No. 2552 DE GROENE AMSTERDAMMER, WEEKBLAD VOOR NEDERLAND 19 UIT HET KLADSCHRIFT VAN JANTJE ^> OP DEN ECONOMISCHEN U I T K IJ K DOOR JHR. MR. II. S.MISSAKKT ..Sümcn n<uir Innnen TT ET is reeds eenig-e maanden g-eleden het was ??? -^ in het einde van September en het begin van October 1025 dat ik hier in een tweetal nummers de aandacht vestigde op de eigenaardige houding der verschillende staten, die er maar niet toe konden besluiten de conventie van Washington nopens den acht-urigen arbeidsdag te ratificccren en daardoor zich er toe te verbinden, dat hun wetten naar den eisen dier conventie bepalingen op dat stuk zouden inhouden. Wat weerhield hen? I !e vrees, bij elk hunner, dat hij, die voorging, wvllieht niet of althans niet aanstonds door anderen, door velen zou wvrdi-n gevolgd en dat die voorgang.",' hit nadeel van dit positie aan den lijve zou gevoelen, dit mul. dal /'/// zich beperkingen in de voort brcngnigM had opgelegd, Welke voor anderen niet door hij bij die anderen als coucun'cn staan. Men wachtte dus op elkaar. Ik teekei tie door de woorden ,,\a l'!" cc -c (niet mijn vondst !), omdat het ons de staatslieden doet zien, allen staande voor eene geopende deur en beleefdelijk elkander uitnoodigende om binnen te gaan, terwijl geen hunner als eerste den drempel wil overschrijden. Maar nu is er verandering gekomen in liet gebaar en de beeldspraak moet worden herzien. Men heeft begrepen, dat het w-at eentonig en ook Wel wat on mogelijk werd. daar maar te blijven staan in beleefde, afwachtende houding. Men weet wat er nu gebeurd is. De heeren, eenige van de heeren, die ,,.\a U !" riepen. hebben de hoofden bij elkaar gestoken, hebben ver gaderd en toen tot elkaar gezegd: als wij nu eens af spraken, dat ir//bereid zijn, allen tegelijk naar binnen te gaan, zou dat dan niet eene oplossing zijn en tevens het beste middel om ook anderen tot ingaan te bewegen? Kngeland, Krankrijk, (talie, Belgiëen Diiirsehland zijn het daarover eens geworden . . . . vrijwel, d.w.z. zij hebben het beginsel aanvaard, maar zij hebben tevens zich de vrijheid voorbehouden en elkaar ele vrijheid gegund, eik afzonden lijk naar eigen inzicht afwijkingen van den regel te eodifieceren. Zoo is er dus we! iets gewonnen, al is het niet heel veel. Maar i's er inderdaad wel iets gewonnen? Dat staat te bezien. Nu. laat ons dit dan eens even bezien. Vooreerst is hier nog maar een voorloopige afspraak gemaakt, een zekere overeenstemming verkregen tusscheii staatslieden uit de geimemde lauden. Maar men kon niet verder gaan dan elkander beloven. dat men in de nu vastgestelde richting een voorstel zou doen, elk aan zijn Parlement. Kn nu blijft het dus voorloop:'f> nog eene o pene vraag, of in elie' landen de Parlementen zulke voorstellen zullen goedkeuren. Indien ook maar een daarvan bezwaar maak! en het denkbeeld afwijst, dan.... ja, dan vervalt heel de grondslag van de afspraak, want dan gaan zij niet allen samen en tegelijk naar binnen, maar dan hlijlt er n of misschien meer dan een toch nog buiten staan en dan kunnen (;u!/cn waarschijnlijk) ele anderen /eggen, dat /ij nu ook vrij zijn en eiat zij op dien voet niet toch over den drempel heen zullen stappen. Want en dit moet altijd hierbij worden bedacht wat ieder weerhoudt, is de vrees voor de mede dinging van de anderen. Dat gevaar duikt dadelijk weer op, als men met de voorgenomene ,,geconcer teerde actie" niet slaagt. Die actie moet het nadeel wegnemen. Nu dan, hoe kan men verder komen als toch het nadeel dreigen blijft? Doch stel, dat niemand, die de afspraak maakte, zijn voorstel door zijn Parlement verworpen ziet. Dit is de allergunstigste onderstelling. Is men dan waar men we/en wil? Ij' is dan een groep, die ..binnen gegaan" is. Maar zij, die niet aan die afspraak hebben deelgenomen, staan nog buiten. Kn hoelang zal het duren eer ook zij het kloeke besluit nemen? Wat. als zij dat niet nemen? Hoe staat het dan niet het dreigende nadeel? Zij, die binnengegaan zullen zijn. hebben geen enkel machtsmiddel, om hen, die buiten willen blijven, van de dwaling huns wei gs te Kkccrcn. Doch bovendien: het feit. dat e-enige staten tot ratificatie van de conventie overgaan, kan voor ande ren een sterke beweegreden zijn, om dit na te1 laten. Nu weet ik wel, dal de1 bedoeling van deze l'ijeei'komst in klein comitéslechts is geweest om hè' onderling alvast eens ie worden over den modus. dien men hoopte daarna ook vooi anderen als aan trekkelijk te kunnen aanbevelen, maar een wonderlijken indruk maken, indien .'M, die de; gesteld, weigi n /' c h t niet 'p dii n gromt-:,'. ,g : ij, te \ 'zie-r. ('; ' modus op gr schijnt, aange/.ien eene ernstig Cn g,K-d 'vdoclele poging daartoe mislukt blijkt. *?* Ken ding is en blijft ouder eii! alles wel volkomen duidelijk: het is, wat ik in den aanhef reeds /eiele en in mijn vorige, beschouwingen uitvoerig in 't licht stelde: de vrees voor beperking van voort hrciigingsmogclijkheden, dus voor eene zwakkere positie in de internationale' mededinging. Daarop komt men altijd weer terug en daarin is de grond gelegen vooi al de/e aarzeling en weifeling. Wat men voorziet en ducht, is, dat de aan Washington zich bindende staat door sterke begrenzing van den arbeidsduur de productie niet op het huidig peil zal kunnen handhandhavcn; daali de voort brengingscapaciteit, elan wordt liet voortgebrachte tot hooger prijs gefabriceerd en met dien hongeren prijs zal men vastloopen waai men Ie doen heeft niet concurrenten uit andere staten, die zich deze beperking niet hebben opgelegd. De terughoudendheid der regeerders van zoovele landen tegenover den ,,stap naar Washington" geinig; zeker van hun juist inzicht in eie economische gevolgen, in den terugslag op de volkswelvaart en men mag het zeker in hen prijzen, elat zij, nadeeieii duch tende, niet zwichten voor politieken drang, elie onge twijfeld op hen zal worden gericht om ,,toch maar" het besluit te nemen. Maar er is te dezer zake nog wv! iets ander> in het midden Ie brengen. Men wil niet voorgaan, omdat n het nadeel alleen dragende, ele zwakkere oen allen mee, elan treft het nadeel allen het concurreiitieb, -zwaar vervallen. 1) /ijn allen verzwakt. Kn wat beduidt elit? Wij hebben een wereldoorlog ie doorstaan gehad niet ontstellende algeilieeiie verarming al- nasleep. Kn wij weten het immers: de weg tot herstel, tot wederaanvulling van de groote tekorten is geen andereel a n eiat wij hard werken, zuinig zijn, veel voort bivngen \\einig verteren, in een woord: zoo economisch moge lijk de volksh'.iishoudingen voeren. Meer elan ""it iharel en stevig aanpakken de leus, zal de weield dezen nood ie boxen komen. Kn terwijl elil zoo is en terwijl de productie-beperkende, prijs-opdrijvenelc werking xan arheidseluur-vcrkorting door alle regeerders wordt erkend blijkens hun vrees om de eerste te zijn in de rij van hen, die zich daartoe binden willen /ouden elie regeerders, mits maar het concurrciiticbezwaar door hel ,,samen naar binnen" wegviel, be1sluiten, elat dit nu zonder schade gebeuren kan !? Allen verzwakt. Kn dus niemand in een bevoor rechte positie. Doordat allen in eene slechtere positie geraakt zijn! Kan dit het laatste woord der economi sche wijsheid van de regeerders zijn in dezen tijd? Indien men nieenen mocht, dat de Welvaart dei wereld niet lijdt onder een acht-urigeii arbeidsdag, mits elie maar z.oowat-ovcral is ingevoeld, waarom zon uien dan bij die acht uur blijven staan? De leus ,,samen naar binnen" beteekeiit : ge/ameiilijke verzwakking. Maar die leus is in on/e dagen ongerijmd. Het herstel vraagt om arbeid, vee! arbeid. Kn de wijsheid der regeerders behoede elk \olk vooi op/ettelijke beperking van voort brensziiigs-mogeiijkhedeii. ////a i/c/'i /I/M//, 1:1 -''-r ;-','/ .''.'I/IL; ;;<'/<// /'</. dat. c/.'- (HVC Itct:di(/i' <!"(!! dn ;;-e i'.vf lict:i'l!dc /- /'< rei .'V-r.'.'i'.'e, run -t'liüli'iK'i' di1/,'i/.Y///> in de yniilc i'/'.Ji/e i'<"'' i'll: iuinl /-. .--/ii/Y// tt Mn/'/r,"//' /ir/i/vi. ",,/,- /inliet Huium/.'','/.' /ici'l Mr/rif TI.';/,',i.'/,?', :;Y.';/"/'<'< //?'/ei1/;/:,. /?.'.?; ?,"???<' '/»e :-: K i j-;/; K:\L\K K k L