29 Juni '1.8. No. 2140 DE AMSTERDAMMER, WEEKBLAD VOOR NEDERLAND Teekening van E. Woutersen?van Doesburg h Freule E. Boddaert Waarom is een Vierde BoddaertTehuis noodig? 1. Omdat in de Boddaert-Tehulzen cri minaliteit wordt gekeerd en voorkomen. 2. Omdat de criminaliteit op schrikba rende wijze toeneemt. 3. Omdat tuchtscholen, RQks- en parti culiere opvoedingsgestichten tot in den nok toe vol zijn, ja zelfs de huizen van bewaring 4. Omdat het kind met abnormale neiging, met slechten aanleg, met ethisch defect ter wereld gekomen, een bijzondere behande ling van noode heeft om tot mensen op te groeien. 5. Omdat aan de aanvraag o.a. ook van de ouders, van de zijde van de Justitie enz. niet kan voldaan worden, omdat de Tehui zen geen vacante plaatsen hebben, dus de behoefte aan een 4de Tehuis zich doet gevoelen. 6. Omdat de oorlogstoestand ontzenu wend en demoraliseerend werkt op het kind en het slechte voorbeeld van anderen mtnige zwakke, die anders staande was gebleven, doet meegaan en vallen. 7. Omdat wij allen willen bereiken, die in de termen vallen om opgenomen te wor den en ze willen bewaren voor verder verval. 8. Omdat wij trachten ze te inspireeren voor het Goede en het Kwade leeren te overwinnen. 9. Omdat wjj ze willen leeren pal staan in de verleiding en op te zien tot den Al machtige. Daarom om boven omschreven redenen en gesteund door een 15-jarige ervaring, durven wij ons richten tot ieder, die humaan voelt. Daarom juist in dezen tijd moet de strijd aangebonden worden tegen gewetensverzwakking en zedelijken ondergang. Daarom durven wij ons tot u richten, om dat wij het groote voorrecht hebben gehad, velen te mogen behouden, vele dolenden en verdwaalden te hebben thuis gebracht en in velen het geloof te hebben ontstoken. Het zij mij vergund, nog eens op het doel der Boddaert-Tehulzen te wijzen. Zij voeden op: het anti-sociale, tuchtelooze, psychopatisch aangelegde kind en wel zonder het kind van de ouders weg te nemen, zonder het uit het gewone leven te verwijderen, maar door het weerbaar en krachtig te maken, en het in overleg met de ouders, in samenwerking met de openbare of bij zondere school zóó om te werken, dat het van nature gedegenereerde kind geregene reerd wordt. Het is dus een hervormingsarbeid, die de Tehuizen verrichten. Een opbouwen en af breken, een afsnijden en opbinden tot een maatschappelijk, harmonisch wezen maken, wat oorspronkelijk onmaatschappelijk en iiiiiiiiiiinniiii OVER MUGGEN Er komen klachten uit Oisterwijk over de muggen. We kunnen daar weinig aan ver helpen, want in boschrijke streken met nog al veel stilstaand water, is moeilijk anders te verwachten. Intusschen ken ik nog wel bosschen in Nederland, waar de toestand veel erger is en bovendien, die muggen van Oisterwijk zijn heel brave muggen, die geen malaria veroorzaken. Iedereen kent tegenwoordig de historie van de malaria, ofschoon het nog niet eens zoo heel lang geleden is, dat de Engelsche officier van gezondheid, Ronald Ross, ont dekte dat de eencellige parasiet, die bij ons de ziekte veroorzaakt, een deel van zijn bestaan in het lichaam van de malaria-mug moet doorbrengen. Deze infecteert den mensen door speeksel te brengen in het kleine wondje, dat zij met haar zeer rijneen scherpe mondwerktuigen in onze huid prikt. Dat speeksel zit vol met malaria-microben en zoo krijgen wij het dan te pakken. Wederkeerig wordt een gezonde malaria-mug doodziek als het ongeluk wil, dat zij bloed komt zuigen bij een mensch, die aan malaria lijdt. Wij hebben elkaar dus niets te verwijten. Nu is de malaria-mug slechts n van de vele soorten van muggen, die in ons land voorkomen. Bij mij in huis heb ik meest de gewone steekmug, in de bosschen treft ge meestal tot uw verdriet de prachtige ringelmug aan, die met gemak door zomerkleeren heen steekt. Ge herkent haar het best aan haar gevlekte vleugels en aan haar zeer mooi afwisselend wit en zwart ge kleurde pooten, die voor verziende menschen grqs lijken. Allebei die muggen, de steek mug, zoowel als de ringelmug steken ook onevenwichtig was. Een reclasseeren, een brengen op de rechte plaats in het leven. Wat dat inhoudt aan arbeid, aan onwan kelbaar, onomstootelQk geloof in de Opper macht van het Goede ? Dat weet alleen hij, die jaren lang zich heeft ingewerkt in de wereld van dit kind en de mogelijkheid van redding ziet. Dit kind, als gehypnotiseerd door in vloeden, zonder eenige wilskracht, als aan den leiband van het kwade, totdat het hel lend vlak wordt bereikt, waarop aan het eind de gevangenis wacht, zonder genade. Maar ook wat die arbeid inhoudt aan vreugde, als langzaam maar zeker het Goede ont luikt en straks krachtig zal opwassen. Bijna allen, die onder onze hoede zijn, ongeveer 70 in getal, mochten wij behouden. Tot aan hun meerderjarigheid omringen wij onze kinderen met onze zorg. Het blijkt uit alles, dat het laten in de gewone sfeer, bij de ouders, op school, In het gewone leven, maar onder den dagelQkschen invloed van een onzer Tehuizen, het kind wilskrachtig maakt, en in de vrijheid leert staan. Juist het contrast van de straat en Tehuis, dikwijls ook helaas van thuis en Tehuis, leert het kind onderscheiden en kiezen. Het hecht zich mér en mér uit vrije beweging aan het Goede, en brengt dat over naar eigen Home", het weet niet, dat het zich zelf daarbij omwerkt. Telkens weer lokt de verleiding, als hij des avonds alleen huiswaarts keert, en vroegere makkers hem noodlgen tot dobbelen of erger! Hij bezwijkt, maar als hij morgen over den drempel van het Tehuis treedt, schaamt hij zich. Eén der meest gedegene reerden, die weer geheel terug gevallen was en berouwvol tegenover mij stond, vroeg ik een paar dagen geleden: Wat heb je er nu eigenlijk aan gehad?" Niks, antwoordde hij, ik heb alleen mezelf veel kwaad gedaan." Zoo zien zij het kwade langzamerhand duidelijk als kwaad, en beginnen het te vreezen en te vermijden. Zij binden den stiijd aan en leeren het kwade overwinnen door het Goede. E. BODDAERT imimiiiiiiim Uit verre landen Dear Kitty New-York Wat zijn er veel vrouwen in New-York. Of misschien zijn er wel niet zoo veel meer dan ergens anders maar men ziet ze steeds, want New-York's dames zijn, always on the go', van rustig thuis zitten zijn zij niet thuis. Als men tusschen half een en twee uur de tallooze lunchgelegenheden bezoekt.dan staat men verbaasd over al die (etende) vrouwen en vraagt zich af of er wel een enkele haar twaalf-uurtje in eigen woning gebruikt; een der redenen is dat hier de afstanden zoo enorm groot zijn; het zou te veel tijd nemen om naar huis terug te gaan, want het is altijd engagements voor dit, engagements voor dat, charity hier, charity daar, clubvergaderingen, most interestlng lectures en meetings, women's suffrage, national league for women's service enz. en nu Amerika in den oorlog is, komen er nog de Roode Kruisen en zooveel ander oorlogswerk bij. De vrouwen hebben een eigenaardige, zelfstandige plaats in de Amerikaansche maatschappij, en nemen een ijverig deel aan het openbare leven; zij zijn energiek, ondernemend en zien tegen geen moeite op; dezen zomer bij het recruteeren van leger en vloot, later bij de zoogenaamde 'drive' voor de Liberty loan en inzamelingen voor het Roode Kruis bleven de vrouwen niet achter om daadwerkelijke hulp te verleenen. Dikwijls heb ik met belangstelling staan kijken bij het recruteerings-bureau op de hoek van de 42ste straat en de Public Library, als daar een dame, soms tamelijk bejaard, het kleine platvorm beklom en de steeds talrijke menigte begon toe te spreken, vaak wees zij met de vinger hier en daar een jongen man uit de groep aan, sprak hem, pijnlijk speciaal, toe, hem opwekkende tot dienstneming ter verdediging van de Star Spangled Banner die achter haar In een boom hing. Dikwijls werd het geheel opgeluisterd door een koortje van eenige dames die vaderlandsche liede ren ten beste gaven. Op den anderen hoek van de Library zag men een groote platte motorvrachtkar staan waarop een piano die door een soldaat bespeeld werd, terwijl een jonge dame een soldatenlied zong en het daarna te koop aanbood ten voordeele van iiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiMiiiii iiiMiiinimiiii over dag. Dat doet de malaria-mug nooit: die slaapt zoolang de zon aan den hemel staat en is pas monter van een half uur na zonsondergang tot een uur voor zonsopgang. Maar in den nacht haalt hij dan ook zijn schade in. Het is heel merkwaardig, zoo weinig deze mug tegenwoordig in ons land voorkomt. Gij moet er eens naar uitzien. Overdag zitten ze te rusten op donkere plaatsen en dan zijn ze meestal dadelflk te kennen aan hun houding: het achterlijf maakt een hoek met het vlak waarop de mug rust. De andere muggen houden haar lichaam evenwijdigaan dat vlak. Ziet ge nu zoo'n scheef zittende mug en heeft zij gevlekte vleugelen en ongevlekte pooten, dan hebt ge groote kans, de diersoort voor u te zien.die een groot aandeel heeft gehad aan den ondergang van het oude Griekenland en Rpme, en die tot in onzen tijd een groot deel van de wereld onbewoonbaar heeft weten te maken. Stuur dan het beest aan mij op tot nadere identificatie, of liever nog aan professor de Meyere, en blijkt het werkelijk een malariamug te zijn, dan moet er maar vlug onder leiding van de plaatse lijke gezondheidscom missie een kruistocht tegen die dieren wor den georganiseerd, anders loopt het dra uit op koorts en kinine. Het komt er dan vooral op aan, om de poeltjes en plassen op te sporen, waar het dier zich vermenigvuldigt.De muggen leggen haar eieren in het water en daaruit komen al zeer spoedig de zeer mooie larven te voor schijn. Nu onderschei den de malaria-muggenlarven zich alweer door haar houding. De de army; spelende, zingende en verkoopende reden zij 5ih Avenue af, zonder dat de po litie hen de minste moeilijkheid in den weg legde. Denk je zoo eens Iets op het hoekje van de Kalverstraat en het Rokln, wat'zou er gauw een agent bij zijn met zijn doorloopen", en dan is dat hoekje nog lang zoo druk niet als dat van de 42ste straat. Ook met de President's verkiezing en die van den Mayor van New-York lieten de vrouwen zich niet onbetuigd en spraken in enthou siaste speeches haar meening uit, staande in met vlaggen versierde open auto's, meest op tochtige hoeken van straten; de volhar ding, de vrijmoedigheid, de woordenrijkheid dezer dames waren werkelijk merkwaardig. En dan de vrouwenparades! Eerst hebben wij de Red Cross nurses gehad en een paar dagen daarna de Women Suffragests, hoe veel duizenden vrouwen ik toen wel heb zien voorbij paradeeren weet ik heusch niet, de optocht duurde vier uur! Niet, dat ik al dien tijd naar mijn sexegenooten heb staan te kijken, neen hoof dat was mij te veel, maar ik heb het begin en het einde gezien en men verzekerde mij dat het in dien tusschentijd als maar door" vrouwen gestroomd had. Op het oogenblik viert de breiwoede hoogtij; in Europa is men die mode meen ik al te boven, maar hier kan zich niemand er aan onttrekken, een dame zonder brei werk Is een abnormaal wezen, dat met een soort medelijden wordt aangezien. In con certen, theaters, opera's,,op straat toppende, op tea's, in restaurants als men op zijn diner wacht en dan tusschen de soep en het karbonaatje in, weer gauw een paar steekjes, in treinen en in de bussen met de nauwe bankjes waar men ternauwernood zijn armen kan bewegen, overal hoort men pennen klinken. De winkels profiteeren er natuurlijk van, prachtige reuze-groote breizakken van fluweel, satijn, brokaat enz. torschen de dames aan de armen en ook in de pennen is een zekere distinctie. Als er niet voor leger of vloot gebreid wordt, maar voor geschenk of eigen gebrnik, dan behooren de pennen in de kleur te zijn van de wol waarmede men werkt, een zacht rose kin dermutsje wordt met rose pennen, een licht blauw jasje met dito's gebreid, en wil men heel patriotisch zijn dan gebruikt men de nationale rood, wit en blauw gekleurde pen nen. Met al dat gebrei werdt de wol steeds duurder en duurder, zoodat een ieder er tuk op is een nieuw adres te vinden waar ze enkele centen goedkooper is; het verhaal van de dame die haar breiwerk steeds weer uithaalde om zoodoende gedurende een geheele maand met dezelfde kluw aan de mode te kunnen meedoen, vindt waarschijnlijk ook zijn oorsprong in deze schaarschte. De debutanten van dit jaar hebben, nu Amerika ook in den oorlog is, niet zulk een 'good time' als haar zusteren van andere jaren gehad hebben. Debutantes noemt men hier de jonge meisjes van de smart set die na haar schooltijd in de wereld gebracht worden! om zoo te zeggen naar debut in gezelschap moeten maken. In gewone tijden wordt er van dat eerste jaar thuis heel veel werk gemaakt, bals, diners, tea's, luncheons worden bij massa's ter harer eere gegeven. Zoo tegen Kerstmis en Nieuwjaar kon men in de couranten lange kolommen zien, on der het hoofd 'debutanten', in deze voege: Mr. and Mrs. (naam voluit) will give a dlnner in honor of their debutante daughter Maud. Invitations are now out for a ball, Mrs. So and So is giving for her niece, Miss K. debutante, enz. In het Zondagsmagazine van de New-York Times, in Vogue en vele andere vrouwenbladen staan verscheidene portretten der jonge dames met haar naam onder bijvoeging van . debutante en veelal ook haar voornaamste liefhebberij of tak van sport waar zij in uitblinkt, Zoo'n eerste win ter gaat voor die jonge meisjes in een roes van pretjes voorbij, er blijft slechts tijd over voor uitrusten van de vermoeienissen en toiletbeslommeringen. Maar daarvan komt dit jaar niets, de oorlogspreparaties nemen alle aandacht in beslag en de debutanten zelve, die nu geen debut behoeven te maken helpen dapper mede bij het Roode Kruis werk en andere liefdadige en oorlogsbezigheden waarbij dan nog wel eens een enkel informal dansje haar ijver komt beloonen. Ik heb niets verteld van het groote mooie werk dat zoo vele Amerikaansche vrouwen in Franrijk verrichten omdat ik meen dat dit genoeg bekend en ook niet in een paar woorden te vertellen is. Good bye dearest ERNA andere soorten hebben de gewoonte om loodrecht neer te hangen aan de oppervlakte van het water. De malaria-larf evenwel houdt zich over haar geheele lengte aan het water vlak vast en heeft daarvoor aan weerskanten van haar lichaam een rij van vertakte haren, die de aankleving bevorderen, veertienvingerige handjes, waarmee zij zich vast houdt. Aan zijn kop heeft zij een stel van kwasten, waarmee hij langs den onderkant van het oppervlakte-vlies van het water kleine wiertjes, sporen en allerlei klein gedoe wegveegt en daar voedt zij zich dan mee. Nu heb ik al jaren achtereen bQ ons in de buurt met het vergrootglas er bij, alle stil staande plasjes afgezocht, maar nooit anders gevonden dan de larven van steekmug en rlngelmug, nog al heel veel ook, maar dat hindert niet veel. Vond ik ze wel, dan ging mijn laatste beetje paraffine, xylol of ter pentijn, want petroleum hebben we al lang niet meer, er aan. Dat gieten we dan in een heel dun laagje uit over het water en die vloeistof dringt door in de ademhalingsRusthouding, pop, larve en ei van de mug links: de malariamug; rechts: de steekmug (naar Shipley) Van Vrouwelijk Doen en Denken Als Maandags en Vrijdags de kraampjes gerijd staan op de Prinsengracht van onze residentie, is het of de oude linden lachen; ik hoor het in hun ruischen. Het is of ook de vensters van de oude patrlcïerhuizen oolijke lichtjes laten twinkelen in hunne hoeken; de boomen en de huizen verstaan elkaar en de oude takken knikken naar de mooie, oude nog ongerepte gevels en zeg gen: Ja, ja 't is waar; de oude tijd komt weer terug. Is dat zoo? Is het werkelijk een o/eroude waarheid dat al 's werelds gedoe slechts een kringloop is, dat we teruggaan naar de tijden van weleer, de tijden van onze groot moeders en overgrootmoeders? De markthandel was een oud volksbedrijf, dateerend uit den tijd der middeleeuwen, toen er nog geen winkels waren en sinds in gebruik gebleven, maar gingen vroeger ook de gegoeden ter markt om inkoopen te doen, in de laatste dertig, veertig jaren, werd het uitsluitend volksbedrijf. De hoogere standen kwamen er niet om te kaopen, en de dames, die op de bloemmarkt ter sluiks wat bloemen of een plant kochten, liepen er haastigjes mee huiswaarts. Ze schaamden zich een beetje, dat ze op de markt" hadden gekocht, dat ze hadden gepin geld aan een kraampje, of zoo ze dit niet durfden, veel te duur betaald. Nu hebben de oorlogstoestanden ons den ouden tijd weerom gebracht. Onze dames koopen op de markt alles, wat ze in de winkels met oorlogswinstprijzen moeten betalen; kaas, die 94 cent het pond kost, betaalt men op de markt met 64 cent. Een paar veters, die in het schoenenmagazijn 20 cents kosten, betaalt men op de markt met de helft. Ook de pe perdure japonstoffen zijn aan de marktkraampjes voor twee derde van de prijs te koop. En o l hoe opvoedend werkt zoo'n markt handel, hoe eenvoudig worden onze dames! Ze dragen zelve haar pakjes in een groote reticule of citybag, ze kleeden zich een voudig, want wie chic gekleed ter markt komt, wordt vast en zeker afgezet. Ze leeren de waarde van een stuk goed of van een of ander huishoudelijk voorwerp beter kennen, want ze weten dat ook de marktventer niets zonder winst verkoopt en dus de werkelijke waarde van wat ze koopen vér beneden de dure winkelprijs moet zijn. Onze grootmoeders gingen altijd zelve ter markt. Het aan de deur komen" van alle mogelijke leveranciers was toen nog niet zoo algemeen als thans, de win kels hadden niet altijd veel keus. Het linnen en katoen werd bijv. meestal gekocht bij een rondreizend linnen koopman, en voor groenten en fruit ging men ter markt, de dienstbode met de hengselmand mee. Er was geen sprake van alle dagen versche groenten. Wie zelf geen moestuin had, of niet rijk genoeg was om dagelijks in den groentenhandel te gaan koopen, stelde zich met marktgroenten tevreden, slechts twee maal per week versch. Dit laatste is nu niet meer noodig. Onze groenboer komt da gelijks met zijn karretje voor de deur, maar kleeren en fruit, visch en kaas, katoen, garen, band, blousegoed, zeep, hoeden, garneering, voiles, borduursels en kanten gaat men op de markt koopen, omdat men er goedkooper uit is. Ook in ander opzicht gaan we terug naar den ouden tijd. We doen weer veel meer zelf, we geven minder uit huis". We leeren zelf onze blousjes maken, nu 't garen zoo peper duur kost en de naailoonen zoo stijgen. Zelf is bij velen de naaimachine op non-activiteit gesteld, want het machinestikwerk vraagt een dubbele draad, en het handnaaiwerk slechts n. Bovendien zijn de dunne blousestoffen zoo gemakkelijk met de hand te bewerken. Daar trekken ook de confectiemagazijnen hun voordeel weer uit. Blouses faites a la main" zijn tegen woordig haute nouveauté" en men betaalt ze bijster duur. Wie dus zelf de blouses met de hand maakt is geheel dans Ie mouvement" zooals de modeterm luidt. Straks als de wasscherijen gaan staken bij gebrek aan kolen of grondstoffen, moe ten we ook thuis wasschen" (velen doen het reeds) en daarmee zijn we wel voor een groot deel terug in het huishoudelijk gedoe onzer grootmoeders, die er trotsch op waren, dat er nooit iets de deur uitging." Wie het kon betalen had wel voor alles z'n itntiumtttuttuittiimiiimimiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiuiiiiiimiiiuiirt opening van de larve, die net door het wateroppervlak heen steekt. Zoo stikken de dieren dan al vrij spoedig, terwijl de vloeistof zelve binnen korten tfjd weer verdampt. Zoo zouden we die andere muggenlarven ook kunnen dooden, maar ge begrijp', wel, dat het toch niet aangaat om al de Vennen van Oisterwijk onder de olie of terpentijn te zetten. Bovendien komen daar ook weer muggenlarven voor, die een heel andere leefwijze hebben en op deze manier niet kunnen worden bestreden. Zoolangdekweekplaatsen niet vernield zijn, moeten we ons vrijwaren tegen den beet der insecten en daarvoor dient nu het muggengaas aan deuren en ramen of rondom de slaapstede. Ookzijn er wel enkele beschermingsmiddelen tegen de dagmuggen. Men kan zich insme ren met eucalyptusolie of met kaneelolie en zich kleeden in gepaste kleuren. Som mige muggensoorten en in het bijzonder de malaria-muggen zijn zeer kleurgevoelig. Z5 hebben een afkeer van geel, oranje, wit en bleekgroen en houden veel van zwart, bruin, donkerrood en donkerblauw. Ook heeft Grassi, de beroemde Italiaan, die zoo veel aan de malaria-bestrijding gedaan heeft, ontdekt, dat de muggen een fijn gevoel voor geluid hebben en dat zij luid sprekende personen veel eerder steken dan de stillen. Ook komen zij op muziek af. Waarom ook niet? Ze zijn zelf muzikaal genoeg. Het wijfje maakt de meeste muziek, het mannetje luistert het best. Het muziek instrument bevindt zich aan het begin van de vleugels en bestaat uit een listig samen stel van kammetjes en ribbeltjes die over elkander strijken. Als ze honger hebben zingen ze lager dan wanneer ze doorvoed zijn, dat kan wel een octaaf verschillen en de mannetjes zingen weer een paar octaven hooger dan de wijfjes. Dat is heel nauw keurig onderzocht: de wijfjes zingen in het eensgestreept octaaf, de hongerende manne tjes halen a tweegestreept en zelfs iets hooger. Ze luisteren met hun sprieten. Ge zult opgemerkt hebben, dat de mannetjes heel mooie pluimsprieten hebben. De haren van menschen, maar 't bleef in huis. Maandags de waschvrouw, Dinsdags de werkvrouw voor de kamerbeurt, Woensdags de naai ster (een ouderwetsche hulsnaaister kon zoowel linnen stoppen als japonnen maken) Donderdags de strijkster, Vrijdags weer de werkvrouw om de gang te schrobben enz., Zaterdags de tuinman. Zoo werd elke week, behalve de huur aan keuken- en blnnenmeld, een aardig sommetje loon uitbetaald, maar de huisvrouw bleef haar controle houden over de werkzaamheden, en alles bij elkaar genomen was ze minder duur, en dege lijker uit, dan wij met onze hooge loonstandaard en vaak vakkundig slecht ver richten arbeid. Zoo de oorlog verschrikkelijk is, er staat naast de ramp steeds de zegen, voor ons, neutralen althans, dat hij de huisvrouw terug dwingt in haar huis, om daar te zijn het middelpunt, de as, die het geheel doet draaien, of de motor, die 't al in beweging houdt. Wie den heelen dag bij den weg is of tennissen gaat en zich niet bemoeit met hare huishouding komt bedrogen uit. Men moet woekeren met z'n tijd, z'n materiaal, z'n levensmiddelen, z'n geld, en onze grootmoeders hadden niet geheel en al ongelijk als ze beweerden, dat een goede huisvrouw haar gewicht aan goud waard is. Mijn brave grootmoeder placht te zeggen, dat de vrouw des huizes minstens tot twee uur bezig behoort te zijn. Ik geloof niet, dat zij zóó hevig versteld zou hebben ge staan in deze tijden. Als ze ons zag ploe teren om alles voor elkaar te krijgen, zou ze, denk ik, glimlachen en zeggen: Wat een drukte maken jullie daarover. WQ waren vroeger altijd bezig en we klaagden nooit over het vele werk. Wij hadden wel geen distributie en rantsoeneering maar wij hadden proote gezinnen van acht tien en twaalf kinderen, dus hield je nolens volens zelf distributiebureau, en rantsoe neering was bij ons van zelf sprekend schering en inslag, anders waren Opa en ik er nooit gekomen en hadden niet zoo veel kunnen overleggen voor den ouden dag". Overleggen? Sprak zij daar van over leggen? Wie doet dat nog in deze dagen? Zelfs, als 't kan? E. C. v. D. M. Crisisvoeding Martine Wittop Koning heeft onze culi naire literatuur weder verrijkt met een practlsch handboekje vol raadgevingen en voorschriften betreffende de keus en de be reiding van smakelijk voedzame spijzen in dezen moeilijken tijd nu distributie en rant soeneering zooveel inspanning vragen van de hersenen onzer huisvrouwen. Hoe voeden wij ons thans 't best?" is detitel (Amsterdam, Uitg.-Maatsch. Elsevier). Prijs 35 cents. De geringe kosten brengen het onder ieders bereik en dat is goed, want de inhoud is zoo klaar en overzichtelijk ingericht, dat er heel wat uit in praktijk te brengen en te leeren valt. Dit laatste vooral is bij de samenstelling onder het oog gezien, daarom gaan aan elk hoofdstukje aanwijzingen en beschouwingen vooraf die, om de waarde en de bedoeling van de recepten goed te begrijpen, ernstig moeten worden gelezen. Want alle recepten ir, dit boekje hebben een zeer bepaalde bedoeling en deze wordt bij elk der afdeelingen in enkele korte be schouwingen vooraf duidelijk gemaakt. Het laatste hoofdstuk de Samenvatting", geeft het register op den inhoud en brengt al het behandelde onder rubrieken die de aandacht vragen om ondervoeding te voor komen. Dit werkje is een ruime verspreiding ten volle waard, het zal door de Nederlandsche huisvrouw zeker dankbaar aanvaard worden, omdat het van zoo bevoegde zq'de hulp en steun brengt. Verzoeke alle «tukken voor de rubriek Voor Vrouwen" in te zenden Koninginneweg 93, Haarlem. iniiiiiiiiMMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiriiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiin J. A. HOETIHG Hofjuwrelier - - Amsterdam Paarlen - Colliers Brillanten iMiniiiMiii ...... Mi ...... iimMMiiiiimnHimimmiiMiimmmMimmimi die pluimen zijn verschillend van lengte en dikte en trillen dus ook mee met ver schillende tonen. Wanneer die haren precies geplaatst zijn in de richting naar de geluids bron dan trillen ze riet en zoo kan dan het mannetje in den avondschemer of in het nachtelijk duister met nog groote zekerheid het zingende wijfje vinden. Die mannetjes steken niet; ze voeden zich heel braaf alleen met vruchtensappen, houden onder anderen zeer veel van fram bozen en blauwe pruimen, ook van boschbessen. Eigenlijk vormen deze ook het hoofdvoedsel van de wijfjes, maar het schijnt, dat die bloed moeten eten in den tijd van het paren en eieren leggen. Behalve menschenbloed nemen ze ook wel het bloed van vogeltjes en zelfs van kleine vischjes, wanneer die zich ophouden zeer dicht onder de oppervlakte van het water. De mannetjes sterven tegen den winter, de wijfjes blijven in leven, hetzij verscholen in huizen, kelders of grotten, hetzij tusschen plantenrommel en onder mos, waar ze nog al eens opgepikt worden door de roodborst jes en heggemuschjes. Vroeg in het voorjaar worden de eerste eitjes gelegd en dan volgen in den loop van het jaar een stuk of vier generaties elkander op. Dezer dagen verkeeren wij zoowat in het pop-stadium van de tweede generatie. Over een week of zoo gaan dan de nieuwe muggen zingen en paren en eieren leggen. Dit laatste doen ze vooral vroeg in den morgen en ge moet er eens op letten hoe dan de boerezwaluwen, de huiszwaluwen en vooral de aardkleurige oeverzwaluwen vlak langs het water sche ren, om die eierleggende muggen op te snappen. De menschen zien daarin een tee ken van slecht weer, maar het gaat hier alleen om die muggen. JAC. P. T H ij s s E