AMSTERDAMMER, WEEKBLAD VOOR NEDERLAND No. 2430 tf VAN MARIONETTEN EN SPROOKJES DOOR SAMUEL FALKLAND NEGOTIE Teekening voor de Amsterdammer" door Jordaan II. DE MAN ZONDER TRANEN Van 't uur af, dat de grillig-gestemde Dood hem in ruil voor zijn tranen, 't leven liet, herstelde de zieke zich zoo wo.nderlijk-snel, dat de geneesheer, die 'm had opgegeven, nog verbaasder keek dan de priester, die de heilige sakramenten had toe gediend. Dat is 'n, genade van God", sprak de ouwe moeder, en 'r witte haren stoeiden met kartlende flonker-lichtjes in de gouden branding der herfstzon: dat is 'n zoo kostelijk geschenk, 'ri zoo groote genade, dat 'k m'n oogen niet geloof Ik dacht dat jij me voorging, jongen, dat jij van ons tweeën 't eerst de reis, waarvan niemand terug keert, zou moeten ondernemen, en 'k durf nou wel biechten, dat 'k ztió vreeselijk gehuild heb, al geeft 't niets, en al mag je 't niet, dat 'k niet meer kon Zit je zoo lekker in 't zonnetje, kind?".. Moeder", praatte de jonge vrouw dan, en 'r was iets in 'r toon, of ze 'n ding van genegenheid, dat enkel van haar was, dat zij in huivrende nachten bewaakt had, verdedigde u denkt dat hij heelemaal beter is....- U praat zooveel Ik zie an z'n gezicht, dat-ie vermoeid is.. ?.. En u laat 'm telkens in de schaduw zitten...." Daar dacht 'k niet an", glimlachte de moeder: je heb gelijk.... Hij heeft nou meer zon noodig dan een van ons ", en met 'r verweerd-gebogen lichaam, 'r altijd bevende handen, die zoo trilden of ze den schrik van 't heengaan van 'r eigen man nog elk oogenblik navoelde, dribbelde ze naar de schaduwstrook van de kamer, en 'r sneeuw-hoofdje knikkelde en 'r kinnebakje kauwde an een stuk, maar om 't even of ze daar, of in de glunderende zon stond, 'r was 'n teere weerschijn van licht in 'r verheugd* oogen, en 'r klauterden peuterdwerg jes langs 'r zilvernaren, en die plukten met d'r brutale vingertjes van 'r knipperende wimpers buideltjes vol, en die stuwden ze als wieglende vaatjes langs 'r neus naar 'r kinnebakje, of daar 't gladde bruggetje naar de voorraadschuur was. Nou krijg je 'n deken om je beenen, lieve vent", babbelde de vertroetelende stem van de jonge vrouw, en als moeder, die ze pas had gevraagd niet zooveel leven te maken, niet in de buurt was geweest, zou ze 'r van weelde bij gezongen, hardop gezongen hebben: als de deur opengaat tocht 't, en dan maak ik in de keuken iets voor je klaar, waarvan je zal smullen " Maar de buitendeur bonsde open, en met 't kla terend geweld van lucht en lichtaandragende jeugd, stormden de kinderen op den ziekestoel toe. 't Dochtertje had 'n kleur als 'n pioenroos, en ,'r krullen wingerden tot over 'r schouders. De..zoon, 'n hoofd kleiner, buiten adem, omdat-ie ravottend en rennend, de groote zuster in had gehaald, wuif de zoo wild en uitbundig met de varens en najaarsbloemen, in de glooiing van 't bosch voor vader, die eindelijk weer op was gestaan, ge plukt, datj 't blöemblaadjes om z'n jongenssnuit regende, of-ie 'n bruigom was. Hier heb je mijn bloemen, vader!", hijgde 't meisje, en met 'n zet sprong ze op z'n eene knie: ,,'k heb ze zoo stevig vastgehouden, dat ze net zoo warm zijn als m'n hand " Hier heb je de mijne, en ik heb 'r mér in m'n tasch", zei de jongen, op de andere knie: ik heb ze nóg steviger vastgehouden, omdat ze voor ió zijn.... Die met de gele harten groeien in 't bosch, die in m'n tasch dreven op 't water onder de vlonder 'r Zijn 'r vél meer, maar't water wou ze niet loslaten ". Dan heeft 't water gelijk," sprak de man, 't stevig jongenslichaam, waarvan-ie 't hart voelde kloppen, in zaligheid tegen zich aan-drukkend: de bloemen in 't bosch mogen we plukken, als we ze geen pijn doen, maar wat in de beek drijft, mag je niet nemen " Hoe dorst je 't!", zei moeder angstig en ze zag 't smalle vlondertje met de boomtakken-leuning over 't altijd stroomend water, de mekaar steunende glanzig-groene bladeren, de zachtjes-dobberende lelies, die naar den hemel open-kelkten, geen anderen droom dan 't spel van wolken en zon schenen te hebben. Heeft-ie die op 't vlijndertje geplukt?", praatte grootmoeder, 'r wijze hoofdje schuddend, en ze dacht an de lang-gelejen dagen,* toen ze, heelemaal niet bang voor wat 't leven verder zou bren gen, 'r aan den arm van 'r jongen over gegaan was, en 'r bijna af was gestapt, omdat je niets dan oneindigheid ziet, als je in zoete verliefdheid, mekaar's lippen kust: heeft-ie die daar geplukt.. ? Let jij niet opjje broer,'groote meid?" Toe, meneertje. loop nou niet dalijk weg!" 't Kan geen kwaad", zei 't dochtertje met de glans-gouden krullen: hij Lag op z'n buik, en ik hield 'm vast En 'r zat dichtebij 'n man met oogen zoo groen as de plek, waar de forellen zwem men, en die wierp 'n lijn uit, en dan zag je de visschen spartelen in de lucht Dat was fijn Wat heb je an bloemen?, zee-ie je mot doen zoo as ik, en forellen voor vader vangen Laat jij je broertje maar los en kom hier bij me kijken in de bun Je lacht je 'n ongeluk as je ze ziet springen en duiken, om weg van me te kom men 'r Zijn 'r, die loenzen van angst en een heeft z'n bril opgezet, om ii> 't gedrang 'n uit weg te zoeken Je broer kan best alleen water lelies plukken Maar ik heb 'm stevig om z'n middel vastgehouden, en dat was goed ook, want een van die lelies was zoo sterk, dat-ze ons alle twee na benejen wou trekken...." Angstig, angstig, die spelletjes,"zei moeder,en ze kwam nou ook bij vader in de zonnebaan met 'r duizenden krijgertje-spelende kabouter-stofjes, zitten. As je wér bfoemen wil plukken, ga ik mee," sprak grootmoeder, nou in 'r eigen leunstoel bij 't achterste raam: as je mijn leeftijd heb, broer, weet je dat je niet op handen en voeten over dat vlondertje mag kruipen.... In 't bosch groeien bloemetjes genoeg voor vader, moeder en as d'r een overschiet voor mij Ik heb 'r an eentje genoeg " Dat zei die visscher ook," zei de jongen met z'n gouden kuif goudhaar hebben alle menschen, die nog geen slechte gedachten hebben gehad buig je wat dieper, riep-ie geef mij die witte met 'r oranje-hart, dan krijg je van mij de groote forel, die tranen niet tuiten huilt, omdat ze 't licht niet verdraagt...." Dat heeft-iejgejokt," glimlachte vader: ,,'r zijn geen^visschen^die huHen". Dat zei ik ook," lachte 't jongske: maar hij liet me de tranen zien op z'n hand, en toen smeet-ie ze in 't water, en ze plompten als kiezel steentjes, en de kringetjes werden hoe langer hoe wijder; en toen deeën de lelies koppie onder, om te zien, waar ze bleven " Je zou zoo zeggen," glimlachte de man weer: ik dacht dat alleen lieve, kleine jongens zooals jij, nieuwsgierig en 'n beetje ondeugend zijn " Je mag 't nooit meer doen," zei moeder 'r vingers door de jongenskuif stekend: beloof je 't schat?" Ik beloof 't moeder," zei 't kereltje, teleurge steld de bloemen in de tasch doorzoekend. Want juist de mooie drie lelies, waarvoor-ie zich zoo'n moeite had gegeven, waren 'r niet meer. Die moest-ie bij 't inhalen van de groote zuster, om 't eerst thuis te zijn, hebben verloren. En terwijl-ie hardop zei: ik beloof 't, moeder, dacht-ie heel zachtjes, zóó zachtjes dat-ie 't zelf haast niet hoorde: ik ga morgen heel-eventjes kijken of de groote sneeuw-lelie met 'r oranje-hart dichterbij is gekomen dan neem ik moeder's schaar mee, om 'r makkelijker af te snijden en dan zal vader, die zoo vreemd voor zich uit zit te kijken, me minstens tien kussen van enkel ple zier geven. (Wordt vervolgd) VANNEUCSVARINAS GOUDZEGEL 5O ets. per Pakje.