21 Juni '14. No. 1930 DE AMSTERDAMMER, WEEKBLAD VOOR NEDERLAND DE VROUW EN HET KIESRECHT Op de zes verschillende bijeenkomsten van de Vereeniging voor Vrouwenkies recht werd op dikwijls onweerstaanbare wijze het petitionnement voor grondw. gelijkstelling ter teekening aangeboden IHIIIIIIIItlllllllllMIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIIIII VROUWENRUBRIEK UUIIIIIIIIIIIUIIIIIIIIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIH Dames-beweging (Tafereelen van het Vrouwencongres in Rome) Uit vijf en twintig staten kwamen ze naar Rome, die honderden vrouwen. In het begin van Mei zaten ze in den sneltrein Londen Rome, Parijs?Rome, Zürich?Rome, Weenen?Rome. Zij kwamen van over de groote zeeën, van New-York, van Washington, van Australië, van Nieuw-Zeeland, van Christiania, van Kopenhagen. En al deze wegen vereenigden zich in n punt, in Rome. Wat zij daar wilden? Wat men altijd in Rome wil, niet waar? Kijken, kijken, het geweldige verleden in zijn duizendjarige cultuur langs de ziel voelen ruischen. Neen, dat niet. Niet het verleden, de toekomst wilden zij. Een nieuwe toekomst voor de vrouwelijke helft van de menschheid, dat was de zenuw van den vrouwendag in Rome. Was dat wezenlijk zoo ?... Een afrekening der vrouwenbeweging over vijf jaar, die overal zichtbare getuigenis afleggen wil van een vijfjarigen vooruitgang, was de aanlei ding tot den Vrouwendag. Was dat wer kelijk zoo? Laten wij eerlijk zijn vrienden, laten wij heelemaal eerlijk zijn, wij vrienden der vrou wenbeweging: dat móest de zenuw zijn. En die zenuw lag ook bloot in de ernstige arbeid der afgevaardigden-commissie achter de gesloten deuren van het feudale Hotel Quirinal. Zeker was zij hier en daar zicht baar op de verstandige en denkende ge zichten van de leidsters. Maar in de Via Margutta, waar de begroeting was, in de bibliotheek der Universiteit, waar de open bare vergaderingen ook voor den gewonen sterveling toegankelijk waren, in de dozijnen bijeenkomsten van de Italiaansche met haar zusters, daar was zij niet, de zenuw. Daar was zij verstikt door schitterende diamanten en mondaine kapsels, door volle ten toon gestelde boezems, door sieraden, door ge spleten rokken en verwonderlijke hoogge hakte schoenen, en God beware me door iets ergers: door de zatte nieuwsgieiiiiiiiiHtiiiiifiliiiiiiiiiiiiliiHiiitiiiilimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiii UIT DE NA TUUR DLXXXV In het Luxemburgsche Het is niet de eerste keer, dat ik het hier of elders zeg, maar dat is geen reden om het niet nog eens te schrijven: als een streek in het buitenland de bijzondere voorkeur geniet van Hollanders, dan is het vrij zeker, dat de natuur er van een ongewone en lie felijke schoonheid is, en dan zijn er stellig ook zindelijke en niet dure hotels. Een van die hoekjes, waar ge zeker kunt zijn, in de zpmervacantie veel Nederlanders te treffen, die er met man en maag hun jaarlijksche wandelkuur gebruiken, is het Luxemburgsche land. Misschien heeft de eigenaardige verhouding, waarin meer dan een halve eeuw de kleine Nederlandsche staat tot de nog kleinere Luxemburgsche gestaan heeft, hiertoe medegewerkt, een feit is, dat het er mooi is, en dat het natuurschoon in vele opzichten een tegenstelling vormt met het vaderlandsche. Hoe vaak ik al kennissen en vooral col lega's heb hooren spreken en steeds met lof van hun verblijf in Bollendorf, Vianden of Echternach weet ik niet, zoo dikwijls althans, dat ik mezelf er haast een verwijt van ging maken, dat ik meer dan eens Luxem burg doprgespoord ben, maar er nooit eens een kijkje ben gaan nemen. righeid van dien kring van vrouwen, voo wie de vrouwenzaak een welkome nieuwe prikkel is mijn God, hoe interessant Frau Grafin!" een curieuse zaak, die men van daag meemaakt, om haar morgen wee vergeten te zijn. Wij gingen met een hart vol verwachting naar Rome, wij vrienden der vrouwenbewe ging. En op den terugreis zat naast ons in de coupéeen dikke vrouw met diamanten en hangende sieraden aan, met hooggehakte schoenen en met-van-niets-wetende oogen De Teleurstelling. De teleurstelling dat wij een vrouwenbeweging zochten en een damesbeweging vonden. * Op de reis naar Rome gaat de sneltrein het Trasimeensche Meer voorbij. Zijn ver pestende reusachtige moerassen zijn nu drooggelegd. Vorst Torloni heeft het ge daan met zijn millioenen en zijn groote verwachtingen. Een voorvader van den vorst Torloni was een metselaar. En de kloeke nazaat van den metselaar heeft aan hel water wuivende korenvelden ontworsteld zoo groot als een Duitsch vorstendom. Wi; gaan er langs, en verheugen ons, verheugen Ons over het nieuwe land en den werkenden adel. Daarna zwierven wij door Rome. Waar wij stil stonden, zagen wij het Nationale standbeeld boven de daken uit. Het was onontkoombaar, men kon zijn afschuwelijke witte pracht en zijn blufferigen vergulden reusachtigen ruiter nergens uit den weg gaan. En als men het moedig van nabij wilde bezien, was het niet eens marmer, maar gips, ellendige bedriegelijke gips. Wij waren naar het internationale vrou wencongres gegaan als tot een Trasimeensch wuivend korenveld, dat de nieuwe werkende adel schiep en dat een heerlijke oogst be loofde. Maar wij vonden het pralerige ver gulde gips van het Nationale standbeeld dat men niet uit den weg kon gaan, waar men ook op het congres stilstond en over de daken keek. * * * Met een bijzonder sierlijk ivoren hamertje, waarmede Lady Aberdeen, de vice-koningir van Ierland, op de tafel klopte, werd het congres geopend." Dat is geen zin van mij maar een zin uit de Giornale d'Italia. Een meest uitgelezen en elegant gezelschap was daar tezamen gekomen." Dat is geen zin van mij, maar een zin uit de Messagero, een courant in Rome, die over het congre schreef. Wij zagen onder anderen Donna Eugenia Ruspoli, gravin Martini-Marescotti, gravin Spalletti, de vorstin Viggiano, de Hertogin van Terranova, gravon Pasolini, de vorstin van Frasso Dentice, gravin Aberdeen, gravin Macchi di Cellere, gravin de Witten, de vorstin Solofra Orsini, de hertogin van Bomarzo, de Marchesa Patrizi, de hertogin van Presenzano en nog eenige buitenlandsche vertegenwoordigsters der vrouwenbeweging." Dat is geen zin van mij ik schrijf geen hofberichten maar een zin uit de Tribuna. * ? « Opeens dook in de vergadering Duse op. De groote oogen in het moede gezicht bezagen de diamanten in de zaal, de ontbloote schouders, de diademen en de hoog gehakte schoenen, het ivoren hamertje, en ze zochten en zochten... ik geloof, ze zochten de vrouwenbeweging. Toen werd er van de helpende weldadigheid gesproken. Ik ben tegen alle weldadigheid", zei Duse, ik ben voor een verdere cultuur." Het ivoren hamertje waggelde van genoegen en vele dames glimlachten: Cultuur? ze bedoelt het nationale standbeeld", dachten ze. En Duse glimlachte ook. Want zij bedoelde het Trasimeensche korenveld. Nu had ik deze Pinksterdagen de keus uit een oud program: l" de Kaiserstuhl bij Freiburg in Zuid Baden, 2" een paar plaatsjes aan de Main in Noord Frankenland niet ver van de Spessart en 3°de buurt van Bollendorf en Echternach. De Keizersstoel trok mij door zijn beroemde rijkdom aan orchideeën, die bijna alle met Pinksteren bloeien. Van die dorpjes in Fran kenland wist ik, dat ze een buitengewone rijke en afwisselende flora moesten bezitten, en dat de streek merkwaardig is door zijn afwisselende bodem-formaties. Den doorslag gaf een oude kennis, een apotheker-natuur vriend te Zwolle, die al meer in Luxemburg was geweest en mij verzekerde, dat ik daar beide, rijke flora en interessante geologische bijzon derheden, zou vinden en dat hij wel mee wilde om het te bewijzen en den weg te wijzen. Dit zou tijd sparen, en dat is wat waard in zoo'n korte Pinkster-vacantie. Zoo stapten wij beiden Donderdag-avond in den sneltrein, overnachtten in Keulen, middagmaalden Vrijdags om twaalf uur na een kijkje op de Porta nigra in Trier, en zaten een uur later al rustig in Bollenderf. Een prachttrein tegenwoordig, die EifelD-trein: Keulen-Trier. Wie nog geen voor stelling heeft van de Eifel en zich met een oppervlakkige kennismaking tevreden moet stellen, kan, dunkt mij, niet beter doen dan dezen trein daartoe te gebruiken. In drie ' 'f -, ~\&>-<-S&-' "£-* ~i^r- ~~ \l?"(; tVr ' " '^ J Bollendorf met den Burg (rechts) van den Echternachei weg gezien. Deze internationale vrouwenbond is vijf en twintig jaar oud. Alle vijf jaar komt ze bijeen. In Washington was het eens, in Chicago, in London, in Berlijn, in Genève en in Toronto. En in Mei was het in Rome Welk een strijd, welk een hoon en spot, eer deze bond in het leven kwam. Susan Anthony, in de heele vrouwenwerek vereerd als de eerste voorvechtster en mar telares der vrouwenbeweging, heeft den bond ten doop gehouden. Haar, de onbemiddelde bij al haar dapperheid bescheiden vrouw bleef niets bitters gespaard. Vrienden", zei ze eens, toen men haar voor het eerst bloemen op het podium reikte, vrienden, had men steenen naar mij geslingerd dan zou ik een antwoord gevonden hebben, maar aan bloemen ben ik niet gewoon." Merkwaardige omme gang bij dezen internationalen vrouwenbond eerst steenen, toen bloemen, en nu in Rome de cirkel sluit zich weer steenen. Edelsteenen weliswaar, maar toch steenen. . * Rome ligt in Italië. Maar als men officieele redevoeringen op het vrouwencongres hoort de vele Engelsche, de vele Fransche en vaak in het Duitsch, dan grijpt men naar zijn hoofd: neen, Rome ligt in Engeland of in Frankrijk, maar zeker niet in Italië. Geen woord Italiaansch hoor ik. Want wat hier en daar een beleefde Noorweegsche of Hongaarsche op o en a en i bij elkaar zoekt.. Wat voor taal spreekt ze eigenlijk?" vraagt naast mij een Italiaansch verslaggever. Italiaansch", zeg ik ernstig. Maak geen flauwe grappen," zegt de Italiaan en gaat op een andere plaats zitten... De Dante-vereeniging heeft zich in de pers beklaagd, dat er op een internationaal con gres in Rome niet ook in het Italiaansch verhandeld werd. De Italiaansche vrouwen beweging was nog jong, antwoordde men. Dan had men tenminste de redevoeringen in vreemde talen in het Italiaansch moeten laten omzetten, zei men. Maar men kon toch van beschaafde vrouwen veronderstellen kwam het neusophalend uit de buurt van het bijzonder sierlijke ivoren hamertje, dal ze Engelsch en Fransch verstonden! Dat was de beschavings-waanzin. Maar voor den duivel: van ontwikkelde vrouwen uit de vrouwenbeweging had men heel wat anders kunnen verwachten, namelijk, dat zij hun internationaal congres verstaan baar zouden maken voor iederen deelnemer. Ook op gevaar af, dat degene, die verscheiden talen kende, het gesprokene twee of driemaal hoorde. En een goede proef zou het ook zijn geweest: of het gesprokene zoo goed was, dat het een herhaling verdragen kon. En daarbij kwam nog iets anders. Het mach tigste middel om den geest eener rede te laten inwerken, ontbrak eveneens bijna ge heel : het vrije woord en het gebarenspel, da{ het vrije woord begeleidt. In hun plaats kwam het afgelezen woord een geest als Bismarck wist wel, waarom hij het voor gelezen woord in den Rijksdag verbood: wanneer iemand werkelijk iets te zeggen heeft, zoo zegge hij het vrijuit; lezen kan men thuis op de sofa". En hoe heeft men in Rome tegen het vrije woord gezondigd, in Rome, de eerste stad van de vrije redekunst sinds Cicero! Welke edele draaiorgels werden daar op het podium gezet. Hoe verdronk het laatste levensrestje der rede in de honderdduizenden boeken van de Alexander-Bibliptheek. De inhoud was niet slecht, dikwijls flink. Maar de vorm, waarin het geboden werd het was jam merlijk. Wie niet reeds als vriend van de vrouwenbeweging in Rome gekomen was, in Rome zelf werd hij het niet. Van de kracht en de van enthousiasme doorgloeid!e geest der vrouwenbeweging was nauwelijks iets te bespeuren. Begroetingen, verslagen, betiliiiiiiimiiHiiiiiHimiiMiimMiiiimiiimttiMimiiiiiiiimiiiiiiiiiiiitiiiii uur tijds krijgt ge een beeld van het heel aparte karakter van dit mooie stukje wereld. Na Euskirchen begint de stijging en dan is de industrie-streek achter den rug; ge hebt dan de uitgestrekte bruinkoolmijnen, bij station Liblar ook al gehad. Daar ziet ge de Noord-Eifel van binnen; de aarde is er tien tot dertig meters diep bloot gelegd, en laat u zien, hoeveel goud er zit, bruin goud in den eertijds om zijn armoede befaamden Eifelbodem. In het dal van de Erft slingert zich de trein omhoog tegen de waterschei ding op. Ge voelt en hoort aan het zuchten en trekken van den trein dat ge de hoog vlakte bestijgt; ge kijkt van boven neer in het dal van de Urft, het nu komisch nietige bijstroompje van onze Roer, dat zich kromt als een worm. Op de hooge akkers staat de rogge nog laag en alle heuvels en boschranden zijn dicht begroeid met zwartgroene jenever bes en gouden brem; die bloeit hier bijna een maand later dan bij ons. Dan komen de moerassige plekken van de waterscheiding en de trein rolt al weer, nu met razende vaart in een dal neer, nu dat van de Kyll. Gerolstein met zijn bronnentorens en ruïne, zijn schijnruïnes de beide dolomiet-rotsen; zijn hooge puinbergen, niets anders dan oude vulkaankegels, Kylberg met zijn prachtige bosschen; gij hebt pas uitge maakt dat het toch een bijzonder mooi land is, die Eifel, of ge zijt er al uit, ge rolt het Moezeldal in. Van Trier gaat het weer noordwaarts; straks de Sauer of Sure op, die de grens usschen Luxemburg en Duitschland vormt. 3e trein P. H. (Prins Hendrik) volgt den Luxemburgschen oever tegenover de wijnbergen; de conducteurs spreken Fransch, en verstaan ook Duitsch, nemen Duitsch geld aan en geven er Luxemburgsch voor terug, wat voor n van de twee belanghebbenden ;eer onvoordeelig is. Van een of ander huis aan den weg, een hotel of stadhuis waait de Nederlandsche vlag; niet om ons of andere Nederlanders te lokken ofte begroeten, maar omdat de Luxemburgsche vlag nu eenmaal dezelfde is als de Nederlandsche: rood, wit en blauw. Het beteekent niets, een zuiver historische aangelegenheid, maar het doet toch huiselijk aan. Wij sporen ons hotel, dat aan den Duitschen oever van Bollendorf ligt, een eindje oorbij. Dus we zullen een heel eind terug moeten loopen; het heet Burg-hotel en het ijkt ook wel een oude burcht of een versterkt dooster met een donjon, ruime zalen met looge daken en bijgebouwen. Met mijn kijker zie ik over de Sure heen, dat de oude muren begroeid zijn met de bij ons zoo zeldzame gele helmbloem en varens. Dat belooft wat! Het werd al warm en we waren blij dat een karretje van het hotel onze zware knapzakken mee naar boven kon nemen. sluiten besluiten, verslagen, begroetingen. Kan het mogelijk zijn : vertoont de vrouwen beweging reeds de eerste sporen van arterienverkalking ? * . * Neen, dat doet ze niet. Ze is alleen een oogenblik in de schaduw van de grootei gegaan, van de voorzichtigen, van de beleef( glimlachenden, zonder welke zij niet dach te kunnen. Die zij vandaag op sluwe wijze voor haar wagen spant, voor haar zegewagen om morgen te erkennen, dat de verscheurde strengen van den dissel hangen. Een zoo machtige beweging als de vrouwenbeweging kan deze dwaling van de damesbeweginj een poosje verdragen. Nog zij n er geweldige krachten uit de gistende diepten, vanwaar zij kwam, die haar stuwen kunnen. De vrouwenbeweging van de geheele aarde za' het glimlachend laten geschieden, dat sierlijke ivoren hamertjes pronken, dat op door de politie gereserveerde bekleede stoelen wel gedane lorgnetten-nullen zitten, dat men haar een dik-geschminkte, ellenlange vervelende redevoeringen houdende advocaat als leidste; der Italiaansche vrouwenbeweging voorstel dat alles zal zij zich laten welgevallen uit overvloed van kracht. Weliswaar slechts een poosje! Dan zal de vrouwenbeweging in een grootsche zwaai over de groene tafel hè: ivoren hamertje, de diamanten wegvegen en de schmink, de gespleten rokken, de ge reserveerde plaatsen, zij zal ze wegvegen uit de zaal der vrouwenbeweging, en eer krachtige stem zal van de bestuurstafe klinken: Nu is het spel uit, kinderen aan den arbeid!" FRITZ MULLER (uit het Duitsch vertaalc door Free Hart) Allerlei Weelde De Londensche dames konden dezer dagen haar hartje laten popelen naar een aanta kostbare byouteriën, die bij een groote juwelier in Bondstreet waren uitgestald Vooral was men verrukt over de zeldzame collectie paarlen welke daar vertoond werd Het kostbaarste stuk dezer collectie, een snoer van gelijke, ronde parels stond geprijsd voor zeven en een halve ton (60.000 pond sterling). Toch trok niet dit het meest de aandacht, maar bovenal n enkele peervormige parel, zeldzaam regelmatig van vorm en zuiver van kleur, die ?150.000 moest opbrengen. Niet minder tantaliseerend rustte onder een fijne kristallen vitrine op een grond van mauve fluweel een snoer parels van zeer bizondere kleur, dat aangeboden werd voor het bagatel van een half millioen gulden. De kooplustigen werden intusschen door den eigenaar gewaarschuwd, dat, gesteld, dat een dezer vreemd gekleurden parels verloren ging, het niet mogelijk zou zijn, er een van precies de zelfde kleur voor in de plaats te krijgen. Baronessen en gravinnen liepen storm, om al deze fraaiigheden te bewonderen en menig millionair zal er kennis van krijgen door het verlanglijstje van den verjaardag van mevrouw zijne echtgenoote. Wie wat bescheidener wilde zijn, kon er ook wel keus maken: oorknoppen van ?80.000 het paar en broches van een ton waren er bij de vleet. Wie dus een flink aantal briefjes van duizend te veel heeft, kan ze hier kwijt en goed besteed, want is er een fijner gedistingueerder sieraad? Ik voor mij ken niets, dat me zoo charmeert, als die geheimzinnige, teere mat-zilver glans van paarlen. Wij zelf wandelden de oude brug over. Weer in Duitschland! De Sauer heeft heel wat water en schuimt en klotst er duchtig op los, al is hij geen twintig meter breed. Aalsperren maken hem hier en daar nog wat nauwer. Vrouwen spoelen de wasch onder aan het water. De weg naar ons hotel loopt langzaam op, maar een troepje fietsers dat den zelfden weg op gaat, heeft er toch een stevig karweitje er aan. Muziek! Mandoline, viool en zang, een leuke troep Wandervögel komt ons tegemoet. Een twintig jongens van twaalf tot vijftien, dunkt me. Ze marcheeren op de vroolijke muziek; bruine gezichten al van de zon, op de rugzakken tentmateriaal en alluminium veldkeuken, of tenminste blikken pannetjes. In de Eifel behoeven de trekvogels niet vaak in het bosch te overnachten. Er zijn sedert eenige jaren Schiilerherberge aangewezen, waar de jongelui gratis n keer mogen overnachten, desnoods op stroo en nog een ontbijt cadeau krijgen ook. Aardig, zooals in Duitschland, indirect door de overheid, direct door particulieren het ouderwetsche Wandern" van de scholieren weer aange moedigd en nu aantrekkelijk wordt gemaakt. Ook dit is sport, een gezonde en een lieflijke, en zoo ge wilt een nuttige; ook deze trekkers leeren elkaar verdragen en waardeeren. Er gaat geen onderwijzer of ouder mee, hun wegwijzers zijn stafkaart en kompas, maar ieder vindt dat trekken en die jongens sympathiek. Er is maar n officieel ver bod (en dat zegt wat in Duitschland): nie mand mag zich, bij dag of nacht, afscheiden van de troep, ook niet bij ziekte of ongeval zonder medeweten van een of andere Betiörde" van het naaste stadje of dorpje. Al zijn het arme jongens, zonder een cent op zak, (de spoorreis kost hun niets of haast niets) honger lijden zullen ze nergens, me nigeen heeft voor die Zugvögel gaarne wat over. Er worden nu ook Schiüer-herberge ngericht voor meisjes. Op de terugreis zagen we in Keulen zulke berucksackte troep'es vrouwelijke Ziigvögelchen terugkomen. Wij marcheerden een eindje mee, ze trok ken toch door Bollerdorf naar Echternach :n wij maakten een praatje met de jongelui. 3ie ontmoeting is niet de belangrijkste, maar stellig de leukste van de heele reis geweest. Zou het mogelijk zijn voor onze stadsen dorpsjongens zoo iets aantrekkelijk en uitvoerbaar te maken? Na dat mooie, iets onsmakelijks, ook iets Duitsch, en speciaal Eifeldorpsch. In een eerlijke reisbeschrijving mag ook dat niet overgeslagen worden. Ik heb u het al eens van Gerolstein verteld, maar het is hier niet zóerg; een straatje van een huis of zes moet e echter door, om in het romantisch gelegen Burghótel te komen, en dat straatje kenmerkt zich, behalve door een armoedigen ouderFirma Gebrs. NEFKENS ADLER AUTO'S in diverse modellen voorradig. IIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIItlllllltllllllHIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII Kunsttakken II faut spuffrir pour tre belle!... Er is tegenwoordig in Parijs een nieuwe gelegen heid, om voor de schoonheid te lijden. Men heeft namelijk een nieuw procédégevonden, om kaalhoofdigen fraai glanzend haar te schenken, op zoo natuurlijke wijze, dat niemand het gekochte haar van het echte onderscheiden kan. Maar... dat is een 'pijnlijk geduld werkje, want de haren worden stuk voor stuk, door middel van een worteltje van gouddraad in de huid bevestigd, 't Gewone rantsoen, dat op deze wijze op de schedel geplaatst moet worden bedraagt niet zelden meer dan 50.000 stuks, en daartoe is een dagelijksche behan deling noodig van een paar maanden. Men moet toch wel bizonder graag jong willen zijn, om een dergelijke poenitentie uit te houden, en bovendien men vertelt, dat n der patiënten, toen hij de rekening ont ving zich de kostbare haren van wanhoop weder uit het hoofd rukte!"... De uitvinding schijnt niettemin prachtig te zijn, want men kan dit kunsthaar uitkammen alsof het echt ware. Enkele dagen na het inzetten treedt een lichte huidontsteking op, die evenwel na 12 dagen geheel verdwenen is. De gouden haarworteltjes zijn zoo dun en fijn, dat de gelukkige bezitter van 50.000 dezer kunstharen niet meer dan n gram goud rijker is geworden. * * Sentimenteel Indien er soms onder mijne lezeressen zijn, die eenige koetjes op stal hebben (?Farming" is in Engeland een echte damessport, en misschien ook wel in Nederland), zal het haar interesseeren, te vernemen, dat koeien buiten gewoon teergevoelige en sentimenteele dieren zijn. De houder van een groote model boerderij heeft aan zijn personeel ten strengste verboden tegen de koeien te vloeken, of ze hard toe te spreken. Hij beweert dat de dieren daardoor belangrijk minder melk geven. Koetje moet in een goed humeur worden gehouden, en deze goede zorg wordt vergolden door de grootere melkproductie. Race In Miinchen heeft men een alleraardigste wedstrijd gehouden voor rookers: een slow race". Een fraaie prijs werd uitgeloofd voor dengeene, die het langste over een sigaar zou rooken zonder dat deze uitging. Twintig personen namen aan dezen wed strijd deel. De precies even groote en even zware sigaren werden door alle te gelijk uiterst voorzichtig aangestoken, en toen, dampte men stil en aandachtig met kleine trekjes. Er was, ondanks de twintig rookers bijna geen damp bemerkbaar in het vertrek. De prijs werd gewonnen door een Sakser Henz, die twee uur en ze.ven en veertig minuten aan het zelfde stompje tabak pufte, en het pas wegwierp, toen hij zijn vingers brandde... Zou men ook in dameskransjes niet eens zulk een wedstrijd kunnen houden, met cigaretten. Het is een vroolijk en onschuldig spel, dat aanleiding geeft tot allerlei grap pige incidenten. ALLEQRA >" l" «n i IIMIII i ii»m<ii«ii«iim<i<i«u, dom, door een rijtje origineele mestvaalten,. die alle vór de huisjes gelegen zijn. Het lijkt of het gedaan is om de tegenstelling zooveel gropter te maken. Vlak bij het korte straatje splitst zich de weg in drieën, de eene daalt naar de rivier; dat is de mooie rijweg naar Echternach, een tweede stijgt naar de Wald-Villa, ook een grootscheepsch zomer-hötel, de derde gaat recht uit naar boven: een smalle schaduwrijke oprit, die onmiddellijk in het burg-hotel voert. Men behoeft geen biologie te studeeren, om prettig gestemd te worden door deze rustieke en antiek-deftige entree. Tusschen wilde bloeiende mispels en kornoeljes gaat de weg; aan eene zijde een oude muur, dicht begroeid met de fijnste veeren van blaasvaren in menigte, steenbreekvaren- en muurrarens. Daartusschen hangen blauwe rapuzelklokjes, ook trossen witte bloemen van saxifraga granulata, een steenbreek soort die ook in ons land hier en daar groeit; maar hier heel algemeen is. Dit stijgpad voert door een poort op den binnenhof van de burcht. Even de vriende lijke en hartelijke begroeting van de hotelière en den gerant in ontvangst genomen,een kamer uitgezocht, die op het bosch en de bergen uitziet, dan laat ik alles in den steek en ga mijn terrein verkennen. Dadelijk zag ik, dat ik het weer eens buitengewoon had getroffen. Wat een studieveld, die oude terras-muren met allerlei bloemen en varens begroeid, die groote bloe men- en moestuin, de vijvers met stroomend water, de hellende weilanden: n tapijt van bloemen, tot boschjes begroeide prieelen, coeldonkere theehoekjes in een ouden toren. Daarachter bouwland en dan in de verte het hooge woud, loofhout, waar de grillige zand steenrotsen door heen gluren, daarbij overal overweldigend vogelgezang, het was meer dan genoeg, dat hotel alleen al, voor drie dagen natuurstudie. Nu nog, om heelemaal thuis te raken, even van verre en uit de hoogte mijn terrein vercennen; dat doe ik altijd zoo goed mogelijk. Jit den mooien tuin daalt een deftige oude trap af naar den weg, die alweer rijk be groeid is met allerlei muurplanten; natuurlijk ook muurleeuwenbek, muurbloem en dan een weelde van gele helmbloem, de prachtige Corydalis lutea, allemaal krachtige planten, nu van onder tot boven rijk bloeiend met duizenden lange gouden trosjes van het ijne en merkwaardige bloempje, dat ge wel :ent uit de duinstreek, waar een paarse ;oort helmbloem in 't voorjaar op alle buiten plaatsen groeit. Hoe mijn Pinksterverblijf gelegen is, zegt u eenigszins bijgaand krabbeltje, maar den uisten indruk geeft het natuurlijk bij lange na niet. E. HEIMANS