No. 249? DE GROENE AMSTERDAMMER, WEEKBLAD VOOR NEDERLAND 23 «ra HET WASSENDE WATER door HERMAN DE MAN (Vervolg van No. Ja ...... je mot een vrouw hemmen, 'k verstaan dat. Maar vin' je 't verschil in jaren niet bar groot ?" Och, 'k hem een jongen zin." ,,Ha' je niet beter gedaan een ouwere vrouw te zoeken ?" ,,'k Hem al z'n leven op een apart soort geloerd; Geertrui is van fijnen aard." Dus Oieljan ---- 't mot vast ?" As 't keind tn overhalen is, dan graag." Je bint knap rijk, waar ?" Jaat 'k ben rijk." En zal 't je moeder wél zijn ?" Moeders vraag ik dat niet. We hemmen dat samen al vroeger uitgemaakt, 'k Bin oud en wijs genog." Wijs ja ____ f-n. . . . oud ook, hèGicl ?" Och, minsch, 't gaat maar om het rechte in iemand zijn hart, geloof dat." Dan mot 'et maar, je laat je tóch niet bepraten, dink ik." Vrouw de doei, waag jij 't maar gerustig met mijn. 'k Zal veur jouw Geertrui een goed man zijn, 'k zal dat keind deur 't leven sparen." Allédan, en gaan dan nou maar naar je moeder, Gieljan, want levers zal 't keind we! zitten te krijten." Hij liep terug naar Water-Snoodt en overdncht dezen zet. Daar zat een krakende leugen aan vast; voor heden had hij nooit of nooit aan Geertruide Goei zóó gedacht. Maar toen ze daar binnenkwam, zoo lief en zoo bleu, en ja, /.e was voor hem toch altijd erg zacht en aardig geweest ...... hoelang ook leefde hij thans weer zonder vrouw ? Hij wou 't vooreerst voor moeders nog maar wat verzwijgen ; 't plan was nog zoo nieuw en zoo ongewis. Hoe zou moeders een jong meidje in den huis ontvangen ? 't Keind had in hevr zachten aard wel wat van Wieleke, zoo die vroeger als jong meidje was. Moeders zou hcur wel graag regeeren willen. Hij docht bangelijk aan Willem z^jn vrouw, en kneep z'n duimen in 't vleesch var. zijn handen. Oh. . . . maar hoe zou hij dat mooie blonde meidje beschermen op hun oude woning. Moeders moest gedachtig zijn. ... 't jonge, dat heit jonge rech ten. Hij maakte zich al danig kwaad, en eigenlijk was daar nog niks niemendal geschied. Hoe kwam hij eigenlijk ertoe, zich in dat nieuwe avontuur te steken? Zeker, zijn bed was leeg. Eïn mannenleven vraagt lievigheid. Om vrouwvolk gaat de helderste kop graag de ellen digheid van onvrede in. Maar was dit avontuur niet veuls te bout? Wat zouden thans de praters wel zeggen. Zie je daar onzen Heemraad? Die vrijt schoolkeinderen op, de ouwe bok. Maar als hij nu toch eenmaal van dat aardige keind hiew. 't Soort stond 'em zoo danig aan. Dat lieve en stille, dat zachte in heur oogen, waar hij zoo dwerrelig van wier. Neen. 't was van hem vast geen lustigheid en verlangen naar bijslaap alleen.... dit zou zijn leven beteekenis geven. Hij leefde leeg, hij leefde voor zijn eigen. Er krioelden geen jonkies rond zijn broekspijpen; hij werkte voor een loos bezit. Aleer hij achterom liep, had hij daarover klaarte. Toen zag hij zijn zin al ganschelijk doorgezet. . . . Geertrui zijn vrouw, een erfvolger op z'n knie. 't Leven kreeg dan weer meer kleur. Welja, waarom zou hem dat niet gegund en weggelegd zijn. En hij verzweeg vooreerst voor moeders, gelijk hij besloten had, zijn rare plannen. En na wat dagen ging hij naar de weduwvrouw weerom. Ze liet hem weer in 't voorhuis en zegde na veel vijven en zessen: Gieljan, 't keind zal jouw zin graag doen, 'kgaan heur roepen." Toen 't aldus bedisseld was, verschrok hem. Daar ging ze al heen, daar ging ze heur bloedje halen aan de hand. Het vrommes dat eigens op hem haar hoop had gesteld. Hoe droeg deze weeuw de pijn van die vergissing? Wel.... waardig. Ze kloeg niet en vroeg niet, maar haalde het rijpe vruchtje, haar keind. En daar komen ze tezaam door de glazen deur. Geertruida ziet naar heur Giel niet op. Om haar jurk (nog een van keinderachtig maaksel) teekent de wand een hoekige gestalte. Uitgegroeid is ze nog maar niet.... flitst door Gieljan zijn kop. Toch . . . . kleine meidjes worren slapende groot. 't Is heur moeder, die hier 't woord opneemt. Ze /.egt treffende woorden, en Gieljan knikt haar toe. Het meidje begrijpt niet.... /t- laat heur hand gewillig vatten. Waarom, ineens.. . . waarom is moeders nou weg? ,,'k Bin...." begint de ouwe jongen bangelijk, maar omdat ze niet opkijkt, zegt hem rad: ,,'k bin eigens nog jong, Geertrui, 'k bin cchtig jong, keind. Zalle' we 't probeereti?" Jaat," hijgt ze in fluistering. En zal ie dan nooit teugen mijn zeggen, da'k veur jou te oud bin?" Neeë." Och toch.... 't gaat ommers om een minsch zijn hart. 'k Zal veur jou goed zijn, Geertrui." Dankie, Beijen." Nou mot je maar Gieljan zeggen, van nou af. Zeg d'r is Gieljan, m'n keind." 't Is zoo raar." Nou dan later maar, d'r kommen nö^ dagen. Het moeders je verteld? 'k bin al eer getrouwd gewist." Jaat Beijen, jaat." O.... zoo.... nou, da's weer wat jaren, terug. Maar 'k hem een jongen zin gehouwen, keind. Bin je bang veur mijn? Mot je nou krijten? Neeëommers, och toch...." Maar ik kin jou nog niet, Beijen." Kin je mijn niet? Bin 'k dan niet lang genog hier over den vloer gewist? Geef mijn maareen hand, keind. Kijk mijn nou is 'an, Geertrui...." ,,'k Huil niet hoor." Neeë, 't is goed; we motten nou gelukkig zijn, waar? We motten niet dinken, dat we narigheid tegemoet gaan, keind. Zal ie later met me mee willen naar onze woning, gunterwijd?" Jaat." Je bint een best keind. 'k Hem veul verdrietig heid gekind, veurmaals en ook nÖJ. Nou zal alles goed kommen. Jij kin dat maken! Ik hou' van jouw soort meidjes, Geertrui. En jij?" Je lijkent op vaders." Bin ik tóch veur jou te oud?" NeeëBsijen." Zeg nou Gieljan teugen mijn." 't Is zoo gek." Je zal 't leeren verstaan keind, er is geluk veur ons in trouwen. Je mot mijn maar vertrouwen. Vertrouw je mijn?" Jaat Beijen." jef me dan is een zoen, mijn meidje." Oh toch !" Bin je verschrokken keind? Je krijt wél!" Och, Beijen.... ik keek al z'n dagen zoo anders teugen jou op." Jaat keind," zegde hij slikkend, 't zal deur den tijd motten gewennen, 'k Gaan nou maar weg. Zal je aardig 'an me dinken? Dag Geertrui.... 'k hem met jou niks dan goeds veur." G^ndag, gendag Beijen." Viermaal verdomd dacht hij, teruggaand over den dijk op Water-Snoodt aan: 'k bin toch maar een lamme donderhond. Zoo'n pril zacht keind.... en ik. Maar neeëtoch.... wat is leeftijd, wat zijn jaren, 'k Zal ommers veur 't lieve keind goed zijn. Wat kan ze mér believen? Zou ze meerder vragen in heur verwachtingen? Mogelijk was 't keind wel danig blij, enkel maar bleu. Zou ze van mij bunsig kunnen zijn? Bin 'k gien rechtgeschapen man, gien waren boer, gien gragen jongen veur een boerendochtertje? Ze wordt thans ommers de vrouw op een groot en best-avanceerend bedrijf. Kan zoo'n keind, dat toch in de wereld nooit veul zou worren anders, mérder verlangen? Maar dien "avond laat maakte hij 't aan moeders bekend. En de deze zegde heur zeg. Na den avondeten, zonder aanloop zegde hij't. ,,'k Gaan trouwen !" En dalijk zocht hij van heur oogen af te lezen, hoe of ze dat wel vond. 't Was mijn bekend !" Dat kin niet !" Met Geertruida de Goei, een keind, dat veur een jaar nog met heur haar op den rug liep." 't Is waar, maar 't zal !" Mijn best, jonk. Onze Gieliaii is oud en wijs genog, zeg ik maar. En de meidegies worren van eigens oud." Dus je zeit gien me'T' 't Zou ommers niet baten, keind." Neeë't zou niet baten. Dankie veur 't woord moeders." Gien dankwoorden verstaan ! Ik heb er ommers gien deel 'an gehad!" Moeders, je mot daar overheen. Ik bin nou eenmaal daarin straf." 't Is goed zóó. Een jonkman zijn bed mot gien lange jaren leeg staan. En ik kan hier dat keind deur de moeilijkste tijen heen helpen. Dat je mijn bint veurbij gegaan, Giel, dat is weer je ouwe aard die in je gist. 't Beste keind zal d'r van mijn niks van hoeven te verduren. Breng heur nou maar gauw 'n keer hier." En zoo gebeurde dat. Geert rui k wam op een avond. Maar niet te zamen met heur Gieljan, want die A. D SPILLNER VIJZELSFRAAT 83 - Amsterdam Qoede uurwerken in smaak volle uitvoering was alvast vooruit gefietst. Ze wou dat in 't eerst zoo graag. Ze zat ievers in de keukeu op een wrakken stoel en ze gaf netjes bescheid; 't keind was wél beleefd. Gieljan zijn moeder vond heur een schuw en poover meidje, dat kwalijk praten kon. Maar wel een welig lijfje en werksche handen. Ze nam dat zeer jong meidje in moederlijke be scherming op, deelde dra vele wijze raadgevingen rond en praatte druk (zij het eerst van allen) over den trouwdag. Maar Geertruida weerde zich door schuchterheid. Ze was iel als een ochtend in April, 't was of heur gedachten dan ook komen moesten door een waternevel heen. Ze had nog zoo zelden recht aan een trouwen gedocht. En hier die oude vrouw Beijen.... dat mensen wou de suikerklontjes al inslaan. 'k Dink," zegde ze bangelijk wat dagen daarna tegen Gieljan, ,,'k dink Giel, dat jouw moeder zoo gestreng zal zijn veur mijn." Neeëkind, achter heur kouwe oogen is't wel teer genog. Dat zal je ervaren." ,,'k Bin van heur wat bang." Niet doen m'n keind. En van mijn?" Nou niet meer." En doen je 't graag? Zal je met mijn graag mee naar onze woning gaan, later?" 't Huis bij jullie is me zoo groot en zoo vreemd. 'k Bin dat geringer gewoon Giel." Dat went." Ja, 't zal wel wennen." Bin 'k veur jou goed genog, zacht genog?' Jaat ! Jaat Giel !" Gaan we wat naar de kaai den avond? 'N elk hier in de buurt weet het nou tóch." Ja, dan maar." n dien avond haalde hij heur tegen 't fchemeruur. Hij had voor zijn jong bruidje een aardigheid bedocht: een fraaie donkerblauwe omslagdoek had hij uit de stad gehaald. Hij legde 't dun wollen vacntje om heur tchoudertjes en streek met blije, onhandige werkershanden een pk.oiing glad. Maar ze gaf hem geen arm. 't Wier in die dagen ten avond wat kil, en daarom zal 't zijn, dat Gieljan Beijen, sloom voortstappend naast dat zwijgende meidie, dwers door haar moeders smalle land, danig grilde over zijn lenden. De pijp van 't watergemaal op den Güwatertchen Damweg liep met hen mee, de avondhemel was vreemd en veelkleurig. E'jn pcerse lap, als de spiegeling van bloeiende hei hong over Po'sbroek. Gekomen aan den eersten Tiendeweg tilde hij heur in zijn machtige armen over de teenen horde, een vlechtwerk van heur vaders handen nog. Ze verkikte niet, al nepen zijn handen ook in heur lenden; neen, kleinzeerig was Geertruida niet.. Ze kwamen daarmee cp den Tiendeweg, een ruige kaai langsal de landerijen, alwaar de bramen gaargestoofd door de nazomerzon, op plokkers nongen te wachten. En ze aten er de goede vruchten, als kinderen. Ze vergaten den tijd en vergaten de buurten, die op geringen afstand er toch nog maar waren. Daar, zoo veilig uit het oog van de merischen, wieren zij blijer en vrijer. Hij zegde: zie Geertrui, zie mijn nou braambeziën eten; bin ik nou den ouwen Heemraad? ik bin ommers een jong, trouwgraag bloed." En zij weerom: jaat zeg dat wel, een ouwe man bin jij gansch niet, Giel." Dat gaf toen veraseming. Ze hadden van bramen hun buiken vol en zegen tevreden neer, langs den waterkant. Ze zat in heur nieuwen doek zoo aardig, gelijk een keind dat voor oud vrouwtje speelt. En Gieljan aaide de kwastjes. Hij vroeg: een mooie doek?" Jaat wél mooi. Wat oudachtig wor' ik er mcê." ,,'k Hem er zoo gien verstand van." NeeëGiel, maar 'k bin er blij mee." En nou 'n elkeen hieromtrent er van afweet Geertrui, durf ie nou met mijn wel gaan deur de buurten?" Jaat ik." Dankie." Hij nam Geertrui's haar hoofd in zijn handen; kuste heur op den mond. Krijg 'k weeral gien enkel zoentje van jou weerom?" Ze kuste en hij begon daarvan te trillen en te brommen van binnen. Naar zijn oogen trok weer zoo'n aangenaam kleurenfloers.... och toch gelukkig, al 't lieve was nog niet verdroogd in zijn lijf. Hij wier d'r weemoedig en verjufferd van. Z'n woorden kwamen dronken achter zijn tong vandaan ; hij wier onhandig als een eerste minmnsgast. (Wordt vervolgd)