Kerstnummer IT L : daar goot ze haast de heele inhoud van de doopkom over uit. Zoo, mejongen, dat 't je smaoke mag " Onder alles door wou ze toch ook nog glimlachen, en ze had er geen erg in, dat juist die glimlach-van-haar Jaopie zoo ergerde God had huilie verlaote," wrong het in hem op, waorveur most er den blijdschap weuze en en vertrouwe?" Mokkend greep hij zijn vork, fronsend at hij. 'n Stevige maoltijd," prees Gaart. Maar Jaopie zweeg. En vijf minuten later begon Gaart opnieuw: Dat ete..-.. da-'s zwaor?, dat ken je wel gewaor worde an je maog, hee Jaopie, me-jongen ?" Maar Jaopie knikte niet eens. Zwijgend aten ze toen voort. Jaopie was hongerig: hij schrokte. En onder dat schrokken'door, keek hij toch met schampere oogen neer op het gekregen voedsel: Genaodegifte." Heere-heere," bad Gaartje in stilte, treed niet met me zeun in 't gericht, en doen him niet nao zijne ongerechtigheden." Al-maar moest ze zoo bidden. Oplaatst zat er toch nog een Koning aan de disch, een Koning die meerder was dan alle aardsche vorsten samen. Gaart zag dat best. Heere?Heere," begroette ze Hem eerbiedig in haar gedachten, mijn toeverlaot." En ze lei Hem al haar nooden en zorgen voor. Maar het meest had ze het over Jaopie. Hij het ook zwaore stikke in zijn leven 'ehad, Heere, zwaore en duistere, hij het 'n zwaor kruis te draoge 'ekrege.." En ze knikte zonder het te weten en haar oogen staarden ver weg. Eens was er een donker jaar in Gaartje's leven geweest, een jaar toen het leek of het nooit meer licht zou worden. Op een Zomersene dag in Juli, toen de wind geen plooitje in het blakke water trok, is Jen-van-Sieuwertje-van-Klaos haar goeie man uitgevaren, op een degelijk vertrouwd schip, en nooit is hij terug gekomen. Maar de brokstukken van dat schip, die zijn wel aan land gespoeld, ergens verweg, aan een kustplaats met een vreemde naam. En in de late herfst van datzelfde jaar raakte Jaopie-van-Jen haar zeun bij het visschen naar bot te water. Snel dreef hij weg met de sterke stroom. Er stond een vinnige wind, het hagelde.... Doch hij wist drijvende te blijven, en het is zijn maats gelukt hem op te pikken. Toch heeft hij toen te lang in die kouëzee gelegen, ook is hij in zijn natte kleeren, daar hij geen droog goed bij zich had, door dat ruige gure herfstweer naar huis gekomen. In zijn jonkheid deed hij daarmee de ziekte van de ouderdom op: jicht en rheumatiek. Van zijn ziekbed stond hij op als een misvormde: met gebogen stijve beenen, met handen zoo krom als klauwen, en hij werd onbekwaam tot eenig werk. Er viel een zwarte schaduw over Gaartje's blijmoedigheid, toen haar dat alles te binnenschoot. Naomaols," zei ze toch nog in zichzelf, zelle wij verstaon, waorveur dat al te gaoder 'ebeurd is. Want wij zien nou deur een spiegel in een duistere rede, maor alsdan zullen wij zien van aongezicht tot aongezicht." Haar zuchten hield ze in. Ze zag haar Koning weer. Mijn Heere en mijn God," beleed ze deemoedig, mijn God op wie ik betrouw." En onderworpen boog ze haar ouëhoofd. Maar onverhoeds morde Jaopie toen: Mem, blijve we zoo zitte de heule dag?, of?of....?" Gaartje haalde de Bijbel al en haar bril. En ze sloeg het Woord Gods open bij het vervolghoofdstuk, en las met een zweverige dunne stem van het wonder dat Elia de Profeet overkwam. .... hij gong en weunde bij de beek Krith, die veur an de Jordaon is. En de raoven brochte him des morgens brood en vleisch, insgelijks brood en vleisch des aovonds...." En onder het lezen door dacht Gaart: Daor komt onienigheid van, twistpraot " En amper had ze de Heilige Schrift toegeslagen of Jaopie begon al te spotten. Dat mit die raove is toch wel heelegaor uit de tijd 'eraokt, hee Mem?, je magge leze wat je wille, in de krante, maor zoo-wat niet...." Zijn oogen lachten er smartelijk bij. 't Zou aors makkelijk weuze veur ons as die wonderdaodighedens nog bestonde." Gaartje's gebogen ruggetje werd al-maar rechter, strak zat ze Jaopie aan te kijken, en haar kleine stem klaagde triest-berispend: Jaopie, me-jongen me-jongen." En Jaopie werd er driester tegen in. Ken je naogaon," hoonde hij, brood en vleisch! Jaowel!, nog gien verschandeleseerd maoltje aordappele wordt je op die menier thuis 'ebrocht." Door dat schreierig-berispende in Gaartje's oogen drong dan ineens iets anders: een gestrenge sterke glans, iets dat ontzag inboezemde. Me jongen," getuigde ze met groote stelligheid, de Heere is nog dezelfde machtige God van oudsher en gien ding is Him te wonderlijk. Hij spreekt en 't is er. Hij gebiedt en 't staot er." Nadrukkelijk knikte ze. Maar Jaopie belachte haar onnoozelheid. Jao, jao, net zoo ! En as de goeie minsche je gien weldaodigheid beweze, Mem, den kon je cito verhongere." Hij klopte, om zijn woorden kracht bij te zetten, met zijn beide handen op tafel. Nog gien maoltje droge aordappels zou je an'edraoge worde, gien maoltje droge aordappels...." Zijn wrange glimlach werd breeder, uitdagend stak hij zijn hoofd vooruit. En Gaartje moest zich vastgrijpen aan de leuningen van haar stoel. Haor zeun 'ntwijfelaor an de almacht Gods? Jaopie 'n spotter, 'n haoter Gods....?" Met een zwakke beverige stem lei ze hem een vraag voor: En wie bestiert dan de herte van de weldaodige minsche, Jaopie, me jongen ?, wie neigt huilie herte as waoterbeeke.. ?" Haar gevouwen schonkige handen, haar huilende oogen, alles aan haar smeekte om dat eene antwoord, het goeie antwoord.... En Jaopie haalde smalend zijn schouders op. Medelijen," bromde hij, aors niet aors niet." En nooit heeft Jaopie-van-Jen geweten hoe erg hij daarmee het hart van zijn moeder bezeerde. Gaartje-van-Ellebert-van-lange-Aort stond langzaam op uit haar stoel en ze hief plechtig-hoog haar hand op een vreemd-sterk gebaar voor zoo'n zwak-oud vrouwtje. De Heere God," beleed ze, die de aorde op het waoter uit'espanne het, die de groote lichte het 'emaokt, die ken nog...." 'n Raof stiere met vleisch en brood," vulde Jaopie wreed-norsch aan. Maar Gaartje praatte er luid door heen, het was zonderbaar, Gaart had ineens een stem als een klok gekregen: Die ken nog, te alle tijd, iedere boschapper stiere die Him behaogt, om onze en aore nood te lenige. Want de Heere onze God is gien ding onmeugelijk." Jaopie zuchtte enkel maar.... En die zucht zei zooveel.... Maar wie was hei toen toch die door de oogen van Gaart naar Jaopie keek ? Hij onthutste er van, met een gebaar of hij iets te verbergen had stak hij zijn handen in de diepe zakken van zijn wijde broek, en hij durfde niet meer op te kijken: die blik van zijn Mem kon hij niet verdragen. En toch zei hij verbolgen-halsstarrig:, ,Als 't ooit zooveer mit ons komt, dat de minsche ons vergete, Mem, as ooit te eeniger tijd die dag veur ons anbreekt, dan zei je gien aordappeltje 'eworde Mem, nog gien droog vervreten aordappeltje zei je den 'eschonken worde, Mem" En in die verkommerde rooie oogen van Gaart, en in die diepe plooien van haar vale gezichtje glimlachte God-zelf. Neeje," hield ze vol, diédag, me-jongen, me-Jaopie, as die ooit anbreke moet, zei de Heere 'n wonder an ons verrichte." fe BINGHAM &. LUGT Afd. SCHEEPSZAKEN MOTOR- EN ZEILJACHTEN Lijsten van aanbieding gratis en franco op aanvraag S. BINGHAM Beëedigd Makelaar in Schepen HARINGVLIET 85a ROTTERDAM De voeding van een zuigeling met KARNEMELK van OUD BUSSEM KOST 30 CENT PER DAG. Kerkstraat 67 Tel. 37344