18 Aug. ;23. - No. 2408 DE AMSTERDAMMER, WEEKBLAD VUUR NEDERLAND DE NIEUWE MINISTER VAN FINANCIEN Teekening voor de Amsterdammer" van Joh. Braakensiek Koninklijke luchtvaart Maatschappij Van Amsterdam of Rotterdam naar INLICHTINGEN: DEN HAAG. K.L.M., Heerengracht 13. AMSTERDAM, Passagebureau K.L.M., Leidscheplein. ROTTERDAM, American Express Cy., Beursplein?Zuidblaak en de Reisbureaux. niet inbegrip van vrij vervoer naar en van de vliegvelden en 15 K-G. bagage per persoon. Onze kunstcritici ,,De Engelsche geest op zijn best is van een seigneuraal dedaigneuze allure vol paradoxale excessen en aanfluitende tarting." (H.P.) En daar zag men het spel van de non, die zich gelijk Beatrys uit een klooster laat wegloopen." (Hbl.) Paderewski speelt.... Onze oogen zijn nu gewend aan de duisternis. Men zoekt de handen van den meester, als vogels in het donker. Men ziet ze: ze loopen heen en weer, ze snellen voort achter elkander aan, verdwijnen in de mouwen, komen weer terug, en streelen, en slaan, en zweven nu en dan als in aanroeping omhoog. Toch zijn de gebaren zeldzaam, over 't algemeen. Het lichaam verroert niet. Het hoofd, nauwelijks, wendt zich naar het publiek <if buigt om laag. Is hij schoon, deze man? Is hij aangenaam om te zien, deze virtuoos? Niemand denkt eraan, zich de vraag te stellen. Er is geen grootheid in zijn houding. Er is zelfs een weinig kilte in zijn gebaar. Ik tel niet mee, denkt hij, wanneer de meesters leven onder mijn vingers. De noten glijden en wellen, verzwijmen en ranken als door tooverslag opgroeiende bloemen omhoog." (Hüjstctd) De duizendkunstenaar: Nu zal ik niet alleen dit kistje voltooveren, maar er ook nog een vloot uit te voorschijn brengen." luimiiimiiimim iiiiiiimiiiiiiiiliii GHARIVARIA Onze tooneetspelers De vormen spelen nu alleen een rol in het bouwen van een coloristisch evenwicht." (Elsev.) De rol van den tandenborstel." (Hbl.) FEUILLETON KATTEKWAAD door ALIE SMEDING. Het geld, het bezit speelt telkens een rol." (N.R.C.) Wij begrijpen niet dat zoo iemand in de journalistiek nog een rol speelt." (Tel.) Daarnaast moet de pancreas echter nog een andere rol vervullen." (O.H.C.) Haarlem heeft daarin nooit een rol van beteekenis gespeeld." (H.D.) Onze teekenaars De verkiezingen zullen wel in het ff staan van het voor of tegen van het drankverbod." (U.D.) Het Nederlandsche spoorweg-ver keer staat in het rf der belangstelling." (Ing. in de N.R.C.) 't Zal er in 't rf van het modernisme staan." (O.H.C.) iiimniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii iiiiiiiiu iiiiiniiiiii i Het late licht droop blinkend langs de stemmige koordfranjes van de gordijnen, en de doodsche kamer was opeens rood van avondgloed. Met een ongeduldige ruk verschoof Jan Brunt zijn stoel, trok zijn schrift uit de zonne schijn en pende weer naarstig door. Maar Joop Dreese's aandacht brak. Het was nu ineens ook of de kleine letters van het studieboek als zwarte wormpjes door-een wriemelden. Gemelijk besefte hij zijn zwakte. Jee, jee, hoe lang was hij nu al niet aan de betere hand ?" Hij leunde zwaarder op het krakende tafelblad, zuchtte Brunt keek even op, geïrriteerd door het pieperig gesteun van de tafel, in de flanken van zijn magere neus kwamen diepe rimpels, haastig schreef hij door. Een loome stilte vloeide als een moeheid door heel het huis, het jagend-drukke leven van de groote stad, verzwakte in de achter straat, tot een vaag vermoeden. Met zijn tengere meisjesachtige handen schutte Joop zijn oogen af, om zijn mond schoof een glimlach, hij soesde over zijn liefste collega-van-school: Mejuffrouw Elizabeth San ders. Die lieve, lieve meid ! Ze zou er geen oogenblik aan denken, nu hij griep had, hoogstens 'n briefje verwachten, 'n briefje met 'n felicitatie, en nou...." Door een kier in zijn vingers keek hij naar de keurig in vloei verpakte doos met bonbons op de schoorsteenmantel. Een diepe gloed maakte zijn oogen warm. Hij voorzag Beppie's ver rassing, de manier waarop zij haar mooie blonde hoofd over het pakje zou buigen, de gracieuze gebaartjes van haar kleine witte handen, haar aandacht voor het briefje-op-de doos, haar glimlach. Zoo leuk, van Joop' Dreese " Zijn gemijmer verinnigde. Vier en twintig was ze dan nou vandaag, maar mooi en jong nog als 'n bakvischje van zeventien " Er kropen lichtjes in zijn oogen, speelsch tikte hij met een potlood een marschje op het tafelblad. Als hij eerst maar beter was " In Jan Brunt's neus trokken de rimpels dieper, spinnig gluurde hij over de knoppels van zijn gespannen vuist naar Joop. ,,'n Ellende, als je zoo'n jonge coquette onder wijzeres op school kreeg...." Hij trok een mok-lip. Beppie, 'n vlakke ziel, zoo'n echte vrouwelijk-bekrompen voorkeur voor knap.. Natuurlijk Dreese's mooie gezicht deed 't " Het ontging Jan dat hij werkte. Vlak voor zijn starende blik schoof Bep's mooie fijne kopje met de blauwe glans-oogen, de lieveglimlach Nou ja, mooi, lief , wat gaf hem dat?, 't was toch al zoo goed als beklon ken met Joop en haar." Zijn lippen werden dun, een felle afgunst gloeide in hem op, en ineens hinderde hem. weer erger het marschje op de tafel. Hij gooide zijn penhouder neer, en wierp zich met een grommige geeuw ach terover in zijn stoel. Hè-è." Joop lette er volstrekt niet op, hij glimlach te droomerig, tuurde strak voor zich uit.... Geniepig kneedde Jan toen van vodjes papier een hard knoedeltje, mikte en trof doel, hij grijnsde. Joop greep naar zijn neus. Zeg, ben je nou gek", stoof hij op, en lachte dadelijk weer. Werk jij zoo?", hij duwde zijn boek een heel eind van zich af, stak zijn armen met een zwaai in de hoogte. Kerel, ja ! Ik heb ook zin om gijn te maken, om wat geks te doen, wat ongelooflijk geks, als ik maar wist wat " Zijn naief-blij gezicht en zijn jool-oogen ergerden Jan. Hij stopte de handen diep in zijn broekzakken, zijn brilleglazen kregen een koude glans. Ja, jij,"praattehij stuursch, jij natuurlijk ! Luiheid is des duivels oor kussen, man, luiheid leidt tot...." Joop schaterde. Dominee !" Hij schopte barbaarsch tegen de glimmende tafelpoot, kwam in een uitgelaten stemming. Het gereed maken van Bep's pakje en het schrijven van de verjaringsbrief, had hem heelemaal uit zijn saaie daagsche gedoe gehaald, uit zijn hevig vervelend bestaan van bijna herstelde. Kattekwaad....", prakkezeerde hij weer, dat verleer je ook, als men 't niet geregeld bijhoudt". Hij kwam overeind, drentelde door de kamer en bleef even stil bij de chiffonnière, snoof stilverrukt de zoete reuk van een boeketje hya cinthen in. Gut, zoo innig-lief van dat kleine Beppe-kind.... die schattige attentie van dat tuiltje, morgen weer 'n eindje van de stelen afknippen moesten nog lang frisch blijven." Toen hij zich omwendde, haakte hij met zijn kapotte pantoffelzool ergens in vast, dollend trapte hij er tegen, het waren een paar sokken van Jan Prediker", joolde hij, slor digheid is des duivels, hoor !" Tusschen duim en vinger pakte hij het stelletje op, trok er een vies gezicht bij. Als jij nou nog n keer je vuile bullen laat rondzwerven in onze piek fijne salon, dan dan hang ik je op aan je bretels". Opeens, over de tafel heen, slingerde hij de dingen, in Jan's strakke gezicht. Vuilpoets! Niks geen wonder dat jij geen meisje kan krij gen !" Er was een wreede triumf in zijn lachje. Jan's gezicht werd glimmerig van nijd, hij zei niets, maar hij glimlachte valsch. Joop lette er niet op, hij tuurde de straat in : de mooie zonnige dag versmeulde in schemer, alles werd dof. Kon je nou ook maar bij Bep wezen vanavond", bepeinsde hij, al de collega's zijn er natuurlijk, Jan inclusief.. Enfin, morgen, Woensdagmiddag zou ze wel komen met haar Moe, bedanken...." Een lach brak zijn gemijmer. Hij keek om, grinnikte meteen weer. Er lag een listige vroolijkheid op Jan Brunt's gezicht, hij had de kapotte sokken over zijn handen geschoven: de zolen waren er bijna uit, de hielen ook. Zeg", dolde hij, tusschen drie lachbuien in, nou ga ik er 's 'n pakje maken'! Doe ik deze fijne sokken in ! En dan aanstonds aanstonds in de schemer keil ik 't presentje op straat, kijken we achter achter de gordijntjes hier, wie er zich mee verrijkt." Joop stond krom van de lach. Vadertje, ik ik zal je helpen, hoor! Je bent toch 'n toffe kerel, vadertje !" Hij had een jongensachtige pret over Jan's inval, rommelde ijverigzoekend in de wanhopige wanorde van zijn kast, en vond tusschen oude studieboeken en vuile boorden, een mooi rose doosje, er kwam hem ook nog een gebloemd vloei van een chocolaterie in de handen en een rolletje lint. In een ominezien hadden ze het pakje gereed, en het zag er keurig uit, haast net zoo mooi als het pakje op de schoorsteen. Geef hier", zei Joop," dan zal ik't netjes midden op de straat mikken." Jan verwierp. Ben je dol kerel, nog niet, 't is veel te daggig. Even wachten." Ze begonnen goedaardig te bakkeleien, en er kwam een vroolijke vertrouwelijkheid tusschen hen, maar Jan's spleet-oogen waren arglistiger dan te voren Hij dwaalde doelloss door de kamer en vertelde droog komisch een bak. Joop staarde naar buiten, hij luisterde lachend. De straatlantaarns floepten op en de hel-witte vlammetjes flonkerden een lange blinkende lichtlijn door de dunne schemer. Toe vent", hitste hij, laten we 't nou doen, zeg, als je 't nou niet " Er werd getikt. De hospita kwam binnen om de tafel te dekken. De dagen korten leelijk," zei ze. En of", gaf Joop toe, is 't nou schemer buiten of is 't nou geen schemer buiten?" Schemer natuurlijk", constateerde de Juf frouw in een lach. Oh zóó !" Joop knikte voldaan, opeens dacht hij ook weer aan zijn doos bonbons. H'm ja, wil U nou aanstonds 't pakje even laten bezorgen bij Juffrouw Sanders op de Bergweg? 't Staat op de schoorsteen." De juffrouw had de doos al beet. Zeker meneer." Vooral met de complimenten van Meheer Dreese", zei Jan vinnig-nadrukkelijk. Weifelend knikte de Juffrouw. Zeker me neer." Joop negeerde Jan's uitval. U hebt 'n schiterende doos uitgezocht", complimenteerde hij, ,,'n enorm dure hè? maar 'n prachtding." Vin' U niet?", de Juffrouw lachte gevleid, 'n piek en piekfijne." Toen ze heen was, zei Jan: Nou allons, daar gaat ie".Hij schoof het raam op, en weerde goedig-bezurgd Joop's naderkomen. Toe man, ga jij nou uit de tocht, hè?" Met een zwak plofje viel het pakje op het verschemerde plaveisel, het raam ging weer toe. Joop en Jan hurkten grinnekend achter de gordijnen, verdrongen elkander stoeierig. Vooruit kerel", kibbelde Jan, ik de beste plaats, 't benne mijn sokken." Joop viel overzij, hiklachte. En 't is mijn doosie nog wel", praatte hij dwaas-grienerig, en mijn vloeipampier, en mijn rolletje...." Ze dolden. Ineens schoten ze weer recht overeind, gluur den. Kittige stapjes klonken er op in de stille straat, er kwam een dametje aan. Haar slank figuurtje wierp een spitse scha duw voor haar uit. Zij naderde rap, haar kralen taschje glinsterde in het licht, haar witte mantel-kraagje fladderde. Rakelings liep ze langs het pakje heen. Hèzonde", zei Jan. Joop schaterde gesmoord. Die schopt haar fortuin met de voet." Achter de. veerend-vlugge dames-stapjes, sleepten dadelijk weer de schnifelpasjes van een oud vrouwtje aan. Sluik, spits, en donker, kwam ze uit de schemer te voorschijn. Zij droeg een hoedje met grappig rechtopstaande veertjes, en de lange franje van haar omslag doek fladderde. Voortdurend keek zij voor zich neer op de weg, haar rug was erg gebo gen, haar hoofd ook. Tuk", voorspelde Jan. Joop grinnikte. St je dobber, kerel." Het vrouwtje liep uiterst langzaam. In een ordentelijke bezadigde regelmaat gingen haar ouëvoeten.... Opeens boog ze haar hoofd dieper, en het was of ze inplaats van met haar oogen, met haar stakerige hoede-veertjes keek. Ze zag het pakje. Verspiederig stuntelde ze er op af, bleef er weifelend bij stil en keek, schichtig-verkennend naar de dof-donkere ramen in de dubbele huizen-rist, toen, verwonderlijk-snel, bukte ze zich en griste het pakje op, bezag het vluchtig, en moffelde het haastig onder haar omslagdoek. Jachtig dribbelde ze door, ze probeerde zelfs op een draf je te loopen, maar verzwikte haar rechter voet. Haar doek wapperde, en haar hoedje zakte op haar linkeroor. Als een hinkende schaduw hobbelde ze de straat uit. Joop en Jan hadden er een baldadige pret over. De gelukkige vindster", schaterde Joop, van 'n paar zeldzaam fijne ajour-sokken! Prosit! Daar drink ik 'n pekelharing op leeg !" Jan kwam niet tot bedaren, grolde telkens weer los in een stuipachtige lach-bui. Gut, gut, ik kan niet meer", hijgde hij, en de tranen liepen hem over de wangen, weer kreeg hij een lach-aanval. Zijn pret was nog grooter dan Joop's pret.. Het werd een lange vervelende middag, die andere dag. Joop drentelde ongedurig heen en weer, in zijn leelijke pensionkamer, en telkens keek hij uit het raam de straat op. Nog nooit had Verrassende mededeelingen Het werk wordt door werkloozen uitgevoerd." (Hbl.) De afneming van electrischen stroom in de gemeente neemt meer en meer toe." (Tw. Zond. bl.) Vanafheden is de administratie gevestigd: Utrechtsche Jaagpad Lei den." (Stijl) Voor schade aan de eigendommen van deze inrichting toegebracht, is ieder aansprakelijk." (Haag&che badinr) iiiiiiiiiimiiini iiiiiiiiiitiiiiiin NIEUWE PUZZLE a) b ' (c De .... e-mode. ,,Zijn verschijning was niet alleen een aangename maar ook uit zakelijk oogpunt een hoogst welkome." (Veilingbode) ,,De heele vertooning is een quasi gevaarlijke Deze sensatie is een hoogst aangename." (Op de Hoogte) Deze strijd is waarlijk een felle geweest. De initiatiefgedachte van den uitgever was een gelukkige." (H.P.) Het tweede cijfer van het quorient is 2 grooter dan het aantal cijfers waaruit het quotiënt bestaat. Hoe groot zijn a, b en c? Het aangevoel Om hern recht zuiver aan te voelen, moet men hem zielsverwant zijn." (O.H.C.) Het den Haag, waarin Couperus groeide, en dat geen ander romancier zoo heeft aangevoeld als hij." (Vad.) Een innig aanvoelende vertolkster." (O. H. C.) De grenzen zijn gaan vervloeien in de aanvoeling der massa." (Zei.) OPLOSSING DER CHR1STENENTURKEN-PUZZLE De Kapitein stelde zijn volk aldus op : 4 C, 5 T, 2 C, l T, 3 C, l T, l C, 2 T, 2 C. 3 T, l C, 2 T, 2 C, l T. = 30. Goede oplossingen zonden Mej, H. te Rot terdam, Ir. H. L. V. te Delft, T. v. L. te Hattem. M. A. T. te Gouda, C. v. S. te A'dam. Prijswinnaar Mej. Hendriks, Bergweg No. 306A te Rotterdam. de stilte hem zoo beklemd. Hij voelde zich een gevangene. De straat lag in een zomerig-milde zonnegloed, er speelden een paar kinderen, verweg ratelde een rijtuig. Werktuigelijk luisterde hij er naar, slikte zenuwachtig. Jan was gaan wandelen en de Juffrouw deed boodschappen in een buurtwinkel. Er was geen enkel gerucht in het gansche huis, alleen in de kamer, de broze tik van de klok. Joop's oogleden trilden toen hij naar de wijzerplaat keek. Kwart voor vier", overlegde hij tobberig. Bep had er allang kunnen wezen of dan tenminste 'n briefje kunnen sturen bij verhindering." Hij bekeek zich in de spiegel, haalde zijn zakkammetje door zijn verwilderde kuif, en strikte zijn das nog 's over, zijn onder lip trok. Ze kan nog best komen", peinsde hij be moedigend, haar Moeder heeft misschien op 't laatste nippertje belet gekregen...." Hij trachtte te fluiten, maar het wou niet, hij bladerde in een boek maar hij Jas niet. De benedendeur sloeg zwakjes toe, op de trap hoorde hij de bedaarde stap van de Juf frouw, ze liep de gang over en tikte. In Joop's gespannen blik glansde een ver wachting op. Ja?" De hospita reikte hem een kleine blauwe envelop aan. Net zoo gebracht", zei ze. In een brutale haast rukte Joop haar het couvert uit de vingers: het was een brief van Beppie Sanders, hij zag het dadelijk. Verhinderd", dacht hij teleurgesteld, tee der bekeek hij dan toch het adres en bijna schroomvallig opende hij de envelop. Maar al-lezend werden zijn oogen star en zijn ge dachten schemerig, zijn mond sloeg open en hij verbleekte. ,,Hè? Wat nou? Bep kwaad? Kwaad op hem? Onverzoenlijk kwaad?" Hij las weer. ,,Je hebt me schandelijk beleedigd, gecompromitteerd met je banale vul gaire grap. Het is al heel weinig gentlemanlike zoo'n paar vieze vodden, met naam en compliment aan een dame te zenden. Ik wil nooit meer een woord met je spreken, en als je me briefjes met laffe verontschuldi gingen stuurt, krijg je ze ongeopend terug... ." Joop trachtte te denken, te combineeren. Vodden? Vieze vodden?" Opeens als een vuurpijl in nacht-zwart flikkerde een gedachte aan Jan Brunt in hem op. Heer in de Hemel ! Die.... ? Zou die zoo gemeen .... ? Of of had de Juffrouw misschien 't verkeerde weggepakf?" Zijn handen beefden en zijn knieën knikten, hij kreunde, roote goden ! Beppie, die mooie, lieve, schattige, charmante Beppie --- die 't pakje met de sokken, Beppie --de ouëvieze kapotte stinksokken van Jan en dan dan dat wijf van de straat, die de fijne kostbare doos met bonbons en 't briefje...." Beverig viel hij neer in zijn stoel, slap, wan hopig Tusschen zijn geklemde tanden verkruimelde hij een leelijk woord....