257» DÉGROENE AMSTERDAMMER, ^WEEKBLAD VOOR NEDERLAND 13 ZWARTE" MUZIEK DOOR CONSTANT VAN WESSEM Neqro Spirituals" . Het Europeesche hart klopt al sinds jaren warm voor de negers. Hun dansen en hun muziek hadden een belangrijk aandeel in de verschillende exotische stroomingen, die wij hier meegemaakt hebben. Alleen wij kregen deze dansen en deze muziek vrijwel nooit «it de eerste hand. Een bioscooptheater te Amsterdam ?demonstreert op het oogenblik hoe een neger de ?charleston danst en hoe deze in de beschaafde" landen werd bijgevijld (al vinden wij het nóg erg) en een Amerikaansche musicoloog heeft eens naast elkaar gelegd hoe een zekere Afrikaansche melodie in werkelijkheid genoteerd moet worden, ook rhythmisch en hoe zij wordt in handen van de musici van een modern dansorkest. Dit alles is curieus en zou het nader bestudeeren waard zijn. Evenals de gedaante ?waarin de oorspronkelijke Afrikaansche negermelodie in de plantage-liederen en in de rèligieuse liederen (spiritual songs) der Amerikaansche negers terugkeert. Darius Milhaud, die deze gezangen bij de negers in Noord-Amerika bestudeerde, hoort er de liederen van een onderdrukt volk in, zooals diéook eveneens in de teederheid, de treurigheid en,het geloovige in blues-melodies der negers tot uitdrukking 'komen. e spirituals zijn christelijke negerliederen d. w. z. ?de neger past daarin het bijbelsch verhaal of de Christelijke geloofsstemming aan bij zijn eigen negerphantasie (zooals b.v. de Daniel-jazz van Gruenberg het verhaal brengt van Daniel in de leeuwenkuil door «en christen-neger gedaan). De fanatiekheid, waar mede de neger zijn christelijk geloof tot uiting brengt, ;_f chuiJt geheel in de fetishjsme-inborst van den Afr kaanschen neger. Negers treden in de kerken van kleine Amerikaansche plaatsen vaak als voorzanger «p en hun zingen is soms zeer meeslepend. In Parijs hoorde ik eens zulk een uitvoering van Negro spirituals" door negerzangers. Het werd van een nasale, galmende eentonigheid ondanks de diepe, orgelende stemmen en de vaak ontroerende treurig heid, die in dit overgegeven, ceremonieele z'ingen school. Edna Thomas, een zangeres uit Louisiana, die onlangs hier in de KL Zaal Concertgebouw een avond van zulke Negro spirituals" gaf is een blanke, d.w.z. zingt noodwendig deze liederen, on danks den stijl van de neger-voordracht, met een andere psyche. Zij heeft liefde voor deze negerliederen, die de zwarte kindermeid haar reeds voorzong en zij stelde haar programma vooral samen met het oog op het pittoreske van deze liederen en hun uit onze moderne dansen zoo bekend gesyncopeerd rhythme. De eentonigheid werd nu geheel vermeden, het werkelijk rèligieuse lied (zooals Go down, Moses" en It's me, o Lord) nam een vrij kleine plaats in op haar programma, meer vonden wij er liederen waarin een of andere Bijbelsche gebeurtenis op neger manier wordt verhaald, zooals Joshua fought the battle of Jericho", dat gezongen wordt op de Charles ton, a very old dance", of liedjes, die bij een beroep of bij het venten worden gezongen, of de niet meer negersche liedjes der Creolen in imitatie-Franscheromance-stijl, waar ook het gesyncopeerde rhythme, laatste eigendom der negers, nog verloren ging en het Spaansche begeleidingsrhythme, welbekend uit de dansen, in zijn plaats treedt. Edna Thomas, die met veel fijnen smaak en vaak grappige imitatie van den negerschen neusklank bij het zingen, de liedjes voordroeg, had een groot succes. Het was soms meer cabaret dan concert, maar levend en onmiddellijk wat zij zong met haar warme stem en in charmante costuums uit 1870, waardoor wij te directer nog werden teruggevoerd naar den tijd van Uncle Torn en Monsieur Banjo met deszelfs pathetische of humoristische herinneringen. Teekening voor de Groene Amsterdammer" door George van Raemdonck MONSTERKAMERS als.- Huiskamers, Salons, Slaapkamers, welke door nieuwe worden vervan gen, worden tegen sterk verlaagde prijzen UITVERKOCHT evenzoo een zeer groote partij TAPIJT in prachtige dessins f1EEBEnGBACI1T5OO ALLERZIELEN Neger-vroolijkheid Wie zich de Neger-revue had voorgesteld als een vizioen van wilde barbaren", van echte dans- en muziek-duivels, schaamtelooze primitiviteit der zinnen: een leerzaam toonbeeld er van hoe onze beschaving in verval is geraakt met haar bewondering voor deze barbaarsche en zedelijke-inferieure kunst van wilden" (waaraan wij reeds de jazz en straks de Charleston danken) zal het erg tegengevallen zijn. Deze negerwereld, 4e wereld van de Amerikaansche cabaret-negers (?het groote negertheater"!) had niets vervaarlijks: Amerika is niet Afrika! Het was alles heel gemoedelijk en vol aanstekelijk plezier, dat het publiek deed mee trappelen op de voortdurende jazz- en charleston-rhythmen. Wij zouden van muzikaal standpunt uit zelfs in de muziek en in het orkest iets meer vroolijkheid hebben willen hooren, alsof er met trombones, kleppers, rommelstokken op jazz- en charleston-rhythmen een spelletje met de muziek zelf werd gespeeld. Men weet door Whiteman's band dat er uit dat hooge koperen gevaarte (sarusophon ?), dat als een loudspeaker boven op een hoorn de lucht ingaapt, nog menige muzikale rariteit valt te blazen. Nu zag men een negerorkest aan 't werk van negen man (waaronder n blanke): vijf koperblazers (met den dirigent mee), n slag werker, een violist, een banjo-speler en een pianist. In het begin, bij de ouverture, dachten wij dat er wel vaart in zou komen; fluitende glissando's joelden, n blazer blies dapper zijn beroemden halven toon te laag en het lawaai met trommen, bekkens en kleppers beloofde veel goeds. Maar de negersche" muziek ontpopte zich al spoedig als Amerikaansche societydansmuziek en zelfs de authentieke cakewalk, die men hier zag dansen, hoorde men niet op de origineele melodie, maar op dat berechte koekjes bij de chee"product. Hemel, van deze muziek en dit orkest waarin Buddie Gilmore van het Centraaltheater uit stekend op zijn plaats zou zijn geweest hadden wij best een paar buitelingen en vrijmoedigheden op den koop toe kunnen verdragen en wij zouden ons dan zelfs niet eens geschandaliseerd hebben gevoeld toen wij, zooals bij de inleiding voor de tweede acte, te hooren kregen waar die Amerikaansche operette No, no Nanette" (waarover wij onlangs schreven) de muzi kale mosterd had gehaald. Ook had het ons meer geïnteresseerd van dien negerzanger, nu in smoking, in boezeroen een paar echte plantation-songs te hooren in plaats van de liederen, die ons moesten leeren dat een neger ook zeer beschaafd" kan zingen. Neen, wij waren blij dat er nog zoo'n ondeugende zangeres bij was als Maud de Forest, een echte caricatuur-negerin vol reclameplaatjes-vroolijkheid, die ons hart weer in liefde voor de negers kon doen kloppen. DIT MERK IS EEN WAARBORG VOOR ONOVER TROFFEN REPRODUCTIE EN ONGEËVENAARDE AFWERKING. N.V. DUTCH GRAMOPHONE COMPANY. AMSTERD. VEERKADE 22A DEN HAAS.