. 2647 DE GROENE AMSTERDAMMER VAN 25 FEBRUARI 1928 3 Aanteekeningen V Wat doen er zich toch op dit ondermaansche tal van moeilijke vragen voor, waarover het denikend deel der naties zich de hoofden pleegt te pij"mgen. Daar is het van ouds bekende, nog altijd maar niet opgelost probleem, wat of er eerder was: het ei of de kip. En daar is een hierop in menig opzicht gelijkend vraagstuk, dat pas in de laatste jaren op den voorgrond is getreden: hoe kan men "het best waken voor handhaving van den inter-nationalen vrede? Ontwapenen, zegt de een, dan ?aijt ge er zeker van dat oorlog uitgesloten is. Neen, zoo komt een tweede beweren, gij moet voor alles zorgen, dat er voldoende veiligheid bestaat tegen mogelijke vergrijpen van een of anderen staatsmisdadiger en dus geen ontwapening zonder ?dat er eerst behoorlijk voor de veiligheid zorg is gedragen, door eventueel belaagden de garantie te .geven, dat zij, in geval van een aanval op hun lijf en goed tegen zulk een onverlaat daadwerkelijken bijstand van de overige staten zullen genieten. lEn tenslotte, last not least, is er de warm aange prezen weg van arbitrage'om geschillen door middel ?van Vrouwe Jüstitia in stee van door het ruwe ieerschap Mars te doen beslechten. Sedert 1924 ntusschen, toen het Protocol van Genève ter Volkenbondstafel kwam, is men in breeden kring ^aan beseffen, dat we hier met een trits te doen hebben, met een nauwen samenhang tusschen .arbitrage-veiligheid-ontwapening. Het Protocol ont moette tenslotte een tegenstand, die de daarin ?ontworpen aanvullingen van het Bonds-Handvest niet in verwezenlijking deed komen, doch de jongste Assemblee wilde opnieuw een poging in het werk «tellen om het drietal in onderling verband te laten bestudeeren. Thans is men in de Volkenbondsstad bezig na te gaan wat de resultaten van die studie, met name ten aanzien van arbitrage en veiligheid, zijn om ?dan straks te zien in hoeverre de commissie, die ?de ontwapeningsconferentie moet voorbereiden, haar plannen hierbij kan aansluiten. Een van de .hooggeleerde studenten-rapporteurs, de internatio nale jurist Politis heeft eens opgeteld hoeveel bij zondere verdragen op het stuk van arbitrage, ver zoening, garantie, bijstand enz. er in den loop der jongste jaren gesloten zijn. Nu, dat aantal was, ik zou haast durven zeggen, angstwekkend groot. Want het zou wel eens kunnen wezen, dat inder daad, zooals de heer Politis waarschuwend heeft ?opgemerkt, dit warnet van tractaten op den duur «er den vrede in gevaar zou kunnen brengen dan verzekeren. Menige overeenkomst zAet er op zich zelf onschuldig uit, maar is dat niet, aangezien in vele gevallen 'n min of meer uitdagend effect niet achterwege is gebleven. Het zijn niet alle ?oprechte Locarnisten, die pseudo-Locarno-verdragen sluiten ! Zoolang het bij arbitrage en verzoe ningsprocedures blijft is het best, maar indien men te doen krijgt met speciale garantieverdragen, ?dan kan het wezen, dat men op minder veilige ?zijpaden terecht komt. Wellicht zullen op den ?duur zij gelijk krijgen, die er op aandringen rustig clen hoofdweg, dien van den Volkenbond, te blijven bewandelen, en daarbij vooral heil zoeken in de middelen om een geschil te voorkomen. Prins Carnaval is de vroolijke bondgenoot van President Hindenburg geweest. Dank zij de haat, «lie de Rijksdagleden hadden om zich in het narrenpak te steken en van een vroolijke Carnavalsvacantie te gaan genieten, heeft men sneller dan eerst mogelijk leek, de door het staatshoofd aan bevolen overeenstemming kunnen bereiken om trent het noodprogramma, dat het eermalige coali tie-Kabinet nog zal afwerken. Eermalig, want al ?zijn de Ministers op hun post gebleven, zij maken thans geen deel meer uit van een coalitie maar van een zaken-Ministerie. De coalitie heeft het loodje gelegd, en in de komende weken zal er nog alleen een programma ter uitvoering worden ge.bracht, wraarbij alle partijen getracht hebben zoo veel mogelijk goede zaken te doen met het oog op de komende verkiezingen. De samensmelting van oorlog * * * VAM TABAK IS 1-VOC/ZM.ITEIT Sir John Simon,die aan het hoofd eener Engelsche commissie, welke zal nagaan, hoe de staatsregeling van Britsch-Indi gewijzigd kan en moet worden, naar het land van Brahmanen en Moham medanen getrokken is, heeft tot dus verre van die reis nog niet veel pleizier gehad. Sir John, die een schitterende en verre van onlucratieve advocatenloopbaan achter zich heeft, moge voor den Engelschen Bar een voortreffelijk pleiter zijn geweest, een man, die heel wat moeilijke processen met succes gevoerd heeft, zijn aloude behendigheid schijnt hem in het nationalistische Indi nog niet veel te baten tegen het verzet van de extreme Indische politici. Deze heeren zijn nml. in het geheel niet ge steld op de commissie, waarin zij zelf geen zitting hebben. Ja, ze steken hun verontwaardiging over het bezoek van de commissie-Simon niet onder stoelen of banken. Hun extremisme leidt er toe, dat zij van Engeland en van Engelsche pogingen om verbeteringen in de hui dige staatsregeling aan te brengen niets willen weten en zoo passen ze op Sir John en zijn collega's het stelsel toe, dat eens ongeveer een halve eeuw geleden, de meest felle nationalistische Ieren tegen de hen onderdrukkende Britten en hun trawanten in werking brachten waarvan Boycott het eerste slachtoffer werd. Toen deze een boer derij in pacht nam, waaruit een ander (die zijn pacht niet had kunnen vol doen) door den landheer verdreven was, verbrak men elk sociaal en economisch contact met Boycott en weldra werd er systhematisch aldus gehandeld met elkeen, die zich op die manier de woede der bevolking op den hals haalde. Welaan, de commissie-Simon, die juist met de Indiërs in aanraking wil komen, heeft het, als representante van een bewind waarvan de radicale nationalis ten geenszins gediend zijn, bij hen ver korven en dus boycotteert men haar. Soms ook bepaalt zich de aangenomen gedragslijn niet alleen tot een lijdelijk verzet, tot het sluiten van winkels enz. als teeken van rouw, maar geeft men nog duidelijker te kennen, dat er geen sprake is van een minzaam Welkom vreemdeling." Zoo werd de commissie in Calcutta begroet door een optocht, waarin men vaandels droeg, die tot opschrift hadden: Simon ga heen. Dat is niet vriendelijk en allerminst in overeen stemming met de aloude in het Oosten anders toch zoo in eere zijnde begrippen van gastvrijheid. Wie weet of Sir John dezer dagen niet als duidelijke wenk van de nationalisten een reisbiljet naar Engeland toegestuurd zal krijgen. Op politiek gebied schijnt men tenminste in Engelsch-Indi momenteel alles te kunnen verwachten. Zoo heeft een vertegenwoordiger van de huidige machtheb bers, gedurende de beraadslagingen over de door de wetgevende vergadering aangenomen boycottresolutie tegen de commissie-Simon, plotseling een kleine leeren koffer op zijn hoofd gekregen, welke vriendelijkheid hij te danken had aan een inlandsch journalist, die daarmee op gevoeliger wijze dan hij het blijkbaar in aan het papier toevertrouwde woorden kon uitdrukken, zijn standpunt kenbaar wilde maken ! In sommige Parlementen heeft men wel, bij wijze van veiligheidsmaatregel, vaste inktkokers geplaatst, opdat de afgevaardig den niet in verleiding zouden komen elkaar deze nuttige voorwerpen naar het hoofd te gooien, maar voor zoover bekend, is het nog niet noodig geweest ook nog rekening te houden met werplustig aange legde dienaren van de Koningin der Aarde. Als mi maar de man van do Hindustan Times elders geen school gaat maken. Hier te lande bestaat daarvoor geen gevaar. want wij zijn veel te rustige lieden om ons xoo op te winden, dat 's I.andsvergadery.aal van anderen dan louter geestelijken strijd getuige zou zijn. Meestal maakt men zich bij ons niet-heel druk over en marine Teekening voor de Groene Amsterdammer" door Johan Braakensiek BAKER LAMBOOY: TJ1T PA-COLIJN ZIJN GEZICHTE GESNEJEN!" wat er op liet Binnenhof voorvalt, doch 'n enkele keer is er wel eens bijzondere belangstelling. Zoo zat onlangs onze heele vloot op de gereser veerde tribune van de Eerste Kanier, toen daar het in marinekringen weinig welkome voorstel tot instelling van een Departement van Defensie (fusie dus van Marine en Oorlog) aan de orde was. De hoop, dat Minister Lambooy toch nog op het laatst schipbreuk zou leiden, ging niet in vervul ling. Rustig te midden der onstuimige baren wist de bewindsman, die deksels goed manoeuvreerde en er zich op kon beroepen, dat hij niemand minder dan Colijn aan z'n zijde had, zijn scheepje in veilige haven te brengen. DEN HAAG AMSTERDAM ROTTERDAM AXMINSTER KARPETTEN 2x3 METER 2.20x3.30 55.5O ZICHTZENDINGEN FRANCO DOOR GEHEEL NEDERLAND 'XKDER £ZOHCN