No. 2457 DE AMSTERDAMMER, WEEKBLAD VOOR NEDERLAND 17 ZOMERKWAU ffEDERLxn KOLONIËN Liefde-Kunst-Huwelijk Jongeman, 36 jaar, vrij goede vaste p«itie, schilder in zijn vrijen tijd, verlangt kennismaking, met harteiyk kunstlievend meisje. Brieven onder motto St. Lucas, aan het Bureau van dit blad. Spoors Mosterd _ CulemL'cr Het feit, dat er dagelijks meer WHITE VRACHTWAGENS EN OMNIBUSSEN op den weg verschijnen, spreekt voor zich zelf. De prijzen zijn concurreerend. ALLEENVERTEOENWOORDIOINO VOOR NEDERLAND: N.V. Gebrs. NE F KEN S' Automobiel Maatschappij ALLEEN: AMSTERDAM, Jacob Obrechtstraat 26, Tel. 22507. UTRECHT, Nachtegaalstraat 55, Tel. 3061. Geen filialen, ook niet in andere plaatsen. NAAR MAAT Fr. SINEMUS 20 Leidschestraat 22 - Amsterdam UerptnsionJOIINEHOEK' Voor vacantie - Doorloopend Goede scholen Huisonderwijs. J. KIEFT, Tafelbergweg, Laren N.-H DE AMSTERDAMMER ^Weekblad voor Nederland kost slechts f 10.?per Jaar SOIREES DE PARIS' 1. Sommigen in Holland stellen zich, naar aan leiding der Olympische Spelen, Parijs thans voor als een groote corrida. De gewone man te Parijs, de flaneur der boulevards, de kleine speculant, die voor de ramen der banken de fondsen raadpleegt en de baisse van den franc volgt, merkt er echter niets van, en de buitenlander, die meent voor uit verkochte hotels te staan of voor onbetaalbaar dure appartementen, merkt er evenmin iets van. Parijs is niet anders dan vroeger, niet veel drukker, niet veel duurder zelfs. Het is waar, dat het zich anders liet aanzien en dat eenige maanden terug de hotels zelfs niet genegen bleken vooruit kamers te reserveeren. Doch het aanbod heeft de vraag verre overtroffen. De particulieren, die hun huis tijdelijk als pension hadden ingericht, zitten met leege kamers en in de hotels kan men terecht zon der vooruit aan te vragen. Hollanders die zich hebben laten afschrikken naar Parijs te gaan, kunnen zich dus gerust nog bedenken. De kleine verhooging van sommige prijzen een ver hooging, die niet verband houdt met de Olympi sche Spelen blijft in evenwicht met den lageren stand van den franc (waarvan men voorspelt, dat hij aan het eind van het jaar weer op 9 zal staan). Neen, Parijs trekt zich van de Olympische Spelen weinig aan. Wat men er van weten wil ziet men in de cinema. De cinema heeft zelfs de sportliefhebbers gemakzuchtig gemaakt. Men hoeft niet te dringen, men hoeft niet in een file te staan, men betaalt hoogstens drie of vier francs (zegge 42 cent) en men ziet alles opperbest. De mooiste momenten krijgt men zelfs naar genoegen nog eens in een vertraagde opname te zien, als waren het Russi sche dansers, die, als de onvergetelijke Nijinsky, door de lucht zeilen, of het nieuwste cabaretnummer a la Boeuf sur Ie toit" van Milhaud (waarin de clowns met verlangzaamde bewegingen op razend snelle muziek dansen). Neen, men ziet den wedstrijd in de cinema zelfs zekerder en beter dan op het sportterrein, dat hoogstens 50.000 menschen kan bevatten. Kunt ge daar zoo duidelijk de resultaten van de hardhandig- en hardbeenigheid van Rugby volgen, als in de film, waar de operateur dadelijk bij de hand is om voor u af te draaien hoe de doktoren ontwrichte armen en beenspieren weer in der haast bijmasseeren of hoe brancardeurs ijlings een bewusteloos geschopte vervoeren? Neen, de fotographie, de film is meer nog dan het moderne nieuwsbericht, het laat u ook zien hoe Amerika met 17 tegen 3 van Frankrijk heeft gewonnen! Ik ben weinig Olympisch aangelegd en ik ben blij dat Parijs ook dezer dagen niet zijn oude charme van mooie karakteristieke Fransche stad heeft ingeboet terwille van de vier en veertig naties, die zich voor de Olympische Spelen hebben in geschreven, en zich nog altijd weer interesseert voor wat het dagelijksch leven biedt, voor de schandalen, moorden en terechtzittingen, die de kranten met groote koppen afdrukken en waarover de journalisten ten pleziere van het publiek zelfs de meening van een zekere Madame X of Madame U gaan vragen, voor het mooie weer, de verkiezin gen, de wedrennen te Longchamps, etc. Ik vind de affiche der Olympische Spelen heel mooi en be wonder al die jongelui, die met sportief ontbloot bovenlijf en met opgeheven handen het Ave Caesar"-gebaar maken, maar als het park van Luxembourg zoo prachtig groen is en de zon zoo heerlijk voorjaars schijnt, en de studenten met hun meisjes rond de Fontaine de Medicis zitten niets te doen dan te genieten van het gevoel te leven, dan loop ook ik daar liever rond en zoek mijn Olympia de maar in de parklanen, waar jonge meisjes ten nisspelen, die geen Suzanne Lenglen's zijn (en het niet zullen worden ook), of wat verder op bij de draaimolen waar, gezeten op hun Riri, Loulou en Rapide de kleintjes hun steeple-chase" houden, die voor hen niet minder opwindend is. Men vergeve mij dezen aanhef voor een paar brieven, die ik u vanuit Parijs wilde schrijven en waarin ik u tot mijn spijt slechts de subjectieve indrukken kan geven van iemand, die van Parijs M. LE COMTE DE BEAUMONT (Comoedia) houdt en er ieder jaar een tijdje uit Holland" wil zijn. Ik schrijf boven deze brieven den naam Soirees de Paris", een naam, die aan den tijd van het tweede Keizerrijk herinnert en die op het oogenblik te Parijs werkelijk weer in zwang is door de Soirees de Paris", die de graaf Etienne de Beaumont in de Cigale" organiseert als niet-officieele, d.w.z. niet in de Grand Saison d'Art" opgenomen, bijdrage der jonge kunstenaars voor de Olympische Spelen. Werk van snobs, zegt ge, deze geheele jongekunstonderneming? Zonder snobs kan in Parijs geen enkele jonge kunst-onderneming bestaan. Zij zijn noodig en er zijn er juist genoeg om de kosten van het geval te dekken. Zij geven misschien een minder sympa thieke sfeer aan het geheel en dat stoot de ernstige ieden wellicht af, maar zij maken ook mogelijk wat zonder geld niet mogelijk is: dat men de kunst van zijn eigen tijd kan zien, en wat in wording is en naar erkenning streeft. Daarom, zonder een pleidooi te houden over de superioriteit van alles wat Etienne de Beaumont, de organisator in de Soirees de Paris" geeft, moet erkend worden dat de snobs, die misschien dan niet in de eerste plaats het artistieke beoogen bij hun steun en veeleer op zoek zijn naar het buitenkansje een genie" te hebben ontdekt, indirect ook hun goede zijde hebben. De Soirees de Paris" is een opiet geheel in den geest van den tijd, die den music-hall wil hervormen door het geheel op een artistiek hooger peil te brengen. Jean Cocteau, die bij deze onder neming ook een werkzaam aandeel heeft, hield voor deze hervorming reeds een warm pleidooi in zijn boekje Le coq et Parlequin". De music-hall het tooneel, het circus heeft reeds vele kunstenaars aangetrokken en de Soirees de Paris" vereenigt hun pogingen in een eenigszins demonstratief geheel. Schilders en decorateurs, . schrijvers en componisten, dansers en tooneelspelers vindt men hier aan het werk. Wij noemen de namen van Picasso Derain, Braque, Cocteau, Tristan Tzara, Paul Morand, Darius Milhaud, Eric Satie, Leonid Massine, Lopokowa, Harry Wills, Andrée Pascal, Marcel Herrand. Over hun arbeid en het slagen van hun pogingen valt nog een ander maal uitvoerig te schrijven. Voor dezen eersten brief kan volstaan worden met de vermelding dat de belangrijkste nieuwe drama tische prestatie van het geheele Parijsche tooneelseizoen bij deze Soirees de Paris" wordt gevonden en wel in een adaptatie van Shakespeare's Romeo et Juliette" door Jean Cocteau. Tot slot vertel ik nog van een kleine staking", die de onderneming een oogenblik in gevaar bracht. De graaf de Beaumont had voor het tarievenstelsel zijn onderneming onder de music-halls gerangschikt en zijn orkest-musici dienovereen komstig betaald. In de music-hall speelt men lichte" muziek. Doch het orkest oordeelde na eenige dagen dat de music-hall van den graaf de Beaumont eigenlijk een ballet en een opera was en dat de muziek niet licht, maar serieus" was en meer inspanning vereischte van de spelers, dus beter betaald behoorde te worden en wel volgens de tarieven van de opera. Op een goeden avond, na vruchtelooze debatten, ging het orkest een kwartier vóór de voorstelling in staking. Wat te doen? De voorstelling niet door laten gaan, de entrée's restitueeren? De Beaumont had er weinig zin in. Er moest iets op gevonden worden. Twee jonge musici, waaronder de componist van een der op te voeren balletten, boden aan samen de geheele muziek op twee piano's te spelen. De ballet-componist ging naar het orkest toe en sprak een klassiek te worden zin: Als jullie binnen drie minuten niet speelt, speel ik". De Beaumont kon op het tooneel komen, mededeeling doen van het gebeurde en zeggen dat de muziek op twee piano's door zou gaan. En het publiek accepteerde de schikking onder applaus. Het recht van staken hebben ze hier in Parijs, maar de kracht van staken nog niet: de orkestmusici zaten den volgenden avond weer gehoorzaam op hun plaatsen. CONSTANT VAN W E s s E M