DE GROENE AMSTERDAMMER, WEEKBLAD VOOR NEDERLAND No. 2514 BLANK ALS HET GELAAT VAN MONA LISA te blijven, is de wensch van iedere vrouw, die er prijs op stelt haar natuurlijke bekoorlijkheid duurzaam te verzorgen. De keuze van de soort toiletzeep is daarbij een belangrijke factor. Neem gerust een proef met MONA LISA TOILETZEEP zij zal U in alle opzichten bevredigen en U zult er d& heilzame uitwerking van op Uw huid met voldoening constateeren. Zij is door fijne geur en schitterende kwaliteit DE ZEEP DER UPPER TEN. NAAR MAAT Fr. SINEMUS 20 Leidschastraat 22 - Amsterdam De Ons Zwarte Penny s door JOSEPH HERGESHEIMER Uit het Amerikaansch vt-rtaald door CL. BIENFAIT Gtïll. cmslag van IS. VAN MENS De H en W-Serie Deel VII Ingenaaid /2.9ÜGebonden / 3.75 Uitgave van VAN HOLKEMA & WARENDORF Amsterdam VAN SCHAICKrs MEUBELTR ANSPO RT-MY BERGPLAATSEN VAN INBOEDELS BINNEN- EN BUITENLANDSCHE TRANSPORTEN OVERBRENGEN van MEUBILAIR ook per AUTO-TAPISSIÈRE BOOTHSTRAAT, UTRECHT. TEL. 163 TE OOSTERBEEK LEVEPT MEUBELEN EN VEB/IECIN<iEN Spoor's W. A Spoor Jr. Culen.bor; 5O1 TORPEDO 4 Cylinders, 10/15 P.K., 4 Zitplaatsen, Ballonbanden, Schokbrekers. UIT VOORRAAD LEVERBAAR. Zonder voorwielrcmmen f 3600?| Met voorwielremmen f 3750. De Importeur: J.LEONARO LANG,Stadhouderskade 114, A'damjel 210. i BIJKOMSTIGHEDEN door ANNIE SALOMONS CLXXXIV Je moet eerst weer even aan de gesprekken op de boot wennen; allergekst zoo gauw als je dien toon verleert. Een mevrouw vertelt me, na de eerste kennismaking, als een groot geheim, achter haar hand, dat een meneer, die voorbij komt diep in de olie" zit. Ik vraag voorzichtig, of dat prettig is. Ik geloof, dat ze minder verbaasd t! zou zijn geweest,als ik twijfel aangaande de zwaarte kracht of de periodiciteit van eb en vloed had uitgesproken. Ze kijkt me even aan, of ik haar voor den gek houd, maar de onschuldige domheid l van mijn gezicht stelt haar gerust. Ze verzekert 1 ? me, dat er millioenen in verdiend worden. Ze vertelt me ook wat haar wintermantel heeft ) gekost. Ik vind dat een heeleboel. Ze rekent me voor wat haar man de laatste jaren aan tantièmes heeft gebeurd. Dat vind ik ook een , heeleboel. Nu spreekt ze in tonnen", maar dat zijn nog altijd meer nullen dan ik begrijpen kan.... En dan komt ze op de prijs van een flesch haarwater in Parijs. Als ik ook maar van iets ter wereld me op dit oogenblik kon herinneren, wat ik er voor heb betaald, zou ik beter met .' haar kunnen praten, maar er wil me niets invallen. ?> Ik weet niet langs welken overgang we op Holland komen en op haar jeugd daar. Mijn man had in Holland ook een heel goeie positie", zegt ze trotsch, toen ik hem leerde kennen, verdiende f hij al honderd gulden in de maand en later honderd vijf en zeventig." Ik voel opeens een verteedering in mijn hart voor deze uitbundig geslaagde mevrouw, met haar hupmobiles, haar dure grammofoon in het ruim, en haar goochelen met millioenen en tonnen. Want in haar ziel is ze toch altijd nog het eenvoudig - winkeljuffrouwtje gebleven, dat trotsch was op ;' haar heerigen" jongen, die honderd gulden in de maand verdiende. Alle andere dingen zijn f veranderd: haar japonnen, haar appreciatie van menschen en dingen, de eischen, die ze aan het leven stelt.... Maar dit eene is onverwrikbaar gebleven: het was een knappe jongen met een mooie positie.... En de zekerheid, dat deze honderd vijf en zeventig gulden iets bizonders waren, en wel veel die wordt door geen specu laties in olie of rubber, door geen champagne bij een gewone lunch en geen juweelen armbanden in gevaar gebracht. Waarom kunnen we niet trachten in elk ons niet-sympathiek mensch het onbevangen kind terug te vinden, dat hij toch eens moet zijn geweest? In al die dames, die achter haar eigen dikte en statie aanloopen, het droomende meisje zien, dat schroomend verlangde naar het leven; in al de bridgende en bon-schrijvende meneeren den ondernemenden knaap, die iets durfde, dat moeilijk was, die streed om te bereiken, en die, nu hij bereikt heeft, misschien wel eens met wee moed terugdenkt aan die mooie jaren van onze kerheid. En als het ons te moeilijk valt het kind" in deze, dikwijls zoo fel door de zorgen getrokken lijnen terug te vinden, laten we dan denken aan den overledene, die hij eens, wie weet hoe snel reeds, zal zijn. Het is treffend, hoeveel goeds er bij iedere begrafenis, ook van weinig belangwekkende of aantrekkelijke persoonlijkheden wordt gezegd, en hoe waar al die lofredenen zijn, als we ons maar aandachtig herinneren, wat de gestorvene bij zijn leven heeft gedaan en gewild. En toch merkten we zijn deugden niet op, zoolang hij leefde, en zullen we ook van degenen, die met ons om zijn graf staan, ze pas wezenlijk naar waarde schatten, als ze erin liggen. Want na den dood wordt autoritair optreden" gebrek aan begrip voor de meening van ande ren" tot den eerenaam: man uit n stuk"; laksheid" wordt zachtheid"; Streberei" wordt energie". Maar waarom zien we dien goeden kant pas, als de bezitter van de eigenschappen geen plezier meer kan hebben van onze appreciatie; waarom kunnen we niet in ieder levend mensch, dat ons kwetst, ergert, verveelt, den bijna over ledene zien, zooals we zijn skelet raden onder zijn bloeiende vleesch;?en dan hem zóó zacht bcoordeelen, als we hem eens beoordeelen zullen als hij voor altijd pi zijn weggegaan? Al deze vreedzame philosophieën zijn geen overdadige weelde in de Roode Zee, waar de temperatuur 's middag's tot 36,5 gr. stijgt, (en als het in de huiskamer 18 gr. was, vroeg er al iemand om de deur open te zetten, omdat het zoo warm werd) en de temperamenten in gelijke mate over verhit worden. Een mevrouw heeft een boek-uit-de-bibliotheek in den salon laten slingeren; een jongen heeft het weer in de kast gezet, een andere mevrouw is er aan begonnen, maar de eerste verlangt het terug en zegt: Mijn boek". Nee", zegt de tweede, had je 't maar niet moeten laten slingeren. Mijn boek." Een derde mevrouw kiest partij voor de eerste, en als er niet iemand met Salomo's wijsheid opduikt om een uitspraak te doen, dan is de bevolking van de boot in n dag in twee partijen verdeeld, die elkaar gloeiend" bestrijden. En dan zijn er de kinderen, de kinderen, die kibbelen over een fietsje, en voor wie de liefheb bende ouders right or wrong" partij kiezen. Hij vroeg het zoo lief; maar jij bent een nare jongen Al is 't van jou, je ken een ander ook wel 's wat gunnen." De linnenjuffrouw staat er bij met een geduldig gezicht; ze kent de lieve" eigen kinderen en de nare" kinderen van andere ouders, doordat ze ze drie maaltijden per dag onder haar beheer heeft en ze kijkt, alsof ze er niet zoo heel veel onderscheid in ziet, en op allemaal nogal dol is. De zachte moederlijkheid van haar oogen treft me. Kom laten we nu eerst plaatjes gaan kijken", zegt ze opgewekt, op 't oogenblik is het toch te warm om te fietsen." En ik peins, hoe het zou komen dat alle menschen, die geregeld varen, van den eersten officier af tot den jongsten matroos toe, zoo iets rustigs en echts krijgen, zoo'n breed begrip, zoo'n wel willende humor, en zóó heelemaal zonder praatjes, dat ik me een beetje schaam over mijn te makke lijke literaire" woorden....