BIJVOEGSEL van De Amsterdammer, Weekblad voor Nederland, van 16 November 1913 DE HAAS EN DE SCHILDPAD Nadruk verboden T~F 7 >""..-' 1 \ VA ?«x'VA\v ?W 5*:*. "^\i- \ *' \"% ^ j .vSsDISTRICT III *v \ ////\\ / /!^ V.(/'l V'/?"; l P4 h Jk. l n <::* I ^^K J. OUDF.üEEST 't Harde loopen doet het niet: Op zijn t ij d moet g ij vertrekken. Laat U door de leering wekken, Die U haas en schildpad biedt! Schildpad zei: Ik wed, vlug haasje! Dat ik, ginds aan 't eind der laan, Eer dan gij aan 't hek zal staan!" r dan ik? Wel, nobel baasjen," Zei de vluggert: bazelt gij? Droomer, snuif eens, en kom bij!" Haasje' is rap genoeg van leden: Haasjen had met twee paar schreden 't Kunnen winnen zulke schreên Als hij doet, wen hij, gevlogen Uit des jagers scheemrende oogen, Voortijlt, mijlen achtereen! Toch scheen haasjen van gedachten Dat hij schildpad kon verachten, Dat hij best in 't mollig groen Wat kon grazen, wat kon luisteren Naar de koeltjes die er fluisteren, En een middagslaapjen doen. Daarom liet hij schildpad wandelen, Die niet luistert, dut, of graast, Maar zich langzaam, langzaam haast. Haasjen zou onedel handlen Als hij met versnelden stap P. OTTO Amst. Boek- en Steendrukkerij, v/h. Ellerman, Harms & Co Voortging, meent hij: 't was om 't even, Hij won toch de weddenschap, Die ook weinig eer kan geven! Laat vertrekken, nonchalant, Of hij de afspraak was vergeten, Ha, wat dat voornaam zou heeten! Dus de luilak lanterfant. Eindelijk ziet hij zijn partij Schier bij d' eindpaal aangekomen, Nu een fikschen sprong genomen! Maar de kans is reeds voorbij: Schildpad was er eer dan h ij! (J. J. L. TEN KATE. Vrij naar Lafontaine)