dermate overrompeld, dat hij niets te zeggen had. Verward en vol pijnlijke gedachten zocht hij zijn legerstede op. Hij vond eerst een weinig rust, toen het vaste voornemen bij hem was gerezen, om morgen" te spreken. Maar di"ii dag ontving hij order om verder achteruit deel te nemen aan een Werk van de genie. Hij zag zijn overste de eerste dagen niet weder. Eerst den lsten, toen bij den uitval op de noordelijke stellingen, ook zijn oude verschansing een oogenblik sterk werd bedreigd, en alle man was opgeroepen om deel te nemen aan het gevecht, was <le strijdgeest plotseling over hem vaardig geworden. Op zijn oude plaats te midden zijner mak kers had het oude gevoel zich geheel van hem meester gemaakt. Hij had gestreden als de dapperste. Wel was hij na afloop een oogenblik zeer stil geworden maar niemand wist wat er in hem omging, en den lof van zijn kapitein had hij aanvaard met verlegen trots. In den avond van den 2östen December maakten JSaldini en een zijner makkers, een sterke knaap, die den boom zou dragen, vau het bekomen verlof gebruik. Behafve een paar zware kapmessen, hadden zij hun ge weren meegenomen. Niet dan inden uitersten nood echter mochten zij deze gebruiken. Stil slopen ze voort, 't Was mistig maar toch niet donker. De nevel verwazigde het licht d 'r maan meer dun zij het onderschepte. Zij wareu een half uur ver gegaan, toen zij een landhuis naderden. Xaar den schijn te. oordeelen was liet onbewoond. Geen licht was er te zien. .Maar men kon op den schijn niet aan. In die onveilige tijden liet men het licht niet gaarne gastvrij naar buiten stralen. In den tuin op zijde van de woning stond eenig hout, waar tusscheii een paar denneboomeu, die zich dadelijk door hun eigeiuuirdigen" vorm deden kennen. De twee mannen dron gen door de heg en slopen recht op de hoo rnen af. Zij zochten den besten uit en begonnen te hakken met zoo weinig gedruisch als mogelijk was, telkens even ophoudend en luisterend of men hen ook hoorde. Zij werden niet gestoord. De kleine boom lag spoedig geveld eu ruste weldra op den schouder van Badinis makker. De terugtocht begon. Maar eer zij nog den tuin hadden verlaten, kraakte er duidelijk een deur. Badini riep zijn vriend toe voort te gaan. Hij zelf stond even stil en zag om. De maan scheen sedert een poos wat helderder, en bij haar licht zag hij vl.ik bij het huis, boven een heester, het hoofd van een man, met een roode fez gedekt. Een geweer lag in aanslag op een tak. n seconde nog en het zo.u losbranden. Met de snelheid der gedachte had Badini het zijne aan de wang eu schoot. Een heftige gil weerklonk. De gedaante achter de struiken vloog op met een schok, stak de armen in de hoogte en viel, om niet meer op te staan. Hadini had hem echter goed op kunnen nemen in dat oogenblik. Het was een man in een lange kamerjas gekleed, alsof hij zóó zijn gezellig Vertrek had verlaten. Heel zijn uiterlijk had iets echts huisvaderlijks, iu 't geheel niets van een soldaat. En juist dat had Badini wonderlijk aangegrepen. Ken schrik overviel hem. Hij kreeg plotseling een gevoel, als had hij in vollen vredestijd een moord gepleegd Op een onschuldig mensch, in plaats van zijn leven tegen een vijand te hebben verdedigd. Als de man een uniform had gedragen, wel licht zou hij er dan niet verder over nage dacht hebben. Nu liet dat gezicht hem niet meer los. Uij moest er aanhoudend aan denken op den terugweg. Hij zocht het van zich at' U: zetten door druk gesprek, llij poogde het te ontvluchten door snelle be weging, maar het was hem, als droeg hij den dood in 't hart. Zij werden met gejuich ontvangen. In een met aarde gevulde proviandton, die meteen vlag omwonden was, werd de boom geplant. Kerstkaarsen, en wat er verder tot versie ring aanwezig was, werd handig aan de takken bevestigd. Die drukte leidde Badini af', llij j weerde zich als de vlugste ; hij had behoefte aan bezigzijn, dat zijn gedachten verstrooide. Dra was men met den arbeid gereed. De kaarsen brandden en verspreidden in de houten loods een geheimzinnig licht, juist helder genoeg om een prcttigcn indruk te maken, en te zwak om al de leelijke naaktheid van de schuur in 't oog te doen vallen. Nu trad een der oudste soldaten naar voren, met een Nieuw Testament in de hand. Uij was een bekende figuur bij den troep en had den naam zeer belezen te zijn, omdat hij een oud boekje metsoldatengeschiedenissen bezat, waaruit hij zijn kameraden iu ce;i rustig oogenblik wel eens voorlas. Uij deed dit met breede gebaren eu een lijzige stem. Badini begreep zijn bedoeling. Uij zou het kerstver haal lezen. Weerzin greep hem aan; hij hoorde al vooruit den dreun en den gemaakteii toon, waarop dit zou geschieden. Snel stond hij op, greep den verbijsterden lezer het Testament uit de hand, en riep: ik zal,het doen !" Hij liet den beleedigden makker niet den tijd tot protest, maar begon meteen. Hij las met krachtige stem vol eerbied en vuur maar toen hij kwam aan het: Eere zij God in dcii hooge, vrede op aarde; in de menschen ecu welbehagen," hield Badini plotseling- stil. Hij had meegeleefd in wat hij zeide, en daar trad nu plotseling voor 't Oog van zijn ver beelding de man, dien hij straks had gedood. Hij zag hem, de gestalte, in die huiselijke, . kleedij als een vredig man geen weerbaar soldaat een meusch" met zijn kogel in 't hoofd. Het bloed liep met roode, breedo strepen uit het donkere boorgat van deil kogel. Zóó verbeeldde hij zich dat de doodc, hem aanzag. Badini verbleekte, zijn gelaat werd verwrongen. Zijn ollicier, die tegenwoordig was en stil had geluisterd, drong hem toch voort te gaan. Maar Badini barstte in heftige zelf beschul diging uit. Vrede'.'! Een welbehagen in de menschen?! En ik heb een man om dien vredesboom gedood. De ollicier, vreezend voor wat de hartstochtelijke jonge man nog verder zou zeggen, viel hem in de rede en zocht hem met zachte woorden te, bedaren. De jonge soldaat luisterde niet; bij sloeg zich op de borst en verklaarde voortaan geen nienscb, soldaat of niet, meer te zullen dooden.. De officier wees hem er op, dat het Vaderland in nood ? en de vreeselijke oorlog onder die omstandigheden onvermijdelijk was. Maar Ba dini antwoordde: men heeft mij verteld, dat vorsten op het slagveld weenden over de jonge dooden. 7/.- zou radeloos zijn geweest, ik zou krankzinnig zijn geworden van wroe ging. Zij mogen mij niet bevelen te dooden, waai- de Hemel vau vrede spreekt! De soldaten kwamen onder den indruk, eii de overste, voor slechte gevolgen vreezend, liet Badini gevangen nemen. Den volgenden dag word: hij voor den krijgs raad gebracht. Hij blijft weerspannig. Men spreekt van het veld van eer. Eorsch grijpt zijn meerdere hem bij den arm, eu dwingt hem voor een nogenblik tot zichzelf te komen. Wat denkt ge," zoo voegt hij hem toe, dat op deze wijze mcnschen'eveiis worden gespaard? Als anderen je voorbeeld volgden, zouden de Eranscheu gauw hier zijn en een slachting aanrichten onder ons. Wees ver standig .' Nog een korten tijd en deze oorlog is uit. Doe tot zoolang je plicht een harde plicht ik erken het, maar het is ons als een onafwenbare noodzaak opgelegd. Wij kunnen niet anders." Verwezen had Badini toegeluisterd, en.', uiterlijk was hij bedaard, toen men hem wegleidde naar zijn krib. Maar ziju zenuw gestel was geschokt. Hevige koortsen roofden. zijn kracht, tot hij eindelijk ontsliep. Weinige dagen later lag hij in don ver stijfden grond, waar al zoo velen rustten van hun hangen strijd.