VAN MARIONETTEN EN SPROOKJES AMSTERDAMMER, WEEKBLAD VOOR NÊDERIAND Nó. 2431 \ m "t III DE MAN ZONDER TRANEN Maar 't was nog geen morgen. Soms strijkt de nieuwe dag neer met de zwaluwende speelschheid van 'n vogel soms traagt hij aarzlend en zoo bang om heen te gaan, als menschen, die mekaar in bedroefdheid verlaten, en bij 't wuiven der handen, 't staren der oogen, niet weten wanneer zij elkander, weer zullen zien. Deze eerste dag van vaders herstel duurde .kostelijk, eindeloos-lang. 'r Waren merels, lijsters, leeuweriken, die zongen, of ze de een na den ander lieve dingen wilden vertellen 'r was 'r een, die in 't wijd-open zonne-kozijn dook, trippelend naar binnen keek en met z'n kopje knikte, of-ie wou zeggen: welkom vader dat je zoo fijn in je eigen stoel naar den blauwen hemel, dien wij inen uit-vliegen, kan glimlachen !" 'r was 'r nog een, 'n gaai met 'n borstkraag van roode bessen en lelietjes, die zelfs niet bewoog, als de man de hand uitstrekte, die met brutare guite-oogjes rondloerde of vader wel hélemaal vertroeteld werd, en tel kens riep: ben je in je sas omoe? Hij is 'r weer, nie-ie-iet?... .«Jouw hart danst ook, moe der, nie-ie-iet? En jij, zus, ben wat blij, nieie-iet? En grcjbte broer mag weer erg hard praten, nie-ie-let? Antwoord je nieir-iet?...." Dat waren de vogels uit de nieuwsgierige luch ten, maar ook déeenden in't vijvert je, dribbelden an den wallekant, met sleepende hangbuikjes en over de modderkluiten heen-wagglende rooie zwemvliezen, en vroegen hoe 't met 'm was, en de parelhoenders en leghènnen schoven dichtbij, en 'r kammen en lellen wapperden, als groetende vaantjes boven 't biggekruid, de honigbloemen en hazepoot-pluimpjes. Dan zei de ouwe grootmoeder, wier handen nog nooit zoo gebeefd hadden: 't lijkt of ze 't Alle maal in de spiezen hebben, dat je beter ben, jon gen !", en om moeder bij 't wachtend middagfeest 'n handje te helpen, had ze geen rust in 'r stoel, plaste, kookte, smookte ze mee, en 'r kraakstemmetje, dat zoo ingepiept leek als 'n scharnier, in lang niet geolied, zong met zulke verbrokkelendknappende uithalen, dat de haan 't in vreezen bestierf, en met stuntlende pooten, eens zoo hoog van stelt-loop, voor z'n kippen uit-vluchtte. De kleinzoon, in de zonnebaan op 't zeil van den grond, waar echte machines snorkten en stampten, die vader voor hém had gemaakt, kraaide 't dan uit in plaats van den haan, en zei: As u zingt grootmoe, durft de haan niet eens luis teren !", en dan lachte grootmoeder zoo an een stuk, dat ze 'r benauwd van werd, haast niet meer ademen kon en zich an 'n stoel vast most houen, maar as ze weer bij kwam, zei ze: ik heb zoo dikwijls niet naar hem durven luisteren, as hij je vader midden in den nacht wakker-riep!" En terwijl moeder bij 't lekkers van -'t fornuis stond, en 'n kleur van plezier had om al de vreugde, 't lachen, 't praten in de kamer, klutste grootmoe der 't deeg voor den tulband en 't dochtertje likte de beslagpannen leeg en snoepte van malsche rozijnen. Dat was alles dien open-klaterenden dag van zonne-gewiegel, zonne-geschater, zonne-dronkenschap, bij de geuren van 't bosch, 't gurglend zingen der vogels, 't zilverspetten van blaeren en 't geknikkel der oranje egelantier-bottels. Dat was dien oneindigen dag met 't weer aan zitten met z'n vijven aan de tafel, bij 't zondagsch servies, 't blinkend gerei, de licht-sprankeltjes fonteinende glazen en de bloemen, die de kinderen in 't bosch hadden geplukt. En toen de landwijn voor de ouderen in was geschonken, en ze met z'n allen in de stilte zaten met gevouwen handen en zacht-preevlende lippen, en, of ze 't wouen of niet, 'n leeuwerik in 'n brandenden zonneplas zagen, omdat z'n tintlend-flonkrend gefluit uit den verren hemel de biddende hoofden in scheemring door-vlamde,zaten de grootmoeder en de jonge vrouw met vochtige oogen-van-dank, en toen 't ouwetje zei: God zegen jullie ! En dat we zóó nooit meer in angst mogen leven, en dat ik 'r nog honderd jaar ge tuige van mag -zijn !", toen stonden ze onbehoorlijk-druk op, en kusten om beurten den vader, die enkel: dank je, dank je," zei, maar niemand ankeek, omdat-ie kleintjes en huiverig naar..'n schaduw op 't zonne-gordijn tuurde, 'n schaduw^van fel-zwarte takken en blaeren. De klok in de. gang bimde en bamde, en de koe koek boven riep ieder half uur hoe laat 't was, nou-ie weer mocht?ze bleven zitten en babbelen, REPRISE Teekening voor de Amsterdammer" door Jordaan Hoe is 't, Colijn, kunnen we beginnen?" Vooruit maar weer ? halen!" of 'r iemand van 'n reis terug was gekeerd, die alles wat 'r in die weken gebeurd was, in geuren en kleuren moest hooren. Toen ruimde moeder in 'r eentje af, want vader zat voor met de kinderen in 't tuintje, en groot moeder, die 't in 'r beenen had, moe van zoo'n bezigen dag,'en wat vreemd in 'r hoofd door 't toch nog koppige wijntje, lei met 'r zilverwit hoofd in den leunstoel, en sloot met 'n glimlach de oogen 't was 'n dag om nooit te vergeten zoo'n godszalig-gelukkige.... « Buiten bleven ze langer dan anders, want de vogels floten nog en de zwaluwen ravotten in den wierookenden vuurgloed, schoren als vluchtende stippels in 't door de boomtoppen door-speerde karmijnrood, en in den bloed-dampenden vijver glejen de vreemdelijk-rose eenden, en 't zog dat ze achter zichlieten, rimpelde in purperen vervloeiing. 't Was alles in goudbrokaten aanslag, en in de dorpskerk, heel in de diepte van 't dal, scheen 't altaar verlicht, broeiden de ruiten, of 'r 'n vreemdhijgende brand was en de lekkende vlammen nau welijks door 't glazen pantser werden weerhouden. Nu draagt vader z'n dochter en moeder 'r zoon," zei de man, zooals-ie 't vroeger zoo dikwijls gezegd had, als je geen zwaluw meer hoorde: nou kus je grootmoeder goeien nacht, en droom je zoo hardop als je maar wil...." Maar grootmoeder bewoog niet. Die stutte niet rechtop in 'r stoel, nu de kinderhoofdjes zich dicht naar 'r zilverhaar bogen die greep geen kinder pootje in 'r bevende, ouwe handen die zei niet slaap lekker, m'n liefste schatten...." die beglimlachte ze niet met den beschuttenden vrede van 'n buiten de laaiing van hartstochten opengeblocide ziel die keek, en keek niet, want de papaveren zon starde af op 'r troeble pupillen, of die geen weg wist in 't gestolte licht van zulke mensche-oogen, en 'r gelaat en 'r handen leken in ivoor gehouwen. Moeder....", zei de man, en 't meisje ontglip te z'n armen: moeder scheelt 'r iets aan?" Moeder," herhaalde de jonge vrouw, 't ventje zoo ver-mogelijk van den leunstoel met den ivoren last neerzettend: moeder, hoor je 't niet? Scheelt je wat?" De oude vrouw met de zilver-schuimende kroon, de gevouwen knokelhanden, den open, luistrenden mond, de oogen met 't visioen van 'n laatste her innering, bleef achterover-geleund. Ze had zich niet meer te beklagen. Ze zat zoo stil en tevrejen, of ze al jaren zoo naast de verdwa zing der dingen gezeten had, en enkel nog mijmer de hoe ze hier bij 't bloedkoralen geweef der-'t kozijn bepurprende zon was gekomen, en waarom ze 'n gloeilichtje aan 'r ring scheen te dragen. In plaats van de kleine dochter droeg de man de doode moeder omhoog, lei 'r te bed in de dakkamer, liet 't gordijn voor 't vuur-spettend raam neer. Wat is 'r met grootmoeder?", vroeg't ventje, zoo fluisterend of-ie bang was, dat iemand 't zou hooren. , Niets," zei moeder snikkend. Niets," zei vader, zich de nagels in 't vleesch persend: ze slaapt. En morgen zullen we bloemen plukken, orn voor altijd in 'r handen te leggen..." (Wordt vervolgd)