AMSfÉtföAMMER, WEEKBLAD VÓÓR "'Mi. 2420 BIJKOMSTIGHEDEN L ,GVI VOOR EEN OPSTANDIGE Natuurlijk wil ik uw brief graag in deze rubriek beantwoorden en trachten u een beetje moed in te spreken,maareigenlijk ben ik bang, dat iemand,die . zelf ten einde raad" is, voor de goede raad van een ander niét erg open zal staan. Want als we in het laaiende stadium van opstan digheid en radeloosheid zijn, als we aldoor maar die ne gedachte op alle manieren herhalen: mijn leven gaat voorbij, voorbij, en het" komt niet, dan valt ons niets moei lijker, dan om rustig te luisteren; alle woorden gaan onbegrepen aan ons voorbij, tot we opeens een zinsbrpk hooren, dat we vastgrijpen, en dat we onmiddellijk zoo dénatureeren, dat we er zonne klaar uit aantoonen kunnen, dat niemand zóó zwaardoor het lot is.getroffen, niemand zoo zielig, zoo verlaten is als wij.... Om wezenlijk iets aan de wijze" woorden van een ander te kunnen hebben, moet onze eigen ziel al bijna aan het genezen toe zijn; moet die allerbedenkelijkste bewustheidsverenging, die ons de heele wereld doet beschouwen van uit cien hoek van ons eigen petit bonheur", dat ons dreigt te ontgaan, ons al bijna hebben vrij gelaten, zoodat de stem, die tot ons spreekt, dan eigenlijk al leen dat zegt, wat we over een maand ook wel zelf zouden hebben uitgevonden. Maar toch wil ik het natuurlijk wel probeeren u een heel klein duwtje in de goede richting te geven. Ofschoon wijze woor den"? Toen ik uw brief uitgelezen had en hem peinzen dm en omdraaide, toen daagde er langzaam, en van heel ver, iets in m'n herinnering: ik zag een tuinkamer, op een laten Zondagmiddag; vroeg in de lente; een weeke, wolkige hemel; en zacht gesjilp van vogels; en hoe een meisje drie, vier keer tevergeefs pro beerde haar tafelkleed op te vouwen en eindelijk, in pathetische vertwijfeling mompelde: Je zult wel alleen door het leven moeten; en je kunt nog niet eens alleen een kleed opvouwen". En later, bij het torsen van een te zwaren kof fer, bij het verdwalen in een station of bij de angst voor een vreemd bezoek altijd weer diezelfde thea trale tegenstelling En ochtenden, maanden achtereen, dat het eerste ontwaken altijd samen viel met de bittere klacht: Ich tnöchte bittre Thranen weinen den Tag zu sehn der mir in seinem Lauf, nicht einen Wunsch crfiilleii wird, nicht einen". En de concertavonden, als de rmrziek alles wat week en bedroefd was, nog weemoediger maakte, en het zitten tusschen een ouden vader en moeder: een oud-wordend meisje, braaf bewaakt, als een bloem, die in de kelder frisch wordt gehouden, het toppunt van beschamende zieligheid leek.... Ik herinner het me; het steeg voor me op, terwijl ik de sfeer van uw brief op me inwerken liet, maar eigenlijk was het al lang diep in me weggezonken; ik had er in tijden niet meer aan gedacht, en nu vraag ik me af, in een soort verbazing: wanneer liet het me los, waarom en hoe? Wanneer, voor het eerst, kon ik, bij een concert, dankbaar naar mijn beide zijden kijken en denken: Goddank, nog met ons drieën, dit jaar". Wanneer kon ik voor 't eerst met echte, blije belangstelling naar de ver halen van een jonge liefde luisteren en niet on middellijk eigen verlatenheid er tegenover stellen? Hoe leerde ik dankbaar en gelukkig te zijn om de warme, lichte, goeic tehuizen, waar ik als gast mee aanzitten mocht, en mee mocht genieten van de fleurende gezelligheid, zonder me te verontrusten over mijn eigen deel. Hoe kwam ik er van los, om bij elk niet geslaagd huwelijk te denken: als mij de kans maar eens gegeven was, de eenige kans, die ik aannemen kon, wat zou ik het goed hebben gedaan". Ik weet het niet, en dit is wel het bewijs, dat mijn genezing" volkomen is; want wie zich nog bewust is, dat ze tegenwoordig met kleine kinderen kan spelen, zonder dat nu erg aandoenlijk of heroïsch van zich zelf te vinden; wie zich nog btwust is, dat ze niet jaloersch en nici afgunstig meer is, wie zich nog nobel voelt, omdat zij zich in de vreugden van anderen kan verheugen; bij haar is het herstel nog maar pas begonnen. Want de heele kunst ligt hierin: onze bewustheid" te verliezen; zich niet meer te zien leven; niet meer over het eigen lot en eigen deugd of ondeugd te grübeln; maar open te staan voor het leven, voor alle be langrijke dingen, en voor alle mooie dingen, en voor zielige menschen en voor sterke en frissche menschen, en daarin .op te gaan en oaardóór van bin nen weer gaaf te worden. Groote woorden?" Wat lijken gén groote woorden, aan wie ze niet toevallig aan den lijve " heeft ondervonden. Bij elke beschouwing over het leven kan alleen de eigen ondervinding een l TENTOONSTELLINGEN J. H. DE BOIS, Kruisweg 68, Haarlem. 22 Dec. 1923?22 Jan. 1924 Tentoonstelling van de nieuwste werken door Matthieu Wiegman en houtsneden door H. van der Stok. Geopend werkdagen van 9?5 uur. Motor- on Zeiljachten TB KOOP, In diverse groottenen prijzen. Lijst van In commissie staande vaar tuigen gratis en francs toegezonden. B1NGH/W « LUOT AFD. JACHT AGENTUUR Slepersvest 1 Rotterdam Ft. 20 LEIDSCHESTRAAT 22 AMSTERDAM TELEFOON 45112 HEMDEN HAAR HAAJ OLDEHKOTT's TABAK os a* EENIGE SPECIALITEIT KB «O UB tttf S KRIMPVRIJËp S? GEZONDHEIDS- |5 ff ONDERGOEDEREN {£ B» Nederlandsch Fabrikaat '*g 1'1'TRICOTHUIS? as OS REG.BREESTRAAT.35 TEL. 5066 N. Spoor's Mosterd ?«v A Spoorjr. Culernüoro STEUNZOLEft MT OPSIMANDCN HERSTELT J.A.l _, O.Z.VOQRÓURGWAL 35 Het Kerstnummer der Haagsohe Post wordt smaakvol ingelijst in de Kunsthandel en Lijstenfabriek G. J. STEGEMAN OVERTOOM 163, TELEFOON 28292 U&A&A&&&&&&&&& ? DE AMSTERDAMMER * Weekblad voor Nederland kost slechts f 1O,?per jaar Abonneert U op: Geïll. Maandschrift onder redactie ian Mej. ELIS. M. ROGGE De prijs is per jaargang f 10,?franco per post f 10.75, Bui tenland f 13. Proefnummers op aan vraag gratis. Men abon neert zich bij iederen solieden boekhan del. Uitgave van AMSTERDAM beteekenis aan de zinnen geven, die voorbuitenstaanden allicht phrases" lijken. Ieder ploetert in zijn eigen hoekje, met zijn eigen mogelijk- en zijn eigen moeilijkheden, en als hij dan tracht van die dierbaarste zekerheden iets onder woorden te brengen, dan verbaast hij zich, dat het er zoo gemeenplaatsig uitziet. Maar wat u nu moet doen, om dan dien vrede" te veroveren? Ik ben bang, dat ik hierin een heel wonderlijke raadgeefster zal zijn, want ik lees altijd zoo veel van zelfstrijd" en je zelf overwinnen" en vechten tegen jezelf"; maar ik heb het gevoel, dat al die heftigheid met en tegen jezelf je toch altijd mér in dat lastige zelf zal verwarren, waar van je juist bevrijd wilde worden. Ik zou maar liever op de manier van Couéte werk gaan: me rustig houden en blijmoedig vertrouwen. Natuurlijk gaat dat zoo maar niet; maar al kon u in uw duis teren nscht van verongelijktheid en verzet nu alleen maar eens dit vasthouden :,,miliioenen vrou wen vóór mij hebben er onder geleden, dat ze niet tot hun recht kwamen op de manier, zooals zij het bedoelden; millioenen vrouwen na mij zullen er opstandig over zijn; maar dat is maar een periode in o;;« leven. Het gaat voorbij, voor de een eerder dan voor de ander; maar als ik bereid ben, als ik me niet moedwillig afsluit, neemt het leven mij opnieuw op in zijn stroom, en toont mij nieuwe wegen en roept mij tot nieuwe plichten en tot een ander geluk, waar mijn hart, vóór dien moeilijken doorgang, niet toegankelijk voor zou zijn geweest". En dan moet u de Kerstboodschap eens bij u zelf overwegen, alsof u haar nog nooit gehoord hadt: Vrede den menschen van goeden wil". ,, Van goeden wil", daarin ligt alles, wat er van ons verlangd wordt. We hoeven niet sterk en wijs en moedig te zijn, maar we moeten tenminste niet dwars of koppig wezen; we moeten niet zeggen: ik wil alleen dit, en als ik dat niet krijg, doe ik er niet van"; maar we moeten het woord van Jacqueline van der Waals leeren beleven: ? Leer mij willen en niet willen, Wat Gij wilt of niet en wilt". ANNIE S ALOMONS