No. 2540 DE GROENE AMSTERDAMMER, WEEKBLAD VOOR NEDERLAND KLEINE MISÈRES doorMiNCAVERSTER-BoscH REITZ Lee f tijd-dilemma "POEN zij op die advertentie voor een huishoudster schreef, kon zij nog net precies over zoo veel geldmiddelen be schikken dat zij in 't lugubere pension dat haar herbergde, z'n groezelige gast vrijheid nog twee weken kon betalen. En toen zij op zicht was gekomen en in overweging genomen, wist zij met wurgende zekerheid dat zij met den alleruiterste zuinigheid nog maar n week bestaansmiddelen bezat. En dat had den doorslag gegeven. De doorslag tot 't zeggen van den leugen die onontbeerlijk bleek te zijn bij 't veroveren van haar nieuwe toe komst. De gevraagde huishoudster moest tusschen de dertig en veertig jaar zijn; best! Zij was vijf en twintig; veel zorg en een benepen bestaan hadden haar vroeg oud dcen worden; zonder eenig bezwaar legde zij er dus tien jaar op, ging door voor vijf en dertig en kreeg de betrekking. Dat was al lang geleden; al die jaren had zij 't er goed gehad. Ze had gewerkt, gesloofd, gezorgd, en was gewaardeerd. Toen Mevrouw, door een slepende ziekte ondermijnd, zich langzamerhand uit de dagelijksche beslommeringen terugtrok, was zij 't die de woonkamer voor Meneer en de kinderen gezellig en goed verzorgd hield, was zij 't die een open oor, een open hart voor de belangen, de rampjes en de Wenschen der kinderen had, was zij 't die door haar voort durende oplettendheid in groote en kleine dingen, de ontbrekende huis vrouw gewetensvol verving. En ze leefde op in die omgeving die haar noodig had, waaraan zij haar beste krachten gaf. Juf wordt hoe langer hoe jonger", zei meneer, als juf op haar verjaardag befuifd werd,en dat vonden zij allemaal; ze Was heel geen oudje van over de veertig, ze kon best voor dertig door gaan ! En dan kreeg ze een kleur, lachte witjes, toch wat verlegen, schuw om den diep verborgen leugen dien zij plotse ling, verraderlijk, aan de oppervlakte zag komen. Toen stierf mevrouw. 't Gaf een onverwachtsche, korte emotie, Veel bezoek, een drukke begrafenisdag, daarna effende zich weer de stroom van 't dagelijksch leven. Zij die immers al zoo lang voor alles zorgde, Was gebleven, en zij die wegging was al zoo lang uit 't levende, bezige bestaan terug getreden.... Zoo bleef eigenlijk alles bij 't oude. Heerlijk voor Papa dat juf zoo uitstekend is", zei een der getrouwde kinderen, met een zucht van voldoening. ,'/t Is een lot uit de loterij", zeiden goede kennissen, er behoeft nu eigenlijk niets in je vader's leven te veranderen". En de waardeering voor Juf steeg. Maar toen gebeurde 't dat de stille, vreemde kracht in juf's leven begon te Werken die de een je noodlot noemt en de ander je eigen booze gezindheid. Juf's verknochtheid aan den we duwnaar werd een andere dan die aan den man van haar mevrouw. Ze begreep zichzelf niet; er was toch immers niets veranderd.... Nooit in al die jaren had zij een verboden genegenheid voor hem gevoeld. En nu Ze regeerde de huishouding niet nog devoter zorg, nóg scherper zuinigheid, nog liever, tactvoller attenties. En cultiveerde haar uiterlijk. Ze was knapper geworden in den loop der jaren; de goede voeding en de rustige, verzorgde levenswijs hadden 't vaal-grauwe, ouwelijke, schrompelige tnenschje met de dunne, kleurlooze haren en de geslagen-honden-oogen doen uitgroeien tot een frissche gezonde vrouw. Wat den weduwnaar niet ontging, en de kommernis in z'n hart bracht dat zij nog Wel eens zou kunnen trouwen. Men zegt dat de doorsnee-man de meest complete egoïst is.... En op een avond dat hem de behagelijkheid van zijn goed verzorgde home overliep, bracht hij zijn bezorgdheid onder woorden. Juf", zei hij, zoo'n beetje vragend, vriendelijk-ernstig, U bent toch eigen lijk een toonbeeld van vrouwelijke deugden! Ik geloof dat gén vrouw volmaakter dan u, 't een man in zijn huis aangenaam zou kunnen maken.... Denkt u er nu nooit eens over om zelf te trouwen?".... Hij zweeg en zij zweeg ook. Hij herinnerde zich onrustig de op vatting dat noodlottig gebeuren, door sterk denken daaraan, naderbij kan worden gebracht.... Zij voelde zich beduusd, overweldigd door den klank zijner woorden die zij zoo lang al, stil voor zich heen, gedroomd, bepcinsd, gehoopt had.... En in dat oogenblik van zwijgen keek hij naar haar die daar zoo flink, zoo door en door gezond, zoo appetijtelijk voor hem stond; en de duivelsche geniepigheid van z'n zelfzucht bracht hem een ingeving. Hij lachte gemoedelijk. Eigenlijk is 't gemeen van me om zoo iets te veronderstellen ; op uw leeftijd kom je daar zoo makkelijk niet meer toe. Hoe oud bent u ook Weer... . laat 'ns kijken.... U bent bij 't huwelijk van al de kinderen geweest.... een jaar of tien dus al.... Dan bent u al danig in de veertig !" Hij keek haar quasi verbaasd aan: Waar blijft de tijd ! Nee ! Zoo tusschen de veertig en vijftig.... dan maak je je toch eigenlijk maar belachelijk om dan nog te trouwen !" Ze hield de oogen neergeslagen, een gloeiende blos lag over haar gelaat; ze voelde 't bloed kloppen in haar slapen, zag, strak tusschen haar wimpers door, haar wangen als hooge, roode, trillende kussentjes.... Nu wist zij dat de leugen van haar leeftijd stond tusschen haar en hem; ze voelde 't woeste hartkloppen dat haar wee en kil en duizelig maakte. . . . Zou ze 't nu maar ineens zeggen Nu dadelijk? Zenuwachtig streek haar tc.ng over haar lippen, ze kuchte 'n mal hoog kuch ju waar ze zelf van schrikte; 't bracht haar van streek.... ze was nu zoo zenuwachtig dat alles haar van streek zou kunnen brengen.... 't Kon zóó niet blijven. ... ze zou 't zeggen, nu dadelijk.... En als een kind dat straf heeft en Weet dat alles pas weer goed Wordt als 't maar bekent, hakkelde ze plotseling gul uit, 't veeljarig, zorgvuldig bewaarde geheim van haar leven: Ik.... ben heelemaal zoo oud niet als u denkt.... ik ben pas zes-endertig. ... 't is verschrikkelijk . .. huusch ik vind 't zelf vreeselijk. . . . maar ik heb altijd tien jaar gelegen om toen. . . . vroeger. ... de betrekking te kunnen krijgen. ..." Ze hield op, durfde hem niet aanzien, frutselde al maar, de oogen neerge slagen, met haar kille, bevende \ingers langs de ornamenten van 't tafelkleed. En toen hij al maar zwijgen bleef, ging ze stuntelig voort: Ik.... benadeelde er niemand mee en .... en ik was er mee geholpen. ..." 't Bleef ellendig stil in de kamer. . .. Toen, na een heele poos zei hij: Tjaa" En daarna: Zoo zoo". . .. En toen ze al maar nog met neer geslagen oogen en de bevende vingers langs de bruine en paarsche en goudgele lijnen van 't tafelkleed-patroon, wachten bleef wachten op wat was hem een raadsel.... Aan zulke penibele toe standen moet je altijd maar zoo gauw' mogelijk een eind maken, toen zei hij wat afgetrokken: Juf, ik wil van avond wel wat vroeg m'n groc hebben". Hij had 't aan de kinderen verteld toen hij bij hen dineerde, en ze waren verbaasd geweest, hadden vervolgens gelachen, waren toen tot verontwaar diging overgeslagen. Zoo'n mensen nou toch ! Dat zij hen al dien tijd had beetgehad, soit ! Ze had altijd best gezorgd, dus wat kwam 't er op aan ! Maar dat ze dat nu moest gaan openbaren!" Als je in 't n bedriegt, bedrag je in 't andere ook", betoogde een cynische schoonzoon die meester in de rechten was. Nou ja, dat kan Wel, maar daar hebben we nooit last van gehad, ze was altijd best"... . verdedigde een dochter, verzacht door de herinnering aan oog luikend toegelaten verbodenheden en Weggemoffelde redenen voor straf. Nee..., 't lamme van de geschie denis is dat ze nou natuurlijk niet langer bij Papa kan blijven, dat voel jelui nou óók wel ! Ze is op stuk van zaken nu jonger dan Papa.... zes-en-dertig, is 't niet?" Maar gunst.... Niemand wét dat toch !" Pff ! Wat doe jij naif ! Alsof zoo iets niet in no time uitlekt ! En de meiden ! Je zult zien.... 't Wordt een schandaaltje en dan zijn wij de risée !".... De zusters waren er gansch over in opstand, zelfs onderling. Papa zweeg. Dacht alleen, lieve hemel had-ie maar eerder gezwegen.... Neemt ze.... allures aan?" infor meerde voorzichtig een der zoons. 't Feit dat ze haar jeugdiger leeftijd releveerde is al allure" genoeg", zei bits een der dochters. Dat ze dat nou ook is gaan ver téllen ! Als We 't niet geweten hadden zou alles bij 't oude hebben kunnen blijven", zeurde een ander. Tjaa. ..." zei meneer en meewarig heid over 't wankele van aardsche be hagelijkheid kroop in z'n ziel. Maar bij de kinderen onderling duurde 't dien avond nog een heele poos eer zij tot een bevredigende oplossing waren gekomen. Ze was door een der meiden naar beneden geroepen omdat de jonge mevrouw Molly er was die haar spreken wou. Ze legde haar werk neer.... Jammer was dat.... Hij had dat pak zoo graag aan, en de voering hing los. Ze voelde al 't drukkende van een nog ongeweten narigheid toen zij de woonkamer binnenging, waar Mevrouw Molly was. En die beklemdheid bleet', ondanks Mevrouw M'lly's vriendelijk heid, m.'.-vroiiW Mally's ophalen van kinder-herinneringtn, mevrouw Molly's appreciaties van Juf's buitengewone en vooi tdurende zorgen. Maar zie je, juf, nu staan we voor een groote mm ilijkheid . . . . Een week of wat geleden vertelde l'apa ons van.... nu ja, dat u eigenlijk veel jonger bent ! En nu moet er natuurlijk verandering komen, dat begrijpt u wel ! U bent. . . . ?" Zes en dertig", zei Juf /acht. Zes en dertig.... En l'apa wordt zeven en veertig. . . . dat gaat niet. . . . U begrijpt mij wel hé.... Voor uw eigen goeden naam ook .... de mensclien zeggen zoo gauw wat.... en later zon 't n bij 't vinden van een nieuwe be trekking. ... 'n beletsel zijn". Ze schrikte. ,,'n Nieuwe betrekking?" herhaalde ze vragend. Mevrouw Molly schoot nu opeens flink op; 't begin was alleen wat penibel geweest; je weet eigenlijk nooit hou je zoo'n meiisch moet aanpakken. Maar nu was ze op gang l Ja juf, natuurlijk", zei ze vast beraden. Nu kan 't nog makkelijk. . . . u hebt zóó een andere betrekking ! \Ve zorgen natuurlijk voor de allerbeste recommandaties.... Maar u kunt niet langer bij Papa blijven !. . . . Gunst. . . . Wij vinden er niets in, wij kennen u ! Maar de klatseh . ... u begrijpt me wel.,.. Heusch, ik vind 't echt ellendig, maar We mogen u daar toch niet aan bloot stellen .... en 't wórdt kletserij !. . . . u, zoo'n knappe jonge vrouw.... de men se hen zijn zoo misselijk kwaaddenkend". Juf boog 't hoofd, zweeg. Ze had nu eenmaal niet Ie don de la parole, en vooral niet in zulke oogenblikken als deze, dat haar keel toe-genepen was en haar hoofd leeg van elke gedachte.... Mevrouw Molly trok een bakje Romeiusehe hyacitithjes naar zich toe.... Papa's licveliugsbloemetjes iu den win ter je kon aan zulke dingen toch best merken dat 't mensch avances maakte rook er aan, zei toen: U blijft natuurlijk tot We een goede opvolgster hebben enne.... uw tracteinent gaat, behalve dit loopende, nog een vol jaar door". . . . Ze rook nog eens aan de teer-witte bloesempjes, brak een paar steeltjes af, stak ze tusschen haar sealskin mantelkraag Toen stond ze op, reikte de zwijgende juf haar hand, lachte extra vriendelijk omdat ze zich zoo opgelucht voelde nu dat eorvée achter de rug was. Nu dan, adieu, We spreken dan zoo af, dat n ook eens rondkijkt naar een anderen werkkring.... Want als wij VOOB TAFELZILVER (HANDWERK) EN IMITATIE ANTIEK ZILVERWERK IN DEN SILVEREN MOLENBEECKER" AMSTERDAM DEN HAAG Kalverstraat 32 Hoogstraat 31 STOPPAGE van alle kleeding, onzichtbaar vlug en billijk, M¥VALET from £ondon AMSTERDAM BEURSPASSAGE 14 Tel. 44915 WILLEMSPARKWEG 175 Tel. 20333 HILVERSUM Havenstr. 57 Tel. 1506 BUSSUM Nassaulaan 35 Tel. 147 STOOMWASSCHERIJ HET ZUIDEN" PIETFR AERTSZSTRAAT 68-74 - Telefoon 22365is uw adres voor het behandelen uwer wasch. zoowel droog toegeslagen als opgemaakt. Concurrcerende prijzen en spoed ige aflevering. Vraagt prijsopgave. NEIDIG 6 VAN ELVEN. spoedig iemand vinden, niet waar?" Ze was in een vaart doorgeloopen naar hoven nadat ze mevrouw Molly had uitgelaten. Even had ze in gedachten gestaan.... Alles leek zoo volkomen onwezenlijk . . . .zoo onbestaanbaar ver schrikkelijk .... Ze moest Weg. . . . wég .... omdat ze te jong was. ... te jong En ze was nu net precies zoo oud als zij had moeten zijn.... nu tien jaar geleden .... Waarom moest ze nu weg... Was niet alles precies hetzelfde ge bleven.... zorgde ze niet precies even goed als vóór dat zij wisten?. . .. Ze slikte zenuwachtig, langzaam druppelde traan na traan langs haar wangen.... Toen veegde ze haar oogen droog met de voering die los hing, uit zijn jas. . . . begon Weer, stil gebogen over haar werk, te verstellen Hij had dat pak immers altijd zoo graag aan