DE GROENE AMSTERDAMMER, WEEKBLAD VOOR NEDERLAND No. 2563 HET VOLKENBONDS CONGRES IN WALES DOOR C. A. KLUYVER Het voorrecht den Volkenbond Ie kennen, brengt den plicht mede deze kennis verder te verbreiden ?T* OEN op 28 Juni de gedelegeerden naar hét -1 Tiende Volkenbondscongres, na reeds in ver schillende aristocratische huizen in Londen gastvrij heid te hebben genoten, elkander ontmoetten op de avondreceptie bij Lady Gladstone, waar o.a. Lord Cecil het woord voerde, werd meer dan eens de ver zuchting geslaakt: waarom toch heeft de Britsche Volkenbondsvereenlging, wier organisatietalent we reldberoemd is, bedacht dit Congres, .in plaats van in Londen, te houden in het onbekende stadje van Wales, dat Aberystwyth, waarvan menige gedelegeerde zelfs niet bij machte was den naam behoorlijk uit te spreken? Maar den volgenden morgen aan het station en in den bijzonderen trein, waar men merkte, hoe keurig de voorbereidende regeling was getroffen, begon men het geval al anders in te zien en toen men in Aberystwyth in de auto's naar de hotels reed door de versierde straten, waar de geheele bevolking scheen toegestroomd om de vreemde Volkenbondsvrienden toe te juichen, was iedereen voor deze nieuwe congres.atmospheer gewonnen. Geen officieele plechtigheden met uitgezochte toiletten, maar een hartelijke eenvoudige ontvangst door de Volkenbondsvereeniging van Wales, door de University en den Mayor van dit stadje, het zooge naamde Athene van Wales; vergaderen niet in be dompte lokalen, maar in een groot houten gebouw, waar men in- en . uitging door wijd-openstaande deuren, waar men al vergaderende keek op de daar naast gelegen tennisbanen. En dit alles beschenen door een heldere zon, zoodat de boulevard, oftewel de parade", langs de lersche zee, met het eigenaardige rotsachtige strand, het bergachtig achterland en de helderblauwe lucht een sfeer van rust en gemoedelijk heid schiep, bij uitstek geschikt voor vredelievende internationale gesprekken. Het was een feest, ook voor de bewoners van Wales, die trotsch waren tiet Congres te ontvangen en met vreugde de gelegenheid gebruikten om den onweten den vreemdeling er van te doordringen, dat Wales niet een deel van Engeland is, maar met Engeland samen vormt Groot-Britannië, die vertelden van de tradities van hun kleine" land, zonder daarbij echter tegenover den vreemdeling ooit eenige klacht te uiten -over wrijving tusschen het kleine Wales en zijn grooten broeder. Dat in Wales de Volkenbonds beweging goed wortel had geschoten, theoretisch was het ons bekend; maar een zoo sterk medeleven van de AAN DE INZENDERS Alle voor Ket redactioneele gedeelte bestemde inzendingen moeten worden geadresseerd AAN HET SECRETARIAAT DER REDACTIE VAN DE GROENE AMSTERDAMMER" KEIZERSGRACHT 333 AMSTERDAM, zonder vermelding van persoonsnamen. De geschiktste omvang van artikelen bedraagt ten hoogste 1800 -woorden. Indien de bijdrage voor ilïustreering met foto's in aanmerking komt, gelieve de inzender, zoo mogelijk, de foto's . die niet reeds in andere week- of dag bladen mogen zijn gereproduceerd ? tegelijk met het artikel in te zenden. De eop^r moet in machineschrift zijn geschreven, 'terwijl slechts n zijde ? van het papier mag zijn gebruikt. ' Indien inzenders prijs stellen op terug zending van ongevraagde bijdragen, wanneer deze met worden geplaatst, dan moet daarvoor porto worden ingesloten. geheele bevolking met het Congres kon men niet vermoeden. Het duidelijkste bewijs was misschien wel de animo van de scharen kinderen, die op school hadden gehoord, waarom wij kwamen en nu ons om^ zwermden, voorzien van meer of minder fraaie opschrijfboeken, waarin allen gedelegeerden verzocht werd hun handteekening te plaatsen, met vermelding van hun land. Gelijk de vurigste wensch van deze kinderen was de handteekening te verkrijgen van den Duitschen ge delegeerde Graf Bernstorff, zoo was ook het Congres zelf vóór alles vervuld van een geest van toenadering en goodwill. Een voorstel om te wenschen, dat Duitschland in September zijn Bondslidmaatschap met een permanenten zetel in den Raad zou verkrijgen, werd bestreden op grond, dat het al te zeer vanzelisprekend was; het presidium van de commissie voor de ont wapening was in Duitsche handen'. Slechts tusschen meerderheden en minderheden in de landen met nieuwe grenzen duurt de strijd nog voort. Oostenrijksche en Servische minderheden in Italiëspreken bij voorkeur over Mussolini; twee Bulgaren vertellen, hoe de n niet door Servië, de ander niet door Roe meniëkon reizen, omdat zij resp. de polhiefc van deze beide Regeeringen hadden bestreden. Maar vergeleken bij vorige jaren zijn de gemoederen al iets gekalmeerd; in het openbaar worden over minderhedenbescher ming slechts enkele theoretische vragen behandeld en resoluties hierover worden eenstemmig aangenomen. De voornaamste scheidingslijn in het Congres liep dan ook anders. Eenerzijds had men de idealisten, los van alle opportunistische overwegingen, die willen wenschen wat zij als recht en billijk beschouwen, die streng juridische redeneeringen in dezen kring mis plaatst achten en er b.v. geen bezwaar in zien om wat de Spaansche delegatie gaarne zag te ver klaren, dat er in den Raad geen enkele permanente zetel mag zijn, omdat alle Staten volkomen gelijk gerechtigd moeten zijn; fantasten, die Russisclïen réfugiés overal volledig burgerrecht willen geven, economische grenzen en spionnage willen afschaffen. De anderen, die zich wellicht iets gemakkelijker kunnen verplaatsen in het geval, dat zij zelf tot regeeren zouden worden geroepen, zijn critischer, komen niet juridische bezwaren, betoogen, dat aan een regelmatige procedure bij de beraadslagingen moet worden vastgehouden, dat men het werk van officieele Volkenbondsorganen niet moet storen, dat men rekening moet houden met hetgeen bereikbaar is, wanneer men wil, dat men ook in het vervolg de Union au sérieux zal nemen; deze gedelegeerden be pleiten tevens, dat de lijst van aangenomen resoluties niet een groot boekdeel moet vormen, maar dat men de internationale actie liever tot enkele essentieele punten moet beperken. Helaas kan men niet zeggen, dat dit Congres deze gewenschte beperking heeft betoond; ook al zorgde de militaire figuur van den Zwitserschen President Dolfus er voor, dat de orde in de vergadering goed bleef gehandhaafd en de agenda op tijd was afgewerkt, de commissies hadden te veel over hoop gehaald en aldus kwamen te veel onderwerpen aan de orde. Onevenredig veel tijd werd in beslag genomen door kinderbescherming, Esperante, Russische réfugiés etc. maar wel overwotr de voorzichtige gematigde richting voorzoover den inhoud en de resoluties over de belang rijke vraagstukken betreft: de wensch, dat met Amerika overeenstemming zou worden bereikt om trent de reserves voor het Internationale Gerechtshof, dat een oplossing zou worden gevonden inzake de Raadszetels, dat de Economische Conferentie grondig zou worden voorbereid, dat het probleem van arbi trage, veiligheid en ontwapening voortgang zou maken, het waren alle resoluties, die ook door een officieele Volkenbondsvergadering zouden kunnen worden aangenomen. Intusschen zal bij menigen gedelegeerde in de herinnering aan dit Congres niet in de eerste plaats voortleven hetgeen gewenscht werd ten aanzien van de toekomst, maar vooral de terugblik die geworpen werd in het verleden, den tijd, toen pacifist-zijn getuigde van een moedige overtuiging, toen enkele sterke naturen streden voor de vredesbeginselen en aldus de eerste kiem legden voor den tegenwoordigen Volkenbond. Het was in de eenvoudige kerk van het kleine naburige dorp, Tregaron, de geboorteplaats van Henry Richard, waar Rev. Davies, met zeldzame welsprekendheid ons het leven beschreef van dien eenvoudigen man uit de tweede helft van de 19e eeuw, die in Wales wordt vereerd als een vurig patriot, maar die tegelijk in Londen, in het House of Commons, en ook buiten de grenzen van GrootBritanniëde arbitragegedachte verkondigde en verder bracht. Bij het luisteren naar dezen spreker, bij het hooren van die onverstaanbare ,,Welsh"-liederen en toen men tenslotte op het kleine marktpleintje om het standbeeld van dien Henry Richard stond, congresgangers en inboorlingen dooreen, verdwenen alle gewone Congres-begrippen, alle strijdvragen van de tegenwoordige Volkenbondspolitiek en waren juri dische, critische gedelegeerden -tot eenvoudige paci fisten geworden, meer dan ooit vervuld van dank baarheid tegenover den millionair uit Wales, die deze bijeenkomst mogelijk had gemaakt, meer dan ooit ook zich bewust dat het voorrecht den Volkenbond te kennen den plicht mede brengt deze kennis verder te verbreiden. Hotel Duin en Daal" - Bloemendaal Str. kond en warm water op alle kamers PRIVÉBADKAMERS Telefoon 22223 MUZIEK IN DE HOOFDSTAD DOOR CONSTANT VAN WESSEM Joh. Gerrilsen ven Koeke/ 1P\ E Ned. Opera van G. H. Koopman had indertijd *--' als 2de kapelmeester den jongen dirigent Joh.. Gerritsen van Roekei. Hem dankten wij o.a. een verzorgde opvoering van Mozart's Tooverfluit".. Sedert dien was Gerritsen van Roekei dirigent in Zwitserland, leidde hij symphonie-concerten en het orkest van het Berner Stadttheater. Thans hoorden wij dezen jongen Hollander een der zomerconcerten in het Concertgebouw dirigeeren.. Hij hield zich aan het bekende repertoire: Mozart's ,,Zauberflöte"-ouverture, Schubert's,, Unvellendete",. twee Wagner-voorspelen, en alleen het werk, waar mede de violiste Louise Wijngaarden als soliste optrad, het g-moll-vioolconcert van Tartini hoort men zelden met orkestbegeleiding, meestal in de zetting voor viool met piano. Joh. Gerritsen van Roekei bewees in een vaardige directie zijn partituren goed te kennen en een musicus te zijn met een fijn oor voor het detail, voor den klank. Dat zijn opvattingen, door een neiging naar breedheid en het nemen van klaroenende hoogte punten wat Duitsch" aandoen, dat hij wel eens het tempo wat te vierkant" slaat, moet, dunkt mij, meer op rekening worden geschoven van een traditie (die aan 't verjaren is) en waaruit Gerritsen van Roekei, indien hij daartoe de gelegenheid krijgt, zich zeker zal losmaken door zijn inzichten te verruimen. Overigens maakte zijn directie een zeer gunstige en sympathieke indruk, omdat men onder alles, ondanks de geopperde bezwaren, een sterk muzikaal gevoel ervaart, dat meer speciaal in het Meistersinger-voorspel een gewenschte verscheidenheid van rythme en stemming wist te brengen. Hier vooral behaalde de dirigent evenals in het Tristan-voorspel een groot succes. Louise Wijngaarden speelde het vioolconcert van Tartini met forschen streek, iets te uiterlijk, te koeltechnisch, dunkt me, maar met een rustige beheersching voorgedragen. Gerritsen van Roekei bewees ook hierin een ge routineerd en vast begeleider te wezen. NIEUWE UITGAVEN J. RIEMENS-REURSLAG, Van Kind tot Mensch. Kennen wij onze kinderen? Hoe voeden wij ze op? Uitgave J. M. Meulenhoff te Amsterdam. Mevr. Riemens-Reurslag, leerares in de paedagogiek aan den opleidingscursus voor leerares in kinder-verzorging en -opvoeding te Amsterdam, heeft over Het Kind eenige voordrachten gehouden voor de Volksuniversiteiten te Amsterdam en Rot terdam, die door talrijke toehoorders met groote .belangstelling zijn gevolgd. In dezen bundel is hier van het voornaamste gegeven. Wij vinden hier verschillende kinderen met hun eigenaardigheden beschreven; verder lezen wij hoofd stukken over optimisme en idealisme in de opvoe ding", over ijver en luiheid", meisjes-opvoeding"t verlegen kinderen" en een belangrijk artkel over Het straffen van kinderen". Dr. A. J. DE SOPPER, Vertrouwen. Tweede, veel vermeerderde druk. Haarlem, De Erven F. Bohn. THOMAS ROBBERS, Een stem uit liet Verleden. Detectiveroman. Arnhem, N.V. H. ten Brink's Uit gevers Maatschappij. W. C. VAN DER MEULEN, Gedachten over de Inlandsche beweging, in Nederlandsch Indiè'. Welte vreden, Albrecht en Co. Kon. Meubeltransport-Maatschappij DE GRUYTER 6 Co. HAAG NS Cvs <fa AMSTERDAM - ARNHEM Internationale Transporten r