DM AMSTERDAMMER, WEEKBLAD VOOR NEDERLAND 23 Febr. '18. No. 2122 DE LEIPZIGER MIS De sinds langen tijd wereldberoemde Leipziger missen er zijn er vier in een jaar die tot de veertiende eeuw slechts locale beteekenis hadden, werden sedert dien belangrijker, tengevolge van het voortdrirgen van de ondernemende Neurenbergsche handelaars naar Polen, door het ver leggen van de depots der Neurenbergers van Praag naar Leipzig, in verband met de Hussistische beweging en van de bekende keizerlijke privilegies van li(i(i, U')7 en 1507. Omstreeks 1600 kon de Leizigcr M s reeds concurreeren met de locnmaals belangrijkste. die van Frankfort am Ma'ii, en sederl 1710 ongeveer was ze de grootste vun geheel Duitschland. Tot de goederen, die op de Leipziger missen geruild werden, behoorden toen en dit is zoo gebleken tot ver in de negen tiende eeuw landelijke producten, kolo niale waren, wijn, kleurstoffen, mmeivilen, metalen, vet, gesponnen en geweven stollen, modewaren, galanterieën. Met den algemeerien economischen vooruit gang, de ontwikkeling van het transport- en het credietwezen, kwam hierin natuurlijk verandering. Alle ruwe producten, grond stoffen, gingen voor den mishandel verloren, zoodra er een ges^eeialiseeid,: groothandel ontstond. Alleen wanneer de aard van de goederen noodzakelijk maakte, dat de waar gezien en gekeurd moest worden, bleel' het product bont, her, horstelwarcn bijv niet alleen voor de mis b -houden, doch nam de aanvoer ook belangrijk toe, l en gevolge van de verbeterde verkeersmiddelen. Kon zich in een branche een reizigers stand ontwikkelen in de texliel-iridu.striu onder anderen, die werken kan met kleine monsters en catalogi -?dan werd vanzelf sprekend nok deze tak van nijverheid de mis ontrouw. Doch hier tegenover slaat, dal de toevoer weer grooter werd vun producten, die om de breekbaarheid ol 'zwaarte moeilijk op zicht meegedragen kunnen worden: me talen, leeren, houten, papieren, producten, speelgoed, galanloriewaren, porcelein, kristal, ceramiek, lampen. Deze concentratie van moeilijk te hantceren artikelen, door zwaarte ol' l'ragilileit, van artikelen die individueel of per stuk bekeken willen worden, deed het karakter van du mis echter veranderen. Van een jaarmarkt, waar openlijk uitgestald en door het publiek en de handelaars gekocht werd, groeide de mis tot een tijdelijke opslagplaats van mon sters. De handelaars koopen op monsters, en de fabriek levert later het gekochte, liet gewone publiek werd uitgeschakeld. De meeste fabrikanten, die nu uitstallen, weigeren zelfs niel-Yaklieden den toegang tot hun collectie. Dit speciale monster-karakter heeft de mis te Leipzig gekregen ongeveer 1850 toen de gemeente Leipzig en ondernemende particu lieren niet alleen uilstal-niimlen maakten voor de groothandelaars, doch de raad zelfs een Messordiiung" in het leven riep. Volgens deze verordening heeft van den eersten Maan dag in Maart tot den Zaterdag van de daarop volgende week jaarlijks de zoogenaamde Vormesse" plaats, d.w.z. een uitstalling van JAARBEURS-IDYLLE ... een samentreffen van hen die streven om handel en industrie groot te maken, en die groot geworden zijn in industrie en handel." CH. E. A. BOISSEVAIN Henk zag zijn Mol" bekommerd aan; maar dat vief, blond, rozig, mollig vrouwtje keek hém van over de theelooze thee-tafel zóó glunder uitdagend, zoo wllskrachtig in de oogen, alsof zij nog nooit door brand stoffen-, kippenvoer- of levensmiddelenschaarschte, een acute knauw aan haar zonnige levensmoed had voelen toebrengen. .Luister eens Henk, nou moet je niet zoo geweldig zwaar op de hand worden," zei ze overredend, toen wij pas hier in Utrecht kwamen, was je al heel gauw n bonk Jaarbeurs, je ziel en je zaligheid hing van 't welslagen van 't ding af; 't was immers een waarborg voor 's land's onafhankelijk heid!... Enfin, je hebt er mij nou langza merhand zóó prachtig voor gewonnen, dat ik er nu óók, alles voor over heb." Henk's neergezakte mondhoeken en hoogopgetrokken wenkbrauwen toonden onmis kenbaar wantrouwen in Mol's" plannen voor de naaste toekomst, ja, ja... dat is allemaal goed en wel ik ken dat precies... jij haalt de boel aan je nek en ik kan voor al de last opdraaien." Last? lastl je moest je schamen!" Mol trachtte verontwaardigd te doen, maar de leutigheid blonk haar oogen uit en uit ge woonte greep zij om nog eens in te schenken, naar de nu leege plek op 't theeblad, waar sinds menschenheugenis, in elk goedgeordende huishouding, een theepot placht te staan. Even rimpelde zich haar voorhoofd. Vervelend die leege plek... die ene kop water-chocolaa 's morgens was zóó uitge dronken... Wat had je eigenlijk nog aan dat thee-blad voor je neus l Haar vriendin Enny Jansma zette tegenwoordig altijd een vaas met bloemen op het droeve thee- en koffiegraf, maar 't gaf toch eigenlijk geen vergoeding! Lesch je hevige trek naar een kopje troost eens met de geur van dikke, zelfgenoegzame hyacinthen, of sprietig ge trokken, bladerlooze kas-serlngen! Nee," zei Henk, ik schaam mij heelemaal niet, maar ik zie absoluut niet in waarom wij, wij die amper drie maanden in Utrecht wonen, nu ineens 'n soort van Toevlucht voor Onbehuisden, van onze woning moeten maken... jij bent zelf amper al de herry van 't verhuizen te boven, en nou! Zeur nu eens niet; je bent journalist en als journalist behoor je al je krachten, je allerbeste krachten aan je natie te geven.." Doe ik ook," zei Henk met overtuiging, Ik sloof van den ochtend tot den avond, nachtdienst nog niet eens meegerekend, om mijn gezegend vaderland te dienen." Nou juist, en daarin wil ik je bijstaan;... de Jaarbeurs is niet alleen een groot stads belang, maar tevens een groot landsbelang, dat heeft 't gemeentebestuur zelf gezegd, en dan is 't zoo!" Ik heb alleen maar je ziel ontvankelijk pogen te maken voor 't goede dat de Jaar beurs beoogt, omdat jij er van 't begin af, nogal onverschillig tegenover stond, terwijl ik enthousiast was." Juist mijn lieve jongen, en daar wij altijd trouwe kameraden zijn, en samen der jour nalistiek ups and downs eendrachtig tor sen, heb ik ook rui mijn rantsoen, vergeef mij mijn distributie-laai, ik raak daar van Stentzlers Hof" Mispaieis in de Peterstrasse tijdens den oorlog gebouwd De twee mispalcizen aan de Neumarkt" monster-collecties in groolen omvang, waar door liet den belanghebbenden mogelijk gemaakt wordt hun behoefte te dekken door koop op monster." Deze monsters moeten zich beperken lot: porcelein, majolika, aarde werk, terracotta, kristal, glas, brons, artikelen uil ijzer, zink. aluminium, alt'enide, nikkel, lampen, leer waar, photogralie-albums, vlecht werk, artikelen uit hout en papier, byouteriearlikelen, zoogenaamde Japansclie en (llnnecschc artikelen, kunstbloemen, muziek instrumenten, keukenbenoodigdheden, op tische artikelen, zeep en parfumerieën, slok ken, /weepen, luxe-arlikelen. galanteriewaren, garen, band en wal verder tot naaigerei behoortHet lijkt heel veel. Doch in de practijk komt lii'l neer op kristallen, porcelijnen, me talen arlikelen en speelgoed. De daarop volgende mis is de Ostennesse", die van den eersten /omlag na Paschen duurt lot den vierden Zondag en die bekend slaat als de bont- leer- en boekhandelims. Tegelijkertijd is ze ingericht als kleine mis voor iiet publiek, dat op straat aan stalletjes koopen wil. evenals de , Miehaelismis'1, die begint op den laalsten Zondag in Augustus en drie weken duurt, ingelicht is voor groot handel en kleinhandel. De Nieuwjaarmis" van l! tot 1(1 Jan. wege al de bons, zoo aan gewend, Jaarbeursenthousiasme van je aanvaard en Ik beloof je... ons huis wordt 't brandpunt van wat Holland groot kan maken!" Ze zag «r buitengewoon zonnig en fleurig en uitdagend uit; haar oogen lachten met plaagzieke lichtsprankels terwijl zij naar Henk keek, Henk die nu zóó plotseling voor haar algeheele en onbegrensde toewijding aan zijn jaarbeurs-ideaal kwam te staan, dat 't hem een oogenblik van de wijs bracht. ,, I (c bedoelde alleen maar watte ... gast vrijheid aan enkele lui... enkele maar, zie je... lui waarmee ik nog al te maken zal hebben." Dat is puur egoisme, Henk," zei Mol ernstig, als je met hart en ziel een zaak dient, dan moeten alle. weet je, alle gelijk gezinden je even bereidwillig vinden om hen met raad en daad bij te staan." Natuurlijk, dat is ook de ideaal-toestand hè... Maar die kan je maar m'et altijd vol houden! Dat is niet altijd in praktijk te brengen.'1 ...?Nou, dan zal ik je helpen dat in prak tijk ie brengen! heusch, je enthousiasme heeft me heelemaal ingepakt." Ze knikte hem bijzonder opgeruimd toe, lachte met haar genoegelijk stralend snuitje, levensblijer dan ooit, ik voel heusch de lust en de kracht om... om wat te offeren! Utrecht mag aanspraak maken op de hulp en steun van alle Nederlanders ... Daar zijn wij óók onder begrepen, dus boy, je weet er alles van hoor:' Mol stond op om 't ontbijt v/eg te ruimen, je kunt op mij rekenen." Toen Henk dien middag thuiskwam, vond hij Mol in een hoogst geanimeerd gesprek met een groote, zwaarlijvige, geweldig betoogende meneer, die 't bescheiden salon wel gansch met zijn overdadige lichaamsen stemuitzetting scheen te vullen, en opeens herinnerde hij zich dat deze monumentale man, een der vele eigenaars van stands" op de Jaarbeurs wa«, met wien hij kennis gemaakt en van zijn groote ingenomenheid met deze nationale stichting op de hoogte had gebracht. Wil ik u eens wat zeggen mevrouwtje, de Jaarbeurs is een superbe instelling... een superbe! Maar ze kon nog beter, nog veel beter zijn! Alles moest grandiooser worden aangepakt! Wat wordt er voor reclame gedaan? Die onnoozele reclame-optocht? Ph! Er moeten zoeklichten zijn, met de namen der firma's, schitterend tegen de don kere hemel, en hun artikelen moeten op groote schaal gra'is onder de bezoekers verspreid worden en dat moet de regeering subsidieeren... 't is een landsbelang. Wat zeg ik? een lands noodzaak... een landsnóod-zaak dat de nationale industrie elke andere verdringt." Hij hield even op, bekolde Mol peinzend met zijn felle, onderzoekende oogen; toen schetterde hij weer door, raakte weer op gang,... luister u eens", hij boog zich voorover, likte haar even op den arm, legde toen zijn enorme, worstachtige wijsvinger tegen zijn neus, die er door scheef drong, nu moet u eens goed luisteren,... na den oorlog, ziet u, ra den oorlog zal Duitschland in de geallieerde landen, elk afzetgebied voor zijn handel en industrie derven;... derven, begrijpt u wel... dus..." nu had zijn wijsvinger zijn neus weer vrij gelaten, en stak loodrecht, dreigend, vlak voor Mol's gezichtje overeind, dus... zal dan onze markt, de nationaal Hollandsche markt overis hoofdzakelijk een kleinhandelmis voor bont, ieer en textielproducten. Voor al deze missen bestaat mis-vrijlieid, hetgeen /.eggen wil, dat zoowel Duitscher als vreemdeling er kan verkoopen. In Parij- bestond_ voor den ooi-log deze vrijheid niet. En in Weenon dacht men er over haar al' te schallen : of dit inmiddels geschied is, weet ik niet. Het spreekt van zeil', tlat bij deze ontwik keling, bij deze ve'vorming van dr mi>, etplaats gemaakt moest worden voor de monster collecties. Particulieren, die ^roole magazijnen hebben, ruimden in voor de fabrikanten, verhuurden kamers. De siad volgde dit voorbeeld. En ging nog verder. Zij liet paleizen bouwen met honderden vertirkAen. die de exposanten de enkele weken, dat de mis duur!, kunnen betrekken tegen betaling van een natuurlijk niel geringe huursom. Enkele groote handelaars gingen er toe over y.oo'n vertrek voor langen tijd te buren en in te richten als permam nte model-kamer, waarvan de collectie tegen de mis met het nieuwste aangevuld wordt Dit geldt voornamelijk voor producenten van meta len, houten, porceleinen en kristallen goederen. Van dez1? paleizen nu staan in dichte ge lederen de bonte reclameborden al, van de/e stroomd worden van alle voortbrengselen die Duitschland dan natuurlijk nergens an ders zal kunnen kwijtraken ... dat is logisch niet waar... en dat zal gaan, ten koste van onze eigen... begrijpt u wel? onze eigen handel en industrie... die zal er 't loodje bij moeten neerleggen... als wij ons niet hevig te weer stellen... en dat moeten wij... we moéten ons teweer stellen... dat is onze plicht... onze nationale plicht... en daarom ... moeten wij reclame maken ... reclame! ... reclame!..." Hij hield op, bestaarde Mol diepzinnig als om na te gaan in hoever zijn betoog wel tot haar doorgedrongen was. Bonjour" zei Henk, hem de hand toe stekend; de groote man nam die wat neer buigend onverschillig aan: Aangenaam, aangenaam," zei hij, aller-Interessantst ge sprek met mevrouw,... mevrouw is zeer op de hoogte van onze Jaarbeurs!" Ja, ja..." lachte Mol met lichte ironie, omdat haar bezoeker grootendeels allten aan 't woord was geweest, ik nam voorloopig de honneurs maar voor je waar, Henk! maar nu moeten meneer en jij mij verder f xcuseeren,... hier heb je de middagpost... ik heb nog een en ander te doen.'' En toen zij de kamerdeur achter zich sloot, hoorde zij de enorme stem van den reclame-maniak weer door-toeteren: reclame is alles, en u als journalist bent de aangewezen persoon om de meest doeltreffende reclame..." Mol hoorde al niet meer; vlug liep zijde gang door, er was al tweemaal gescheld, Mina scheen weer niet open te doen. Meneer thuis?" klonk 't kortaf, toen hoffelijk oh pardon", bij 't zien van degene die opendeed. Mijn man is thuis, ja" zei Mol aarzelend. Mag ik hem dan oogenblikkelijk even spreken?... 't is urgent... Jaarbeurs quaestie" zei de nieuwe bezoeker mijn naam is Stam," en hij gaf zijn kaar'je. Een oogenblik later had Mol hem in 't salon, bij Henk en de zwaarlijvige sfand"houder gebracht. Meneer" zei de heer Stam, kort als een tot het uiterste gedreven, verongelijkt mensch, ik verlang niet veel van u, of van uw kostbaren tijd, maar ik verlang alleen dat u als journalist mijn zaak zult behar tigen. Ik kom van de Jaarbeurs-commissie!... ik kan geen toegangskaart krijgen! Alleen voor 's middags, maar dat voegt mij niet? Alleen handelaars, industrieelen, dokters, hebben 's morgens toegang! Ik ben geen handelaar, meneer! geen industrieel en gtèn dokter, maar publiek weet u! en als pu bliek" heb ik toch minstens even veel recht als een koopman, een fabriekant of een medicus! Van 't publiek moet de jaarbeurs 't toch hebben nietwaar? of denken soms de heeren groothandelaars en industrieelen, 't zonder publiek te kunnen stellen? Als de Jaarbeurs a! zöa begint meteen onder-onsje van een nationale instelling te maken, en aan 't publiek hun weggegooide brokken en kruimels toegooit, dan, waarachtig meneer, dan gooit de Jaarbeurs zijn eigen glazen in! dan zet ik er geen voet, meneer, geen voet, zeg ik u, en dan zal ik daarin niet de eenige zijn! En nu verzoek ik u dringend om dit onder de oogen der bevoegde autoriteiten te brengen! dat is uw plicht als journalist!" Henk keek heel beduusd. Meneer Stam" zei hq bedarend, ,.ik had laatst het genoegen u op de Neude te ont moeten, en 't deed mij toen ontzaglijk veel plezier dat u, evenals ik, met de Jaarbeurs paleizen waait de vlag, in en om deze pa leizen stuwt zich de overweldigende drukte. U de mis voorbij. d <n wordt liet leeg en stil in deze gebouwen, waarvan er in liet ollici"ele mis-.idresboek dertig opgesomd woiden, die gezaini .nlijk ;nn den bouw alleen 75 millioen Mark kostten. Tijdens den oorlog zijn er nog twee nieuwe mispaieizen g -bouwd. du.1 b' lot 7 millioen Mark gekost hebben Niettegenstaande de groo's'e mispaleizen plaats bieden voor on;eveer .Vul uitslallers. blijft de vraag grooter dan het aanbod. En hieruit is dan ook liet verschijnsel Ie ver klaren, dat de uitstalkast van een sigaren winkel gedeeltelijk p aats gemaakt heeft voor een C'irseltencolUvtie, dat naast gednjo.de groenten in vredestijd! verfpollen prijk'en. naast kant wei k roomkaasjes geurden. \Vie m de misgeboii\vcn geen plaats meer vindt, zoekt plaats, tegen duur geld, voor een vensier aan straat. Tijdens den oorlog heb ik get-n Leipziger mis bevocht, voor alle nitnoodigingeii moeien bedanken, d.e het geniceiiteber.tutir. het misbnreau of dfi vore niging tot bevordering van het vreemdelingenverkeer mij /.oud. Hoc dus nu het leven op ^traat en in de uitstalhuizen is, kan ik uil eigen aanschouwing niet beoordeeld)- Hoc dit vroeger was, daarzeer ingenomen waart..." Was ik ook, meneer, maar zuo wordt 't een Janboel!... Ik vertegenwoordig om zoo te zeggen 't publiek nietwaar? hét publiekl Waarom wordt dat dan als minderwaardig beschouwd ? Ben ik in de oogen der hooge Jiarbeurs-ooms, (en opzichte van de meer geprivilegeerde dokters, handelaars en fabriekanten, een soort van uitschot Havannah? Ik zeg u, mij schikt 't niet. en met mij, vele anderen, om 's middags de Jaarbeurs te bezoeken, wordt dus in die maatregel om ons 's morgens buiten de deur te houden, geen verandering gebracht, dan wordt de heele jaarbeurs een fiasco ! U meneer de journalist, hebt 't in uw weiversneden pen, om die wan-toestanden open baar te maken!" Juist wilde Henk een schitterend pleidooi gaan houden voor de handelsbelangen die oor de aanwezigheid van leeken geschaad werden, en de onderlinge besprekingen der Jaarbeurs-deeinemers zou belemmeren, toen Mol al goedig meewarig inviel: Och, dat is nu ook hoogst onpleizierig voor u, meneer S'am maar", en meieen keek zij met een hemelschen glimlach naar Henk, u had u werkelijk tot niemand beter kunnen wenden dan tot mijn man die de Jaarbeurs niet hart en ziel is toegedaan ,.." De monumentale sland"eigenaar was op gestaan, scheen aanstalten tot vertrek te maken: ,,lk zal u niet langer ophouden, pardon," hij stak Mol de hand loe, 't was mij zeer aangenaam" .... Komt u gerust nog eens weer,... 't zal ons altijd hoogst aangenaam zijn,... niet waar Henk?" lachte 't zonnige vrouwtje, gedurende de jaarbeurs stellen wij ons huis voor intclleciuiel Holland open! Ook u reken ik daaronder, meneer Stam, komt u dus zoo vaak als u wilt. met mijn man ccmfereeren." De monumentale man boog gevleid: ook 't nijdige ,.publiek" voelde een lichte verteedering. ,,!k woon hier niet," zei hij aarzelend. Maar dan komt u toch we! geregeld naar Utrecht, nietwaar? Utrecht dat in deze dagen htt centrum vormt van wat Holland groot maakt, en haar bestaan waarborgt' Weet u wat, blijft u dan bij ons dir.eeren... en i'i ook! ' vervolgde zij werkelijk allerminzaamst tot den reclame-drijver. Iknk's oogen dwaalden echichttg naarde pendule; 't was al over etenstijd en hij moest weer vroeg we£ voor een vergadering van de uitgevers der Jaarbeurs-courant; hij moest er op de een of andere manier een eind aan maken .. . Ik siuit mij volkomen bij mijn vrouw aan," zei hij opstaand, met een onmisken bare afscheidstoon in zijn stem, de heeren zullen ons altijd hoogst welkom zijn." Hij liet de heeren tot de voordeur uit, zwoer nog als zijn dure plicht, de belangen van den meer-overvloedigen reclame-eischer zoowel als die van het miskende publiek" te zullen behartigen, liep toen haastig naar zijn woonkamer, waar hij Mol al bezig vond zijn bord vol te scheppen met geur-dam pende vermecelli-soep. je nichtjes Lou, Bep en Elsie komen logeeren," openbaarde zij kalm. Allemachtig!!! Wat komen die wichten doen?" riep hij verschrikt, en slurpte toen ] met /ijn kpel soep, een stukje foelie naar j binnen dai hij niet een vies gezicht weer i naar zijn tongpunt ttitig trachtte te werken. ' Maar Mol dij dat r.h:t wist, zei geamuover schreef ik in het voorjaar van 1912 aan het Algemeen Handelsblad tiet volgende, dat, met:Èhet oog op liK vaderlamische streven leïUtrecht, wellicht belangrijk genocgtis om hier herhaald te worden. De kinderen zijn de ijverigste mis-boemelaars. Met is een amusement te zien hoe de kleuters bonte papieren mutsen op hel hoold, bonte parieren guirlandes over den schouderj zich dringen door het reus achtige verkeer, door de weergalooze drukte m do hoofdstraten, waar de levende reclame krioelt. \Vijsncuzigp, leene kereltjes van drie, vier i mr, slaan op den hardsteeiien trottoir band en sleken het kopjo door elk gaatje, dat er vrij komt naast ot lusschen de beenen van de slaande en schuifelende passanten in de woelige massa. Is er dan ook mooier dan een levensgroote kameel, bereden door een heiischen ni.-in, dan een giraf, een beer, zoo echt, dat ze uit den dierentuin weg geloonen i ...i-- .^ ? ? ' ,./ij, de kleulers. zieii alleen hel dier, niet di- reclame, /ij geiiietrn volop van de bonte en imposante straaloptodilen- die aan excen triciteit en stoutheid van gedachte de carna vals moppen overtrcllen. Voor de kinderen, die het doel niet begrijp-n, is de bede drukte niets dan een Fa-ehing<grap, ui daarom steken ze zich zelf iu bonte kleeding, /ijn ook niet de huizen opgedirkt, alsof de 'koning der loovenaars zijn intocht zal houden? ./ie: hoe plechtstatig ze wandelen, de twee echte Turken, die een volbloed hengst aan den teugel houden, of het papier-macho dier elk oogenblik dreigl uit te breken ; hoe de kerel, die een hoed op z'n kop heeft en een toren van een vnlkachel, het topzwaar hoofd balanceert; hoc de man, wiens lang wit wonen gewaad behangen is met hon derden miniatuur slotjes zelf voorlschuifclt met groote glij-liewegingen in de reusachtige pantoffels, waarin zijn schoenen verdiinken ; zie deze allen, de mannen, die in gelijken. plechtigeii tred, ol' ze een lijkstatie volgen. juist door hun deftige stilte iu de herriestraten de reclame uitschreeuwen, onverstoor baar kalm gaan ze verder, al stuwen golven van groote men^elu-n en kleine kinderen op hen af. ,/ij en de polilie-agenlen weerstaan alle stormen. Vooral de agent, die een gekleurd lint om den arm draagt, ten bewijs dat hij vieemde talen kent: l-Yaiisch, EngeLseh. Russisch, Spaansch, zelis Esperanto..'.. l'e vreemdeling, die komt om te zien, hij gaat en slaat, _ kijkt zich de oogen uit, rent achter de duizenden aan, loopt mispaleis uit, mispaleis in, binnenplaalsen over, caIV' in. calV- uit. En weet op het laatst niet meer wal hij ziet. Voelt dal zijn hoofd een korf AMSTERDAM ARNHEM 'g-QKATENHAHE ROTTERDAM UTRECHT seerd: Tjee... daar hoef je nou zoo'n leelijk gezicht niet om te trekken! 't Zijn aller liefste meisjes!... alleen een beetje druk!... ze zien de heele Jaarbeurs voor een sooit fancy-fair aan !... hier heb je hun blief...." En Henk, die 't epistel met onloochen bare tegenzin aannam, las: Engel.chtige tante Mary! U moet ons te logeeren vragen, heusch u moet, anders sterven wij. Alle cou ranten die wij hier in dat nest van een Gorkum te zien krijgen, staan dag aan dag vol over de Jaarbeurs, en over-al de mooie kraampjes die er komen, en over de pretjes, en de optochten, 't Is om stapel krankzinnig te worden als je bedenkt dat al die heerlijk heid je zou ontgaan, terwijl je toch een snoes van een tante in Utrecht hebt zitten waar je onder dak kan komen. U woont toch vlak bij 't Vreeburg, hètante? We zouden dus overal vlak bij zijn hè? O, wat dolletjes, wat dolletjes ! stuur u nu dadelijk uw invitatie, anders mogen wij niet van ma! Mogen wij niet mee-doen aan de gecostumeerde optocht? Is er ook een gemaskerd bal ? We kunnen prachtig met ons drieën, Java, Sumatra en Borneo voorstellen, dat is heel toepasselijk, want oom Welders zegt altijd dat Nederland zelf niemendal is, en aileen nog maar bestaansrecht heeft door zijn rijke ko'onies! Dus dan vertegenwoor digen wij toch ook een nationaal belang! Toe, lieve, engelachtige, honneponnige tante Molly, stuur de invitatie per spoed-bestelling, 't extra port krijgt u bij gelegenheid wel van ons terug. Uw smachtende nichtjes Lou, Bep en Elsie. Die kinderen zijn rijp voor Meerenberg," gromde Henk, de Jaarbeurs is een serieuse stichting, en geen carnavals grap.'' Mo! plooide haar mooi mondje tot een ironisch lachje : Dear boy, aangenomen dat de Jaarbeurs-commissie feestelijkheden uit schrijft, dan verwacht zij toch publiek, om die feestelijkheden bij te wonen, anders kon zij ze wel in portefeuille houden, vind-je ook niet? da)l is toch dunkt mij, logisch!'1 Xou ja... Maar niet door zulke halfgare bakvisschen" mopperde Henk. Schei uit Henk" viel Mol hem in de rede, eens was ik óók zoo'n... halfgare bakvisch, en nu, nu moet je toegeven dat ik in merg en been, een steunpilaar van de Jaarbeurs ben, met een open oog voor haar nationaal belang!... In de toekomst... bij de elfde Jaarbeurs misschien, zullen Lou, Bep en Elsie evenzoo worden, maar dan moet je haar ook nu gelegenheid gaven om die jaar beurs te leeren kennen en waardeeren,..." even aarzelde Mol. ik heb ze dan ook meteen maar teruggeschreven dat ze Dinsdag komen kunnen.. .'?' Henk verslikte zich in een saikheete hap gestoofde kool met gehakt, en toen hij weer praten kon, zei hij: Je lijkt wel mal... je haalt je een berg last op je nek, maar..." Geen ma.ir, vent... Lou, Bep en Elsie zijn 't opkomend geslacht, ze toonen belangstel ling in wat deze tijd voortbrengt, en dat moeten wij cultiveeren, dat is onze plicht tegenover den staat " Och wat... je lijkt wel niet wijs... Ze zien er niets in dan 'n prelje... 'n. .. 'n lolletje..." Maar juist, dan is 't des te dringender onze plicht om hen beter in te lichte«i, en dat gaat toch maar 't beste op de plaats zelf, anders denken zij toch maar dat je ze wat wijs maakt om van ze af te komen." Henk zweeg, verslagen door Mol's door tastende logica; hij zuchtte; 't was een