No. 2586 DE GROENE AMSTERDAMMER, WEEKBLAD VOOR NEDERLAND 29 Nee toch? Geen bericht? Nog altijd niet?Gunst, hoe was 't mogelijk! 't Leek toch heusch zoo'n allerliefst, hartelijk schepseltje! Zielig toch wel voor hen ?dat ze nu zoo in dat meisje werden teleur gesteld ! Of zij-zelf nog wel eens schreven?" En de zusters zeiden dat zij er niet y.oT> dikwijls toe kwamen.... 'n enkele keer maar Want ze waren te trotsch om te zeggen dat ze niet eens Orty's adres ?wisten. Maar op een zonnigen vriesdag van cind-November stond Orty plotseling vooi hen. En die dag werd voor de zusters en Pree een glorie-dag. Orty had een plan. Van een vriendin die met haar gezin naar 'ndiëterug moest had zij drie maanden huur van hun gemeubelden flat overgenomen, en nu moesten voor de wintermaanden, de zusters en Free bij haar komen wonen; de flat was groot, er zou overvloedig ruimte zijn. De zusters hadden roode wangen en zenuwvlekken op hun hals van opwin ding. Free was groen-bleek en klam. Hun stemming golfde op en neer, on stuimig, stormachtig. Ze waren er moreel zeeziek van. 't Eene oogenblik lokte 't plan, waren zij in felle opwinding bijna gewonnen. 't Andere oogenblik beseften zij neer slachtig dat 't niet kon dat 't absoluut niet ging gunst zóó maar ie huis sluiten enne zij die nog nooit Nee gut 't ging niet Tegen den middag waren zij gewonnen, sprak Orty zakelijk en rustig alles af, Metende zusters in Free zich leiden, over hen beschikken, weerloos als in een droom, toch bewogen door een vreemd, angstig, verwachtend, geluksgevoel En alle drie brachten zij Orty naar de volgende tramhalte die midden in 't don; was. n de glorie was in hen dat al de glurende kennissen achter de gordijntjes hen nu weer met Orty zagen. Als in een roes leefden ze, nu al bijna drie maanden.... Orty had hen in een bruisenden stroom van ongekende weder waardigheden geduwd en ze zwommen er in voort, verschrikt, bedremmeld eerst, toen, behagelijk, langzamerhand genietend. Toch was alles soms zoo vreemd, waren er oogenblikken dat zelfs Orty een andere Orty leek dan die zij hadden leeren kennen in hun stil, muf dorp. En ze schrokken van hun eigen ge dachten Stil muf Waren zij dat wel die zoo oordeelden F.n opeens, als 'n weeëverschrikking klem de de zekerheid om hun hart dat zij er weer naar toe terug moesten, hun dagen weer vullen met lieve kleine bezigheidjes zonder geestdrift of ontroering, omgaan met al die anderen met wie zij toch eigenlijk noch ?iels-, noch geestescontaet hadden alleen 't toevallige op elkaar aangewezen zijn omdat zij nu eenmaal in 't zelfde dorp woonden O zouden ze ooit weer kunnen aarden in die spheer van pietepeuterigheid?.... Van krenterige wrokjes en tamme genegenheidjes Nu was de laatste avond daar. Voor 't laatst hadden ze dien middag toilet gemaakt, voor 't laatst met Orty in een der eerste restaurants heel laat gedineerd. Een Hongaarsche kapel speelde vreemde, hartstochtelijke mu ziek; soms kwijnde de melodie weg in een zacht gerekt, onzegbaar droevig mineur, als een verlangen zoo hopeloos en alverterend dat je er aan sterft In Orty's oogen lichtte af en toe een Wonderlijke uitdrukking. Ze had champagne laten komen, dronk de zusters en Free toe. Die waren opgewonden vroolijk met soms een inzinking.... 'n loodzware moedeloos heid Maar daar hielp een nieuw glas champagne hen over heen En in Orty's mooie, diepdonkere oogen bleef 't raadsel, als haar blik gleed langs de twee vrouwen en den man die nu dronken.... om te ver geten Toen ze thuis kwamen knipte Orty alleen 't licht der schemerlampen op. Kom", zei ze, laten we om den haard gaan zitten ik heb wat te zeggen; ik bewaarde 't tot den laatsten avond...." En nu zaten ze zwijgend, al in wat schuwe luistering. Orty zat in 't midden, vlak tegenover 't schijnsel van 't haard vuur, en 't twinkelde en sprankelde in haar goudige oogen die peinzend voor zich heen keken.... spottend en wee moedig. Dat was 't raadsel er van. Toen klonk haar warme, sonore stem: KENNIS WAS IN OPTIMA FORMA GEMAAKT ZIJ WAS WEER ALLEEN IN HET TRAMMETJE Ik ben heelemaal geen dochter van die oude schoolvriendin.... Ik heb haar nooit van mijn leven gezien of van haar gehoord.... Toen ik van den zomer naar uw dorp kwam was 't dat of een ander, onverschil ig welk, als 't maar stil en rustig en afgelegen was. Ik verbeeldde mij dat ik 't heerlijk zou vinden zoo eens van alles af te zijn, en een leven te leiden dat totaal anders dan m'n gewone was.... 't Was een gril, maar die liet mij niet los. Toen ontmoette ik u in de tram. Wees nu niet boos, maar u was allebei zoo heerlijk naief ! Dat Fransche zinnetje dat ik toch vooral niet verstaan zou ! En dat gevallen geld later in die boek winkel !...., De verleiding was zoo onnoemelijk groot, en.... ik' heet werkelijk Hortense .... Meer bekend als Orty Lewis, de film-actrice.... Maar daar hebt u in uw gezegend dorp waarschijnlijk nooit van gehoord.... En dat is maar goed ook.... M'n leven was.... niet. altijd zooals 't zijn moest.... Enfin, eerst speelde ik mijn rol van de teruggevonden Hortense echt voor de grap. 't Was zoo leuk, och toe wordt asjeblieft niet boos.... 't was zoo leuk om u zoo'n beetje beet te nemen, en zoo makkelijk '.... u was zoo.... zoo goed van vertrouwen, zoo onbedorven.... En toen na een poos.... ging ik van u houden...." Ze zweeg, en haar mooie zachte matbleeke handen klemden zich even, nerveus om elkaar. Toen lachte ze zacht; 't klonk spot tend en Weemoedig.... ek toch eigenlijk ! In mijn leven is nooit plaats geweest voor zoo iets eenvoudig liefs.... Alles was altijd groot en onstuimig en stormachtig.... Dat andere, dat sim pele.... dat kende ik niet, miste 't daarom ook nooit.... Maar toen, bij u at ik van den boom der kennis.... En toen ik eenmaal wist toen bevredigde mijn oude leven mij niet meer.... En toch kan ik er niet buiten moet ik er weer naar terug Maar nu blijft voortaan 't wéten, de kennis van dat andere, altijd schrijnen " Er viel een stilte. Toen stond Orty op, ging naar de zusters toe en kuste hen. En aarzelend even bij Free, boog ze zich, raakte even met haar lippen, z'n voor hoofd. Nu ga ik naar bed" zei ze zacht, 't is al erg laat geworden.... Adieu". Den volgenden dag reisden zij naar huis. Ze hadden Orty Lewis niet meer gezien; die was naar Hoek van Holland vertrokken, voor de Engelsche boot", zei de meid wat verbaasd dat de logees zoo slecht op de hoogte waren. En Gesientje hield haar waardigheid op, zei op een toon van meerderheid: Ik had haar nog zóó afgeraden, gister avond, om zoo vroeg te gaan !" De juffrouw ging van nacht al met de nachttrein ...." berichtte toen de meid triomfantelijk omdat ze nu toch onmiskenbaar beter op de hoogte bleek te zijn. 't Stoomtrammetje pufte hen 't dorp door, en bij elke halte klopte hun hart met nerveuse schokken, werden zij klam en beverig van agitatie dat zij bekenden zouden ontmoeten. We.... we moeten 't nooit aan hun neus hangen dat.... Orty 'n.... 'n andere was", had Truus in den trein al, kleintjes, geopperd. En Gesien had militant geantwoord: Natuurlijk niet! Zoo'n kletscollege !.... ze zouden er maar in groeien". Free zei niets; 'n nameloos hunkerend verlangen lag wee-smartelijk binnen in hem.... Hij sloot zijn oogen, trachtte opnieuw de sensatie te doorleven van haar lieve, warme mond op z'n voorhoofd.... De tram stopte bij 't hotel waar de ramen altijd wijd-open stonden en de murfe, verstorven lucht je omwoei.... En.... waar zij gewoond had. De zusters keken. Hoe is 't toch mogelijk!" zei Truus hardop haar gedachten. En Gesien begreep, en knikte. Free had zijn hoofd afgewend, keek 't andere raampje uit.... De tram reed weer door. De volgende halte was bij 't oude Huis. Ze hadden wat moeite met uitstappen; zooveel bagage ook.... Een hekje klapte aan den overkant, pantoffel voeten schuifelden over den weg. Zoo zoo ! welkom thuis !" kraak te buurman's grinnikende stem; enne plezier gehad? Natuurlijk hè! Ja ja " En met 'n knipoog tot Free: ,,'t Is wel leuk hier, maarre zoo eens van den boom derkennisteeten!".... De zusters schoven jachtig in huis.