DE GROENE AMSTERDAMMER VAN 16 JULI 1927 17 UIT DEN GEMEENTERAAD DOOR BARBAROSSA MET TEEKENINGEN VOOR DE GROENE AMSTERDAMMER" DOOR B. VAN VLIJMEN WACANTIE-stemming? Niet het ' minst. Wij blijven onze verdammte Pflicht" doen, ook al zegt juffrouw Crielars niets dan puff", wat een van haar beste redevoeringen is, en al zet Zacharias Gulden al de ramen wagenwijd open, zoodat me vrouw Tüanus een stijven nek krijgt. Wij wenschen te sneuvelen op het veld van eer en nu de Burgemeester uit Zwitserland terug is met een paar heel goede moppen, die de Pruis hem ver teld heeft, is er geen houden meer aan. In vroegere jaren was het onmogelijk een zitting te houden in dezen gebenedijden tijd van het jaar. Men zat al in het Gooi of in Bloemendaal, men lag in de duinen of zwierf door de bosschen. Deze democratische Baad gaat niet verder dan het Kalfje"; den Exter vischt, tusschen twee vraaggies" in Loenersloot en de eenige gebruinde is de blanke Bomme, die blijkbaar van zijn politieke successen uitrust in de schaduw van den Bunkert. Van de dierbaren missen wij er twee: de Machtige en Arpad. Arpad is bijna verongelukt in het land van zijn herkomst en het door hem afge zonden telegram: Stuur, rem en rib los" laat de mogelijkheid open dat er een politieke aanslag op hem gepleegd is door een dissidenten mid denstander, ook al strooide de Majoor asch op zijn kruin toen hij de sombere tijding vernam. Gelukkig spreekt het telegram met geen enkel woord over de hersenen van den Leider, zoodat wij dus het beste kunnen hopen. En wat den Machtige betreft, het hardnekkige gerucht liep in de Baadszaal dat hij naar Italiëis, op bezoek bij zijn collf-ga Mussolini, ???>> heia instantelijk zou uitgenoodigd hebben om hem zijn beginselen en tactiek uit een te zetten opdat hij er een voorbeeld aan zou kunnen nemen. De begroeting tusschen de twee moet geweldig geweest zijn. Il Impossante ! snikte de Duce. Il magnificos ! lispelde de Mach tige. En zij gaven elkaar de accolade. En laat me nou je vermenig vuldiger zien, moet het eerste geweest zijn, dat de Duce zei toen hij weer bij adem was. In de wetenschappelijke wereld wordt het meer en meer gewoonte, dat de landen hun geleerden uitwisselen. moet beslissen, zullen de christelijken, die door zoo iets onzedelijks als een loterij gekozen worden, er weer even hard uitloopen en wat dan?. . . . De heer Wierdels is smalletjes en zijn oogen glinsteren bewijs van slapelooze nachten en hij moet in volle actie zijn en zooals hij mij in vertrouwen meedeelde: zijn kansen staan uitstekend. Ik weet er net zooveel van als Jan ter Haar," ver trouwde hij mij toe, toen die I'ublieke Werken kreeg. En hoe heeft hij zich van koopman in sokken ont wikkeld tot den eersten technicus van onze stad? Ik ben maar een een voudige boekdrukker en al ben ik niet zoo photogénique als Jan, bij mij zal nooit iets in pastei vallen, dat ver zeker ik je en nooit schrijf ik meer potloodbriefjes, zelfs niet aan de Miranda. Wat kan me dus gebeuren? En het is bovendien in het financieele VOORHEEN Waarom zou men zoo iets ook niet eens in de politiek doen? De onder linge waardeering zou er zeer zeker door toenemen en wie weet hoe ge lukkig Italiëzijn zou onder Wibaut en Amsterdam onder den Duce. Misschien zouden wij niet eens het verschil voelen. * * * Intusschen zit de Burgemeester achter de tafel van B. en W. en er is iets verlatens in hem iets van een edelweissje dat op een eenzaam rots puntje staat te bloeien. Een college zonder Wibaut zal iets heel vreemds zijn en het zou minder mal zijn als al de andere wethouders onder de tafel schoten en hij alleen over bleef. Mr. Romme kon zijn oogen maar niet van den ledigen stoel afhouden en Walrave streek er ongemerkt met zijn hand over. Het kan ook zijn dat hij er een speld in gestoken heeft. Nu de vrijzinnig-democraten n lijn trekken met d' sociaal-democraten en, bij onthouding van het al te revolutionnaire element, de twee Mid denstanders op de wip zitten, zou het best twintig tegen twintig kunnen worden en als dan eindelijk het lot belang van de gemeente dat er zooveel mogelijk wethouders benoemd worden die al hun vol pensioen binnen hebben of er bijna zijn, zoodat, hoe je de zaak ook wendt of keert, mijn kansen schitterend staan. En of ik het aan neem ? Al deed ik het alleen maar om Bomme. Die is er erg op gesteld, dat ik weer achter de groene tafel zit en dat plezier wil ik hem met genoegen doen." Zoo sprak Ferdinand en het schijnt dat hij niet te bout sprak. De geloofsbrieven van de nieuw gekozen raadsleden werden goedge keurd en de Majoor neemt dus weer kalm zitting. Niemand sprak er een ?woord over en het is wel ongelukkig dat de heer Weiss juist het slachtoffer werd van een losgeloopen moer, anders zou hij zonder twijfel voor zijn politieken vriend Dolf Bruinsma een lans gebroken hebben en te velde zijn getrokken tegen het schenden van beloften in de politiek. Nu gaf de Majoor een rondje in de Boemer". Onze voortreffelijke Stadsreiniging bestaat aanstonds vijftig jaar. Voor dien reinigde de stad zich zelf. Her innert u zich nog de gootplankjes langs de huizen die sommige zindelijke huisvrouwen Zaterdags met krijt wit poetsten? En de bakken aan den wallekant waar ieder zijn vuil in deponeerde die het niet uit het raam en in de gracht werkte? Waren de ratelman, de nachtwacht en de waldieper niet stedelijke instellingen die, behalve hun waardig beroep, ook de poëzie beoefenden? Wij hadden toen nog wel eens een epidemietje maar daartegenover stond dat de oude menschen uit dien tijd veel ouder waren dan de tegenwoordige springin-het-velds van over de tachtig. De Stadsreiniging is een van de duurste takken van dienst geworden en vooral sinds de uitvinding van de slakkenoven waar van voren de kapotte thee potten en de blikken oliekannen ingaan en er achter uitkomen als geruischlooze bestratingklinkers. En het is economisch want iedere geruisch looze klinker, heb ik me eens laten voorrekenen, kost ongeveer twaalf cent. Dit is een koopje. En nu gaan wij met vacantie tot September en dat de dames en heeren vol wijsheden en voorzichtigheid en gezondheid mogen zijn als zij over acht weken terugkeeren om de wet houders te verkiezen !. . . .