No. 2437 DE AMSTERDAMMER, WEEKBLAD VOOR NEDERLAND 23 1III1I KLEINE MISÈRES Met teekeningen voor de Amsterdammer" door Is. van Mens ANANGKE Ik kom niet op je receptie, Elsie" Ik zal geen receptie hebben." Doet er niet toe, ik zou toch niet komen." Ze keek hem aan over de heg, die de tuinen van hun beider ouderlijke huizen scheidde; ze keek hem strak in het knappe gebruinde gelaat; wat hield ze van hem, wat had ze altijd van hem gehouden.... heel hun kinderjaren.... samen doorgebracht En toch juichte een ander, onstuimig alles beheerschend geluk in haar, om een liefde, die machtiger was, dan deze. En terwijl al maar 't gekijk van haar oogen aan zijn trekken hing, zwol dankbaarheid in haar, dat hij niet was gelijk al de anderen, die waarschuwden, en te domperen zochten 't licht van haar stralend geluk. Wil je dit van me hebben, Elsie? 't Is natuurlijk als huwelijkscadeau bedoeld, maar 't is voor je eigen gebruik alleen, hoor !".... Hij wikkelde 't pakje los dat hij in de hand had, gaf haar 't zilveren schrijfgarnituur, en zij, blij met 't ge schenk dat van hém was, bekeek stuk voor stuk, penhouder, potlood, vouwbeen, stempel met zoo sierlijk haar initialen gegraveerd. Toen, wat verlegen, haalde hij een tweede pakje te voor schijn. Hier heb je er wat lak bij die heb je natuurlijk zelf ook wel, maar ik vond 't zoo prettig om je alles compleet te geven.... Maar op de doos staat Anangke vind je dat niet vervelend? ik kan 'm ruilen, zie je" In haar handje lag nu het donkerpaars fluweelen etui met de zilveren omranding en 't zilveren Anangke" in den linkerbovenhoek. Ze lachte, uitdagend levensblij Anangke! het Noodlot! daar ben ikniet bang voor, Eddy ! En paars is mijn lievelingskleur, dat weet je ! 't Is een heerlijk cadeau hoor! dank je duizend maal." Over de heg stak zij haar andere handje naar hem toe maakte al een beweging om naar huis te gaan. Hij greep 't, hield 't vast in de zijne. Ze keek naar hem op, zag dat zijn oogen donker stonden van ernst en ontroering. Zal je mij soms eens schrijven, Elsie?" Ja, natuurlijk," zei ze eenvoudig, dat hebben wij toch altijd gedaan, elkaar geschreven, als jij soms weg was, of ik?" Toen met haar zonnigen lach, en de lieVe oogen weer op 't paarsfluweelen doosje: en dan lak ik m'n brieven met jou lak" Ze opende 't , goud, rose, groen, paars, blauw, zilver! Wat mooi Weet je.... aan 't lak zul je m'n stemming kunnen zien !" Hoe dan?" vroeg hij zacht. Wel...', ik zal laat eens kijken" nadenkend betuurde ze de lakstaafjes, .... ik zal goud gebruiken als ik dol gelukkig ben, en rose als ik gewoon daags-gelukkig ben.... en groen...." Maar hij viel haar in de rede, en nu lijnde een trek van droefgeestigheid om z'n mond. Noem nu maar niet al je verschillende stadiën van geluk op, Elsie !" Nu dan", zei ze plagend zilver als ik verdriet heb, en paars als ik diep rampzalig" Met een heftige beweging had hij z'n hand op haar mondje gelegd. Zeg zulke dingen niet, Elsie", zei hij ontroerd. Ze schoof lachend z'n hand weg. Waarom niet?" 't Is oproepen van leed, als je er mee spot, Elsie", zei hij ernstig. Maar ze lachte weer, klaterend-blij, 't hoofd achterover.... O Eddy! Ben je bijgeloovig? Anangke !" Ze trad in 't huwelijk; ze was nog maar zoo heel jong, zoo blij-gelukkig en goed-vertrouwend, zoo rijk en zoo volkomen zeker van haar liefdegeluk, zoo zeker dat zij ieder die haar waarschuw de, voor jaloersch hield. En er waren velen, die haar waarschuwden gewaarschuwd hadden, al van 't eerste oogenblik dat haar engagement publiek werd; want niets werkt zoo verscherpend en activeerend op 't brein van naaste en verre bloedverwanten, van vrienden en kennissen, als 't bericht van een verloving, zoodat met wer kelijk detective-geduld en scherpzinnigheid, ver leden en heden van beide partijen worden uitgerafeld en aan 't licht gebracht. Maar ze lachte, zelfs toen haar liefste vriendinnen haar trachtten te overtuigen dat zij vierkant in haar ongeluk liep." Ze lachte, lachte sans rancune; de stakkers konden toch immers niet helpen dat ze zoo'n zieligen kijk op 't leven hadden ! Toen ze drie maanden getrouwd was, dook af en toe als een geestverschijning, de gedachte op aan de vele waarschuwingen, die zij had weggelachen. 't Lugubere spook liet zich niet weglachen, alleen haar trouwe liefde had de macht 't te verjagen.... Toen ze drie jaar getrouwd was liet 't zich niet meer weglachen, noch door de macht der liefde verjagen, 't Stond daar, dag in, dat uit, onbe weeglijk sarrend dreigend. Hadden ze dan toch gelijk gehad.... .Maar juist dat gaf haar kracht tot dragen. Neen, ze zouden 't nooit weten; nooit zou ze hun gelegenheid geven tot 't genoegefljk-meewarige: ik heb 't haar wel gezegd". En fier en gesloten ging ze door 't leven, dragend heel alleen binnen in haar, 't leed om haar verwaar loosd vrouw-zijn. Voor ieder speelde zij haar smartelijke comedie met succes, behalve voor Eddy. Haar brieven aan hem waren altijd opge wekt, geen klacht over haar verongelukt leven kwam over haar lippen. Daarvoor was zij te trotsch en te trouw. Toch wist hij. Als hij hen bezocht, soms bij hen logeerde, kon haar factieuse vroolijkheid hém niet bedriegen, en haar altijd volkomen rustig ge-uite leugens, die 't vele afwezig-zijn van haar man moesten verklaren, vonden" bij hem geen geloof. Maar nooit toonde hij 't tegenover haar, omdat 't weten daarvan haar smart zou bereiden, en vernedering. Maar eens, onverwacht, vond hij haar.... zonder masker en omdat hij geen verwonde ring toonde, en de oorzaak van haar tranen niet vroeg, voelde ze vlijmscherp opeens, dat hij wist. 't Deed geen pijn; 't was haar als een verruiming. Ze had de volrustige zekerheid, dat voortaan 't armzalig geheim van haar leven door hen beiden zou gedragen worden, zooals zij 't al die jaren alleen gedragen had: veilig verborgen, buiten 't bereik van hen die.... waarschuwden. En zo leunde si il met h na r moeëhoofd legen Ik'iii aan, met gesloten oogen, en een ongekende vredigheid in haar /iel.... De lijd gleed voort. Haar (wee kinderen waren acht en negen jaar; ze leefde voor hen. Al meer en meer had 't leven van haar man hen van elkaar vervreemd. Hij ontzag zich in niets meer, in geen enkele uitspatting, vertrouwend op haar trots, haar trouw van jaren die duldde en zweeg. Toen kwam de dag, dat na grooterjiisschenpoos dan anders. Eddy en zij elkaar terugzagen; haar oogen lieten de zijne niet los en in zwijgende ontroering trok hij haar in z'n armen en kuste haar.... 't Doorgloeide haar met de warme koestering van een onzegbaar, zacht, veilig geluk, en ze aan vaardde het op dat oogenblik, plechtig als een wonderbaar, goddelijk geschenk.... Toen overwon haar fiere trouw. Eddy".... zei ze zacht, met heel de trillende warmte van haar liefde in de buiging van haar stem, luister.... we mogen elkaar nu niet meer weerom zien.... en we mogen elkaar nu ook niet meer schrijven.... dat begrijp je wel, Eddy, ik... .ben niet vrij.... lieveling".... Ze vermeed hem aan te zien, vermeed z'n oogen die ze zoo liefhad en die ze nu somber wist, en wanhopig. En zwijgend bleef hij luisteren naar wat zij te zeggen had, doodsbleek en gebroken.... Maar toen ook zij zweeg, zei hij dof: Moet je dan heelemaal uit m'n leven weg.... moet ik dan alles missen, Elsie? Waarom zouden we elkaar niet meer mogen schrijven.... We hadden elkaar toen toch ook al lief? 't Is toch niet op dit oogen blik ontstaan?...." Moe leunde ze haar voorhoofd tegen z'n schouder. Toen.... wisten we nog niet Eddy, maar nu weten we dat we elkaar liefhebben en dat is 'n groot verschil, dat voel jij ook wel.... jij met je loyale natuur".... Nerveus klemden z'n sterke handen in elkaar, en in zwijgende wanhopige worsteling volstreed hij zijn strijd. Toen stond hij overeind.... doodsbleek, met een harden wils-sterken trek om den mond en in z'n oogen den somberen gloed van bedwongen leed. Elsie" zei hij ernstig, 't is zoo.... We mogen niets voor elkaar zijn, maar je moet mij een teeken geven.... soms .... hoe 't met je is, begrijp je?" Ze knikte, had geen kracht voor woorden. En hij vervolgde met oneindige zachte teerheid: ,,Weet-je.... eens.... lang geleden, zei je dat ik je stemming zou kunnen zien aan 't lak van je brief.... Luister Elsie, nu stuur je mij voortaan een onbeschreven blad, maar de envelop lak je met de kleur die wij nu zullen afspreken".... Ze was opgestaan, greep uit haar schrijftafel 't paars-fluweelen doosje met de zilveren ver siering. ... Anangke. Telkens als de lakken op waren had zij de kleuren weer aangevuld.... Alleen 't paars was nog de eenige lakstaaf van de allereerste vulling. Hij keek er naar, ver wonderd .... Waarom gebruikte je die nooit?" Ze dacht even na, draalde, alsof ze moeilijk haar woorden vond.... Toen zei ze: ,,Ik geloof dat 't eerst was omdat 't mijn lievelingskleur is en ik die niet missen wou.... en.... ongebruikt liet omdat ik ze van jou kreeg.... en later"