DE AMSTERDAMMER, WEEKBLAD VOOR NEDERLAND No/2442 VANJCHA1CKT MEUBELTRANSPORT-MI \ BERGPLAATSEN v. INBOEDELS BINNEN-EN BUITENLANDJCHE TRANSPORTEN i OVERBRENGEN j v.MEUBILAIR OOK PER AUTO TAPISSIEBE BOOTKSTRAAT, UTRECHT. TEL.f63 10/15 P.K.. 4 pi. 15/20 P.K. 6 pi., iihul Cmplut P.K., B pi. f3500.?f5200.?f6200. J. LEONARD LANG, AMSTERDAM Motor- on Zeiljachten TE KOOP, In dl verse grootten en prijzen. Lijst van In commissie staande vaaituigen gratli en Jranci toegezonden. BlNGHA/t A LUOT APD. JACHT AGENTUUR Slepersv«si 1 Rotterdam DEZEN ZOMER NAAR DE .m Uilioo Vraagt gratis Programma bij de eenige officieel e passage-agenten THOS. COOK & SON AMSTERDAM Vljgendam 10 en In het Amstel Hotel WET OPSTAAN DEN BUITENBAND, .-« HERSTELT" oy PLATVOET O.A.MASSING. O.Z.VOQABUR6WAI. 334 V6 HET BIN NEN6ASTMU'S ? ONTVANGEN EEN NIEUWE PARTIJ COBONA,SHORT CORONAS De Short Corona wordt (in tegenstelling met Petit Coronas) van gelijkwaardige tabakken gemaakt als de Coronas, is echter iets korter, en daardoor lasser in prij?. j VERPAKT IN THE NEW AIR VERTICAL PACKING. ? /\ LJ A GdtT A IVID 23 Glashaven - Telefoon 7347 > \*m nMOEIVMlTlr ROTTERDAM IMPORTEUR VAN HAVANA SIGAREN BIJKOMSTIGHEDEN CXIX Een van de vele aardige opmerkingen uit dat allerbekoorlijkste boekje van Carry van Bruggen, dat den weinig opvallenden titel: Het huisje aan de sloot" draagt, is deze: Wat is vergeten toch heerlijk! Zonder het vergeten zouden er veel minder verrassingen wezen , door het ver geten is het leven altijd nieuw. Wanneer in het najaar de boomen gesnoeid zijn, zoodat de duiventil van het overpad en de eene molenwiek ver-weg, meestal in nevel, en een smalle baan van de blinkende vaart, als van achter een weggeschoven gordijn te voorschijn komen.... dan merk je eiken keer opnieuw dat je den heelen zomer aan de duiventil, de molenwiek en de vaart niet meer hebt gedacht.... en dan ook pas valt het je ineenen in, hoe je in het voorjaar, toen langzaam aan het loof dichter werd, je nog zóó hebt voor genomen ditmaal aan den duiventil, de molenwiek en de vaart trouw den zomer door wel te blijven denken. Het hielp niemendal , nog geen acht dagen nadat het gordijn zich gesloten had, was je alles wat er achter zat, vergeten maar geen week nadat het openging, en je kunt je al niet meer begrijpen dat het ooit gesloten hing voor den duiventil en den molenwiek en de vaart in de verte. Het hoort er weer bij, het is niet meer weg te denken.... en dat is het natuurlijk juist, waardoor het vergeten komt dat alles altijd schijnt te moeten zijn, juist zooals het is. In de winter lijkt de winter vanzelf te spreken, in den zomer de zomer, zoolang de kachel staat, heb je moeite aan de kamer zonder kachel te denken , is de kachel -weg, dan kun je nauwelijks gelooven dat hij ooit weer komen zal. Het is een vreemde geschiedenis met dat vergeten van wat je toch best zoudt kunnen onthouden en met dat niet gelooven, van wat je natuurlijk heel goed weet dat het altijd na den zomer weer winter wordt en dat dan vanzelf ook de kachel terug komt in de kamer. Maar heerlijk is het vergeten ook, want nu loopt het heele jaar door van de eene verrassing op de andere". Die heerlijkheid" van het vergeten hebben we allen juist weer beleefd, nu de lente eindelijk haar crocusjes heeft gestuurd, en nu aan alle struiken de kleine knoppen zwellen. Hoe hebben we naar haar gehunkerd in dezen eindeloozen winter met telkens wér sneeuw en wér vorst; hoeveel don kere ochtenden, als de vogels in den tuin zielig over den bevroren grond hipten en in de triestige ontbijtkamer alleen het zonnetje van het waxinelichtje een beetje fleur bracht, hebben we ons getroost met de gedachte aan den tijd, als de zon ons weer uit ons bed zou schijnen; als de merel in den laten middag'op het dak aan den overkant zou zitten zingen, zoodat je zijn donker lijfje trillen zag tegen de lichte lucht; als de wegen weer droog zouden zijn en je, zacht voortglijdend op je fiets, weer van de wijde wereld bezit zou kunnen nemen, na de wintersche gebondenheid aan stad en tram Maar dat alles bleven toch woorden voor je, die hun eigenlijke bezieling misten; het was een troost, die je hart niet raakte, omdat hij niet uit het hart kwam; je kon je toch eigenlijk niet voorstellen, je kon toch eigenlijk niet voelen,' hoe het zijn zou, als het nu eindelijk weer eens lente zou zijn.... Tot je een ochtend in den trein zat, en ineens zag, dat het water in de vaart rimpelde en stroomde en bewoog in de zon, en den boei" van het ijs gebroken had. Dat was een emotie ! Je had nooit geweten, dat stroomend water zoo belangwekkend, zoo mooi, zoo ontroerend kon zijn. Hoe hadden lange maanden van doodsch en onwrikbaar ijs je ziel tot deze verrukking moeten opvoeden, en hoe hadden maanden van kou en kommer je hart moeten bereiden tot de overstelpende vreugde om het bruin worden van de wilgen, om de lieve, blanke lammetjes in de wei, om bloeiende elzenkatjes en voor het eerst weer eten bij daglicht; om een zoel, welig regentje, en den geur van ont dooide aarde. En in die stemming van zoete, grijze lente zijn we naar Antwerpen gegaan om Streuvels te vieren, die vijf- en twintigjaar lang voor ons heeft willen schrijven, en die zelf als een grijze lente is: fijner en stiller dan in zijn jeugd, maar zoo ongerept als de aarde, waarop het voor het eerst weer geregend heeft; argeloos en ernstig als een kind; een van de zeldzame uitverkorenen, zooals bij ons Jacobus van Looy, die het piet noodig gehad hebben eerst op dwaalwegen te geraken; die het niet noodig hebben gehad zich in leed en zonde te ver diepen", maar die recht en klaar de kunst en het leven hebben gediend. En dan denk ik aan dien anderen grooten Vlaming, Herman Teirlinck, die den meesten van ons Noorderlingen waarschijnlijk meer verwant is in zijn gecompliceerdheid en zijn verdeeldheid, dan de natuurlijke zuiverheid van Streuvels; hij, die bewust naar de natuurlijkheid, naar het volksche terugwil, zooals bij ons, op ander gebied en in andere proporties, Adama van Scheltema dat heeft gewild; beide symbolen van den moder nen mensch in het algemeen, die de eerste helft van zijn leven pleegt te besteden om, met harts tochtelijke inspanning, zooveel mogelijk kennis te verzamelen, zich zooveel mogelijk van zijn droomerige onwetendheid, van zijn instincten te bevrijden, zooveel mogelijk los te worden van zijn omgeving, als een anders voelende, hoogere persoonlijkheid, en zooveel mogelijk te begrijpen, te beheerschen, met zijn intellect te doorgronden; terwijl de tweede helft vrijwel vergaat in vertwij felde pogingen om nog iets van die, eens verachte, onwetendheid, om nog iets van de, eertijds verguisde, instincten terug te vinden, zich weer aan te passen aan zijn omgeving, en met haar weer eensvoelend te worden. Hij kent na zijn in tellectualistische orgieën nog maar n gebed: Heer, geef mij mijn onnoozelheid weer". Van dezen tweespalt heeft Teirlinck in een be wogen rede gewaagd, die, ofschoon zijn woorden niet geheel klaar wilden worden, ons toch roerde om den gelijken strijd, het gemeenschappelijke leed, die we er uit raadden. Maar tegenover hem zat Streuvels met zijn scherp, stil gezicht, en wij voelden: zoo gaaf kan iemand ook door het leven gaan". Het was beide mooi. Antwerpen is een stad, die goed herinneringen bewaart. Ik denk, dat, wie in Berlijn iets beleefd heeft en hij komt er na een jaar terug, die vindt zijn droom vervlogen, verstoven door het felle leven. Maar in Antwerpen met zijn stille straatjes, met zijn schemerige Kathedraal en de statie van zijn breede avenue's, daar blijven onze souvenirs hangen aan een primitief Madonnabeeldje, tegen een ouden muur, in den geur, die van de Schelde waait, en we vinden ze terug met een dankbaar hart, zonder bitterheid, omdat elke gave herinne ring een kostbare schat is, en omdat, hoe ouder we worden, hoe dieper we de waarheid beseffen van het dichterwoord: Ewig bleibt uns tiur Verlor'nes". ANNIE SALOMO N s Hotel DUIN EN DAAL BLgJÏLEN CENTR. VERW. PRIVÉBADKAMERS VASTE WASCHTAFELS ..