19 -,«5 En geloovig zei Gaart: Daomee me-jongen, daomee. Die aorepels, die komme nog wel vedaog." Opnieuw gromde Jaopie. Hij wou er ook niet eens erg in hebben dat Gaartje bad, hij viel zoo maar, als een heiden, op zijn boterhammen aan. En zijn booze oogen lachten daar minachtend bij. Gaart schoof hem zijn koffie toe. Me-Jaop ----- " En toen moest hij dadelijk weer mokken, 'n Precht van 'n middagpot. 'n Kèrst-pottaosie ---- " Die Kerst-pottaosie," voorspelde Gaart, die komt nog wel ---- " Zekerlijk," smaalde Jaopie, aj-je maor tijd van leve hebbe . . . . " Vedaog," wist Gaan met groote zekerheid. Maar Jaopie bracht nuchter in het midden: As as er wat had kenne komme, den zou dat gusteraovend 'ebeurd moete weuze. Wie loopt bier Zundegs mit zakken en manden langs de weg ---- ?" Nou ---- och," weifelde Gaart, dat ken je nooit wete ---- " Verschrikte oogen kreeg ze toch wel. En in haar hart moest ze Jaopie gelijk geven: Jao, op de dag-des-Heeren, dat deeje de minsche niet ---- " Dadelijk praatte ze zich dat weer uit het hoofd: Maor maor daorom kon er toch wel 's ientje op de gedachte 'ebrocht worde ?, er as 't waore toe .tn'evuurd worde. . . . ?, zoo bij uitzunderlijkheid ---- " Ze glimlachte alweer. De Heere zei 't veurzien," zei ze halfluid. Van de zonnige winterdag was enkel nog maar een rosse wolk overge bleven. Schemer sloeg over de leege straatjes heen : het Eiland sliep al half. Maar eerst later op de avond, toen in elk huis al licht brandde, stak Gaart een kaars aan: olie had ze niet, ze moest wel zuinig wezen. Het onzekere beef-licht van de kaars raakte haar mond aan en betastte haar glimlach. De opgewektheid was uit die glimlach vandaan gegaan en droefheid was er in binnen gekomen, angst ook en twijfel. Jaopie-van- Jen zat toch zóó uitdagend recht-op in zijn stoel .... Gaart wou maar liever niet op hem letten. Nou 't donker gaot worde," beurde ze zichzelf op, nou ken 't juist .... nou heb je alle kans, dat er nog wat 'ebrocht wordt." Ze deed de doeken voor de ramen, stookte de kachel nog wat op, en wachtte weer. Traag en toch nog te gauw sijpelde de tijd weg in de langzame tik van de klok. De avond vorderde. . . . Een keer stond Gaart doelloos op, ze liep naar de kast, bleef even met de knop van de deur in haar hand staan en keerde zich weer af, strak keek ze in het kachelvuur.... En ze had er geen benul van dat ze daar stond en naar dat brandende wrakhout staarde.... Aanhoudend riep ze God aan: O Heere Heere kom ons ter hulp ! Laot Uw oog op ons weuze !, maok mijn niet beschaomd, Heere." Ze ging terug naar haar stoel, en ze had er geen erg in dat ze weer zat. Ik weet dat je mijn ziene en kenne en verstaone, Heere. Uit de diepten roep ik tot U. Hoor naor mijne stem, laot uwe ooren opmerkende zijn op de stem mijner smeekingen...." Een paar maal in dat zware uur keek ze op de klok, maar er was een floers van tranen voor haar oogen, ze onderscheidde de wijzers niet.... En zonder ophouden riep ze maar weer tot God: Heere schenk uitkomst, geef redding Heere, geef raod. Heere, as ik op de proef 'esteld moet worde, naor je wijze raodsbesluite, zien, hier bin ik Heere, doen mit mijn naor je welbehaoge.... maor laot me zeun de weg der zaoligheid vinde, op deuze dag." Er stond zweet in de rimpels van haar voorhoofd en ze werd ook erg schrikachtig, ze schokte op of ze een stoot kreeg, toen Jaopie begon te praten. Wat wordt er an ons 'edocht, hee?", spotte hij wreed. Maar Gaart bevestigde stroef. Er wordt zeker an ons 'edocht." Jaowel", schimpte Jaopie toen, zelle we al vast de buitendeur maor niet open zetten veur de raoven....?" De Heere," verzekerde Gaart opnieuw, is noch an tijd noch an middele 'ebonden." Nijdig rees Jaopie uit zijn stoel op, en even met kauwende kaken bleef hij op Gaart neerzien, toen keerde hij zich zwijgend af, en strompelde het huis uit. Op het beun i) voor de ramen, bleef hij als een die de wacht houdt, gestadig heen en weer loopen: drie stappen heen, drie stappen terug, soms stamp voette hij ook en soms geeuwde hij overluid. Gaart kon haar tranen niet meer terughouën. Haar stumperig-pipsch ge zichtje verwrong heelemaal, met haar armzalige tandenstompjes beet ze op de knobbeltjes van haar schonkerige handen. O Heere", kreunde ze, stier mijn wat, al is 't nog zoo'n geringigheidje, stier mijn wat, al is 't nog zoo weinig Heere, as 't maor eetbaor is.... Laot mijn jongen niet verloren gaon. Heere-God, geef him niet over an de inblaozingen van Saotan." Steunend wachtte ze. En slim-erg pinkte ze, haar mond trok dun. Dat loopen van Jaopie hinderde haar zoo: het was of zelfs zijn klompestap haar uitschold Schuw dacht ze oplaatst: As hij maor 's effe die kant van de haove opgong, dan dan zou ik bij de buren oploope, dan zou ik dan zou (Slot op pag. 55). i) houten verhooging voor het huis.