DE AMSTERDAMMER, WEEKBLAD. VOOR NEDERLAND 27 Nov. '20. - No. 2265 I En|R S C 1} .. Y,,p.,E T B A, L ? Teekening voor de Amsterdammer" van Jordaan VRAAGT TOEZEIDI» AAM VAN DER HOOP's MEUBELBEWARiNGEN TRANSPORT MIJ. AMSTERDAM , »..N HAAR LAATST , UiUlniteitd \ VERSCHENEN / AHSTELDIIK ^ ~? X k-TlwpI?|rt TELEFO H \ X 2195 ZUID DR SCHEIDSRECHTER staat: namelijk den volkenbond, die de indi vidualiteit der volken en hun zelfbeschikkings recht als hoogste wet erkent. Daarom wordt het probleem Oostenrijk" van internationaal belang en zal met zijn oplossing de volken bond staan of vallen. Het is een ieder duidelijk, dat Oostenrijk, zooals het nu is, niet leven kan, maar ook, dat het zóó als de staatslieden van Europa het wenschen, niet leven wil. Het wil niet als aanhangsel van andere staten te gronde gaan. Het wil niet Tsjechisch, Magyarisch, zuid-Slavisch of Italiaansch worden, dat mag dan dom, onpractisch, verwerpelijk zijn, maar die onwil is er nu eenmaal. En omdat het onmogelijk is zes millioen menschen te dwingen tot iets, dat ze innerlijk verwerpen, zonder daarmee de geheelje wereldorde onderste-boven te gooien en de eenige kans op redding voor dit volk prijs te geven, zal men rekening dienen te houden met hun wil. Niet uit liefde voor Oostenrijk, niet uit res pect voor de Duitschers in Oostenrijk, maar eenvoudig uit 's wereld drang tot zelfbehoud. Duitsch-Oostenrijk is op 't oogenblik een in politiek opzicht scherp verdeeld land. Zijn partijen staan vijandelijker tegenover tlkaar dan de Europeesche machten tijdens den oorlog. Maar al deze partijen, hoezeer zij elkaar mogen haten, zijn n in hun eisch van aansluiting bij Duitschland. Die eensgezindheid van zulke felle tegenstanders moet reden tot denken geven. Hier is een wil die recht op zelfbeschikking eischt, die nergens zóó sterk tot uiting komt, zelfs niet in Ierland. Zal het mogelijk zijn volkenbondpolitiuk te voeren, zonder rekening te houden met dezen wil ? Neen immers ! We moeten eerlijk zijn, en t'Oostenrijk tot Duitschland toelaten, óf den volkenbond als humbug erkennen ; te kiezen valt er niet. Wil men Oostenrijk niet toestaan zich bij Duitschland te voegen, goed dan zullen zich die zes millioen schikken, maar de scharnier, die dit wereldconglomeraat vermag bijeen te houden, het Instituut te Genève, de laatste hoop van Europa, valt dan ineen, en dan wacht ons eerst recht de chaos. Wie overwinnaar blijven zal, is on verschillig. De chaos zal er voor zorgen, dat de levende generatie zich het hoofd niet zal hoeven te breken over den einduitslag. De Oostenrijksche regeering had het plan geop perd, naar aanleiding van de laatste verkiezin gen een volksstemming over de aansluiting bij Duitschland te laten uitschrijven. Dit plan werd door Parijs verijdeld, omdat deze maat regel in strijd zou zijn met de bepalingen van art. 88 van het vredesverdrag van St. Germain. Dit artikel luidt : de onafhan kelijkheid van Oostenrijk is onaantastbaar, tenzij met toestemming van den Raad van den Volkenbond. Daarom neemt Oostenrijk de verplichting op zich, zich. behalve met de toestemming van dezen Raad, te onthouden van iedere handeling tot aan zijn toelating als lid van den volken hond die direct of indirect of hoe dan ook, met name door zich te mengen in aangelegen heden van andere machten, zijn onafhanke lijkheid in gevaar zou kunnen brengen. iiiiiiiiiiiiiiliin mum tui iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinui.iiir Wil men deze bepaling goed begrijpen dan moet men zich voor den geest roepen wat Keynes hierover in zijn wereldberoemd boek zegt. Hij geeft dit artikel als voorbeeld, dat men in Parijs president Wilson in den waan heeft willen brengen, dat zijne eischen in het verdrag vervuld waren. Men heeft niet een voudig de bepaling ingelascht: het is DuitschOostenrijk verboden zich met Duitschlantl te vereenigen, zonder toestemming van Frankrijk" (dat immers zou in strijd geweest zijn met het beginsel van zelfbeschikking), maar heeft de toestemming van den volken bond geeischt. Dat klinkt heel anders, zegt Keynes, koml echter op hetzelfde neer. En wie weet, of niet de President vergeten was, dat in een ander gedeelte van het vredesverdrag een parigheid van stemmen van den Raad van den Volkenbond hiervoor wordt geeischt. Dus wordt Oostenrijk, om //n onafhanke lijkheid te beschermen, afhankelijk gehouden Was Oostenrijk waarachtig onafhankelijk. dan was er immers geen sprake van, of 't hei recht zou hebben zijn aansluiting bij Duitsch land te voltrekken. Alleen omdat het afhan kelijk is, kan het dit niet. De bepaling in hel vredesverdrag van St. Germain, die deze dubbelzinnigheid bezegelt, strekt den volken bond tot schande, en deze zal geen levens kracht bezitten, zoolang deze dubbelzinnigheid niet uit den weg geruimd is. E{n het niet aan zijn doel beantwoorden van den volkenbond, het verlies van zijn crediet zullen niet de eenige gevolgen zijn van deze knechting van Oostenrijk. Niet alleen wordt hierdoor de wederopbouw van Europa omno gelijk gemaakt, maar de explosiestoffen op dit gedeelte van de aarde hoopen zich op en aan de ellende komt geen einde. Bij de laatste verkiezingen heeft, (dank zij het vrouwenkiesrecht, dat ook hier als zot/ dikwijls elders de reactie ten goede kwam) juist die partij de leiding gekregen, die vóó den oorlog de oorlogzuchtige stemming het meest aanwakkerde en die de steun was van het agressieve militairisnie der Donaumonar chie : de partij, die gedurende den oorlog de vertegenwoordigster was van het uiterst imperialistische systeem. Deze partij is nu wel is waar niet absoluut monarchistisch maar tot haar behooren sterk monarchistisch gezinde kringen en op haar is de hoop gevestigd van al diegenen in het land,die denken met den terugkeer van de Habsburgers al het tegenwoordige kwaad meester te worden en de goede tijden van voor den oorlog te zul len terugkrijgen. De uiterlijke omstandigheden bewijzen hun daarbij goede diensten. De groote massa, die met den tegenwoordigen toestand niet tevreden, echter niet in staat is, de diepere oorzaken ervan na te gaan, klampt zich vast aan ieder, die haar den goeden ouden tijd" voorspiegelt en beschouwt ieder die een terugkeer tot die vroegere tijden tracht te verhinderen als haar vijand. Dat zal den christen-socialisten de macht geven, die hun de uitslag der .verkiezingen met een slechts geringe meerderheid niet geven kon. Maar de sociaal-democratie maakt 't hun gemakkelijk. Zij, als de na hen sterkste partij, zag af van deelneming aan de regeering, denkende dat daardoor de christen-socialisten het best en snelst gedaan zouden krijgen, omdat ook zij niet in staat zouden zijn de ellende van dezen na-oorlog met n slag meester te worden. Mijns inziens deugt deze taktiek niet. Door de onthouding der sociaal-democraten zullen de christen-socialisten een gemakkelijke ver ontschuldiging hebben voor hun onmacht om betere toestanden te Scheppen.'Ze zullen: aHe schuld werperïfjp de tegenwerking der sociaal democratie, die'hun, zooals'ze zullen voorgeven,' een vruchtbare politiek onmogelijk maakt. En omdat die tegenwerking zeer heftig zal zijn, zal de volksmassa de christen-socialisten gelooven. De sociaal-democratie zal in haar oppositie heftig te werk gaan. We zullen in Oostenrijk hevige verwarring, groote stakingen en mis schien wel bloedige volksoproeren beleven. Ten eerste omdat een dergelijke massa-op positie gemakkelijk tot zulke uitspattingen leidt, maar ook omdat dergelijke uitspattingen den christen-socialisten een welkom middel tot versterking hunner macht zullen aanbieden, en ze dus alle moeite zullen doen ze te provoceeren. Ze zullen hopen door dergelijke onlusten de tussclienkomst van het buitenland te kunnen bewerken, dat dan aan het onafhankelijk Oostenrijk zijn afhankelijkheid wel eens zou kunnen laten merken. Welke perspectieven openen dus de verkie zingen .van dit jaar ? Vooruitzichten op onlusten, groei van het militairisme en van de reactie, ook in Oostenrijk. Wat dit alles, juist voor dien haard van onrust, die Zuid-Oost-Europa is, beteekent, waar de eene staat al z'n heil verwacht van liet mili tairisme, terwijl de andere daarin hun ondergang zien, hoeft niet te worden be toogd. Als Horty de bedreigde christen-socia listen in Weenen te hulp komt, dan 73! de oude Donaustaat aan alle kanten branden, dan zal het branden in Slowakye, in de Banaat, in Karinthié'en in Dalmatië, dan zal Europa weer in vlammen staan. En dit alles zal het gevolg daarvan zijn, dat men Oostenrijk's onafhankelijkheid heeft willen bewaren f Hoe zou 'r echter gaan als men besloot art. 88 van het verdrag van St. Germain op te heffen ? Zou dit aan alle kanten gekneusde DuitschOostenrijk werkelijk de faktor zijn, die Duitsch land in staat stelde tot revanche? Wie zou dat kunnen gelooven? Hef tegendeel is immers eerder waar ! Dit politiek ontredderde volk zou slechts een nieuwe last voor het Duitsche rijk zijn, en geen geringe. Aan den anderen kant zou deze Zuid-Duitsche, niet met haat en wraakgevoelens belaste volksstam, met zijn erkende oude en hooge cultuur het beste tegenwicht zijn voor den Pruisischen geest, voor zoover deze nog heerscht in Duitschland. Door de vereeniging met Duitsch-Oostenrijk zou de Duitsche democratie aan kracht winnen. zouden de laatste vonken van het Duitsche militairisme dooven. In de hereeniging met dezen volksstam zou Duitschland devergoeding vinden voor den vernederenden vrede en troost voor de smart over de nederlaag. De aansluiting zou het beste middel tot stilling der gemoederen in Duitschland en daarom ook de beste waarborg voor Frankrijk zijn, dat in Duitsch-Oostenrijk sedert lang een vriend en vereerder bezat. In Duitsch-Oostenrijk als lid van het Duitsche rijk zou Frankrijk een sterke beveiliging hebben tegen een nieuwe bedreiging van Duitschland. Maar als men dit niet inziet, of het te laat inziet, dan krijgen we in dit land van zes millioen inwoners de monarchie en met haar de reactie, het militairisme, de revancheidee en daarmee voor het gansche werelddeel voor tientallen van jaren onrust en verbitte ring en ten slotte de overwinning van het heden meer dan ooit dreigende kozakkendom in de vermomming van Lenin en den onder gang van Europa. Alleen de waarachtige onafhankelijkheid van Oostenrijk kan redding brengen. ANTWOORD VAN DUITSCHEN FRITS AAN HOLLANDSCHEN PIET H ij geurt met z ij n H o 11 a n d s c h Liever Piets ik danke hoogstens Dat u mij nog immer Heft; Ook mijn duureste gedenken Zijn voor uwe, als u blieft. Piets ik haap die brief bekomen En dat maakt mij duure leed, Dat u nu zoo gans alleene Van dat boterbroodsje eet. Ja, ik denke vele malen Aan mijn speelgcnootsje Piet; En wat waar dat lievenswaardig Dat vergeet ik nooitrnaals niet. Maar ik kome wellicht weder; Heiland is een sjoone oord Waar men: ,.Kom maar Deutsche kinder" Van die lieve luiden hoort. En nu ijl ik snel als mooglijkst Naar de brievenkaslen heen; Zoo een vriendje als dat Pictsje Geeft het hier in Keulen keen. Veelmaal weene ik alleene Ach waar steekt nu lieve Piets; Kusse Mamma en de Pappa Achtingsvol van kleine Fritz. P.S. Groete ook de duure zuigling Hier geeft het keen rnielk. J. H. SPE EN HOFF IIIIIIIIIIIIIIIIIilllllMIIMMIIIIIflIllllllllllllllllIllllllllllllllllllllllllllllllUII DEVO Gouriff e Sigaar FABRIKANTE N.V. DIEVENBACH'a Holl Slgaranfabritk UTRECHT DE NATIONAL CHILDS WEL FARE ASSOCIATION" TE NEW-YORK On de vijfde verdieping th Avenue No.^70 te New-York wordt in eenige onaanzienlijke vertrekken een arbeid verricht, die sedert verscheidene jaren opbouwend werkt aan de toekomstige beschaving van de Vereenigde Staten van N-Anierikn. De Engelsche regeering heeft bekend ge maakt, dat er in de afgeloopen week in Ierland veertig dooden en honderdtachtig gewonden gevallen zijn. D; getallen zeggen ons misschien niet veel meer, want we zijn in de oorlogsjaren gewend geraakt de dooden en gewonden bij duizenden te tellen, terwijl zij in Ierland nog maar bij tientallen vallen. In Ierland echter is geen oorlog", geen burgeroorlog, geen openlijke opstand zelfs, en dit is juist het gruwelijke van den toe stand daar: wanneer in een land oorlog woedt, dan staat het gewone leven er stil, niemand rekent meer op veiligheid van per sonen of goederen en wie kans ziet verlaat het terrein. In Ierland is dit niet zoo : men doet er zijn dagelijksch werk, heeft er zijn amusementen als gewoonlijk, maar de grond slag van het rustig bestaan, de persoonlijke veiligheid, is er verdwenen. Dit treft ons sterk bij het lezen van de berichten over den bloedigen Zondag, 21 November, toen eerst 's morgens een tiental officieren, die in hotels of op kamers woonden, door Sinn Feiners zijn geslacht, en 01 dienzelfden middag de Britsche militairen op even beest achtige wijze wraak genomen hebben, door met machinegeweren op het publiek bij een voetbalwedstrijd te vuren. Was er oorlogs toestand, dan zou dit alles niet mogelijk zijn, want officieren zouden niet met hun gezinnen als burgers in de stad wonen en voor hun veiligheid zou behoorlijk gezorgd worden, terwijl er van voetbalwedstrijden geen sprake zou wezen. De regeering houdt dus nog de fictie hoog. dat het leven in het land zijn gewonen gang gaat. en dit maakt uitspattingen als van Zondag mogelijk. Heel de Britsche pers blaakt begrijpelijker wijze van verontwaardiging over het ge beurde en ze geeft er, al naar gelang van haar meening in zake de Icrsche politiek. uits'uitend Sinn Fein de schuld van. of laat een deel der verantwoordelijkheid door de regeering dragen. Zoo hoog gaan de harts tochten, dat zelfs het Parlement in Londen, toonbeeld van rust en goede vormen, het tooneel werd van een kloppartij tusschen den Ier Devlin en eenige conservatieve ver tegenwoordigers. Wat er nu gedaan zal worden? De regeering verzekert keer op keer dat de moordbeweging op haar eind loopt en dat dit de laatste uitspattingen zijn waartoe ! inn Fein in staat is. Haar maat regelen, zegt zij, beginnen te werken, en inderdaad zijn de berichten van het platte land in den laatsten tijd gunstiger. Laat ons dus aannemen, dat hier geen ongegrond optimisme in het spel is en dat de reprisals" die de regeering nimmer voor haar rekening heeft willen nemen, maar die zij toch blijkbaar niet ongaarne gezien heeft, de lersche moordbeweging gesmoord hebben. Tegenover het bloed van menig onschuldig politieman staat dan dat van zeer vele on schuldige Ieren, die op dezelfde wreedaardige wijze zijn omgebracht als nu de officieren in Dublin. Is daarmee het lersche probleem de oplos sing genaderd? 't Is moeilijk dit aan te nemen. De Home-Rule-wet is thans aangenomen en zal spoedig werken, hetgeen zeggen wil dat Ierland in tweeen gesplitst zal worden, een katholiek en een protestant deel, en dat de naar vrijheid verlangende leren aan het regime eener kroon-kolonie onderworpen zullen zijn. Dit is niet wat de Nationalisten beoogd hebben met hun langen strijd en het lijkt natuurlijk niets on wat Sinn Fein wenscht. Do strijd zal dus, als het waar is dat Sinn Fein aan macht verliest tengevolge van de weerwraak der black-and-tan"-politie, rusten, maar vandaag of morgen ontbrandt hij weer. Misschien leggen de tegenstanders van Lloyd George in de Engelsche politiek Asquith, Grey en de partijen verder links zich hierbij neer; althans het debat over Home Rule dat juist op den herdenkingsdag van den wapenstilstand gehouden werd, was merkwaardig bezadigd en verzoeningsgezind en ook heeft de taktiek der regeering, die de uitspattingen der leren breed heeft uit gemeten en veel indruk heeft gemaakt met de publicatie van een gevonden lerschrcpublikeinsch document dat het voornemen bewees om de Britsche tegenstanders met t\ phus-bacilliMi te lijf te gaan, klaarblijkelijk de openbare meening in Engeland sterk ten ongunste van de Ieren beïnvloed. Misschien dus, dat de lersche quaestie een tijdperk van rustiger evolutie tegemoet gaat. Dat zal dan weer het werk van Lloyd George's krachtigen wil en krachtig-;n. arm zijn, maar bij de eerste de beste gunstige gelegenheid moet de storm weer opsteken. Het staat nu vast dat het rieksche volk de terugkeer van Koning Konstantijn wenscht en 't staat ook vast dat Frankrijk hem niet wil laten tertigkeeren, vermoedelijk Engeland evenmin, maar dat is niet zoo zeker. Hoe zal dit conflict opgelost worden? Een bericht, dat het Grieksche volk eerst nog eens door een volksstemming zeer duidelijk te kennen zal geven dat het zijn koning inderdaad terug wil hebben, werd gevolgd door een ander dat het uitstel dier stemming meldde en nu schijnt het niet onmogelijk, dat men de stemming heelemaal weglaat en zegt, dat de uitslag van den stembnsstrijd reeds voldoende aanwijzigingen gaf, hetgeen zeker niet onjuist is. In elk geval heeft Koningin-weduwe Olga, Konstantijn's moeder, het regentschap aanvaard namens haar geliefden zoon" en zoo kan men zeggen dat op 't oogenblik Konstantijn reeds weer regeert, hoewei dan door een vertegen woordigster. In eik geval zijn de portretten van den koning, die, sedert diens verdwijnen van 't tooneel, verboden waar geworden wa ren, teruggekeerd in de straten van Athene en deze stad wordt door Fransche couranten sarcastisch Tinopolis genoemd. Het zijn name lijk vooral de Franschen, meer nog dan de Venizelisten, tegen wie de hartstocht der Konstantinisten zicli riclit, en in Athene zijn Franschen die het koninklijk beeld niet wilden groeten, gemolesteerd. Koning, of ex-Koning, of weder-Koning Konstantijn zelf neemt een zeer beleidvolle houding aan. Zijn doel is natuurlijk terug te keeren, maar als vriend van de Entente, an ders gezegd met behoud van de groote winst die aan Griekenland bij het verdrag van Sèvres is toegedacht. Daarom verzekert hij, slechts dan t'.' willen (erugkeeren als zijn volk hem roept, en belooft meteen de politiek van Venizelos te /.uilen voortzetten, O.w.z. een trouw Entente-kampioen in het oosten, bijzonderlijk tegenover de Kemalisten in Klein-Aziète zul len worden. Het is. evenwel zeer de vraag of de Entente daartoe te bewegen zal zijn, want men vertrouwt Konstantijn niet en is bang, dat hij als Griekenland zich eenmaal vast ge nesteld heeft in het bij 't verdrag van Sèvres toegewezen gebied, zich zal verstaan met de vijanden der Entente, d. i. met Turken, Rus sen, Duitschers, waardoor de Entente er in het oosten nog slechter voor zou komen te staan dan nu reeds het geval is. Vandaar dat er in de Fransche pers stemmen opgaan, krachtige stemmen zelfs, voor het verscheuren van 't verdrag van Sèvres en voor overleg met de Turken. Aldus krijgt het rijk van den Padisje zoowaar toch weer een kansje ! Overleg met de Turken zou begrijpelijker wijze voordeel brengen ook in den strijd tegen Rusland. Het samengaan van Sovjet-Rusland en de Turksche nationalisten van Ketnal Pasja is na Wrangel's nederlaag een nieuw gevaar geworden, een waartegen de Franschen en Engelschen voor het oogenblik vrijwel machteloos staan. En liet is voor de Entente immers een zeer groot belang om Rusland in de Levant de handen niet vrij te laten, niet alleen wegens haar eigen belangen daar, maar ook omdat als Rusland hier geen vijanden heeft, het zijn macht tegenover Polen kan concentreeren. Want dat Polen opnieuw iu groot gevaar verkeert, behoeft geen betoog, al weten wij niet of de nieuwe Poolscli-Riissische oorlog zoo kort voor de deur staat als velen aanne men. Zeker is slechts, dat de onderhandelin gen over den definitieven vrede tusschen Russen en Polen in Riga geheel van aard ver anderd zijn na Wrangei's nederlaag. Hel is nu uit met de bescheidenheid van Rusland tegen over den Poolschen overwinnaar en Joffe bombardeert de Poolsche regeering met nota's op dreigenden toon, terwijl geruchten over afbreken der onderhandelingen en Russische ultimata niet van de lucht zijn. Dus al komt er geen nieuwe oorlog, de macht der Russen tegenover Polen is sterk toegenomen en van die macht maakt Moskou ongetwijfeld gebruik <mi zijn invloed westwaarts uit te breiden. Ondanks dit alles blijft Frankrijk volharden n zijn Russische politiek en terwijl Londen op het punt staat om het langverwachte accoord met Krassin over handelsbetrekkingen tusschen beide landen te sluiten, geeft Parijs te kennen, dat het geheel daarbuiten blijft staan. Dus hoopt men in Frankrijk immer nog, door steun aan de vijanden der Sovjets deze ten val te brengen? Of wil men eerst ereis zien of de hervatting van het handels verkeer tusschen Rusland en Engeland tot iets leidt en in dat geval het voorbeeld van den bondgenoot volgen? De quaestie van de erkenning der oude Tsaren-schulden speelt hierbij natuurlijk een belangrijke rol en er gaan telkens geruchten dat de regeering in Moskou hiertoe onder zekere voorwaarden wel bereid * Een tiental jaren geleden zou er te NewYork een Zondagschool-tentoonstelling worden gehouden; op een gezamclijken lunch der com missie, die hiermede belast was, werd toen de vraag geopperd, o l' het niet wenschelijk zou zijn deze tentoonstelling uit te breiden, zoodat ze alle gegevens omvatte, die de lichamelijke en geestelijke ontwikkeling van liet kind bevorderen of in den weg staan. Hiervoor was een uitvoerig onderzoek noodig, dat onder leiding van Mr. F. Powlison te New-York werd verricht, een enquête, die 18 maanden in beslag nam, waartoe aanstonds 7800 dollar werd beschikbaar gesteld. Meer dan 7000 personen hielpen aan het tot stand komen dezer Childs Welfare" tentoonstelling, die in 1011 geopend werd en door millioenen menschen uit de geheele Vereenigde Staten, waaronder vele werkend op sociaal gebied, werd bezocht en na de sluiting op verzoek te Chicago werd herhaald. Jane Addams, een bekende persoonlijkheid te Chicago op sociaal IIMIIIIIMIlmMIIIIMMIIMIMIIinillllllllllMlIIIIIIIMIIIMIIIIIMIHIIIIIHmlIMII zou zijn. Maar toch, beslissend is deze aange legenheid, naar 't schijnt niet voor Frankrijk. Men wil daar in waarheid van Lenin c. s. niets weten, omdat men blijft hopen op de komst van een Russische rcgeering, die weer een bondgenoot der Fransche zal zijn en aldus helpen zal Duitschland in bedwang te houden. Want de Fransche politiek wordt in elk op zicht beheerscht door de verhouding tol Duitschland, door vrees voor een terugkeer van het Duitsche gevaar, en men voelt zich daartegen eerst veilig als er een Fransche bondgenoot ,?.an Duitschland's oostelijke grenzen staat. Intusschen vergadert de Volkenbond in Genève en het ijverige perscomitézendt aan alle belangstellenden lange verslagen der zit tingen. Ook schrijver dezes ontvangt die verslagen en heeft ze met belangstelling doorgelezen. Er wordt daar vlijtig gewerkt, maar de grootste optimist kan zich niet ver helen dat het werk nog immer slechts voor bereidend is, en dat zoolang naast de volkenhondspolitick de ouderwetsche ongewijzigd wordt voortgezet, er van Genève geen rëeele invloed kan uitgaan. De ouderwetsche staats lieden zijn zelfs bang voor ongcwcnschte gevolgen van 't werk in Genève en zoo wijst de Temps" er dezer dagen op dat men zich daar wel tweemaal bedenken mag aleer men de Russische randstaten tot een Bond toe laat, want als men dit doet erkent men de versnippering van het Russische rijk en dit.. de Temps" zegt het niet, maar meent het, wil men in Frankrijk niet, want als de Bolsjewiken eens plaats maken voor een regeering die Frankrijk's bondgenoot werd, dan is het in Frankrijk's belang dat Rusland even groot zal zijn als vroeger. Tot slot : in Belgiëslaagde Carton de Wiart in de vorming van een ministerie, dat, voorzoover men voorspellen kan, precies eender regeeren zal als het vorige kabinet. In Praag maken Tsjechen zich schuldig aan betreurenswaardige uitspattingen jegens Duitschers, waarvoor, naar wij hopen, de in een artikel in 't vorige nummer van dit week blad zoo geprezen president Massarijk geene verantwoordelijkheid zal treffen, maar die niettemin een aanwijzing zijn dat sommige Tsjechen het begrip vrijheid niet anders op vatten dan vroeger de Oostenrijksche-Duitsche machthebbers deden. J. C. v ,\ N O v i: N