DE AMSTERDAMMER WEEKBLAD TOOI NEDERLAND. SOEP ROLLEN in tabletten . 10 cents, voor 2 borden voortreffelijke Soep, geven in korten tgd allén met water smakelijke en gezonde soepen. Meer dan 25 soorten bieden rijkelijk afwisseling. Te verkrijgen bjj kruideniera en eomeatibleshandelaars. Waar niet verkrijgbaar wende men zich tot Tiet Oeneraal-Agentuur voor Nederland en Koloniën PAUL HORN, Amsterdam. IIIHIIIIIHIimilllllllllllllllllllinillmillllllllMMIWIIIIIIMIIIIIMIIIIIMMItlllllllMllllllmillllllim llUMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIMIMIIIIIIIIIMIIIIIIMinilllllllMIIIIIIIMinillllllllltllflflItllllllllltllllllll VOOEt D.AMEjg. Een tachtigjarige kunstenares. Mejuffrouw MARIA Vos. 1824 21 Dec. 1904. IIMMIHIIIIMIIMMIMIIIHIIIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIflIlflIIJIIIIIIrifJIIIIIIIIirriUltiriflIlllllllllfflIIIIIIIIMIHIIirilKIMIII Manna Tas We, eene der Mussen. Tragischer dan een aangrijpend drama, aangrijpender dan de meest spannende roman is h«t leven geweest van fohanna van Woude, Sophia Margaretha Cornelia Junius. Zij was de dochter eener predikantsfamilie te Tiel. Haar vader, de geleerde Franciscus Johannes Jacobus Albertus Junius, was een Evangelie dienaar in den waren zin des woords. had Brandt nog geleefd, wellicht had hy van deaen Franciscus Junius hetzelfde gezegd als van den 'Jveraar voor de Hervorming, den in 1645' geboren Franciscus Junius, dien hu aldtu toesprak: Beroemde Janius, rechtschapen Predikant, Vierdubbel Edelman, van afkomst, door verstand!, Boor Wetenschap, door deucht, gij pa»t op 't martelmoorden Der Spaansche Wreedheit nfet. Het wapentuigh van woorden, De kracht der bijbelschrift, bet scherpe zwaard t der geest, De schildt van lijdtzaamheit, is uw geweer geweest. Gq hebt het valseh door 't waar, den haat door min bestreden. Het harde Pansdom wijkt voov 't zacht geweldt der Reden." Wie zich in Tiel vestigt en eenigszins verwant is aan Dominee Junius", heeft in die verwantschap nog altijd de beste intro ductie Dofcinée Junius" toch was het voor beeld van een rechtschapen Predikant en nog altijd zjjn over hem vriendelijke verhalen in omloop. Hu aanbad niet het gouden kalf, hij hechtte niet aan geldbezit, hij had immers zijn weten schap en «ijn roeping; hij vroei? niet naar rpr of arm", hij vroeg alleen naar goed heid; hij weigerde met de rijken wijn te drinken, dat konden de armen hem niet geven, daarom nam hu zoowel bij den een als bij den ander hoogstens een kopje thee of koffie. Op zekeren dag kwam een schipper, die in groote verlegenheid zat, büDominee Junius om tegen rente een vrij aanzienlijke som te leenen. _Het viel dominee Junius op dat oogenblik niet gemakkelijk, doch hij kende den schipper als een oppassend man, die geholpen moest worden. Ik zal je helpen," was het antwoord, en rente verlang ik niet, doch alleen, dat je je houdt aan den datum, welke je opgeeft voor de terugbetaling; weet je zeker dat je je daaraan houden kunt f" ??Heel zeker, dominee," antwoordde de schipper en op den bepaalden dag was hij er met het geleende geld en duizend dank betuigingen. Je hebt mij niet te danken, beste man," zei dominee Junius eenvoudig, ik dank jou integendeel, want je hebt mijn geloof in de menschheid alweer versterkt." Was dominee Junius wetenschappelijk zeer ontwikkeld, zyne echtgenoote was buitenge woon geestig, geen wonder dm dat Sophia M. C. Junius, zoowel als hare zes jaar oudere zuster Francisca J. J. A. Junius (Annie Foore) al vroeg gingen schrijven, het zat in het bloed" en de opvoeding droe'g het hare er toe bij. Wel zjjn de andere drie zusters geen schrijfsters geworden' en hebben dezen zich uitsluitend gewijd aan man en kinderen, niettemin weet zoowel de eene als de andere uitstekend de pen te voeren. Zoowel Franfoise als Sophie hadden on middellijk veel succes, zij ontvingen de meest vleiende brieven van de toenmalige tijdschrift redacties en haar werk werd met graagte gelezen. Hare roeping getrouw," Zyn ideaal" van Johanna van Woude, werden niet minder mooi gevonden dan Fforence's droom," De koloniaal en zijn overste" van »4.nnie Foore. Eigen Haard" beleefde gulden dagen, toen daarin van de laatste verscheen: Bogoriana," een' Indische roman, gunstig afstekend bij alle zoogenaamd Indische romans van den laterea tijd, en nadat Hollandsen Binnenhuisje van Johanna van Woude met een stroom van toejuichingen was ontvangen, was zij de voornaamste en meest beminde Hollandsche schrijfster van den dag. Het scheen of alle illusies van Johanna van Woude, als vrouw en als schrijfster voor verwezenlijking vatbaar waren. Was zij geen gevierde schrijfster en scheen zij geen gelukkige moeder en echtgenoote, wier standvastigheid en onkreukbare trouw op de beste wijze beloond werden? Want zij had als jong meisje voor hare liefde gestreden, en alle andere weigerend, had zjühém, die eenmaal haar man zou worden, trouw beloofd, en hij werkte hard om harer meer waard te worden. Het scheen wel een sprookje van liefde en trouw, en toen zij eenmaal gehuwd waren, stond zy 's morgens vroeg op om haar kunst te dienen, zij werkte ernstig en met toewijding, doch haar man en kinderen en huishouden mochten er niet onder lijden. Baar man was candidaat notaris en hun inkomen bescheiden, doch later... later... zou zij wellicht hulp kannen zoeken in een huishoudster. De illusies over later" werden werkelijkheid. Johanna van Woude had als schrijfster vele vrienden en bewonderaars, haar echtgenoot werd tot notaris benoemd, zij krenten zich een huis en de huishoudster deed haar intrede. Velen vóór Johanna van Woude hebben reeds ondervonden, dat met de komst van zoo'n huishoudster, of gezelschap- en kinder juffrouw de rust verdween uit huis. Haar man vpncl het bovendien nu niet meer passend, dat zijn vrouw nog schreef, waarschijnlijk was hij toen reeds een ernstig zenuwlijder, hoe dit zy, voor Johanna van Woude braken zeer moeilijke jaren aan. Sedert eenige jaren was z\j redactrice van de Holl. Lelie, als bij vele schrijvers maakte het redactieschap vrij wel een eind aan haar acteurschap, geen romans verschenen meer van haar, wel schreef zij vele zeer mooie hoofdartikels en deze droegen dan ook eigenlijk het geheele blaadje, dat' onder de redactie van Johanna van Woude voor uitging. Maar de correspondentie wekte ergenis, zij was toen vrij we^ i^8 nieuws en iedereen sprak er zich over uit. Nu zien we in deze richting de dwaasheid ten top ge voerd en men" zwijgt vrijwel. Tijdschriften of bladen houden er thans jeugdrubrieken op na, waarin de redactie?tante" tot in het oneindige correspondeert met de haar geheel onbekende en natuurlijk geheel onverschillige kudde van neefjes en nichtjes, als de uit gever niet meer honoreert is het met de correspondentie en vriendschap natuurlijk uit. Hoe de ouders er in toestemmen hun kinderen door zooveel malligheid in den grond te laten bederven, mag een raadsel heeten, is het alleen om die uitgeloofde prentbriefkaarten en andere prijsjes ? Voor redacties van dergelijke blaadjes als de Holl, Lelie schijnt ijdelheid een der moeilijkst te omzeilen klippen te zijn. Zich vervelende heeren of dames, die het erg interessant" vinden met de bekende schrijfster als Johanna van Woude te correspondeere" vullen hun brieven met bewon dering" en vereering," anderen, beginners of krukkebeenen, die hun stukjes niet elders geplaatst kunnen krijgen, en het toch zoo dol" zouden vinden en zoo gaarne eenig honorarium zien, vleien de redactie voort durend, deze neemt alles voor goede munt op, koestert zich in den wierook en ziet niet door de nevels heen. Betere schrijvers plaatsen slechts hun snippers" in dergelijke blaadjes, het publiek krijgt dus voor zijn geld onbeduidende lectuur, terwijl op die wijze steeds meer ongelukkige. schryfstertjes en schrijvertjes gekweekt wor den. Ook dit is een zeer groote grief tegen die blaadjes, zoowel als tegen bedoelde kin derrubrieken. Johanna van Woude, die met haar boeken zoo schoone verwachtingen had opgewekt, kreeg de volle laag van de kritiek, ik wil niet zeggen terecht of te onrecht, maar zeker is, dat bij al haar ander verdriet, zij het zich zeer heeft moeten aantrekken. En wel werd zij als vrouw overstelpt van leed. Hem, voor wien zij eens alles en alles getrotseerd had, moest ze thans loslaten. Reeds sedert lang toefde zij half gebroken bühaar familie; zij en haar man scheidden wettig, eene andere vrouw nam haar plaats in. Ook ten opzichte van haar blad stond zij in een scheeve verhouding, het was langzamerhand een blad voor ouderen geworden, doch hiermede was de nog al sentimenteele titel in tweespraak. Eindeloos was dus de begripsverwarring. Voor Johanna van Woude als schrijfster, is het zeer te betreuren, dat zij ooit de redactie van de Holl. Lelie aan vaard heeft, zij had beter werk kunnen leveren. Johanna van Woude is, na smartelijk lijden, in bewusteloozen toestand heengegaan, enkele dagen vóór- haar n en vijftigsten verjaardag en kort vóórdat hij, voor wien zij eenmaal gehoopt had, alles te zullen zijn, zijn ambt en zijn tweede vrouw verliet. Johanna van Woude was eene idealiste. Dat klinkt sarcastiech. Van haar idealen is zeker niet veel overgebleven, maar lang zal nog blijven haar lieflijk rein Hollandsen binnenhuisje", waarin zij haar ideaal van trouw en liefde beschreven heeft. Echt Hollandsen is dit boekje, ontroerend door zijn eenvoudige bekoorlijkheid en op rechtheid. Betere herinnering had Johanna van Woude niet kunnen nalaten. Zij is er door geëerd als vrouw en als schrijfster. MEVR E. HULST. Internationale Kinderlitterato, Nog een nieuwe Australische schrijfster. LOUISE MACK: Lennie's Schoolleven. Een vertelling uit het leven van een Australisch meisje. Uit het Engelsch, door Mevr. BEELAERTS VAN BLOKLAND, geïllustreerd door Louis HAMAKERS. Hollandia-drukkerij", Baarn. Uit Australiëkomen tegenwoordig elk jaar heerlijke, frissehe boeken tot ons boeken voor de jeugd, juist zooals we ze zoo gaarne hebben: vol originaliteit en humor, en toch met een ernstigen ondergrond. Reeds heeft Ethel Turner zich een blijvend plaatsje in onze harten veroverd nu komt ook Louise Mack daarom solliciteeren. En niet dikwijls ontmoet ik een kinder boek dat ik van 't begin tot 't eind met zóó» veel belangstelling lees als Lennie's School leven." Hoe eenvoudig is dit alles, hoe geheel zonder eenig spoot van {^"«itdheid of bepaalde bedoeling zien we de karaktertjes van twee vriendinnetjes: Lennie en Mabel, zich ont wikkeien. Het gebeurt zóó ongemerkt, dat het is alsof de schrijfster het zelf niet eens be speurt, alsof 't heelemaal niet in haar bedoe ling ligt dit te constateeren. En toch voelen we in deze lang niet zoete" en lang niet ijverige schoolkinderen de kiem van een rijk geestesleven in de toekomst. Hoe spontaan ontwikkelt zich in Mabel b.v. het dichttalent! Op een avond gebeurde er iets onver wachts in het leven van Mabel en Lennie. Mabel maakte een vers. Dat was het begin van het onverwachte. Het gebeurde op een Zaterdagavond, nadat ze bij Lennie op visite geweest was...." De droom van een Schoolmeisje" heette het, en het zal in 't oorspronkelijke zeker bepaald goed zijn, want de gedachten zijn zoo frisch en origineel, maar me dunkt dat het onder 'de vertaling (die overigens over 't alge meen goed te noemen is) nog al geleden moet hebben daarom geef ik 't hier maar niet. Een poosje te voren, toen Lennie eens bij Mabel op yisite was, vertelde deze haar van haar gestorven moeder, o. a. dat die dichteres was geweest haar verzen lagen nog in gindsche schrijftafel.... Deed deed ze dat maar zoo uit haar hoofd?" vroeg Lennie. Ja zeker; er liggen daar stapels. Ik geloof dat zij van plan was, ze nog eens uit te geven in een boek." Weer zweeg ze. Heb je ze gelezen, Mabel ?" klonk het heel zachtjes. Een paar ik kan niet goed geschreven schrift lezen." Hoe echt voor een kind van 14 a 15 jaar, niet waar?" Maar nu een tijd later komt Mabel waarlijk met een eigen gemaakt vers op school, en daar, onder den vijgeboom waar de meisjes altijd samen haar boterham eten, laat ze 't Lennie lezen: Het bloed steeg Lennie, die gauw blo osde naar de wangen terwijl ze las, en toen ze 't uit had, riep ze: Maar dat heb jij toch niet gemaakt?" Heusch waar." Heelemaal alleen ?" Ja, heusch." Maar hoe kon je dat?" Ik weet niet." Ik vind het nee maar, zie je, prachtig en prachtig!" Werkelijk?" Ja, werkelijk. Ik vind het eenvoudig magnifiek. Hè, ik wou, dat ik ook wat kon schrijven." 't Ging vanzelf, ik kon er niets aan doen. Het was Zaterdagavond laat, ik zou naar bed gaan. Ik geloof dat ik bezig was om mijn laarzen uit te trekken, toen ik opeens dezen regel in rnijn hoofd kreeg: Ze viel in slaap en droomde een droom." O ja?" fluisterde Lennie met ingehouden adem. Toen stond ik op en ging naar de schrijf tafel. Het gas brandde hoog, de stoel stond er voor en ik ging zitten. Inkt, papier en alles lag voor me, en ik nam een pennehouder en schreef den regel op, en toen keek ik er eens naar, en schreef nog een regel, en keek er weer eens naar, en toen ging het heel gauw. En toen was het klaar." Lieve hemel l" zei Lennie, ofschoon haar moeder liever niet had, dat zij deze uit drukking bezigde. Ik wist heelemaal niet, dat ik verzen kon maken, vóór ik het deed." Ja, dat was een gewichtig oogenblik voor het tweetal. Lennie, daartoe door Mabel aangemoedigd, schreef nu een verhaal, waarbij ze trouwens, zonder het zichzelf bewust te zijn, plagiaat pleegde. De Zwitsersche legende", die ze als haar werk aan enkele schoolmeisjes voorlas, had ze vroeger eens gelezen en 't verhaal was haar in nevel achtige trekken bijaebleven, zonder dat ze zich echter den oorsprong herinnerde. De meisjes die in 't geheim werden ge nomen, vonden zoowel 't vers als de legende prachtig en, na Jang over en weer praten, werd er besloten een schoolkrantje uit te geven. Maar o wee toen het tweede nummer (in zeer bescheiden vorm gedrukt) uitkwam, gebeurde er iets vreeselijks! De meisjes van de hoogste klasse waren namelijk jaloersch geworden op 't succes van die kleintjes", en hadden eveneens een blad laten drukken: De Korenbloem, heette het, en 't verscheen prachtig gedrukt, op stevig papier, in een blauwen omslag! En dan de inhoud! Nee, maar, dat was andere kost! Daar stond van allerlei in over de school en over alle mogelijke partijtjes waar de schoolmeisjes geweest waren. Ja zelfs de beschrijving van haar eigen' bij die gelegenheid gedragen toiletten vonden de kleine ijdeltuitjes er in terug... De Kroniek, 't blaadje -van Mabel en Lennie, was daar niets bij en werd slecht verkocht! Wat een zorgen voor de uitgevers" l W&nt het drukloon kon op die manier niet eens betaald worden! En zoo worden ook deze twee speelsche, vroolijke schoolkinderen door de omstandig heden, door het leven zelf, wakker geschud uit de droomerige onbewustheid, waarin ze haar eerste jeugd doorbrachten, en dat heeft de schrijfster heel mooi geschetst. De opvoeding wordt in Australiëblijkbaar zoo geheel anders opgevat dan bij ons. Veel meer dan hier worden de kinderen, ook door de verstandigste ouders en onderwijzers, aan zichzelf overgelaten een methode, waarbij, naar 't me toeschijnt, de sterke naturen veel beter tot hun recht komen, maar die be paald vele zwakkeren moet doen bezwijken en hun in elk geval vél noodeloos leed doen dragen! Ook allerlei tooneeltjes in de klasse en de typeering der andere meisjes alles even frisch en natuurlijk! Louise Mack is wel is waar niet zóó sterk in humoristische effekten als Ethel Turner, maar toch is haar boek zóó vroohjk en opgewekt, zóó rijk aan echt- kinderlijke joligheid en prettigen onzin, en daarnaast weet za haar karakters zóó uit stekend te teekenen, dat ze m. i. gerust met Ethel Turner in n adem genoemd mag wo.iden. Zooals ik zei, is de vertaling bijna overal, behalve in 't MabePs versje, goed te noemen. De plaat fes zijn goed, maar toch zie ik niet in, dat ze de waarde van 't boek als geheel verhoogen. Natuurlijk houdt zich ook nog de Hollandia-drukkerij" aan de oude gewoonte van gebonden" en ingenaaide" exemplaren! Nogmaals vraag ik: waarom niet liever n. eenvoudig, stevig, onkost baar kartonnen bandje gegeven, in plaats vau die slappe, ellendige ingenaaide" din gen, die zoo gauw uit elkaar hangen, n de meestal smakelooze banden met gouden letters en randen en krullen, die nu toch waarlijk uit den tijd beginnen te geraken I Uitgevers, denkt eens over dit vraagstuk na, en ziet naar vele uwer meer modern ge zinde collega's, die 't reeds zoo praktisch waten op te lossen! N. VAN HICHTUM. Mevrouw Stoessel. Rubens-salon in Windsor Castle. Josephine Roeg. Zuster Klementine van Wallmenich. Mevrouw )fabaroff. Geschenken van 'koningin Alexandra,. Mevrouw Stoessel, is de echtgenoote van den Eussischen generaal, den wakkeren ver dediger van Port Arthur. Mevrouw Stoessel is een buitengewoon moedige en nog jonge vrouw. Sedert het uitbreken van den noodlottigen Russisch?Japanschen oorlog, is zij niet geweken van de zijde van haar echt genoot. Mevrousv Stoessel belastte zich per soonlijk met de directie der zieken verpleging binnen de muren der belegerde stad. Een maal werd zij gewond, door het springen van een bom. Toen zij hersteld was, reed zij te paard met den generaal Stoessel langs de Russische troepen, die het dappere wijfje een ongekend warme ovatie brachten. * * # Koningin Amélie van Portugal moest, naar men weet, haar uitstapje naar Engeland plot seling onderbreken door de alarmeerende be richten over de ziekte van haar zuster, de her togin van Aosta. De koning en koningin van' Engeland ontvingen hun Cousin" en Cousine" uit Portugal, feestelijk en vorstelijk. Aan koningin Amélie, was op Windsor Castle, de prachtige Rubens-salon als zitkamer aangewe zen. Het ruime vertrek waarvan de wanden versierd zijn met doeken van Rubens, ziet uit op het fraaie park in de richting van Eton.Een groote antique klok die slechts nmaal in 't jaar wordt opgewonden, geeft met groote nauwkeurigheid den tijd aan. Het electrische licht, dat uit licht-groene keikjes straalt aan ed imposante, kristallen kroon verbreekt het ouderwetsch karakter, waarin men tot nu toe, den Rubens-salon had gelaten. * # * Josepbine Roeg, een meisje van zestien jaar, wordt door kenners en jury's beschouwd als een volmaakte zwemster. Met haar kloeke, sierlijke evoluties te water, overtreft zij alle zwemsters, die in watersport uitmuntten. Zij is een bizonder mooi, kerngezond, krachtig juffertje. Josephine Roeg is nu reeds in 't bezit van verschillende medaJjes en certificaten loonend en getuigend haar zeldzame zwemkunst, Als lid vandeMermaid Club, ontving zij verleden jaar vanwege de Life-Saving-Society" een medalje, die haar door den koning van Engeland overhandigd werd. En nu weer heeft de waternimf de medalje gekregen van de Duikers-Club. * * * Klementine van Wallmenich stamt uit een oud, aanzienlijk geslacht. Zij werd den 27sten Februari, van het jaar 1852, te Bain berg geboren. Gedurende vijf-en-twintig jaar heeft zij onverpoosd haar krachten, al haar doen en denken en liefde gewijd aan de werken van het Roode Kruis. Zuster Klementine was een ziekenverpleegster van buitengewone gaven. Zij is een vrouw wier voorbeeld en zedelijken invloed duizenden ten zegen is geweest. Aan belangstelling en waardeering heeft het haar bij het vervullen van haar moeilijke, vrijwillig op zich genomen taak, nimmer ontbroken. Talloos warön debljjken van vereering en liefde, die zij b$ baar vijfen-twintig jarig jubilee heeft ondervonden. De laatste tien jaar stond tij ten het hoofd der zieken-afdeeling van het Roode Kruis te München. Prachtige souvenirs zijn aan zuster Klementine aangeboden, nu zij zich om gezondheids- of andere redenen, uit het open bare leven terugtrekt. Haar mager, teer ge zicht doet mij veronderstellen dat gemis aan lichaamskracht haar noopte een postte verlaten,dien zij anders wellicht had blijven bezetten. Prinses Ludwig van Beieren, beschermvrouw van het Roode kruis, zond aan zuster Kle mentine van Wallmenich, een vleienden, hartelüken, eigenhandig geschreven brief, haar portret en een broche met bet in diamanten gezette monogram der prinses, die als haar uitdrukkelijk verlangen te kennen gaf, dat in het ziekenhuis te München waar Klemen tine werkzaam waa, een kamer de Wallmenich-kamer" zou genoemd worden. Benige jaren geleden ontving zij van den Duitschen keizer, de medalje van het Roode Kruis, en de regent van Beieren beschonk haar met het Zilveren kruis van Verdien sten". Verschillende brochures zijn van de hand van Klementine van Wallmenich ver schenen: Mannenverpleging door vrouwen". De plaats der directrice in het moderne ziekenhuis", Zedelijk-godsdiengtige beroeps opvoeding voor zusters van het Roode Kruis" en anderen. * * Onze Vrouwe van Cronstadt?' is de naam, gegeven aam mevrouw Makaroff, de schoone, nog jeugdige, Russische vrouw, weduwe van den vice-admiraal Makaroff. slachtoffer van den rampzaligen Russisch?Japanschen krijg. Makaroff was aan boord van den Russisch en oorlogsbodem Petropawlovsk, die de Japan ners in de lucht deden springen. Mevrouw Makaroff was in Cronstadt zeer bemind, om baar liefdadigheid, gastvrijheid, goeden smaak, ontwikkeling en buitengewone voorkomenheid. Oog en hart had zij voor armen en rijken. Iedereen achtte het een voorrecht ontvangen te worden in de salons van Onze Vrouwe van Cronstadt". Engelsche zee-officieren zijn onuitputtelijk in lof over de beminnelijkheid van den vice-admi raal Makaroff en zijne echtgenoote. Mevrouw Makaroff die zeer Engelschgezind is, was diep getroffen door de tallooze bewijzen van deelneming uit Engeland ontvangen, naar aanleiding van den tragischen dood van haar gemaal. Sedert diens dood zijn de weduwe Makaroff met haar zoon en dochter de gasten van het Russisch keizerspaar op Peterhof. * * Den eersten December heef t men weer met groote opgewektheid en luister van voorname gasten, op Sandringham, de geboortedag ge vierd van Engeland's Souvereine, koningin Alexandra, die zich kleedt en er uitziet met haar mooi, slank figuur, als eene zeer jonge vrouw. Consuélo, hertogin van Manchester, die ieder jaar weer een uitnoodiging krijgt voor de feestviering, schonk aan de koningin een cigaretten-kistje van licht-rose en zacht groen email, de randen van het kistje zijn bezaaid met kleine kostbare steenen. Gravtn Torby zond aan de koningin een paar lange, leeren motor-handschoenen, spe ciaal voor dit doel in Moscou gemaakt en gevoerd met kostbaar, Russisch sabelbont. Uit een gouden kistje, geheel met preciosa ingelegd, kwam een gf schenk te voorschijn, dat zeer in Alexandra's smaak viel. Een miniatuur-klokje, gemaakt naar een model uit de achttiende eeuw. Ieder uur springt een zangvogeltje uit het kunstig vervaardigde uurwerk en kweelt gedurende een minuut, zijn zacht, melodieus liedeke. CAPRICE. * * Spaansche vleeschpudding. Benoodigdheden: 1A kilo rauwe aardappelen, X kilo uien; }$ kilo mager ossenvleesch, zure room. Berei ding : Men snijdt de geschilde aardappelen in dunne schijfjes; wascht ze en spreidt ze uit om te droogen. Het vleesch snijdt men aan plakjes, die men besprenkelt met zout en peper, daarna wentelt in tarwebloem, dan in gesmolten boter, daarna in gestampt be schuit en ten slotte in zure room. Een pudding-vorm (timbaal-vorm) met goed sluitenden deksel, wordt bevochtigd met gesmolten boter en bestrooid met ge stampt beschuit. Men legt er nu laagjesgewijs in .- het gesneden vleesch, fijngesneden uien, schijfjes aardappel, klontjes boter. Men eindigt met een aardappellaag waarop weer de boter. Deksel goed afsluiten met een rand deeg. Puddingvorm in een pan met water (vingerhoog) in den oven zetten en drie uur laten bakken. Het verdampte water in de pan moet voortdurend aangevuld worden om steeds op dezelfde hoogte te blijven. Men eet deze pudding met een gebonden tomaten-saus.