No. 2624 DE GROENE AMSTERDAMMER VAN 17 SEPTEMBER 1927 19 ; FEUILLETON: De nachtelijke speler door EMMY VAN LOKHORST Boegineesche Kampong Tekst en teekening voor de Groene Amsterdammer", door J. G. Si-ma. Fascinecrender dan Monte-Carlo ... ? A LS de hemel zachtblauw en teergeel gaat '^^ worden en een verwonderde ster tussohen de achapenwolkjes aan het einde van den Boulevard Raspail staat, dan bloeien de lichten op in de twee groote café's op het kruispunt Vavin. De ? boulevards zijn breede lanen en onder de laagbebladerde boomen wandelen de smalle paartjes; een kleine man, een kleine vrouw. De beschaduwde trottoirs, waar hier en daar jazz muziek naar buiten stort uit een auberge en de -provinciale rust even verstoort, zij zijn het zomeravóadpark van Montparnasse. Op het pleintje met boomen van de Closerie des Lilas staan de tafeltjes buiden o.p het grint, alsof het een Speeltuin, was. Vredig en dorpsch zitten er de menschen hun bock . te drinken, terwijl de ratelende trams en bussen .telkens gillend en knarsend remmen bij de halte. : Maar op deweidsche terrassen van de twee groote Concurreerende artisten-café's klatert het felle licht en het felle lawaai van rumoerige dansmuziek, stemmen en uitroepen. Het zit er vol donkere -figuren en aanhoudend wriemelen nieuwe gedaan ten door de dichte menigte om een stoeltje te vinden, ingeschroefd tusschen andere stoeltjes. Luide gesprekken in allerlei talen, wisselende pftysionomieën van allerlei landen. Hoogblonde Skandinaviërs en donkere zuidelijke types uit -Mexico "en Peru; Spanjaarden, Italianen, Engelschen en Amerikanen en af en toe een verdwaalde JJranschman, . , Zij zitten tegen den muur van het caféen op het terras dat zich zeven of acht meter over het trottoir uitstrekt. En, vóór de tafeltjes en stoeltjes, top het ;vrij -gebleven gedeelte van de stoep, flaneereri de rusteloozen, den stok onder den arm, de handen j.pp.den rug en de sigaret in een peinzenden mondhpek. Zij vertegenwoordigen in deze bonte wereld .J^t npmadentype dat zelfs geen uur op hetzelfde terras kan blijven zitten. Zij vonden het doorIbopende va-et-vient, dat den terras-bewoners hun ..yjsselend schouwspel levert. ,.,i In lichtflanellen zomerjasje^,of i^ ruige pélerine wan4pl*P daar. de kunstenaars1' onder het hardjjgroene, boomenloovers dat op den avondwind wiegt. De metro-trap die viak voor do Rotonde ^tkomt, geeft aanleiding tot gerekte gesprekken V»tt hen, die aarzelend huiswaarts keeren naar hun kamers of appartementjes waar het nu benauwd is. : .ZJütreuzelen op, de bovenste timede waar de metrogeur ze telkens vermaant om af te dalen, maar zij .rekken bet gesprek en zien rqnd over de zomersene .boulevards, ?ij blijven zoo lang mogelijk prendre Je frais". ,.-... , Telkens draaft een. kellner haastig met een blad glazen langs het terras en wringt zich tusschen de tafeltjes om de mode, groene, oranje glazen neer t« zetten. En elk kwartier komt het .apenotenjongetje of de witte koopman met zijn: Turksche kleverige lekkernijen. .Het wordt elf uur, twaalf uur. Als de laatste . m/etro is vertrokken, minderen de bezoekers op het terras. Boven klinkt nog de dansmuziek en langs de draaiende trap, weerkaatst door déin witte panèelen gevatte spiegels, daalt een gezelschap uit de benauwde danszaal naar beneden otn heen te , gaan. . , .,., i Maar voor ze drentelend het trottoir hebben ? betreden, roept een van hen op geanimeerden toon: ? Venez donc prendre ,un verre de café." En het - gezelschapje wendt het roer en stevent' dékleine ruimte binnen, waar aan de zinc" Versche koffie ,.js te krijgen en croissants, Terwijl zij luierend-behagelijk rondhangen met ?,het glas koffie* bewondert een der jonge.vrouwtjes , zich. zelve in de spiegels, van een der automaten. NEEMT EEN PROEF MET DE Caramel en Toffee van de Lancashirc Confectionery Products ELANDSTRAAT No. 77f DEN HAAG Als de zon achter' de bergtoppen verdwenen was, reeds de dalen in duister verzonken lagen, doorschalde plots woedend hondengeblaf het stille sombere woud, waardoor wij, ik tveet niet meer voor de hoeveelste maal "op dezen geheelen langen day, in doffe berusting opwaarts zwoegden. Dit was een teeken, dat wij de kfimpong naderden n even gleed een glimp van genoegen over de vermoeide trekken mijner soldaten. Benige minuten later hadden wij ons doel bereikt. - . Daar was alles blijkbaar reeds op onze komst voorbereid: Onder de huizen was een druk beweeg van vrouwtjes, die gedachtig de strenge orders, welke de kompenie" omtrent het handhaven der reinheid in de kampongs had uitgevaardigd, gewapend, met een stuk bantb'je of klapperstengel, wanhopige pogingen in hel werk stelden om het vuil van,maanden bij elkaar te rakelen; in de huizen, door venstertjes en reten in débamboezen mo^vanding, gluurden tal van donkere schitterende oogen, hall angstig, half nieuwsgierig naar hel handjevol 'ver tegenwoordigers van het Nederlandsche gezag en het hoofd van de kampong, in de eene hand zijn. ..songko", (een soort kalotje, uit de nerven van het lantarblad en paardenhaar gevlochten ). inde andere een twcriiil klappers, kwam mij, het bovenlijf deemoedig gebogen, haastig te ge moei. Met een spits nageltje ordent zij haar wenkbrauwhaartjes en pluist het kleine oorkrulletje wat uit. De spiegel van de automaat geeft tegelijk met haar beeld een bruin jongensgezicht weer, dat met ongeduldig-begeerigen blik kijkt. . . . naar de automaat. Het vrouwtje doet verbaasd een stap achteruit en meteen schiet de jongen toe en werpt een geldstuk in de gleuf. Het zijn de automaten die de Bank van Monto-Carlo in fascineerende kracht verre overtroeven. Met n sou kan men vijf sous trekken en er dus vier winnen. Verlies is mogelijk, maar dan toch altijd maar van n sou.. . . De jongen speelt met overtuiging en fanatisme. Hij wint. Hij wint nog eens. Hij wint ten derde male. Het coquette dametje raakt zeer geïnteres seerd. Als de jongen den vierden keer wint, slaakt zij een kreet, maar zonder op haar te letten, in hetzelfde voortvarende tempo, gaat de jongen naar de zinc en bestelt. . .. een bock en een broodje. Nonchalant, als vanzelfsprekend betaalt hij met de gewonnen sous en neemt zijn souper mee naai' een hoekje van de vensterbank. Dan pas, tevreden kauwend en af en toe gulzig drinkend uit het groote glas bier, richt hij zijn oogen op de belangstellende toeschouwster. Het zijn de oogen van een kind en de klok wijst half twee. Het kereltje eet voort varend, zooals blijkbaar zijn aard hem gebiedt alles in een snel rhythme te volvoeren, maar happend, kauwend, drinkend, lacht hij terug als het jonge vrouwtje tegen hem glimlacht. Nu pas ziet zij het blad met apenootjes naast hem staan en zij herinnert zich den kleinen knaap met zijn bruin gezicht de cacouettes" te hebben zien verkoopen op het terras. Maar zóó laat ?. . . . en was hij zóó klein ?. . . . Wacht je op vader of moeder?" vraagt zij vriendelijk. Hij schudt fiksch van nee. 'f Heb je hier dan vrienden?" ff De kleine jongen loopt al kauwend een eindje Nederlandsche Munt Holland's beste 10 cents sigaar verder naar het koude buffet, waar sandwiches met paté, ham en kaas zijn uitgestald. Daaronder, op een smal plankje zitten, vlak tegen elkaar aan gehurkt, twee poeselijfjes, de kopjes ernstig ge bogen in geconcentreerde poging tot dommelen. De oortjes wippen af en toe omhoog, zij slapen niet. Voila mes amis," zegt de jongen met een vollen mond, en keert als was de zaak hiermee vol doende toegelicht terug naar zijn glas bier. Maar ben je dan zoo heeleinaal alleen hier. . . . en mag jij al bier drinken en zoo laat nog op zijn?" Het vrouwtje buigt zich over den knaap en tilt zijn Tdn op, om hem met een lief moederlijk gebaartje in de oogen te kijken. Hoe oud ben je eigenlijk?" De groote donkere oogen lachen haar onbezorgd toe. Mui? Je suis u n. homme. Ik ben net veertien geworden vorige week, madame l" . IMPORTEUR JSTIKKELjfe ALKMAAR