"/t. K" V DE AMSTERDAMMER, WEEKBLAD VOOR NEDERlANDk 11 Aug. '23. - No. 2407 tr> BBLOFTE Tevens adres burgemeester de Vlugt kleine fantastische Natuurvisie. En haringen het bosch bevolken, fcwy *««) De Vrije Socialist, het Dwang-Rijm overnemende, na het wij behoeven het nauwelijks te vermel den verminkt te hebben, schrijft: Wat doet Charivarius, naast het schrijven van opmerkelijke (dank u ? Cftar.J stukjes nog meer om den tucht schoolstaat te vernietigen? Als strijdend anarchist voor 'n betere samenleving hebben wij hem nog nimmer in onze gelederen gezien. Kan nog komen." Ik, arme, strijdend anarchist? Wie zou zich zoo iets kunnen droomen! Ik, die zelfs met mijn vrouw niet twist, Want die bestaat niet (kan nog komen), Liefst bloemkens in mijn gaarde pluk, En alle ruwte mijd en grof te ? Stil. 'k Word het. Schoon voorwaardeluk. Zoo luister dan naar mijn belofte: Wanneer de zon deez' aard besproeit, V,De regen haar 'weer op doet drogen, De koude zengt, het ijs ontgloeit, Wijl w' ons aan 't vuur verkoelen mogen, Wanneer de kleur der blaren blauw, De smaak van 't zilte zee-nat zoet is, De wei des middags glanst van dauw, DeT>lanke sneeuw zoo zwart als roet is, Wanneer de wereld niet meer draait, De menschen op hun hoofden loopen, De Noordewind van 't Zuiden waait, En d'ijsbeer trippelt in de tropen, Wanneer de mist de maan beschijnt, Wen bliksemschichten langzaam stijgen, En moleculen, sterk verkleind, Op dit gezicht hoogachtend zwijgen, Wanneer de beek den boom beklimt, De berg den regenboog beklautert, De kwal zijn neus wrijft tot hij glimt, En dan een graantje pikt, die stoutert! Wanneer het koebeest eieren legt En kip en potvisch wordt gemolken, Wanneer de walrus koekoek!" zegt, AMERIKAANSCHE BRIEVEN door Dr. HENDRIK WILLEM VAN LOON. PRESIDENT HARDING f De Qroote Witte Vader ligt dood in de stad van den Heiligen Franciscus. En de wereld telt een zeer braaf medeburger minder. Ik gebruik dit woord medeburger" met opzet. Men hoort het zelden. Het doet ons denken aan de dagen van de Patriotten. Er zit een bijsmaakje aan van den citoyen" die in den heiligen naam van vrijheid, gelijkheid en broederschap" het oude t'orsche gebouw van middeneeuwsch Europa afbrak om er ons de Napoleontische kazerne voor in de plaats te geven. Maar Amerika, geboren uit dienzelfden tijd en dienzelfden geest, ontsnapte aan de verderfelijke consequentie's van een al te eenzijdige demokratische theorie. De vrij heid en de gelijkheid en de broederschap" bleven bestaan. Maar in de plaats van het Kei zerrijk kwam het Oemeenebest. Het ideaal van een Gemeenschap van Vrije Burgers ging niet te gronde. Wanneer een teek, in boetekleed, Zijn vaerzen voordraagt, zwaar verkouden, .- Wanneer het gnoe zijn naam vergeet, Omdat het dien niet kan onthouden, Wanneer de sprot piano speelt, Voor smoorverliefde kakkerlakken, En dan zes pond guano steelt Om pannekoeken van te bakken, Wanneer een inktvisch zich geneert, Omdat zijn zwembroek wat poreus is, En 't ramlend rif zich parfumeert, Dewijl zijn lucht zoo cadavreus is, Als 't veldkonijn den boer verstrikt, En dan den hals tot troost een pop geeft, Als 't hoen, door wurmen opgeslikt, Wel moppert, maar den moed niet opgeeft, Wanneer de kreeft kraait als een haan, De paling bot vangt in een netje, En daarna, dankbaar en voldaan, Haar jong verzuipt, voor een verzetje, Wanneer de vlieg een webbe weeft, Om kamerspinnen in te vangen. En, als zij ze gevangen heeft, Uit wroeging zich tracht op te hangen, Als zeven wespen 't kunstgebit Van een verloopen slak verknoeien, Die zich met zijn verhuurden hit Per auto naar Parijs laat roeien, Wanneer een rups een oester schaakt, En 't paar, verkleed als twee Apachen, Een olifant zoozeer vermaakt, Dat deze dood valt van het lachen, Wanneer men noode 'n oorwurm mist, En onzen hemel bidt om vlooien, Dan word ik strijdend anarchist, En doe ik mee aan bommen gooien. CHARIVARIUS Er is sindsdien veel gebeurd dat de wereld deed twijfelen aan de mogelijkheid om een dergelijken Staat tot durenden bloei te bren gen. Een wildernis, plotseling overstroomd door al de onterfden van Europa, werd maar al te dikwijls veranderd in een moeras. Men hoorde veel over het moeras en weinig over de golvende velden, die de oude prairie bedekten en met hun graan het hongerige Europa in het leven hielden. Te midden van deze eindelooze akkers werd Harding geboren. Hij zal er begraven worden. Hij leerde er die behulpzame welwillendheid waardoor Europa, als het eindelijk van den oorlogswaan bevrijd is, nog eens zal kunnen worden gered. De President behoorde tot die eenvoudigen van geest, die toch zoo heel ver weg staan van hen die men wel eens simpel" noemt. Hij was schrander en hij kon bij gelegenheid heel slim zijn. Hij wist, dat men in deze wereld heel weinig cadeau krijgt, dat men werken moet om te slagen en dat men de gemeenschap het beste dient terwijl men tracht de eigen per soonlijkheid zoo veel mogelijk tot volmaking te brengen. DE STILLE OCEAAN EN NEDERLANDSCH-INDI Volgens artikel XIX van het tractaat van Washington tusschen de Vereenigde Staten, het Britsche Rijk, Frankrijk, Italiëen Japan aangaande de beperking van de bewapening ter zee (d.d. 6 Feb. 1922) zijn de Vereenigde Staten, het Britsche Rijk en Japan overeenge komen, den status quo te handhaven betref fende versterkingen en Marine-bases in hunne gebieden en bezittingen, en wel in: 1. Het eilandenbezit dat de V. S. thans in den Stillen Oceaan hebben of alsnog mochten verkrijgen, behalve a. die welke in de buurt van de kusten der V. S. gelegen zijn, Alaska en de Panama-Kanaal-zone, maar niet de Aleoeten eilanden 1), en de Hawai-eilanden; 2. Hongkong en de eilanden die het Britsche Rijk thans in den Stillen Oceaan bezit of nog mocht verkrijgen ten Oosten van den HOen lengtegraad van Greenwich, behalve a. die welke gelegen zijn langs de kusten van Canada b. langs de kusten van Australië, c idem Nieuw Zeeland; 3. De volgende eilanden behooren aan Ja pan in den Stillen Oceaan: de Kurilleneilanden,de Bonineilanden, Amami Oshima,de Lioe Kioe-eilanden, Formosa- en de Pescadores en de eilanden die Japan alsnog in den Stillen Oceaan mocht verkrijgen. Daar Amerika noch in Guam, noch in de Philippijnen voldoende versterkingen heeft, en er ook geen Marine-basis mag aanleggen, ROOKT Si-pA-Ko's El Gusto" SUMATRA 10 cent Jozef Israels" VORSTENLANDEN 8 cent AMSTERDAMSCH HANDWERK. Verkrijgbaar bij alle voornam» Sigannwinkeliers. uuimiiuiuuinniunniiiiniimiiiiiiniiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiinniifiifiiim Maar dit alles moest geschieden op de breede basis van de wijde kontrijen van zijn geboorte land. Daar huldigde men van oudsher het principe van leven en laten leven". Het menschelijk bestaan was nu eenmaal een eigenaardig spel waarbij de kundigsten met den grootsten prijs gingen strijken. Maar evenmin als men .zich bij een partijtje schaak zal verhoovaardigen omdat men ge wonnen heeft en evenmin als de verliezer u in woede de kasteelen en raadsheeren naar het hoofd zal gooien, omdat hij door een onhan digheid zichzelf mat gezet heeft, evenmin moet men in de maatschappij den tegenstander verachten of het eigen sukses als een bewijs van Goddelijke genade beschouwen. It is all in the day's work. Het valt nu eenmaal zooals het valt. Van daag lacht de fortuin mij toe. Morgen vernielt een wolkbreuk mijn voorraadschuren en sta ik op straat zonder een cent. Dat was bet leven en de levensphilosophie van het midden-westen, de graanschuur van de heele wereld en het werd de levens-philosophie van den man, die plotseling geroepen werd om den desolaten inboedel" van Woodrow Wilson te aanvaarden. Het was geen kleinigheid. Iemand zonder de eenvoudige" ziel van Warren Harding ware er voor terug geschrikt. Maar het valt zooals het valt en toen men, eigenlijk bij gebrek aan beter, hem kandidaat stelde, nam hij den nieuwenplicht'op zich zooals hij indertijd in het Fanfarecorps van Marion de schuiftrompet had leeren blazen. Iedereen kan wel zoo'n beetje op dat instrument leeren spelen. Iedereen kan natuurlijk geen schuiftrompet-virtuoos worden. Dat was ook heelemaal niet noodig. Marion lag nog op de uiterste grens van de wereld der pioniers. Een Fanfarecorps was a! een heel ding. Het bracht wat leven indeverKoÉUijki JltDiiiliraoiporl-lhalschappjj l (DE GRUYTER & Co. DEN HAAQ AMSTERDAM ARNHEM Internationale Verhuizingen veling van een landstadje. De jonge kerels van het dorp moesten er.maar voor zorgen. De een kreeg de clarinet en d_e ander de ' trommel. Warren met zijn lange lichaam paste bij de schuiftrompet en niet bij de piccolo. En dus speelde hij mee en deed iiet goed ge noeg om er desnoods zijn broodje mee ver diend te hebben. Dat was echter niet noodig. Zijn vader kocht hem voor weinig geld een onbenulligplaatselijkblaadje. Warren, die niet precies geweten had wat hij eigenlijk moest worden, trok zijn jas uit, stroopte de hemdsmouwen op en begon zijn loopbaan: redakteur, zetter en manusje-van-alles in de ad vertentieaf deeling. Hij werd geen wereld-beroemd uitgever, maar dat was ook heelemaal niet zijn plan. Marion groeide en de krant moest mee groeien. De krant deed het, Iedereen kende den ouden Harding, die van plattelands-geneesheer ? onwillekeurig een soort stadsdokter geworden was. Iedereen kende den zoon met zijn goede gezicht, zijn vriendelijke oogen en den glim lach, die hem als een getrouw paspoort tot het einde van zijn leven door alle moeilijk heden heen geholpen heeft. Van de krant naar de politiek is niet heel ver in een eenzame streek des lands waar de meeste menschen het te druk hebben met de dagelijksche karweitjes van de boerderij en den veestapel. Men had nu eenmaal zoo iets als een ge westelijke regeering noodig om wegen in orde te houden en dieven te vangen en eens een enkele wet op handel of verkeer tot stand te brengen. Warren was alweer de aangewezen man. Niet omdat hij zooveel knapper was dan zijn buren. Juist omdat die buren gevoelden: hij is een man van ons eigen slag. Hij uenkt rood zooals wij denken. Hij wil wat wij willen. Dan komt er geen ruzie. Nu loopt alles op rolletjes en wij hebben verder geen last van dat politieke gedoe". Zoo ging hét steeds. De wereld hoorde weinig van den zoon van den ouden dokter, die nog aftijd in zijn mod derige tilburietje van de eene hofstee naar de andere reed. Maar moest er een rede gehouden worden of dreigde er ergens oneenigheid in de partij, dan haalde men den jongen man, zooals men vroeger den vader gehaald had wanneer er ziekte in het huishouden was. Van dit deel van zijn carrière wist de Amerikaansche pers-wereld heel weinig toen Har ding plotseling door de Republikeinen tot kandidaat voor het presidentschap gesteld werd. We zochten het toen zoo'n beetje op in oude kranten. Er was niet veel te vinden. Harding zelf beaamde dat volmondig. Je behoeft heusch niet op mij te rekenen als je een genie verwacht" zeide hij na zijn eerste officieele onderhoud. ,,Ik ben geen hoogvlieger en denk er ook niet over om er mij voor uit te geven. Ik ben een heel gewoon mensch. Maar wat ik te geven heb, dat zal ik den lande eerlijk en oprecht geven. Het Witte Huis, word ik gekozen, zal ophouden een soort dependance van het Hemelrijk te zijn. Het wordt weer heel eenvoudig de woning van den eersten dienaar van het gemeenbest en de deur zal er voor een ieder openstaan, zooals dat ook in Marion het geval was." Men lachte erom. Men zei dat de Amerikaansche republiek geen provintiaal blaadje was dat zoo maar door een meneer in hemds mouwen kon worden geredigeerd en gedrukt. Het is erg meegevallen. Het was me het erfenisje wel dat Harding aanvaarden moest. WARREN HARDING. Wilson was, wat verstand en kennis betreft, ongetwijfeld de meerdere van zijn opvolger. Maar Wilson was lange jaren het hoofd ge weest van een groote Universiteit. Dat is altijd verderfelijk, vooral als men dan daarbij nog uit de professoren-wereld kcmt. Tegen spraak hoeft meri niet te verwachten. Alle vraagstukken die men behandelt zijn van min of meer acedemischen aard. In de studeer-kamer had Wilson zijn Veer tien Punten opgesteld. Hij voelde zich zoo zeker van het heilige van zijn zaak, dat hij er zelf mee naar Parijs durfde trekken. Hij kwam de stad binnen, gehuld in het nobele gewaad van zijn eigen idealisme. Hij verliet haar in de geleende plunje van den een of anderen kelner. Letterlijk alles was hem afgenomen door den boosaardigen grijsaard die na een leven van hartstocht en haat niet meer geloofde aan de dingen waarvoor zoo vele honderd duizenden jonge menschen juist alles hadden opgeofferd. Het Amerikaansche Volk, ontnuchterd door een dergelijke ethische debacle, zocht een zondenbok en vond dien in Wilson. Gebroken en verouderd bezweek de Presi dent en hobbelde weg van het tooneei als een tweede johan van Oldenbarnevelt, die op zijn krukje naar het schavot moet strompelen. Harding kende zijn wereld beter. Hij had in zijn dagen een stevige poker ge speeld. En Clemenceau had wei heel goede kaarten moeten hebben om van dien beproef den krantenman ook maar een enkel dollartje te winnen. Maar het spel was uit. Clemenceau had de winst opgestreken en de berooide Wilson was naar huis teruggekeerd na het laatste Amerikaansche krediet verdobbeld te hebben. Harding zeide r laten wij opnieuw schudden en nog een rondje leggen. Maar eerlijk dezen keer, en bij mij hier thuis, waar ik kaarten con troleeren kan. Met die vreemde kaarten kan ik niet overweg". Uit deze idee \»erd de Conferentie van Was hington geboren. Aan den oever van de Phaoniac speelde men zooals fatsoenlijke menschen dat onder el kaar doen. Frankrijk had een slechte kaart en trachtte dit te verbergen door een vrij luidruchtige conversatie. IIIIIIIIIIIIIIMIIIIIIII liggen deze eilanden vrijwel onbeschermd. Anderzijds ligt Hawai, dat wel versterkt mag worden en tot marine-basis worden ingericht, veel te ver van Japan verwijderd, dan dat Amerika van daar uit Japan zou kunnen aan vallen. Daar echter Singapore buiten de zone ligt (juist Westelijk van den llOen lengte graad) zou Japan vandaar uit door gecom bineerde Britsche en Amerikaansche vloten kunnen worden aangevallen zoodra Singa pore als Marine-basis geschikt was gemaakt. Nu Engeland Hongkong als Marine-basis heeft opgegeven, is Singapore het eenige beschik bare punt voor Engeland. Reeds tijdens de conferentie te Washington heeft de Japansche delegatie deze eventualiteit voorzien. In Nov. 1921 had Lord Northcliffe te Peking verklaard dat Engeland den V. S. zou toestaan Singa pore als basis te gebruiken indien de Philip pijnen door Japan werden aangevallen. De Japanners verkregen te Washington als een quid pro quo tegenover hun aan te gane verbintenis, de onder 3 genoemde eilanden niet te zullen versterken, het zoogenaam de Four-Power-Treaty (hetwelk geheel afge scheiden is van het bovengenoemde tractaat ter beperking der bewapeningen waarvan Art. XIX boven geciteerd is), d.d. 13 Dec. 1921 tusschen de V. S., het Br. Rijk, Frank rijk en Japan, waarbij zij zich verhinden, indien aangaande den Stillen Oceaan eenige onderlinge uneenigheid mocht ontstaan, daar over een conferentie te zullen beleggen en elkanders rechten betreffende hunne gebieden en eiland-bezittingen te zullen eerbiedigen, ^?i^HHHHHIHiB^BBiV «mivaaiuEli mucai. CUTI VCf&aUe. iiiniiiiililiiiiiiiiiiiiliHiiijiiifiiiiiiiiiimHiiiiiiiiiuuiiiHiiimiuiiiiimiiiHiiiiuiiiniiniimiiiiiiiM en wanneer die rechten door eenig ander land bedreigd worden, gezamenlijk maatregelen te zullen nemen ten einde die rechten te hand haven. Dit tractaat loopt 10 jaren en treedtin werking zoodra het Engelsen-Japansch trac taat van 1911 is opgezegd. Men zal zich herinneren dat, vermits het Four-Püwer-Treaty zwijgt over mogelijke disputen met andere staten die eilandbezit tingen in den Pacific hebben, en ook niets zegt over het respecteeren van de rechten dier andere staten, tot Nederland (en Portugal) door ieder der vier mogendheden een Nota werd gericht waarin werd verklaard dat de Nederlandsche (Portugeesche) bezittingen ge respecteerd zouden worden. De geringe waarde die men algemeen aan deze tractaten en nota's hecht, blijkt voldoen de uit de voorgenomen versterking van Sin gapore, uit het Ned. vlootplan en verschil lende andere feiten. Zooals ik destijds in dit blad deed uitkomen, had de zoo hoogge roemde Conferentie te Washington geen ander doel dan het Anglo-Japansche verbond uit den weg te ruimen. Al het overige was words, words, words". Dat de Japanners veel belang stellen in Ned. Indiëis nog kort geleden gebleken (zie N. R. Ct. van 27 Juli) toen de Japansche consul te Batavia aan de pers inlichtingen verstrekte over de Japansche missie naar Ned. Indiëdie in Japan, met instemming der Jap. regeering, door vooraanstaande Japanners voorbereid is. De Japansche consul vertelde aan een redacteur van het Bat. Nbld. o.a. dat thans een concreet schema is opgesteld, hetwelk na uitwerking der gegevens direct uitvoerbaar zal zijn. De handel tusschen de twee landen kan sterk uitgebreid worden, vooral de Japansche export, die tijdens den oorlog bloeide, doch daarna zeer verminderde. De oude route via de Chineesche Zee en Hongkong moet vervangen worden door eene andere, die van Japan via Palao 2) (onder Japansch mandaat), Menadüen Macassar naar Soerabaya leidt. Deze route is korter en dus goedkooper, en zou den export van allerlei N. I. producten bevorderen. Men hoopt voor de uitbreiding van den handel een groote maatschappij te stichten. Ned. Indië, zeide de consul verder, beslaat een oppervlakte drie keer zoo groot als het Japansche Rijk en met uitzondering van Java is dat gebied dun bevolkt, weinig productief en de bevolking arm. De bevordering van de ontwikkeling der buitenbezittingen wordt dan ook door Japan ten sterkste voorgestaan (wij cursiveeren) vooral wat cultures'aangaat en Japan zal gaarne in dien zin een helpende hand uitsteken. De missie hoopt op particu lieren en officieelen raad en steun te mogen rekenen. Hoe goed ook bedoeld, dergelijke verzeke ringen, die feitelijk niets anders beteekenen dan ons te zeggen dat wij het alleen niet afkunnen, maken een ietwat onaangenamen indruk. Nog nooit had een buitenlandsche mogendheid ons officieel medegedeeld dat wij de buitenbezittingen niet genoeg ontwikkel den. Zou Japan iets dergelijks durven mededeelen aan de regeeringen van Australiëen N. Zeeland? Australiëis een geheel wereld deel, waar plaats is voor honderd millioen menschen, maar waar er maar zeven millioen wonen. Het gesputter ten onzent tegen de Viootwet zal niet nalaten in het land van de Rijzende Zon indruk te maken en zijne be woners zeker niet minder... vrijmoedig, zullen wij maar zeggen. Na de conferentie van Washington is voor Japan, wat zijn invloed in China betreft, de toestand van 1914 teruggekeerd. Het heeft zoo goed als alles wat het tijdens den oorlog van China had afgedwongen (men denke aan de bekende 21 eischen) met en benevens Shantung en de bezetting van Hankow (l K.M. landinwaarts!) moeten prijsgeven. Dat Japan dus naar het zuiden den blik wendt, is geen wonder, nu het vasteland van Aziëzoo betrekkelijk weinig kans meer biedt. Ook in Engeland stelt men weder meer be lang in N. I. dan gedurende eenigen tijd. Dezer dagen werd in het Parlement gevraagd of er met de Ned. regeering besprekingen hadden plaats gevonden aangaande de ver sterkingen te Singapore in verband met eventueele versterkingen in Insulinde. De vraag werd van regeeringswege ontkennend be antwoord. Een schrijver in de Times van 26 Juli zegt o.a. l. Het probleem van Japans vermeerde rende overbevolking blijft onopgelost. 2. Australië, de Philippijnen, en Ned.Indiëhebben tienduizenden vierkante mijlen die schaarsch bevolkt zijn. 3, De ongeschreven constitutie van het Britsche Gemeenebest zou zeker hulp van het Moederland eischen als een der Dominions met een vreemde mogend heid in conflict geraakte. 4. Ned. Indiëligt vlak naast Singapore en veel Britsch kapitaal is in Ned. Indi belegd. 5. Nederland is klein en ingeval het met een oostersch land in conflict geraakte zou Engeland zeker zijne houding moeten bepalen, omdat Nederland met den besten wil van de wereld Ned. Indi niet voldoende kan verdedigen. 6. De handel van Indiëis van internatio naal belang en de handelswegen moeten open blijven. De olievelden van Borneo en Sumatra moeten beschermd worden, men moet zeker kunnen zijn dat rubber, thee, suiker en kina uit Ned. Indi verscheept kunnen worden. Er is dus in het buitenland veel belang stelling voor Ned.-Indië, en terecht, want Insulinde is een economische factor van groote beteekenis in de wereld-economie geworden. Niemand vergt van ons het onmogelijke. Maar wij moeten in ieder geval toonen dat het ons ernst is om te willen behouden hetgeen wij door eeuwen van harden arbeid en wijs overleg hebben verkregen. Wij hebben trouwens tegenover de bewoners van Insulinde historische verplichtingen. Wanneer de socia listische leiders uit theoretische overwegingen tegen de Viootwet zijn, dan mogen zij zich van hunne zware verantwoordelijkheid goed rekenschap geven. Ingeval wij Ned. Indiëver loren, zouden het in de eerste plaats hunne kiezers zijn, die veelal tot de economischzwakken behooren, die tot bittere armoede zouden geraken, en hen verantwoordelijk zouden mogen stellen. Laat ons die heeren herinneren aan de welsprekende woorden van Multatuli: ...Ik zag in dat er een groot gevaar dreigt... een gevaar dat alleen door de vereende krachten van alle makelaars kan worden afgewend, en zelfs is het mogelijk dat deze krachten daartoe niet eens vol doende zijn, en dat ook de suikerraffinadeurs... de handelaren in indigo erbij noodig zullen wezen... en als ik zoo schrijvend nadenk, dan komt het me voor dat zelfs de scheepsreederijen ... en de koopvaardijvloot er eenigszins in betrokken zijn, en de zeilmakers ook en de minister van financiën en de armbe sturen en de andere ministers en de pastei bakkers, en de galanteriekramers en de vrouwen en de scheepsbouwmeesters en de groothandelaars en die in 't klein verkoopen en de huisbewaarders en de tuinlui... en mijn boek gaat ook de mole naars aan en de dominees en hen die Holloway-pillen verkoopen, en de likeur stokers en de pannebakkers, en de men schen die van staatsschuld leven en de pompenmakers en de touwslagers en de wevers en de slachters en de klerken op een makelaarskantoor en de aandeel houders van de Nederlandsche Handelmaatschappij en,eigenlijk, wel beschouwd, alle anderen ook." Wij hebben bij de viering van het jubileum van het A. N. V. vele schoone betuigingen van vaderlandsliefde vernomen. Er was groote geestdrift in versierde zalen, er waren feestmaaltijden en redevoeringen, met vele mooie woorden. Maar die woorden leggen verplichtingen op. Dat eischt niet de natio nale ijdelheid. Dat eischt de nationale trots. Twee zér verschillende dingen. H. D u N i. OP. Den Haag, 4 Aug. (923. I) Die de V. S. dus niet mogen versterken. 2) Palao (of Pelew) is de naam van een eilanden-groep behoorende tot de Carolineeilanden en maakt daarvan het meest westelijk gelegen deel uit. Het ligt ongeveer 1000 K.M. ten Noorden van de Geelvinkbaai.