j|ÉTO No. 2627 ys&* l l «S»*»V ' e llWAtllimtllttniHIIIUIIIIIIIIIIIIIHIIIIHIIIIIIIIIIIIIMIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII In 3e n polder CMOEDIA door HENRIK SCHOLTB Grand Theatré: De Kat en de Kanarie Centraal Theatré: Potasch en Perlemoer ??j-WEE stukjes Amerikaanschestompzinnigheid, < die licht in n adem genoemd kunnen worden, ?temeer omdat het spel der hoofdpersonen in heide .gevallen nog al eens de situatie redde. De Kat en de Kanarie" loo^pt als een schrikverhaaltje, waar men onverwachts de nopdige Jteeren boe ! roept en daarmee de kleine kinderen <aan het huilen brengt, wat bij de groote mensehen irriteereii heet. De humor bestaat in het verlakt "worden, de spanning in het min of meer veelvuldig opschrikken uit den dommel van de vrij flauwe "conversatie tusschendoor, en. zulke zenuwgrapjes Jxebben alleen nut als al die verrassingen achteraf logisch gemotiveerd bljjken. Bij De Spooktrein' b.v. en in veel mindere mate ook in Tusschen 8 «n 12" berust de intrigue op een min of meer -ingenieuze vondst, die men al voortdurend heeft ?trachten op te lossen, omdat men telkens eenig ?bouvast kreeg. Maar De Kat en de Kanarie" "-tschlet met los kruit en boeit niet, omdat alle techokkende momenten achteraf even redeloos blijken als op het oogenblik zelf en de truc, die de 'jonvermijdeHjke schurk gebruikt, weten wij al ^van de Kyriazi-affiche, die buiten hangt. Gegriezeld heb ik dan ook niet en bewonderd lieb ik alleen het handige decor, de goede belichting ^?en voeral de hier en daar zeer levendig verloopen /opvoering. Mevrouw van Kerckhoven had een Iknappe tweede acte met een moeilijke rol. Constant ?van Kerckhoven's ongeduldige humor voldeed ?zeer wel, te meer nu wij hem zoo lang op het too?neel gemist hebben. Cor Hermus zat met 'n houten DE BERE1DJMGSWIJZE STAAT OP IEDERE FLESCH rol in zijn maag en speelde hem kortademig en droogjes. Bets van Befkel was natuurlijk op haar plaats als een soort amechtige Ainalia en Ben Groeneveld had op het beslissende moment kwali teiten. _ Aan de overzij van de Via Dolorosa van ons schouwburgleven verkoopt Oor Ruys als Potasch zijn gijntjes tegen Perlemoer-de Bree, die ze helpt maken. Deze Potaach is een voortreffelijk type in het bekende genre en ook in dit spel is ons plezier dubbel zoo groot, nu wij het een. jaar lang nfet gehoord hebben. Cor Ruys' humor zit dikwijls in het détail: het kleine grapje, het korte beweginkje en vooral de vele tusschenwerpsels. Achteraf verliest pok deze rol yeel van zijn waarde, zij is bijna alleen een schepping van Euys, den acteur. De Bree als Perlemoer improviseert waarschijnlijk veel minder. Zijn rol is daarom niet half zoo dankbaar, maar des te meer waardeering heb ik voor het juiste accent en de smeuigheid, waarmee hij zijn eigen vaak zoutelooze clausen brengt, en vooral.... die van Cor Ruys pousseert. Als men Cor Ruys tot winnaar uitroept, dan is de Bree toch wel eea zeer goede tweede. Het stuk krijgt pas in het midden van de tweede acte een zweem van intrigue en wordt dan naar het einde toe voortdurend levendiger. Des te moeilijker was het voor de vele personen om d« doode plekken in het begin weg te spelen. De text stokt op onbenulligheden en flauwiteiten, en alleen zeer goede acteurs kunnen den ratelwagen op gang houden. Toch deed naast de hoofdrollen Pierre Myin een goede gooi naar het schreeuwerige Schiebertype Lasinski. Tïlly Lus, tenslotte, speelde haar rol als iemand, die morgen iets heel moois gaat presteeren. JOS. HARTOG Hoofdsteeg 17 Nobelstraat 28 Rotterdam Utrecht. Alle Fotobenoodlgdheden. Nog takelt prima gelcgenhelditoeitellen. Ook genegen te rullen (alleen goede ontellen). Schilderkunst door Mr. M. F. HENNUS F. C. W. Oldewelt in de kunstzaal Brok, Hilversum De heer Brok had deze tentoonstelling georgani seerd ter herdenking van den zeventigsten ver jaardag van den schilder. Diens drie genres, bloem, figuur, stadsgezicht waren vertegenwoordigd. Naar den aard zou men hem vooral een bloemenschilder willen noemen. Hij heeft de wat vrouwelijke ge voeligheid die bij zulk een onderwerp past en de duitsch getinte romantiek die aan teedere kleurschakeeringen behoefte heeft. Maar het resultaat dekt niet geheel de bedoeling. Zijn kleurenspel is beschaafd en zachtzinnig, maar het blijft in coloriet en compositie zeer aan de oppervlakte. Lieflijk kan hij zijn, niet innig. De enkele figuurstukken toonden dit nog overtuigender aan. Een behaag zieke houding, een droomend oog, een rijk toilet maken nog geen pakkende, levende figuur. Derge lijke met zeker brio afgezette composities toonden te duidelijk de bescheiden grenzen van dit talent. dat daarenboven niet op groote formaten is be rekend. En zoo vond men den sympathieken en smaakvollen schilder op zijn best in enkele kleine stadsgezichtjes, en vooral in een bevlagde straat waar het rood der vlaggen fijn was afgestemd n naar de nevelige atmospheer n naar den afstand waarop zij zich aan den beschouwer vertoonden. P. C. W. Oldewelt is 19 Augustus 1857 te Amster dam geboren en leerling van de Amsterdamsche en Antwerpsche academies. Jaap Dooyewaard bij Buffa Er is een groot verschil tusschen den Jaap Dooyewaard van vroeger en dien van nu. De vroe gere was een schilder van nederige Larensche of Brabantsche binnenhuizen in den trant van Neuhuijs of Briët, de tegenwoordige schildert rijke interieurs of precieuse stillevens en ook wel een landschap onder den invloed van den in Noorwegen gevestigden schilder Singer. Zijn palet is verhelderd misschien in het voetspoor der fransche impressio nisten, maar zijn voordracht is allesbehalve impressionistisch. Hij tracht niet in een techniek van het oogenblik, het oogenblik vast te houden; op een secure en nadrukkelijke manier vertelt hij alles wat er in zijn rijk gedecoreerde binnenkamer te zien is. Hij bedient zich daarbij van een factuur die naar den vorm, maar niet naar den geest aan het pointelléverwant is, en die het zwaarwichtige van zijn betoog verhoogt. Dat hij daarbij niets verzwijgt en niets aan het toeval overlaat is zijn verdienste en zijn fout. Hij lost groote moeilijkheden van kleur en toon moeilijkheden die hij meer zoekt dan ontwijkt op met een bewonderenswaardig ge duld, maar hij overwint ze nooit in een geestdriftig lan. Hij is een bezadigd en nauwgezet werker die al doende een respectabele kennis van het métier vergaderd heeft, maar hij etaleert meer die kennis dan zijn artistieke persoonlijkheid. De verbluffende knapheid" van zijn pompeuse schilderijen is te dikwijls hem grootste verdienste. Hij is geen schil der zooals hij eens scheen te zullen worden die het kleine belangrijk maakt, hij vult groote doeken met eclatante zaken zonder dat hij ons van de schoonheid of de bekoring ervan doordringt. Geen gelukkig gesternte, zou men geneigd zijn te zeggen, heeft dezen van huis uit eenvoudigen en serieuzen schilder uit zijn sfeer gerukt. Boekaankondiging Vereeniginrf van Nederlandsche Gemeen ten. Jaarverslag 1926. Dit jaarverslag, waarvan de bespreking te dezer plaatse onwillekeurige vertraging ondervond, is een boekdeeltje van meer dan 200 bldz. met rijken en veelzijdigen inhoud; voor anderen dan insiders" is wel het meest van belang kennisneming van wat deze organisatie voor de gezamenlijke leden", d.i. op algemeen terrein deed. De financiën. . . . het is niet verwonderlijk dat een gewichtig deel der acta aan deze aangelegenheid was gewijd: de geldelijke verhouding tusschen het Rijk en de gemeenten, haar geldelijke toestand, het belas tingwezen. Voorts is aan de orde de gemeentelijke taak bij de uitvoering van verschillende wetten. Dan: de exploitatie van met Rijksvoorschot gebouw de woningen, de steunregelingen bij werkloosheid en zooveel meer. Aan dit alles zijn meer dan 100 bldz. gewijd en hierin is veel, waarvan de kennis neming den indruk wekt dat deze organisatie, welke 741 gemeenten met meer dan 6.5 millioen zielen omvat, ten volle hare aandacht schenkt aan vrijwel alles, wat voor de bij haar aangeslo tenen van actueel belang is. H